έφτασε η ώρα να τις κλείσω ;
τις μαύρες σελίδες;
δεν ξέρω.
σήμερα ένα τσακ με σταματησε.
κι άλλη μια φορά το έκανα και μετά έψαχνα να τις βρω
να βρω τα κομμάτια του εαυτού μου που έκρυψα εδώ μέσα
έχω παρακολουθήσει ότι οι περισσότεροι όταν φτάνουν σε αυτό το σημείο
είτε φύγουν είτε μείνουν, αλλάζουν το template
η διαδικασία μου θυμιζει λίγο τις γυναίκες που όταν θέλουν να αλλάξουν κάτι στη ζωή τους, βάφουν τα μαλλιά τους, αλλάζουν κούρεμα, παίρνουν καινούρια ρούχα
και όσο πιο μεγάλες οι αλλαγές που θέλουν να κάνουν τόσο πιο ριζική η αλλαγή της εξωτερικής τους εμφάνισης
αυτό που θέλουν να αλλάξουν είναι πολύ πιο βαθύ και εσωτερικό
αλλά ακριβώς αυτό είναι που δεν αλλάζει
(πρόπερσι είχα βάψει τα μαλλιά μου κόκκινα, όλοι με περνούσαν για ιρλανδέζα..ωραια φάση...ένιωθα ωραία....μετα πέθανε ο πατέρας μου και είχα κατακοκκινα μαλλιά και κατακόκκινα νυχια και στην κηδεία μια μακρινη ξαδέρφη μου εκανε την παρατηρηση πως δεν ηταν σωστο να έχω βαμμένα νυχια...έμεινα να κοιτω για λίγο τα πόδια μου....δεν καταλαβα ποιον ενοχλούσαν και γιατί....ουτε καταλάβαινα τι σχέση είχαν...το δικό μου πένθος είχε βιωθεί πολύ πιο πριν....και δεν είχε χρώματα....)
χάνοντας το πρώτο μου μπλογκ, αυτό που με λύπησε εκ των υστέρων δεν ήταν τα δικά μου κείμενα που έχασα, αλλά τα δικά σας σχόλια
και αυτό ήταν που με κράτησε σήμερα
αγαπημένε μου Β σ' ευχαριστώ που άφησες το σχόλιό σου και σ' αυτό το τετράδιό μου, όταν ξέρω ότι δεν το συνηθίζεις.
σήμερα ο φυσιοθεραπευτής μου κοιτούσε την ώρα που περίμενε τα βιβλία μου και αναγνωρισε ένα που του φάνηκε γνωστο.ήταν αυτό που επαναλειμμένα μου είπες να διαβάσω. του χαμογέλασα λέγοντας: "αυτό το βιβλίο μου άλλαξε τη ζωή. " με κοιταξε περίεργα...είναι πολύ νεος για να καταλάβει ότι μπορεί να συμβεί αυτό....ότι μπορεί να θέλεις να συμβεί
είναι μέρες που είμαι θλιμμένη, όπως όλοι μας, μέρες αδιέξοδες, τότε πιάνω μια γωνιά σαν μικρή γκρίζα, όσο και να μεγαλώσω μικρή γκρίζα θα μείνω , και δε θελω να μεγαλώσω πολύ όταν δεν αγαπιέμαι και τότε λέω "Hey El...ψηλά το κεφάλι, η ζωή σου είναι ο δικός σου μονόδρομος"
12 σχόλια:
melissaki μου.. εχω αλλαξει τοσες και τοσες φορες template, και με το κοψιμο των μαλλιων, ξερεις τι μου θυμησες;
ηταν μια φαση, παει καιρος που περασε, που ολο τα αλλαζα τα μαλλια μου, κοντα, πιο κοντα, ακομη πιο κοντα, ξανθα, κοκκινα..
τωρα τα εχω καποια χρονια μακρια, με παρακαλουν για αλλαγες και δεν τις δεχομαι..
melissaki μου ειναι δυσκολο να καταθετεις την ψυχουλα σου σ ενα τοπο οπου θα αφεθουν παρατηρησεις, σχολια κλπ..
καποια στιγμη κουραζει, καποια αλλη στιγμη εχεις στραγγιξει τοσο που δεν υπαρχει σταγονα πια..
αυτο που θυμαμαι πολλες φορες και χαμογελω, ειναι το ξεκινημα, αραγε νοιωθουμε ακομη εκεινη την γλυκια ανακουφιση;
προσπαθω να θυμηθω αν ειμαι το ιδιο ατομο με τοτε, να βρω τα κοινα της στελλας του 2006 που ξεκινησε ενα μπλογκ γιατι ενοιωθε πως εχει πολλα να βγαλει απο μεσα της με το σημερα.
ειναι αληθεια, τιποτα πια δεν ειναι ιδιο, κι ισως καλυτερα απο μια αποψη, καλυτερα να μαλακωνουν οι κοφτερες γωνιες, να γλυκαινουν οι εννοιες, οι καθε ειδους εννοιες..
κατω απο ενα νεο πρισμα λοιπον, νομιζω πως θα ειμαστε για πολυ ακομη εδω, απλα με ενα αλλο τροπο..
μ αρεσει ο τροπος που λες τις σκεψεις σου..
σε φιλω, κι απο τα δυο μαγουλακια!!!
αληθεια, ποιο να ηταν το βιβλιο που σου αλλαξε την ζωη; ;)
Hey, El, ψηλά το κεφάλι μικρή γκριζούλα...
μη το κάνεις, μη, απομακρύνσου, φάση είναι,
δεν χρειάζεται πάντα να γράφουμε...
Hey, El, καληνυχτούδια...
φιλιά!
Να κάνεις αυτό που νιώθεις melian... Τίποτα το επιπόλαιο που θα κοστίσει! Αυτόν τον χώρο τον αγαπάμε ιδιαιτέρως, εμείς οι ταξιδευτές του διαδικτύου....
Εγώ θα σου πω, να ανασαίνεις απ' τον αέρα που σε γεμίζει, τα πάντα κάνουν κύκλους...
Μια όσο θερμή μπορώ καληνύχτα...
Σ'ευχαριστω πολυ για όσα μου γράφεις φεγγαρένια
Τα λογια σου ειναι βαλσαμο σε μια ιδιαιτερη στιγμη.
Με πηγες πίσω μ'αυτην την αναδρομη στο πώς ξεκινησαμε.Όλα ήταν μαγικά και πρωτόγνωρα στην αρχή . Ξαφνικά μπορούσαμε εμείς οι απλοι άνθρωποι να καταθέτουμε ένα δικό μας κομμάτι σε δημόσια θέα και να αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας.
Ήταν κατι καινούριο που έφερε χαρές, αγωνίες αλλά και λύπες
Τωρα είμαι σε ένα μεταίχμιο.Συχνά νιωθω πως τα έχω πει όλα. Ή πως αυτα που πιο πολυ θα ήθελα να γραψω για να ξαλαφρώσω, δε γινεται να τα γραψω σε δημόσια θέα
Σιγουρα αυτα δεν είναι ημερολόγια. Ενα ημερολογιο δεν το δημοσιοποιεις.
Τελος πάντων! Ειναι ένα καταφυγιο αυτη η γωνια.
Το βιβλιο που έπιασε ο φυσιοθεραπευης μου ηταν το "να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις"του Μπουσκαλια. Αλλά ηταν κι ενα άλλο που επέδρασε ταυτόχρονα με αυτο πάνω μου. Το "Οταν έκλαψε ο Νιτσε" του Γιαλομ.
Κανενα βιβλιο δεν μπορει να μας αλλάξει τη ζωή, αν εμεις οι ίδιοι δεν έχουμε τη βαθυτερη αυτη αναγκη. Αλλά όταν ήρθα σε επαφη και με τα δυο βιβλια , ήταν η εποχή που βρισκόμουν σε ένα βαθυ σκοτάδι και ξαφνικά....ένιωσα να ανοιγει ένα παραθυρο και να μπαινει φως. Και καταλαβα πως αν ηθελα να βγω απο το σκοτάδι που βρισκόμουν έπρεπε η ίδια να κάνω κάτι γι΄αυτο. Ακομη και με τεράστιο κόστος
Ειμαι και θα ειμαι για καιρό στη φαση που πληρωνω το κοστος.
Σ'ευχαριστω και πάλι!
Γεια σου Genna!
Μου θυμιζεις το "δασκαλε που διδασκες...."
Απόσταση....η σωστη λέξη ειναι αποσταση.
Εχεις δικιο!
Σε φιλώ
Σ'ευχαριστω kioy
Θα ακολουθησω τη συμβουλή σου και απλα θα ανασάνω τον αέρα που με γεμίζει. Μου ειναι απαραιτητος αυτον τον καιρό!
Να εισαι καλα!
Ίσως μιά λύση να ήταν ένα άλλο μπλογκ, όπου δεν θα είσαι αναγνωρίσιμη, εγώ τώρα ξεκίνησα, μιά ιδέα ρίχνω!
..με γεια τις αλλαγες Ελένη :)
πολυ ωραιο και χαρουμενο!!
..απλά σαν επισημανση, δεν εχει την ημερομηνια του post ή μου διεφυγε κατι??
@ maravi
και σε αυτη την περιπτωση αργα ή γρηγορα θα μαζέψεις λίγους φίλους και πιθανον να νιωσεις το ίδιο. Το θέμα είναι πόσο διατεθειμένος είναι ο καθένας να εκτεθει, οταν γραφει ημερολογιακα
Καλή συνέχεια!
Ηλία μου, σ'ευχαριστω πολυ!!!
...και για την επισημανση :)
Ήδη διόρθωσα όσο μπορούσα την παράλειψη.Δυστυχώς έπρεπε να διαλέξω στο συγκεκριμενο template αναμεσα σε ώρα και ημερομηνια.
Από την άλλη...δοκιμές κάνω. Λέω να αλλάζω συχνότερα ρούχα, τωρα που δεν έχω έμπνευση ;)
Δημοσίευση σχολίου