μέρες η

Έβρεχε κι έκανε κρύο όταν πήγαμε να σταθούμε στην άκρη της αποβάθρας περιμένοντας.
Δεν προσέξαμε τις συστάσεις για τη σωστή θέση της αναμονής μας και έπρεπε να τρέξουμε όταν λίγο αργότερα μας προσπέρασε και το τελευταίο βαγόνι του τρένου.
Έτσι απλά μια εικόνα οδήγησε τη μνήμη προς τα πίσω.
Λίγο μετά περνούσαμε δίπλα από την Ο2. Μέχρι εκεί θυμάμαι.

Δυο αδέρφια κάθονταν απέναντι με τον ηλικιωμένο πατέρα τους. Κανένας δε μιλούσε. Ο ένας βουτηγμένος στην ανάγνωση του καταλόγου, η άλλη στο εξώφυλλο του cd που μόλις αγόρασε και ο τρίτος στην εφημερίδα του. Τρεις άνθρωποι που για άγνωστο λόγο προσπαθούσαν να αμβλύνουν τη μοναξιά με την εγγύτητα των σωμάτων στον ίδιο χώρο.
Υποχρέωση ; Συνήθεια ;
Κάποιες φορές νιώθω την ύπαρξη καθρεφτών αναγκαία.

Ένα πεζουλάκι λίγα εκατοστά από το έδαφος και όμορφα βαμμένα κάγκελα ψάχνουν για ένα φιλί. Δεν είναι εκεί. Όμως ο δρόμος απέκτησε ζωή. Υπάρχει.


If it be your Will.....όλες οι μουσικές δικές σου