έναν Οκτώβρη.....

Έναν Οκτώβρη σαν αύριο πήρα να γράφω λέξεις.
Δικές μου λέξεις.
Απλές .
Λέξεις που συχνά μοιάζανε σιγανές κραυγές.
Καλά καλά δεν ήξερα αν ήθελα να τις ακούσει κάποιος ή να μείνουνε για πάντα κρυφές.

Μια δική μου, ολότελα δική μου φωνή, σαν τους μοναχικούς ηλικιωμένους που όλο κάτι μουρμουρίζουν ενώ δεν τους ακούει κανείς

Μήνες στη σιωπή.Μια μαύρη σελίδα. Κατάμαυρη.
Στην αρχή , που δεν ήξερα να την πειράξω , είχε ακόμη λίγο χρώμα. Μα όσο μάθαινα να επεμβαίνω πάνω της τόσο το χρώμα χανόταν και όλο γινόταν σκούρο..... σκούρο.....σκούρο.... Κι αν με ρωτούσες ,έλεγα,

μα είναι λόγω των εικόνων, είναι θέμα αισθητικής.


Έτσι κορόιδευα τον εαυτό μου. Το ξέρω πως τον κορόιδευα. Γιατί ξέρω τη λατρεία μου για το χρώμα.

Μετά καλόμαθα στα χάδια των σχολίων . Σε κείνους τους λιγοστούς περαστικούς που έστηναν αυτί στις χαμηλόφωνες ανάσες μου. Κι εγώ αφουγκραζόμουν τις δικές τους. Κι η μοναξιά παρέμενε εκεί. Αλλά όχι τόσο μαύρη.


....κάτι αόρατοι φίλοι, από ένα άγνωστο υπερπέραν, που μουρμούριζαν λόγια στοργής και φιλίας και νοιαξίματος

είστε εκεί ακόμη; είστε εκεί ;

...........................................


Και μετά.........Ακριβώς πριν δυο χρόνια.Τη θυμάμαι τη μέρα.
Θυμάμαι την ώρα . Τη στιγμή. Το πού.
Κυρίως θυμάμαι το συναίσθημα


Άρχισα να αντιλαμβάνομαι το πέρασμα του χρόνου.

Το συνειδητό κύλισμα του χρόνου.
Όχι αυτό που λέμε : "αύριο πρέπει να κάνω αυτό κι αυτό κι αυτό "

Ήταν σα να ξυπνούσα από λήθαργο. Ο χρόνος απέκτησε ξαφνικά μια ξέχωρη από μένα οντότητα. Και τον ένιωσα. Ένιωσα τη ζωή μέσα στο χρόνο. Εμένα μέσα σε αυτόν.
Εκείνη την ημέρα μου χάρισα τη χρυσή σφυρήλατη καρδιά που από τοτε φοράω στο λαιμό . Ήταν το δώρο μου. Ασήμαντο . Όπως όλα τα σύμβολα.

Δίπλα μου είναι το φεγγάρι. Έχω και πάλι ένα παράθυρο απ' όπου μπορώ να βλέπω τις ανατολές
Ίσως να μην έχει και πολλή σημασία. Μαλλον δεν έχει και πολλη σημασια