νοσταλγία

Κι όπως κυλά η κουβέντα και κουβαλάμε την κούραση της μέρας

μια λέξη, μια εικόνα

και βρίσκομαι να λικνίζομαι μεθυστικά πάνω απ' το κύμα

σε μια σκηνή που καταργώ το χρόνο

δεν έχουν όλες οι μνήμες σημείο αναφοράς

κάποιες αγκυροβολούν εντός και μοιάζουν άχρονες

χωρίς αρχή και τέλος

Έτσι κι εγώ λικνίζομαι....λικνίζομαι.... σε κείνη την τεράστια αγκαλιά από νερό





Πώς ξύπνησες τη νοσταλγία μια τόσο στέρεη μέρα ;

Όλα ήταν στη θέση τους τακτοποιημένα.

Μέχρι και τ'άστρα είναι κρυμμένα πίσω από σύννεφα.

Μα στο μυαλό μου χορεύουν κάτω από ένα τετράγωνο άνοιγμα και οι ήχοι δε μ'αφήνουν να κοιμηθώ.

Ίσως και να μη θέλω να κοιμηθώ.

Ξέρεις πώς είναι να θέλεις να χωρέσεις το σύμπαν σε μία στιγμή ;



Και όλη τη νύχτα βρέχει, βρέχει, βρέχει...

Ο χρόνος μου κυλά περίεργα προς τα πίσω καθώς ξανακοιτάζω παλιά ημερολόγια

Μια νύξη στον τροβαδούρο της αγάπης με οδηγεί στο βιβλίο του. Το ανοίγω δίχως αληθινή προσμονή τυχαία στη σελίδα που βρίσκω τον σελιδοδείκτη

The beach at Kamini

The sailboats

the silver water

the crystals of salt

on her eyelashes

All the world

sudden and shining

the moment before G-d

turned you inward

L. Cohen

Ίσως κάποτε οι λέξεις μπορέσουν να εκφράσουν τις μικρές κοφτές αναπνοές της αγωνίας, το βαθύ αναστεναγμό της ανακούφισης, τη σκέψη που απλώνεται πολύ πέρα από το "εδώ" και από το χρόνο, μα για την ώρα μου μοιάζουν πολύ ανεπαρκείς.

Υπάρχουν πράγματα που απλά δεν τα "χωράμε" , αλλά μόνο μέσα από αυτήν την υπέρβαση του να προσπαθήσουμε να τα χωρέσουμε, βρίσκουμε τα δικά μας όρια. Ή ακόμη καλύτερα, τα διευρύνουμε.

ένα ξεφύλλισμα

Κι εκεί που σκέψη, νους και αίσθημα φωτίζονται κάτω από τη δυνατή λάμψη του ήλιου
ένα ξεφύλλισμα, μία λαθραία ανάγνωση, δυο λέξεις κι έρχεται εκείνο το κύλισμα, το ανεπιθύμητο και ανεξέλεγκτο
σα σκουληκάκι που τρώει το ξύλο
και δεν είναι το υποκοριστικό τυχαίο
είναι που πρέπει να συμφιλιώνεσαι με το κουσούρι που σε τρώει
μόνο έτσι το ελέγχεις

και με αγάπη
ώρες, στιγμές δυσεύρετη
και πας δυο φύλλα παρακάτω και η θλίψη ντύνεται με χρώμα
ή θα μπορούσε να ντυθεί
αν όλα τα άλλα περίσσευαν
αλλά όχι πριν
όχι πιο πριν
γιατί στον ταξιδιωτικό σου σάκο
στο τέλος
χωράει μόνο η ψυχή σου

χνούδια

Τα φυσούσαμε να τα πάρει ο άνεμος και γέμιζε ο τόπος χνούδια
Χνούδια και όνειρα
Δε θυμάμαι αν έπρεπε να κάνουμε ευχές, ήταν τα χρόνια που οι ευχές δεν είχαν λόγο ύπαρξης. Όλα ήταν δυνατά. Αρκεί να πίστευες σε αυτά.
Μόνο ο χρόνος μας εμπόδιζε από την πραγματοποίηση του πιο τρελού ονείρου


Ίσως αυτο ...να μην έχει αλλάξει

καμία νοσταλγία πια εκείνης της παράξενης εποχής ....που άλλωστε στα περισσότερα μυαλά παίρνει μυθικές διαστάσεις, ενώ η πραγματικότητα είναι αυτή που βίωνες εκείνη τη στιγμή

Κάποια τραγούδια μας φέρνουν το καλοκαίρι μέσα στο χειμώνα. Και είναι φορές που έχουμε ανάγκη από αυτό το καλοκαίρι.

Θυμάμαι εκείνη την πρώτη επιλογή στο μηχανηματάκι που κράταγα στα χέρια. Ένα μικρό τσίμπημα ανεπαίσθητο, μη εξηγήσιμο, αλλά υπαρκτό. Ήταν το μετά, απ' όπου θα απουσίαζα. Και δεν έχει μελαγχολία αυτή η φράση. Κρύβει επιθυμία, κρύβει καημό, κρύβει πολλή πολλή αγάπη....αλλά όχι μελαγχολία.
Εύχομαι πάντα οι δρόμοι όλων να οδηγούν εκεί που είναι η καρδιά τους.

λήθης

Κάθε μέρα θυμάται και ακολουθεί σιωπηλά το δρόμο της λήθης. Παραξενιά κι αυτή ! Τον δρόμο που μόνο όσοι θυμούνται ακολουθούν, να τον βαφτίσουν "Λήθης"

Μοναχικά, με αργό βηματισμό....και με μια δύναμη που ζηλεύω....βήμα το βήμα.

"συνήθισες τη μοναξιά", της λέω με σιγουριά

"αυτό μην το πιστέψεις ποτέ. δε συνηθίζεται αυτό το πράγμα"

"μα πώς ; αφού και πριν μόνη ήσουν....σε έβλεπα ....μόνη καθόσουν εδώ.....και ήταν άρρωστος πολύ....όλη την ώρα ξάπλωνε και κοιμόταν και πονούσε..."

"ήταν εδώ....το ένιωθα....ήταν αλλιώς... Είδες τώρα ; Δυο ώρες έλειψα...άντε μίλα με τους τοίχους"

Δεν απάντησα. Για άλλη μια φορά με διάβασε σα λαγωνικό....

Προπορεύομαι ελαφρά λόγω του κρύου και κάθε λίγο κοντοστέκομαι να την περιμένω.

Για μένα είναι μια τυπική διαδικασία.....εκείνη κουβαλά την ψυχή της .



Λίγο πριν οι τοίχοι -οι μέσα και οι έξω - έμοιαζαν να κλείνουν ασφυκτικά γύρω μου, μέχρι που ανάσαινα με δυσκολία.

Κανείς δεν έφταιγε....μόνο το μυαλό μου που κυνηγούσε θύελλες.