Όταν όλα τελειώνουν

Περπατώ κάτω από τις λεύκες και χάνομαι στο σιγανό μουρμουρητό που ακούγεται από τα φύλλα τους καθώς τα χαϊδεύει το ελαφρύ βορειοδυτικό αεράκι. Τριζόνια γεμίζουν με ένα ατέρμονο τρρρρρρρ τη σιγαλια της νύχτας και ένας υπέρλαμπρος αποσπερίτης, πλάι στο πευκόφυτο λοφάκι... τι λαμπερός που είναι! μου θυμίζει ότι τα άστρα δεν έχασαν τη λάμψη τους.
Κόσμος περνά από δίπλα μου...κόσμος περνά από το μυαλό μου...νομίζω πως οι μάχες που έδωσα με τον ίδιο μου τον εαυτό, μου στερούν συναισθήματα.
Κάθετί το δυσάρεστο το έχω βιώσει πολλές φορές πριν. Νύχτες αγρύπνιας, δάκρυα σε ανύποπτες στιγμές, η θλίψη δίπλα σε κάθε χαρά.
Αναζητώ τις ρίζες μου....δεν μπορώ να τις βρω...έχω;
Παράξενα που νιώθω σήμερα το χάδι του ανέμου....

26 Ιουνίου 2007

Τα κύματα

Διαβάζω για χάρτινα όνειρα...και σαν τους ήρωες του βιβλίου μου, σκίζω τα δικά μου φύλλα στο ημερολόγιο....πόσες ώρες, πόσα λεπτά....ξοδεμένα...ξοδεμένα...

Για άλλη μια φορά προσπαθώ να αυξήσω το ρίσκο...ενσυνείδητα...πάντα ενσυνείδητα...όσο είναι καιρός...

"Για μια στιγμή όμως είχα καθίσει στο γρασίδι κάπου πάνω απ' την αέναη κίνηση της θάλασσας και το θόρυβο των δασών, είχα δει το σπίτι, τον κήπο και τα κύματα να σπάζουν"

...για μια στιγμή....
και η στιγμή εκείνη πέρασε και χάθηκε...

Διαβάζω...

"Έτσι, μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, σβέλτα, επιδέξια, αποκρυπτογραφούμε τα ιερογλυφικά, γραμμένα στα πρόσωπα των άλλων. Η πόρτα συνεχίζει ν' ανοίγει. Η κάμαρα γεμίζει και ξαναγεμίζει με γνώση, οδύνη, πολλά είδη φιλοδοξίας, πολλή αδιαφορία, λίγη απελπισία."

Το βιβλίο αυτό της Βιρτζίνια Γουλφ "Τα κύματα", το διάβασα πριν από πολλά χρόνια και το ξαναδιαβάζω τώρα για δεύτερη φορά εντυπωσιασμένη από την ποιητική γραφή, μα και από την εις βάθους διείσδυση μέσα στο ανθρώπινο σύμπαν. Έξι άνθρωποι...τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους...βλέπουν, παρατηρούν τον κόσμο, αντιλαμβάνονται, αισθάνονται, ζουν και μεγαλώνουν ζώντας. Οι σκέψεις του καθενός από τους πρωταγωνιστές ξεδιπλώνονται σε πρώτο πρόσωπο. Και είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που το κάνει η συγγραφέας.
Μια ζωή που περνά και χάνεται μέσα από έξι διαφορετικά ζευγάρια μάτια

Σίγουρα το βιβλίο αυτό δεν είναι από τα πιο εύκολα αναγνώσματα...προσωπικά όμως το βρίσκω αριστουργηματικό

"Πώς όμως να περιγράψω τον κόσμο που βλέπω έχοντας χάσει τον εαυτό μου; Δεν υπάρχουν λόγια... Καθώς κανείς κινείται ξαναγίνεται τυφλός και το 'να φύλλο επαναλαμβάνει το άλλο..."

23 Ιουνίου 2007

Αυγή

Τα πουλιά ξυπνήσανε απ' ώρα να μου αναγγείλουν την αυγή
μου αρέσει που ακολουθούν τους φυσικούς ρυθμούς
κοιμούνται με τη δύση, ξυπνούν με την ανατολή
Ψάχνω για ένα νησί εντός μου
κλείνω τα μάτια και θυμάμαι ανατολές ροδόχρωμες, γαλήνιες θάλασσες
η ώρα αυτή της απόλυτης ηρεμίας δίπλα στη θάλασσα είναι η πιο γοητευτική
όλοι λατρεύουν τα ηλιοβασιλέματα, αλλά η αυγή μέσα στη σιγαλιά της έχει τη δική της μαγεία
δεν έχει ανάγκη από εντυπωσιακά επιφωνήματα
γλιστρά σιγά σιγά κουβαλώντας τις ελπίδες της νέας μέρας

Χαίρομαι που είμαι ακόμη εδώ
επαναπροσδιορίζομαι
ξανά και ξανά

19 Ιουνίου 2007

Σ' αγαπώ

Μια μικρή πράσινη θάλασσα αναδύεται στα μάτια σου
σκεπάζομαι με μικρά σύννεφα καταχνιάς
πιο πέρα και πιο πάνω από μένα
ρωτάς
τι;
σ' αγαπώ
χαμογελάς
αυτή η απάντηση κερδίζει ένα χαμόγελο
το παίρνω και το φυλάω μαζί με όλα τα πολύτιμά μου αποκτήματα
τις ανατολές σου πέρα από τα σώματα
τις ανάσες σου τις αργές και ρυθμικές
χάνομαι μέσα τους
ακολουθώ τους ρυθμούς τους
ξανά και ξανά σ' ένα παιχνίδι ατέρμονο
μένω ακίνητη
βασανιστικά ακίνητη
Δεν μπορώ να χωρέσω όλα τα ηλιοβασιλέματα που κουβαλάς μέσα σου
το καλοκαίρι μου υπόσχεσαι θα με μάθεις να πετώ πάνω στα κύματα
μου φαίνεται αστείο
δεν είναι
σοβαρεύεις

λίγο λίγο αρχίζω και θυμάμαι

14 Ιουνίου 2007

Παίρνω τη γόμα και σβήνω ένα- ένα τ' άστρα του αχαρτογράφητου ουρανού μου

όλα

8 Ιουνίου 2007

Δημιουργώ εικόνες στο μυαλό μου. Βάφω τη θάλασσα γκρι μολυβί κι εκεί που βαθαίνει την κάνω σταχτοπράσινη.

Παρά τη συννεφιά κάθομαι κάτω από μια μεγάλη ψάθινη ομπρέλα για να μου προσφέρει τη συντροφιά της.

Μια επιγραφή με συμβουλεύει να μην αφήσω το βλέμμα να χαθεί στον ορίζοντα.

Το χάνω...και δεν το ξαναβρίσκω...και μαζί του χάνομαι κι εγώ σ'ολα τα "τώρα"

Μερικοί θεωρούν το εφήμερο του εαυτού τους αιώνιο. Για μένα αιωνιότητα είναι κάθε "τώρα".

Όλα τα "τώρα" μας κάνουν ένα "πάντα" του οποίου η διάρκεια είναι τόσο διαφορετική για τον καθένα μας.

Ακόμη κι ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μπορεί νε είναι ένα πάντα. Ποτέ δε ζητώ το πάντα με την έννοια του αιώνιου μου αρκεί το τώρα με τη δύναμη της στιγμής

Κάνω πλάνα για το "μετά" και ξέρω πως το "μετά" πρέπει να το διαχειριζόμαστε με πολλή προσοχή κι έχοντας στο νου τις κάθε είδους ανατροπές.

Από την άλλη πήρα χρώματα...και μέχρι να τελειώσουν πρέπει να ζωγραφίσω τους ανέμους...όλους....

Αυτούς που χαϊδεύουν κι αυτούς που δροσίζουν κι αυτούς που σε αναστατώνουν κι αυτούς που με την ορμή τους σε εμποδίζουν να προχωρήσεις κι αυτούς που μουρμουράνε μυστικά νοήματα στ' αυτιά σου κι αυτούς που σε τυλίγουν με την υπέροχη αύρα τους και παίρνεις βαθιές ανάσες για να τους κάνεις δικούς σου πριν χαθούν για πάντα.

7 Ιουνίου 2007

Μια μέρα θα τα καταφέρω....θα πετάξω...

1 Ιουνίου 2007