Διαβάζω για χάρτινα όνειρα...και σαν τους ήρωες του βιβλίου μου, σκίζω τα δικά μου φύλλα στο ημερολόγιο....πόσες ώρες, πόσα λεπτά....ξοδεμένα...ξοδεμένα...
Για άλλη μια φορά προσπαθώ να αυξήσω το ρίσκο...ενσυνείδητα...πάντα ενσυνείδητα...όσο είναι καιρός...
"Για μια στιγμή όμως είχα καθίσει στο γρασίδι κάπου πάνω απ' την αέναη κίνηση της θάλασσας και το θόρυβο των δασών, είχα δει το σπίτι, τον κήπο και τα κύματα να σπάζουν"
...για μια στιγμή....
και η στιγμή εκείνη πέρασε και χάθηκε...
Διαβάζω...
"Έτσι, μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, σβέλτα, επιδέξια, αποκρυπτογραφούμε τα ιερογλυφικά, γραμμένα στα πρόσωπα των άλλων. Η πόρτα συνεχίζει ν' ανοίγει. Η κάμαρα γεμίζει και ξαναγεμίζει με γνώση, οδύνη, πολλά είδη φιλοδοξίας, πολλή αδιαφορία, λίγη απελπισία."
Το βιβλίο αυτό της Βιρτζίνια Γουλφ "Τα κύματα", το διάβασα πριν από πολλά χρόνια και το ξαναδιαβάζω τώρα για δεύτερη φορά εντυπωσιασμένη από την ποιητική γραφή, μα και από την εις βάθους διείσδυση μέσα στο ανθρώπινο σύμπαν. Έξι άνθρωποι...τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους...βλέπουν, παρατηρούν τον κόσμο, αντιλαμβάνονται, αισθάνονται, ζουν και μεγαλώνουν ζώντας. Οι σκέψεις του καθενός από τους πρωταγωνιστές ξεδιπλώνονται σε πρώτο πρόσωπο. Και είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που το κάνει η συγγραφέας.
Μια ζωή που περνά και χάνεται μέσα από έξι διαφορετικά ζευγάρια μάτια
Σίγουρα το βιβλίο αυτό δεν είναι από τα πιο εύκολα αναγνώσματα...προσωπικά όμως το βρίσκω αριστουργηματικό
"Πώς όμως να περιγράψω τον κόσμο που βλέπω έχοντας χάσει τον εαυτό μου; Δεν υπάρχουν λόγια... Καθώς κανείς κινείται ξαναγίνεται τυφλός και το 'να φύλλο επαναλαμβάνει το άλλο..."
23 Ιουνίου 2007
11 σχόλια:
Κατά τη γνώμη μου,τα "κύματα" είναι το σπουδαιότερο βιβλίο της Γουλφ.Η αφήγηση διασπάται πρισματικά,σχεδόν καταργείται,τα όρια του πεζού λόγου διαστέλλονται και η μεγάλη συγγραφέας δημιουργεί μια γραφή που ισορροπεί ανάμεσα στην πρόζα και την ποίηση ή μάλλον καταργεί αυτόν τον διπολισμό,φανερώνοντας πως η μεγάλη πεζογραφία μπορεί να είναι γνησίως και θαυμαστά ποιητική...!
Με εκπληξη ειδα το σχόλιο αυτο σημερα, σε μια τοσο παλια αναρτηση.
Ειναι σα να έχεις μιλησει για κατι πολυ πολυ καιρο πριν και να παιρνεις μια απαντηση τωρα.
Καλώς ήλθες ανώνυμε/η
Στο συγκεκριμενο βιβλιο ,έχω ξανααναφερθει συμμετέχοντας σε κατι σαν παιχνίδι , ακριβως επειδή προκειται μαλλον για ένα απο τα σπάνια δημιουργηματα του πεζού γραπτού λόγου.
Όσα αναφερεις πιο πανω ειναι πολυ ευστοχα και με βρισκουν απολυτα συμφωνη. Κι εγω το θεωρω το σπουδαιοτερο έργο της Γουλφ.
Ειναι ένα σπάνιο δημιούργημα που προϋπέθετε ένα μεγάλο ταλέντο για να γραφτεί.
Φυσικά δεν το θεωρώ εύκολο, για τον απλό αναγνώστη, που όταν διαβάζει κάτι πεζό θέλει να υπακουει σε ορισμενους κανονες, που εδω απλα δεν ισχύουν.
Απλώς έτυχε να το ξαναδιαβάσω πρόσφατα και θέλησα να μοιραστώ την εμπειρία μου...διαδικτυακά.
Η λογοτεχνία της Γουλφ ήταν,είναι και θα είναι πάντα δύσβατη για τον μέσο αναγνώστη,καθώς αντίκειται σε πάγιες απαιτήσεις του,όπως οι καθορισμένοι χαρακτήρες-τύποι,η γραμμική αφήγηση,η μεθοδική εξύφανση και λύση της πλοκής κ.α.
Η αγγλίδα μυθιστοριογράφος είχε αρχίσει να κατακρημνίζει τις ευκολίες του εφησυχασμένου αναγνώστη ήδη από το "δωμάτιο του Τζέικομπ"...! Άρα είναι πολύ εύκολο να πνιγείς στα ορμητικά της "κύματα",όταν δεν ξέρεις καλό κολύμπι.Αν όμως είσαι έτοιμος να καταδυθείς στο βυθό τους,σε περιμένουν πολύτιμοι θησαυροί...!
Η Γουλφ κατέχει δικαίως μια εξέχουσα θέση ανάμεσα στους ανανεωτές του μυθιστορήματος και είναι κρίμα που για άλλη μια φορά ο μύθος του προσώπου υπερκαλύπτει την ουσία του έργου.
Ο μυθος του προσωπου...Θα σταθω εδω λιγακι, μια που δεν γνωριζα το μυθο του προσωπου πολλα, πολλα χρονια πριν, οταν στα 18 μου ερχομουν σε επαφη με αυτο το βιβλίο. Επιανα κλασικους λογοτέχνες τυχαία ή απο κάποια αφορμη και ήθελα να ερθω σε επαφη με το εργο τους.
Κάπως έτσι γνωρισα και τη Γουλφ και μαγευτηκα απο τη γραφη του συγκεκριμενου βιβλιου (εχω διαβασει άλλα τρια εργα της), το οποιο ξαναέπιασα στα χερια μου μετα απο χρονια,μια μάλλον σημαδιακη για μενα χρονια.
Με τον μυθο του προσωπου λοιπον δεν ήρθα ποτε σε επαφη. Δεν τον ελαβα ποτε σοβαρα υποψιν.
Αρκετα όμως μακρυγορησα
Απ' όσα γραφεις φαινεται μια βαθια γνώση της λογοτεχνίας και σ'ευχαριστω που μοιράζεσαι τις γνωσεις και τις απόψεις σου σε αυτον το χωρο,που για μενα λειτουργει περισσοτερο σαν ημερολογιο.
Γι' αυτο και ζητω επιεικεια οσον αφορα την κριση σου για τις δικες μου προσωπικες γραφες :)
Και μια που οι γνωσεις σου στη λογοτεχνια είναι μάλλον πλουσιες... Αν περασες απο την αναρτηση που σε παρεπεμψα στο παραπανω σχολιο, εκει αναφερω τον Αλφανουί του Φερλόσιο. Συμβαινει να το γνωριζεις ; Το θεωρω επισης θαυμασιο βιβλιο!
Και παλι ευχαριστω!
Παρανόησες.Κάνοντας λόγο για το μύθο του προσώπου,απλώς αναφερόμουν στη θέση που κατέχει η Γουλφ,ως αφομοιωμένο στερεότυπο,στη συλλογική συνείδηση βιβλιόφιλων και μη.(σε αυτό συνέβαλε επικουρικά και η σχετικά πρόσφατη ταινία "ΟΙ ΩΡΕΣ").
Εξυπακούεται ότι για τους εραστές της λογοτεχνίας αυτό που πρωτίστως μετράει είναι το δημιούργημα,το οποίο άλλωστε αντανακλά και εμπεριέχει εν συνόλω την πολυπτυχία του ψυχισμού κάθε σημαντικού συγγραφέα.Αυτό βέβαια ισχύει για τους άξιους συγγραφείς,καθώς οι περισσότεροι-κι επίτρεψέ μου ένα οιωνεί φαλλοκρατικό σχόλιο-κυρίως οι γυναίκες,ξεπέφτουν σε ακατέργαστη εξομολόγηση και νωθρή αισθηματολογία,ξεχνώντας πως το βίωμα,η εμπειρία,το συναίσθημα,είναι μόνο η πρώτη ύλη,που πρέπει να σμιλευτεί,να πλαστεί,ώστε να γεννήσει τη μορφή,δηλαδή το έργο.
Το "ΑΛΦΑΝΟΥΙ" έτυχε να το διαβάσω πριν πολύ καιρό,ομολογουμένως εν τάχει,και μου άρεσε μεν,αλλά πολύ γρήγορα το ξέχασα,μια που η λογοτεχνία ας πούμε του "φανταστικού" δεν είναι της προτίμησής μου.
Μια που μιλάμε για βιβλία,σου προτείνω,σε περίπτωση που δεν το έχεις διαβάσει ακόμα,την μεγαλύτερη ίσως λογοτεχνική βόμβα του εικοστού αιώνα,το "ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ",του Σελίν,στην θαυμάσια μετάφραση της Σεσίλ Ιγγλέζη Μαργελλου.
Αγαπητε ανωνυμε, δεν παρανόησα. Γι'αυτο ανεφερα οτι τα "Κυματα"τα διαβασα στην ηλικια των 18, πριν απο πολλα πολλα χρονια. Ουτε "Ωρες" ειχαν γυριστει τοτε, ουτε και στερεότυπα ειχα στο μυαλό μου. Η ματια μου ως αναγνωστρια ήταν παρθενικη και καθολου επηρεασμενη απο εξωτερικους παραγοντες.
Τελος παντων. Εν μερει θα συμφωνησω με τις αποψεις σου περι γυναικείας λογοτεχνίας. Εν μερει... γιατι διχως να μιλω για τη λογοτεχνικη αξία ενος αναγνωσματος, θεωρω πως υπάρχουν βιβλια που διαβαζονται πιο ευχαριστα απο γυναικες (πχ. Ωστεν, Ιζαμπελ Αλιεντε) άλλα που διαβαζονται πιο ευχαριστα απο αντρες π.χ. (Κουντερα, Μπουκοφσκι) και άλλα που διαβαζονται το ίδιο ευχαριστα και απο τα δυο φυλα.
Μιλώ παντα πλειοψηφικά και έχοντας υπόψιν τη διαφορετικη ψυχοσύνθεση αντρων-γυναικων.
Πραγμα που καθολου δε με ενοχλει, οπως και δε με ενοχλει η διαφορετικη ματια με την οποια ερμηνευει ο καθενας μας τον κοσμο (και για την οποια ευθυνονται το φυλο του, η κοινωνικη του θεση, τα βιωματα του, το πολιτισμικο του επιπεδο, η ευφυια του κτλ κτλ)
Ευχαριστω πολυ για την αναγνωστικη σου προταση, Θα ειναι σιγουρα μεσα στις επομενες επιλογες μου
Να έχεις ένα όμορφο Σ/Κ
Απορώ που επιμένεις να απαντάς επί προσωπικού...Γράφοντας για τη Γουλφ και την υποδοχή της, στοχοποίησα σαφώς τα κλισέ του μέσου αναγνώστη και αν κρίνω από τα αναγνώσματά σου,εσύ δεν ανήκεις σε αυτή την κατηγορία...
Σχετικά με τη γυναικεία λογοτεχνία-ο όρος και μόνο μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω,καθώς η Λογοτεχνία δεν έχει φύλο-ουσιαστικά έστρεψα τα βέλη μου κατά μιας ορισμένης παρα-λογοτεχνικής τάσης,που συνοψίζεται στα χαρακτηριστικά που ανέφερα.
Εννοείται πως ο μεγάλος συγγραφέας καταλύει τα όρια της ταυτότητάς του,σεξουαλικής,εθνικής,φυλετικής κλπ και γίνεται οικουμενικός και πανανθρώπινος,ένα ουράνιο σώμα.
Σου εύχομαι καλή πλεύση στην ταραγμένη μαύρη θάλασσα του Σελίν και για να σε προϊδεάσω,σου παραθέτω ένα σχόλιο του Μπουκόφσκι για τον μέγιστο αυτό Γάλλο."Μπορεί σχεδόν να σε σκοτώσει!"
Κι ένα ετεροχρονισμένο σινεφίλ σχολιάκι.Έμεινα κατάπληκτος από την απονομή του όσκαρ στην Κίντμαν,για την ερμηνεία της ως Βιρτζίνια Γουλφ.Η Τζουλιαν Μουρ ήταν απείρως καλύτερη...!!!!!!
Συμφωνω για Κιντμαν- Μουρ ....αν και αυτη είναι επισης μία προσωπική άποψη :))
Το κουσουρι να απαντω επι προσωπικού...τι να κάνουμε ; μαλλον με χαρακτηρίζει
Κι η άποψη του Μπουκοφσκι για το προτεινομενο βιβλίο... με τρομάζει λιγο. :)
Αυτα.
Παρ'ολα αυτα, χαιρομαι που κατεθεσες εδω τα σχόλιά σου, μια που η λογοτεχνία είναι από τις μεγαλες μου αγάπες, και ο τρόπος που εδω ανεπτυξες την κρίση σου, από τους πιο εμπεριστατωμένους.
Προσωπικά (άντε παλι το προσωπικα) δε θα είχα, και δεν έχω (παρ'όσα διαβάζω)την ικανοτητα να ασκώ παρόμοια κριτική σε όλα αυτά που διαβάζω και κυρίως να την αποδίδω με τέτοια ακριβεια στον γραπτο λόγο.
Να εισαι καλά!!!
Και καλό Σ/Κ!
Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια,Melian.
Όσο για τον Σελίν,καλά κάνεις και τρομάζεις.Μετά το πέρας της ανάγνωσης του "ταξιδιού",αισθάνεσαι όπως το πρωί,την ώρα που αντικρύζεις τη φάτσα σου στον καθρέφτη.Δε σε ευχαριστεί αυτό που βλέπεις,έλα όμως που αυτό το "γεωλογικό' τοπίο,αυτή η πλαδαρή και άχρηστη μάζα κρέατος,είσαι ΕΣΥ!!!!
Καλό σαββατοκύριακο και σε σένα...
Εδω θα διαφωνήσω! Και νομιζω πως θα έχω καθε λογο....γιατί δε με εκφράζει καθολου αυτο που γράφεις.
Αν αισθάνεσαι έτσι αγαπητε ανωνυμε,τότε η ευφυία σου και το διάβασμα σου κάνουν πολύ κακό.
Ελπίζω να υπερβάλλεις στα λεγόμενα σου
Αν παλι οχι....σου ευχομαι να βρεις λόγους για να αγαπησεις τον εαυτό σου
(Αυτο το τελευταιο σου σχολιο ποσο μου θυμιζουν Νιτσε και Σοπεναουερ απο τον Γιαλομ! Αλλά αρκετα....αρκετα)
Η αντίδρασή σου είναι ύποπτη,τυπικά γυναικεία(χι χι,το φαλλοκρατικό κτήνος δείχνει πάλι τα δόντια του!) και ως εκ τούτου ενδιαφέρουσα...Το πιθανότερο λοιπόν είναι να μην αγαπήσεις τον Σελίν.Εντούτοις,θα άξιζε να τον διαβάσεις,ακριβώς για να έρθεις αντιμέτωπη με την απαίσια γκριμάτσα του και το δαιμονικό του γέλιο,ακούγοντας τους τριγμούς από τις καταρρέουσες βεβαιότητές σου...
Αυτό που έγραψα στο προηγούμενο σχόλιο,τώρα που το λες,μάλλον από τον Σαρτρ έλκει την καταγωγή του...Όσο για τον Γιάλομ,τον αποστρέφομαι μετά βδελυγμίας! Τα βιβλία του είναι εκλαικευμένη ψυχανάλυση με λογοτεχνικό ένδυμα,κάτι σαν φτηνά εγχειρίδια αυτοβοήθειας,αλλά βάζουμε και λίγη μυθοπλασία,για να κάνουμε το φαγάκι μας πιο εύπεπτο,κατάλληλο για την λογοτεχνική μας βρώση...!
Δημοσίευση σχολίου