Σιωπή....το ζητούμενο....όταν οι λέξεις κουράζουν.... σε μια γωνίτσα όπου αθέατη από τη φαυλότητα, την έπαρση, τη μεγαλομανία, τις ανασφάλειες που μέσα στην επίδειξη δύναμης θέλουν να κρυφτούν. Απαρατήρητη...δε θα μιλήσω άλλο....αρκεί. Γι' αλλη μια φορά ας κυριαρχήσει η ανικανότητα, κυρίαρχος του παιχνιδιού της δύναμης που ψάχνει για υποταγή..
Δεν θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το παιχνίδι...η κυριαρχία ποτέ επιδίωξή μου ...και η υποταγή αντίθετη με τον χαρακτήρα....γι' αυτό καλύτερα αθέατη
Χτες για άλλη μία φορά δύο τα δίκια. Ένα εδώ...ένα εκεί.
Τι κακό κι αυτό...! Όλα στην εποχή μας να παρουσιάζονται πληθωρικά, σε πολλές εκδοχές! Και τι άλλο πέρα από καλοσύνη και κατανόηση; Να επιμείνει κανείς δεν αξίζει.... Αφού όλοι δίκιο έχουν. Τουλάχιστον όσοι το βλέπουν, ας το αναγνωρίσουν...αυτό των άλλων...κι ας παραμερίσουν το δικό τους.
Είναι όμως κουραστικό...να βλέπεις συνεχώς ΚΑΙ με τα μάτια των άλλων...και να δικαιολογείς....να δικαιολογείς.....
16 σχόλια:
Καμιά φορά η σιωπή λέει περισσότερα, απ' ότι η φλυαρία.
Το δίκιο δεν κρύβεται, δε χάνεται.
Ευχές για όμορφο, φεγγαρόλουστο βράδυ!
Να είσαι καλά!
αθέατη καληνύχτα
να σου αφήσω...
άλλο να μη μιλώ...
Όμορφη είναι η σιωπή... όταν δεν επιβάλλεται από δυσάρεστες καταστάσεις
Το φεγγάρι είναι νέο, μια λεπτότατη γραμμούλα :-)
Καλό σου βράδυ Ηλία!
Genna, γλυκιά,
καληνύχτα τρυφερή!
Δεν ξέρω με ποια αφορμή τα γράφεις όλα αυτά, είμαι έτοιμος όμως να υποστηρίξω στο 100% την τελευταία σου παράγραφο. Πολλάκις έχω αισθανθεί έτσι και συμπάσχω.
Σε καληνυχτίζω και σ' αφήνω να απολαύσεις τη "χαραμάδα" του φεγγαριού σου... [Απ' αυτή μάλλον μπαινοβγαίνουν τα ποστ σου και τα χάνω ώρες-ώρες...]
Νικόλα, σε ένα τόσο πεζό ποστ, ένα τόσο ποιητικό (στο τέλος) comment;;;
Τι να πω;
Σ΄ευχαριστώ για την τρυφερότητα... τόσο αναγκαία καμιά φορά
Καλη σου νύχτα!
Ποιο ήταν το πεζό ποστ και ποιο το ποιητικό comment;;;
;-)
Καλημέρα!
καλημέρα...
ευχή στο φεγγαράκι να κάνεις
μόλις το δεις το απόγευμα
κι αν είσαι τυχερή και τον αποσπερίτη
κοντά του... γλυκά να περπατήσεις στην ακτή...
είναι όμορφα δίπλα στο κύμα αυτή την εποχή
δεν πρέπει να την χάσουμε...
τόσα φύγαν...
ένας χοχλιός
το ξέρεις οτι είναι εκεί
ρουφάει με λαχτάρα το νερό και πίσω το εκσφενδονίζει
αθέατος στο σπίτι του,
το σπίτι του κουβαλώντας,
κάστρο απόρθητο μαζί και ασπίδα.
ένας χοχλιός
και στις κραυγές και στις σιωπές του αθέατος.
τον βλέπεις μόνο σαν αλλάζει θέση
για ρίξε μια καλή ματιά στον καθρέπτη σου, αν το μαλλί σου σαλιγκαρίζει
δίκιο έχεις, της μουσικής οι σιωπές και οι παύσεις,
πιο εκκωφαντικές και από την γκράνκάσα.
:)
Καλησπέρα Νικόλα...ποιο ήταν ποιο...!
Με τούτο και με τ' άλλο πάντως, αφήνω λίγο τη γωνίτσα μου,θέλω πολύ να σας ευχαριστήσω όλους έναν έναν, που κάποιες:-)αθέατες για μένα ώρες τις γεμίζετε με χαμόγελο. Αυτό!
Ένα υπεροχο,γλυκό, σεπτεμβριάτικο βράδυ σου εύχομαι:-)
Genna,καλή μου, πλησιάζει η ώρα του απόβραδου, το νέο φεγγάρι βγαίνει νωρίς,το ξέρω, μα η ακτή μακριά
Ωστόσο...αν το δω...ευχή θα κάνω και για σένα
Φιλώ σε...
"κάστρο απόρθητο μαζί και ασπίδα.
ένας χοχλιός
και στις κραυγές και στις σιωπές του αθέατος"
τα λόγια σου Κώστα...μιλούν εκεί, που χορδές εσώτερες αγγίζουν...και είναι όμορφα πολύ.
δεν κοιτώ τον καθρέφτη, γιατί χρεία καμία...μα καθώς στο μυαλό μου όμορφες εικόνες έπλασες, τον Κούρο του Σουνίου τον έχεις δει;
τ' αυτάκια του κοχύλια, για ν' ακούει το κύμα...κι έστεκε εκεί ακίνητος, πριν τον κλείσουν στα μουσεία, κι αγναντευε τη θάλασσα...πόσο θα του λείπει τώρα!
Καλό σου βράδυ και γλυκό!
Πολύ ποιητικός αυτός ο Σεπτέμβρης... Γεγονός! Ούτε εκλογές τον πτοούν, ούτε τίποτε!
Μια χαρά μας βρίσκω!!!
ομολογώ πως με έστειλες για διάβασμα, τον βρήκα τον είδα, ωραίος ο κούρος σου ο κατοπτεύων τη θάλαττα.
σε κάποιου κούρου αδέσποτου και ξεχασμένου την ααγκαλιά κάποτε κοιμήθηκα, σε κάποιο περιβόλι του παραδείσου παραδίπλα, σε αρχαίο νταμάρι που δεν τον ολοκλήρωσαν ποτέγιατί θα θραύονταν τα πόδια του, εκείνον τον αιώνια ξαπλωμένο αγαλματένιο πρόγονο συνάντησα στα μέσα του αιγαίου και στην κούρμπα του μπράτσου ου κούρνιασα, να βγάλω ένα βράδυ, την άλλη μέρα από φλάς και γέλια φωτογράφων, ξύπνησα ανάμεσα σε γκρούπ αλλοφερμένων όντων, σηκώθηκα, τινάχτηκα, μάζεψα του ύπνου το πανί και ένα φιλί του έδωσα στο χέρι για τη φιλοξενία.
και αν κάτι δεν έγινε όπως εδώ σου γράφω, ας είναι, ζυμάρι η θύμηση, την πλάθεις όπως θέλεις.
:)
Αυτό είναι το ωραίο με τη θύμηση, ζυμάρι είναι, κρατάς εκείνα που θέλεις, όπως τα θέλεις...
Κι αν καμιά φορά ψέματα σου λένε οι αναμνήσεις, τι σημασία έχει;
Εσύ αυτά θέλεις να θυμάσαι.
Νομίζω πως ξέρω για ποιον μιλάς. Έχω κι εγώ φωτογραφία δίπλα του. Γίγαντας μοιάζει από κοντά. Τεράστιος. Για τον κούρο της Νάξου δε λες;
Δεν ξέρω πώς τον φτιάξανε πριν από χρόνια πολλά, μα ο άνεμος, αφησε γερά τα σημάδια του χρόνου πάνω του.
μέσα είσαι.
και γώ μέσα του ήμουνα.
άγνωστοι άνθρωποι, σε παρόμοιες διαδρομές
Δημοσίευση σχολίου