Το δέντρο μου

Φεγγαροαχτίδες θέλω να κρεμάσω φέτος στο δέντρο μου

προσεχτικά θα τις ακουμπήσω να μην τρυπηθούν και χάσουν το ασημένιο φως τους

και διάφανες γιρλάντες από μικρές μικρές σταγόνες πρωινής δροσιάς

και καρύδια χρυσαφένια να κρέμονται από κόκκινες, μεταξωτές κορδέλες

και καμπανούλες που θα ηχούν παράξενα ντριν ντρον ντριν ντραν ντριν ντριν

καθέ μία και άλλη μελωδία

και ασημένιες τρομπετίτσες που κάθε βράδυ 12 με 3 θα βγάζουνε γλυκές νότες της τζαζ

και τυμπανάκια γιορτινά που θα χτυπάνε μόνα τους να δίνουνε ρυθμό

όχι υποχρεωτικά τον ίδιο

Κουκλάκια, όχι, δε θα βάλω, ούτε μικρά αρκουδάκια

αφού κάθε βράδυ το έχω προσέξει από άλλες φορές

μετά τη μαγική ώρα που όλα ησυχάζουν

έρχονται κρυφά τα ξωτικά και μικρές νεραϊδούλες

να παίξουνε με τα στολίδια, να χορέψουνε με τις νότες

και θέλουνε το χώρο τους

( κι ακόμη όνειρα νιογέννητα, που ακόμη δεν έλαμψαν στο φως της αυγής

αυτά θα μπουν σε κρυφά σημεία

για να μη μου τα πειράξει κανείς)

Εσαεί

Αφήνω τα Κύματα που πολύ μέσα μιλάνε...ίσως περισσότερο απ' όλα; και πιάνω το Ναυτίλο, να μου χαρίσει λίγο φως :

"Σίγουρα θα πρέπει να' ταν μια σταγόνα καθαρού νερού στην παιδική του ηλικία ο ήλιος. Από κει ο τρόπος που λάμπει στα ματοτσίνορα και το δρόσο που κρατά στους τοίχους με τις αγιογραφίες, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο.
Αφήνω τη διαφάνεια. Που έτσι και το φέρει η τύχη ν'αγαπήσεις μια κοπέλα, βλέπεις μέσα της: όπως στα ποιήματα.

Εάν υπάρχει ένας τρόπος να πεθάνεις χωρίς ν' αφανίζεσαι - είναι αυτός: μία διαφάνεια όπου τα ύστατα συστατικά σου - δρόσος, φωτιά- όντας ορατά για όλους, έτσι κι αλλιώς, θα υπάρχεις κι εσύ εσαεί." [Ο.Ε.]


Περνώντας μέσα από τα φωτεινά σας μονοπάτια.....σαν ένα χρέος

Από τα κύματα

[ Εν' άστρο πέρναγε μέσ' απ΄τα σύννεφα κάποια νύχτα κι εγώ είπα στ' αστέρι :"Κάψε με" ]



"Τα κύματα", Β. Γουλφ

Σχόλιο

Φτιάχνω έναν πλασματικό χώρο με όσο φως μου είναι απαραίτητο

Το πολύ πληγώνει..... τα μάτια.....

" Ας γυρίσουμε λοιπόν τις σελίδες, κι εγώ θα προσθέσω, για να διασκεδάσεις, ένα σχόλιο στο περιθώριο"

Ένα σχόλιο στο περιθώριο....

Τελευταία νιώθω την ύπαρξή μου σαν σχόλιο στο περιθώριο.

κρεμεζιές χάντρες σα δροσοσταλίδες ανατέλλοντος ήλιου

προσφορά

χλωμές φεγγαροαχτίδες κρυμμένης πανσελήνου

το ζητούμενο

κατακερματισμένο το χωρίς υπόσταση σώμα

δε ζητά

δε ζητά

ούτε το άλλο το κατασπαταλημένο πνεύμα

που έρμαιο των κυμάτων

αναζητεί μονο την ηρεμία στην απόγνωση

και πλάθει χρώματα

φρέσκα χρώματα, ζωηρά

σε μια ύπαρξη πέρα από αυτήν

όπου το φως αγκαλιάζει την άβυσσο

σε μια μη πραγματικότητα

στο μεταξύ παίρνω όλες τις συννεφένιες μου στολές

και τις τακτοποιώ ανάλογα με την απόχρωση

τις κρύβω μέσα σε ομιχλώδη βαλτοτόπια

εκεί που μόνο εγώ θα ξέρω να τις βρω

κι εδώ εξαντλείται ο εγωισμός μου

στη διεκδίκηση του γκρίζου

Παράξενο....σα να ένιωσα μια αύρα μέσα στην ανυπαρξία...

Ψεύτικη ήταν

Είναι κάτι αίθρια που βλέπουνε στο Νότο τώρα το χειμώνα

γεμάτα από άνθη

....συνηθισμένα.... πιο εξεζητημένα

αλλά πάντως άνθη

Με αραχνοϋφαντα πανιά χωρίζεται ο χώρος από τ' άλλα, τα πιο εσώτερα μέρη

για να μη λείψει κι από εκεί η ευωδιά τους, το φως του ήλιου

Και ξάφνου μια σκια πλανιέται, σ' αυτούς τους χώρους τους πολύ δικούς

μια σκια δύσοσμη που παντού αφήνει μια ενοχλητική σκόνη

σκόνη που μπορεί να κάτσει παντού

να βεβηλώσει με την ασκήμια της την ομορφιά

Γυμνή αισθάνθηκα στην αρχή

γυμνή και ανίκανη να προστατεύσω

...το αίθριο....τα λουλούδια...

Μετά κατάλαβα πως δεν είναι δύσκολο να αποτινάξεις τη σκόνη

Θέλει απλά μια ιδιαίτερη ικανότητα

[ Ένας ραβίνος είχε μια συζήτηση με τον Κύριο για τον Παράδεισο και την Κόλαση.
"Θα σου δείξω την Κόλαση", του είπε ο Κύριος και τον οδήγησε σ' ένα δωμάτιο που είχε στη μέση ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι. Οι άνθρωποι που κάθονταν γύρω απ΄το τραπέζι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι. Στη μέση του τραπεζιού βρισκόταν ένα τεράστιο καζάνι με νόστιμο φαγητό που μύριζε τόσο καταπληκτικά, ώστε το στόμα του ραβίνου γέμισε σάλιο. Όσοι κάθονταν στο τραπέζι κρατούσαν από ένα κουτάλι με πολύ μακρύ χέρι. Παρόλο που τα κουτάλια έφταναν ίσα ίσα το καζάνι, τα χερούλια τους ήταν πιο μακριά απ' τα μπράτσα των ανθρώπων που τα κρατούσαν: έτσι κανένας τους δεν μπορούσε να φάει, γιατί του ήταν αδύνατο να φέρει το φαγητό ως τα χείλη του. Ο ραβίνος είδε ότι η δυστυχία τους ήταν πραγματικά τρομερή.
"Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο", είπε ο Κύριος, και μπήκαν σ' ένα άλλο δωμάτιο, ακριβώς το ίδιο όπως το πρώτο. Κι εκεί υπήρχε το ίδιο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, το ίδιο καζάνι με φαγητό. Οι άνθρωποι εδώ, όπως και οι προηγούμενοι, κρατούσαν τα ίδια κουτάλια με μακριά χερούλια- εδώ όμως όλοι ήταν καλοφαγωμένοι και παχουλοί, γελούσαν και συζητούσαν. Ο ραβίνος δεν καταλάβαινε.
"Είναι απλό, αλλά απαιτεί μια συγκεκριμένη ικανότητα", είπε ο Κύριος. "Σ' αυτό το δωμάτιο, βλέπεις, έμαθαν να ταϊζουν ο ένας τον άλλον". ]


Μία χασιδική παραβολή από το " Η μάνα και το νόημα της ζωής" του Ίρβιν Γιάλομ

Κάθε νύχτα, την ώρα που οι λειμώνες πρασινίζουν ελεύθερα τις σκέψεις μου, προσκαλώ μία αύρα να χαϊδέψει τα άγρυπνα βλέφαρα, για να με οδηγήσει εκεί...στο όνειρο

Εκεί που στο τέρμα ενός ουράνιου τόξου, αφήνω τις σκέψεις να αιωρηθούν μέσα σε σύννεφα από χρωματιστές δροσοσταλίδες.

Εκεί που οι φωτεινές ακτίνες της αγάπης - τι άλλο θα μπορούσε να είναι η αγάπη από φως; - απλώνονται όχι σε ευθείες, αλλά σε ομόκεντρους κύκλους, των οποίων η διάμετρος ολοένα μεγαλώνει...μεγαλώνει.

Μέχρι να αγγίξει το άλλο τέρμα του τόξου.

σελήνη

Το διάστημα, λέει, και το ταξίδι στ' άστρα είναι όχι μόνο δικαίωμα μας αλλά και η μοίρα μας. Κι όμως, κανείς δεν ξαναπάτησε πάνω στο φεγγάρι από το 1972 και μετά.

Αφ' ενός οι αποστολές είναι πολύ δαπανηρές και αφ' ετέρου ό,τι ήταν να βρούνε το βρήκανε.

Το χαρτογραφήσανε λοιπόν το φεγγάρι, βαφτίσανε τις διάφορες περιοχές του με γήινα ονόματα, θάλασσα της Νηνεμίας, θάλασσα των Βροχών, θάλασσα της Γαλήνης ( μα πού τις βρήκαν τόσες θάλασσες εκεί πάνω), πήρανε και τα πετρώματά του για μελέτες...και όλα αυτά μέσα σε 3 χρόνια. Από το 1969 ως το 1972.

Η πρώτη επιτυχημένη προσσελήνωση ήταν η γνωστή με το Apollo 11 και τους Neil Armstrong, Edwin Aldrin και Micael Collin και η τελευταια το 1972 με το Apollo 17 και τον Cernan , που ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στη σελήνη.

Συνολικά, δώδεκα μόνο ξεχωριστοί συνάνθρωποί μας είχαν την τύχη να περπατήσουν πάνω του.

Ήταν αυτοί που είδαν τη γη να ανατέλλει από απέναντι, που ίσως να ένιωσαν από πρώτο χέρι πόσο μικροί, πόσο ασήμαντοι φαντάζουμε μέσα στη γενικότερη εικόνα του σύμπαντος και που μπόρεσαν να ζήσουν το όνειρο μιας ολόκληρης ανθρωπότητας, ρισκάροντας τη μοναδική ζωή τους.

as tears go by

It is the evening of the day
I sit and watch the children play
Smiling faces I can see
But not for me
I sit and watch
As tears go by

Ψιχάλιζε ...όλη τη μέρα, και μετά για λίγο... για πολύ λίγο έβγαινε ο ήλιος...σ΄ένα αδιάκοπο παιχνίδι....Όμως τα παιδιά τίποτα δεν καταλάβαιναν από το ψιλόβροχο, ούτε από το κρύο...σαν η βροχή να άγγιζε μόνο εμένα...και σαν να προκαλούσε εκείνο το άλλο, το σιγανό ψιχάλισμα, το εντός...
Εκείνα συνέχιζαν να παίζουν όπως κάνουν πάντα τα παιδιά...Παρακολουθούσα τα πιο αντικοινωνικά από αυτά...πόσο πιο γνήσια κοινωνικά είναι τελικά από όλους εμάς τους ενήλικες

Κι αμέσως μου ήρθαν οι νότες και τα λόγια του as tears go by

Ωστόσο σε έναν αγώνα να διώξω τη μελαγχολία αφήνω μικρές μικρές χαραμάδες για να εισβάλλεις κρυφά σαν ήλιος...και τότε ξέρω πως μόνο οι χαρούμενες νότες θα γεννηθούν στο μυαλό μου

Σήμερα όμως μόνο αυτές τις μελαγχολικές νότες βρίσκω και θέλω και πάλι να κουλουριαστώ σ ένα μικρό μικρό κουβαράκι, να μαζευτώ σ' ενα ανύπαρκτο τίποτα...ναι...αυτό...

η πόλη ή το μουσείο;

Χτες οι θύμισες με οδήγησαν σε όλα τα μήκη του πλανήτη που έτυχε να βρίσκομαι, όταν έκανε την είσοδό του ο νέος χρόνος

Και στάθηκαν λίγο παραπάνω στη μητρόπολη. Όχι επειδή ήταν το πιο όμορφο ταξίδι, σίγουρα δεν ήταν, αφού η μεγάλη πόλη μάλλον απογοήτευσε, με τόσο υπερβολικές προσδοκίες που είχαν εγκατασταθεί στο μυαλό. Απλά εκεί ήθελε να σταθεί η μνήμη για τους δικούς της λόγους.

Από την ώρα που μπήκαμε στο ξενοδοχείο,νιφάδες πυκνές άρχισαν να πέφτουν. Και συνέχισαν να πέφτουν κατά όλη τη διάρκεια της νύχτας. Ανάλαφρες, παχουλές έκαναν λιγότερο μουντό το γκρίζο του απέναντι τοίχου και θύμιζαν αμυδρά εκείνες τις άλλες στο μουσείο της Βιέννης στον πίνακα του van Valckenborch. Μόνο που εκεί το τοπίο ήταν τόσο φυσικό...! Εδώ το μόνο φυσικό ήταν οι ίδιες οι νιφάδες . Όλα τα κτίρια πανομοιότυπα γκρίζα υψώνονταν πολύ πάνω από τη γη, σ'έναν αγώνα ποιο θα φτάσει ψηλότερα.
Τόσο γκρίζο....υπερβολικά πολύ για μία πόλη. Όμως το χειρότερο με όλους αυτούς τους ουρανοξύστες ήταν ότι σου κρύβανε τον ουρανό και τον ήλιο.
Όνειρο ζωής η Ν.Υόρκη...από παιδί....Μα όπως συμβαίνει πάντα με τα όνειρα είναι πολύ πιο ωραία από την πραγματικότητα.

Την άλλη μέρα όλα ήταν κατάλευκα. Ένα πανέμορφο σκηνικό όταν είσαι στο σπίτι σου, αλλά όχι ακριβώς το ιδανικό όταν θέλεις να φας τις μέρες σου στους δρόμους.

Όλα υπολειτουργούσαν, ελάχιστες λεωφορειακές γραμμές εξυπηρετούσαν τον κόσμο και τα αυτοκίνητα ήταν λιγοστά, καθώς το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα.

Και όλα ήταν μαγικά, σε αυτήν την γκρίζα ομολογουμένως πολιτεία...αν ψάχνεις να βρεις τη μαγεία παντού.

Και η δική μου μαγεία βρήκε πατρίδα στο πιο όμορφο ίσως μουσείο του κόσμου, στο MΕΤ.

Το πιο όμορφα σκηνοθετημένο μουσείο.

Με τους τέσσερις καβαλάρηδες ιππότες να μοιάζουν ζωντανοί να καλπάζουν δίπλα σου. Κι εσύ να πλάθεις ιστορίες με το μυαλό σου για σταυροφορίες, και χρυσά δισκοπότηρα και βασιλιάδες Αρθούρους και άλλα τέτοια δυτικότροπα παραμύθια που σου έμαθε το Χόλιγουντ. Κι αμέσως μετά να αναζητάς όλους τους αγαπημένους σου Ιμπρεσσιονιστές Μονέ και Ντεγκά και Βαν Γκογκ και Σεζάν και...και...

Κι εκεί που νιώθεις να έχουν βαρύνει επάνω σου όλα αυτά τα υπέροχα εκθέματα, άλλα του αιγυπτιακού πολιτισμού , άλλα της πιο σύγχρονης ευρωπαϊκής γλυπτικής ....τόσο πλούσιας μα και ετερόκλητης θεματολογίας .... όμως και άκρως ενδιαφέρουσας, κυρίως χάρη στον τρόπο παρουσίασης....και θα ήθελες να πάρεις μια ανάσα, να ξεκουραστείς λιγάκι...ξάφνου βγαίνεις σ' ένα ξέφωτο, με άπλετο φως, με συντριβάνια και υπέροχους πίνακες γύρω τριγύρω...και για μια στιγμή αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι ακόμη μέσα στο ίδιο μουσείο. Ναι, εκεί βρίσκεσαι ακόμη, αυτό είναι σίγουρο....αλλά αυτή η τεραστίων διαστάσεων τζαμαρία που επιτρέπει στο εξωτερικό φως να μπει ανεμπόδιστα στο χώρο, σε κάνει να απορείς σε ποιο σημείο της πόλης βρίσκεσαι, μια που όταν μπήκες μέσα άφησες απ' έξω περιποιημένα μεν αλλά πανύψηλα κτίσματα...κι εδώ το μόνο που βλέπεις είναι χιόνι, χιόνι, χιόνι και πάλι χιόνι στη φύση....και χιονισμένα δέντρα και μεγάλες κατάλευκες και απάτητες εκτάσεις γης και ακόμη βλέπεις ουρανό, πολύ ουρανό, δεν ήξερες ότι αυτή η πόλη θα είχε τόσο πολύ ουρανό. Και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι αυτό είναι το Central Park, στο οποίο βλέπει η πίσω μεριά του Μουσείου, και κάθεσαι σ' ένα παγκάκι δίπλα στα συντριβάνια και ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι κανένα άλλο μουσείο δε θα μιλήσει έτσι μέσα σου και δίνεις μια υπόσχεση στον εαυτό σου, να ξανάρθεις, και την επόμενη φορά να είναι άνοιξη ή καλοκαίρι γιατί όσο γκρίζο και να έχει αυτή η πόλη σου χάρισε μία από τις πιο λευκές στιγμές της.

Μάης θα είναι την επόμενη φορά. Υπόσχεση.

Τελικά μάλλον προτιμώ το δυτικό ημισφαίριο. Και το βόρειο επίσης.

ευχαριστώ

Είναι κάτι που έχω ανάγκη να το γράψω. Ευχαριστώ για κάθε τρυφερό λόγο, που ειλικρινά μερικές φορές με φέρνει σε δύσκολη θέση.

Τα λόγια σας είναι σαν χάδι, εκείνες τις στιγμές, και θα ήτανε χάδι ακόμη κι αν εκδηλωνόταν με μία απλή Καλησπέρα.

Μερικές φορές βάζω χαλινάρι σε όλη τη θλίψη που κουβαλώ μέσα μου, γιατί λέω με το μυαλό μου, αφού θα με διαβάσει έστω κι ένας, δεν πρέπει να τον επηρεάζω αρνητικά.

Είναι κι άλλες στιγμές όμως που τα συναισθήματα θεριεύουν μέσα μου και δεν υπακούν σε κανένα χαλινάρι.

Ουσιαστικά έχω μόνο μία επιλογή. Να γράφω ή να μη γράφω τα αρνητικά συναισθήματα. Γιατί να τα διώξω στην παρούσα φάση της ζωής μου δεν μπορώ.

Και, ναι....καταβάλλω σοβαρές προσπάθειες να απομακρύνω την παραίτηση και την άρνηση από πάνω μου ( που δημιουργούν ένα υπέροχο κοκτέιλ αδιαφορίας, τόσο ξένης για κάθε μορφή υγιούς ζωής), αλλά δε με βοηθά πάντα η ψυχοσύνθεσή μου. Προφανώς το εργοστάσιο που με κατασκεύασε, με έκανε ελαττωματική, αλλά αναγνωρίζω ότι δεν οφείλει κανένας να ανέχεται την ελαττωματικότητά μου

Και όχι...δεν είναι ανάγκη να σχολιάσετε...τα σχόλια δεν τα κλείνω, γιατί δεν το θεωρώ ευγενικό, να μην έχει κάποιος το δικαίωμα να μιλήσει...

Ταξίδι

Αν το ταξίδι του ανθρώπου έχει προορισμό...! (με ρώτησε ο γλυκύτατος Caesar , αλλά δεν μπορώ να απαντήσω με λίγες λέξεις ....ούτε και στο ποιο ημισφαίριο προτιμώ, έχω απάντηση)
Αναγνωρίζω τη μεταφορά στις λέξεις αυτές, αλλά θα προτιμήσω να αναφερθώ αρχικά στην κυριολεκτική τους σημασία, και ίσως μέσω αυτής να φτάσω και στον όποιο προορισμό της ζωής του ανθρώπου.

Το ιδανικό ταξίδι για μένα είναι άνευ προορισμού. Ξεκινά με μια ελαφρά αποσκευή στο χέρι, σ' ένα αεροδρόμιο για ένα άγνωστο πού....Η επιλογή του προορισμού γίνεται αυθόρμητα εκεί, ανάλογα με το ποια πτήση φαντάζει, για εκείνη τη στιγμή και μόνο, σαν η πιο δελεαστική.
Προτιμώ την έναρξη του ταξιδιού σ' ενα αεροδρόμιο και όχι σ' εναν σταθμό τρένων ή σε ένα λιμάνι, για να υπάρχει η δυνατότητα της γρήγορης απομάκρυνσης από κάθε τι το οικείο και γνώριμο. Όσο για τη συνέχεια...θα διαμορφώνεται κάθε φορά από τη διάθεση της στιγμής, και θα μπορεί να γίνει με οποιοδήποτε μέσο μεταφοράς. Η διάρκεια παραμονής κάπου, δε θα πρέπει να είναι προκαθορισμένη ούτε και ο επόμενος προορισμός. Μόνο η διάθεση της στιγμής θα αποφασίζει για τόσο σοβαρά θέματα. Όλα θα καθορίζονται από τις φωνές που θα μιλάνε εντός...
-Φύγε, αυτό το μέρος δεν έχει πια τίποτε να σου προσφέρει...! ή -Κάθισε ακόμη λίγο, είναι τόσο όμορφα...!
Αυτό είναι το ιδανικό ταξίδι ....στο μυαλό μου....

Μάλλον αυτός είναι και ο ιδανικός τρόπος για να αντιμετωπίσει κανείς τη ζωή. Ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Με μία αέναη κίνηση μόνο, που θα διαμορφώνεται από τις ανάγκες της στιγμής και τα αντίστοιχα συναισθήματα

Πριν μερικά χρόνια είχα διαβάσει ένα πανέμορφο κείμενο του κ. Τσαγκαρουσιάνου, σχετικά με την αγάπη του για τα ταξίδια. Ίσως να είναι ό,τι πιο όμορφο έχει γράψει μέχρι τώρα ή ίσως να είναι αυτό που μίλησε περισσότερο μέσα μου...
Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Καθημερινής τότε, αλλά περιέχεται και "Στον παλιό καταρράκτη".
Σε όλο το κείμενο ο δημοσιογράφος αναρωτιέται γιατί ταξιδεύει. Για να καταλήξει πως:

" Το ταξίδι δεν είναι κάτι διαφορετικό απ'τη ζωή. Είναι η ζωή, στην πιο ενεργητική, πάλλουσα και θεαματική μορφή της. Κάνεις το γύρο της φυλακής σου, γνωρίζεις τους γείτονές σου, ψάχνεις τα κομμάτια που σου λείπουν κι επιστρέφεις στην αληθινή πατρίδα σου, στην παιδική ηλικία, τότε που ήσουνα ολοπρόσωπος, αθρυμμάτιστος και σίγουρος για ορισμένα πράγματα, στο πατρικό με τα σκυλιά, τις λεμονιές που σφύζουν από καρπό την αυγή και τον πατέρα σου που ήταν στα μάτια σου Θεός, κι έτσι ήταν όλα εντάξει.
Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα ταξίδι σ' αυτό που ήταν. Ενα ταξίδι πίσω στο χώμα του. Ένα ταξίδι πίσω στο χώμα."

Και τώρα μπορώ να επανέλθω στην αρχή...αν το ταξίδι του ανθρώπου έχει προορισμό. Ίσως αυτός να είναι ο μόνος προορισμός. Μια επιστροφή σ'αυτό που ήμασταν.
Ίσως γι' αυτό όπως έχω γράψει και παλιότερα κανένα "μακριά" δεν φαντάζει πια στο νου μου πολύ μακριά.

Νοέμβρης

πλέον μπορώ να βυθίζομαι στα άδυτα της θλίψης μου ελεύθερα

σαν να μπαίνω σ' εκείνο το μοναχικό τρένο που όλο πιο μακριά με ταξιδεύει σε λευκούς χειμώνες

και απατηλά στο όνειρο σκούρα, γκρίζα, χαμένα βοσκοτόπια

κανένα σημάδι ανθρώπινης πνοής

σαν να έχει δωθεί μία τελείως παράλογη παράταση σε ένα έργο που από καιρό έχει τελειώσει

όλες οι εικόνες σαν μέρος κινηματογραφικής ταινίας που άγνωστο ποιον αφορά

άβουλη επόπτρια της αλλαγής των εποχών και μόνο

θα μπορούσε να θεωρηθεί ζωή η εποπτεία των αλλαγών στην κίνηση των βαγονιών;

και της περιρρέουσας θλίψης;



....όμως το αύριο είναι μια άλλη μέρα
....για τους άλλους