Ταξίδι

Αν το ταξίδι του ανθρώπου έχει προορισμό...! (με ρώτησε ο γλυκύτατος Caesar , αλλά δεν μπορώ να απαντήσω με λίγες λέξεις ....ούτε και στο ποιο ημισφαίριο προτιμώ, έχω απάντηση)
Αναγνωρίζω τη μεταφορά στις λέξεις αυτές, αλλά θα προτιμήσω να αναφερθώ αρχικά στην κυριολεκτική τους σημασία, και ίσως μέσω αυτής να φτάσω και στον όποιο προορισμό της ζωής του ανθρώπου.

Το ιδανικό ταξίδι για μένα είναι άνευ προορισμού. Ξεκινά με μια ελαφρά αποσκευή στο χέρι, σ' ένα αεροδρόμιο για ένα άγνωστο πού....Η επιλογή του προορισμού γίνεται αυθόρμητα εκεί, ανάλογα με το ποια πτήση φαντάζει, για εκείνη τη στιγμή και μόνο, σαν η πιο δελεαστική.
Προτιμώ την έναρξη του ταξιδιού σ' ενα αεροδρόμιο και όχι σ' εναν σταθμό τρένων ή σε ένα λιμάνι, για να υπάρχει η δυνατότητα της γρήγορης απομάκρυνσης από κάθε τι το οικείο και γνώριμο. Όσο για τη συνέχεια...θα διαμορφώνεται κάθε φορά από τη διάθεση της στιγμής, και θα μπορεί να γίνει με οποιοδήποτε μέσο μεταφοράς. Η διάρκεια παραμονής κάπου, δε θα πρέπει να είναι προκαθορισμένη ούτε και ο επόμενος προορισμός. Μόνο η διάθεση της στιγμής θα αποφασίζει για τόσο σοβαρά θέματα. Όλα θα καθορίζονται από τις φωνές που θα μιλάνε εντός...
-Φύγε, αυτό το μέρος δεν έχει πια τίποτε να σου προσφέρει...! ή -Κάθισε ακόμη λίγο, είναι τόσο όμορφα...!
Αυτό είναι το ιδανικό ταξίδι ....στο μυαλό μου....

Μάλλον αυτός είναι και ο ιδανικός τρόπος για να αντιμετωπίσει κανείς τη ζωή. Ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Με μία αέναη κίνηση μόνο, που θα διαμορφώνεται από τις ανάγκες της στιγμής και τα αντίστοιχα συναισθήματα

Πριν μερικά χρόνια είχα διαβάσει ένα πανέμορφο κείμενο του κ. Τσαγκαρουσιάνου, σχετικά με την αγάπη του για τα ταξίδια. Ίσως να είναι ό,τι πιο όμορφο έχει γράψει μέχρι τώρα ή ίσως να είναι αυτό που μίλησε περισσότερο μέσα μου...
Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Καθημερινής τότε, αλλά περιέχεται και "Στον παλιό καταρράκτη".
Σε όλο το κείμενο ο δημοσιογράφος αναρωτιέται γιατί ταξιδεύει. Για να καταλήξει πως:

" Το ταξίδι δεν είναι κάτι διαφορετικό απ'τη ζωή. Είναι η ζωή, στην πιο ενεργητική, πάλλουσα και θεαματική μορφή της. Κάνεις το γύρο της φυλακής σου, γνωρίζεις τους γείτονές σου, ψάχνεις τα κομμάτια που σου λείπουν κι επιστρέφεις στην αληθινή πατρίδα σου, στην παιδική ηλικία, τότε που ήσουνα ολοπρόσωπος, αθρυμμάτιστος και σίγουρος για ορισμένα πράγματα, στο πατρικό με τα σκυλιά, τις λεμονιές που σφύζουν από καρπό την αυγή και τον πατέρα σου που ήταν στα μάτια σου Θεός, κι έτσι ήταν όλα εντάξει.
Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα ταξίδι σ' αυτό που ήταν. Ενα ταξίδι πίσω στο χώμα του. Ένα ταξίδι πίσω στο χώμα."

Και τώρα μπορώ να επανέλθω στην αρχή...αν το ταξίδι του ανθρώπου έχει προορισμό. Ίσως αυτός να είναι ο μόνος προορισμός. Μια επιστροφή σ'αυτό που ήμασταν.
Ίσως γι' αυτό όπως έχω γράψει και παλιότερα κανένα "μακριά" δεν φαντάζει πια στο νου μου πολύ μακριά.