Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

η πόλη ή το μουσείο;


Χτες οι θύμισες με οδήγησαν σε όλα τα μήκη του πλανήτη που έτυχε να βρίσκομαι, όταν έκανε την είσοδό του ο νέος χρόνος
Και στάθηκαν λίγο παραπάνω στη μητρόπολη. Όχι επειδή ήταν το πιο όμορφο ταξίδι, σίγουρα δεν ήταν, αφού η μεγάλη πόλη μάλλον απογοήτευσε, με τόσο υπερβολικές προσδοκίες που είχαν εγκατασταθεί στο μυαλό. Απλά εκεί ήθελε να σταθεί η μνήμη για τους δικούς της λόγους.


Από την ώρα που μπήκαμε στο ξενοδοχείο,νιφάδες πυκνές άρχισαν να πέφτουν. Και συνέχισαν να πέφτουν κατά όλη τη διάρκεια της νύχτας. Ανάλαφρες, παχουλές έκαναν λιγότερο μουντό το γκρίζο του απέναντι τοίχου και θύμιζαν αμυδρά εκείνες τις άλλες στο μουσείο της Βιέννης στον πίνακα του van Valckenborch. Μόνο που εκεί το τοπίο ήταν τόσο φυσικό...! Εδώ το μόνο φυσικό ήταν οι ίδιες οι νιφάδες . Όλα τα κτίρια πανομοιότυπα γκρίζα υψώνονταν πολύ πάνω από τη γη, σ'έναν αγώνα ποιο θα φτάσει ψηλότερα.
Τόσο γκρίζο....υπερβολικά πολύ για μία πόλη. Όμως το χειρότερο με όλους αυτούς τους ουρανοξύστες ήταν ότι σου κρύβανε τον ουρανό και τον ήλιο.
Όνειρο ζωής η Ν.Υόρκη...από παιδί....Μα όπως συμβαίνει πάντα με τα όνειρα είναι πολύ πιο ωραία από την πραγματικότητα.
Την άλλη μέρα όλα ήταν κατάλευκα. Ένα πανέμορφο σκηνικό όταν είσαι στο σπίτι σου, αλλά όχι ακριβώς το ιδανικό όταν θέλεις να φας τις μέρες σου στους δρόμους.
Όλα υπολειτουργούσαν, ελάχιστες λεωφορειακές γραμμές εξυπηρετούσαν τον κόσμο και τα αυτοκίνητα ήταν λιγοστά, καθώς το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα.
Και όλα ήταν μαγικά, σε αυτήν την γκρίζα ομολογουμένως πολιτεία...αν ψάχνεις να βρεις τη μαγεία παντού.
Και η δική μου μαγεία βρήκε πατρίδα στο πιο όμορφο ίσως μουσείο του κόσμου, στο MΕΤ.
Το πιο όμορφα σκηνοθετημένο μουσείο.
Με τους τέσσερις καβαλάρηδες ιππότες να μοιάζουν ζωντανοί να καλπάζουν δίπλα σου. Κι εσύ να πλάθεις ιστορίες με το μυαλό σου για σταυροφορίες, και χρυσά δισκοπότηρα και βασιλιάδες Αρθούρους και άλλα τέτοια δυτικότροπα παραμύθια που σου έμαθε το Χόλιγουντ. Κι αμέσως μετά να αναζητάς όλους τους αγαπημένους σου Ιμπρεσσιονιστές Μονέ και Ντεγκά και Βαν Γκογκ και Σεζάν και...και...
Κι εκεί που νιώθεις να έχουν βαρύνει επάνω σου όλα αυτά τα υπέροχα εκθέματα, άλλα του αιγυπτιακού πολιτισμού , άλλα της πιο σύγχρονης ευρωπαϊκής γλυπτικής ....τόσο πλούσιας μα και ετερόκλητης θεματολογίας .... όμως και άκρως ενδιαφέρουσας, κυρίως χάρη στον τρόπο παρουσίασης....και θα ήθελες να πάρεις μια ανάσα, να ξεκουραστείς λιγάκι...ξάφνου βγαίνεις σ' ένα ξέφωτο, με άπλετο φως, με συντριβάνια και υπέροχους πίνακες γύρω τριγύρω...και για μια στιγμή αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι ακόμη μέσα στο ίδιο μουσείο. Ναι, εκεί βρίσκεσαι ακόμη, αυτό είναι σίγουρο....αλλά αυτή η τεραστίων διαστάσεων τζαμαρία που επιτρέπει στο εξωτερικό φως να μπει ανεμπόδιστα στο χώρο, σε κάνει να απορείς σε ποιο σημείο της πόλης βρίσκεσαι, μια που όταν μπήκες μέσα άφησες απ' έξω περιποιημένα μεν αλλά πανύψηλα κτίσματα...κι εδώ το μόνο που βλέπεις είναι χιόνι, χιόνι, χιόνι και πάλι χιόνι στη φύση....και χιονισμένα δέντρα και μεγάλες κατάλευκες και απάτητες εκτάσεις γης και ακόμη βλέπεις ουρανό, πολύ ουρανό, δεν ήξερες ότι αυτή η πόλη θα είχε τόσο πολύ ουρανό. Και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι αυτό είναι το Central Park, στο οποίο βλέπει η πίσω μεριά του Μουσείου, και κάθεσαι σ' ένα παγκάκι δίπλα στα συντριβάνια και ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι κανένα άλλο μουσείο δε θα μιλήσει έτσι μέσα σου και δίνεις μια υπόσχεση στον εαυτό σου, να ξανάρθεις, και την επόμενη φορά να είναι άνοιξη ή καλοκαίρι γιατί όσο γκρίζο και να έχει αυτή η πόλη σου χάρισε μία από τις πιο λευκές στιγμές της.


Μάης θα είναι την επόμενη φορά. Υπόσχεση.
Τελικά μάλλον προτιμώ το δυτικό ημισφαίριο. Και το βόρειο επίσης.

8 σχόλια:

nicon είπε...

Μια αγουροξυπνημένη καλημέρα στην ταξιδιάρικη Ελ.!

:-)

melian είπε...

Καλημέρα,Nicon και καλή εβδομάδα!

:)

Caesar είπε...

Tαξίδεψα μαζί σου :)

iLiAs είπε...

Να τηρήσεις την υπόσχεση στον εαυτό σου για ανοιξιάτικη επίσκεψη
στη New York.
..απλά απορία..τι εννοείς δυτικό ημισφαίριο? Υπάρχει?


Καλή βδομαδα να εχεις! :)

melian είπε...

Ό,τι πιο γλυκό άκουσα σήμερα,Caesar...σ'ευχαριστώ για την παρέα:)

melian είπε...

Αυτήν την πρόθεση έχω, Ηλία:)

Σχετικά με τα ημισφαίρια...νομίζω πως η γη χωρίζεται βάση του μεσημβρινού του Γκρηνουιτς σε δυτικο και ανατολικό ημισφαίριο;
Όπως και βάση του Ισημερινού σε βόρειο και νότιο;
Πάντως αυτό που ήθελα να πω είναι ότι μάλλον με δελεάζουν περισσότερο τα ταξίδια σε Ευρώπη(κυρίως δυτική) όπως και Β. Αμερική...Όχι ότι δεν θέλω να πάω παντού! :)

Καλή εβδομάδα και σε σένα και καλό σου βράδυ!

genna είπε...

«κι εδώ το μόνο που βλέπεις είναι χιόνι, χιόνι, χιόνι και πάλι χιόνι στη φύση....και χιονισμένα δέντρα και μεγάλες κατάλευκες και απάτητες εκτάσεις γης και ακόμη βλέπεις ουρανό, πολύ ουρανό...»

πάνω στο λευκό να φέγγει κατακόκκινη η καρδιά μας κι εμείς ξυπόλητες να χορεύουμε σαν νυφάδες που αγγίζουν τόσο μαλακά το έδαφος... στον ουρανό...!

σαν νυφούλες να λέμε καλημέρα στα όμορφα ταξίδια!

melian είπε...

Κάποτε το ταξίδι,Genna, ήταν γεμάτο υπέροχες υποσχέσεις...σα να'χει χάσει εκείνη την αλλοτινή του αίγλη