Κάθε νύχτα, την ώρα που οι λειμώνες πρασινίζουν ελεύθερα τις σκέψεις μου, προσκαλώ μία αύρα να χαϊδέψει τα άγρυπνα βλέφαρα, για να με οδηγήσει εκεί...στο όνειρο
Εκεί που στο τέρμα ενός ουράνιου τόξου, αφήνω τις σκέψεις να αιωρηθούν μέσα σε σύννεφα από χρωματιστές δροσοσταλίδες.
Εκεί που οι φωτεινές ακτίνες της αγάπης - τι άλλο θα μπορούσε να είναι η αγάπη από φως; - απλώνονται όχι σε ευθείες, αλλά σε ομόκεντρους κύκλους, των οποίων η διάμετρος ολοένα μεγαλώνει...μεγαλώνει.
Μέχρι να αγγίξει το άλλο τέρμα του τόξου.
4 σχόλια:
..ελπίζω απόψε, η αύρα να σε βγάλει στο όνειρο που θέλεις.
Καλο βράδυ, να προσέχεις! :)
..ένα όνειρο είναι όλη μας η ζωή..
Κι εσύ να προσέχεις, Ηλία και σ' ευχαριστώ που δεν με αφήνεις να χαθώ σε ξένα αεροδρόμια ;)
Καληνύχτα!
Μερικές φορές οι σκέψεις μας ή τα συναισθήματά μας είναι σαν τα χρώματα του τόξου !
Πάντως όταν σου μιλάω,Caesar, έχουν όμορφες αποχρώσεις :)
Δημοσίευση σχολίου