ευχαριστώ

Είναι κάτι που έχω ανάγκη να το γράψω. Ευχαριστώ για κάθε τρυφερό λόγο, που ειλικρινά μερικές φορές με φέρνει σε δύσκολη θέση.

Τα λόγια σας είναι σαν χάδι, εκείνες τις στιγμές, και θα ήτανε χάδι ακόμη κι αν εκδηλωνόταν με μία απλή Καλησπέρα.

Μερικές φορές βάζω χαλινάρι σε όλη τη θλίψη που κουβαλώ μέσα μου, γιατί λέω με το μυαλό μου, αφού θα με διαβάσει έστω κι ένας, δεν πρέπει να τον επηρεάζω αρνητικά.

Είναι κι άλλες στιγμές όμως που τα συναισθήματα θεριεύουν μέσα μου και δεν υπακούν σε κανένα χαλινάρι.

Ουσιαστικά έχω μόνο μία επιλογή. Να γράφω ή να μη γράφω τα αρνητικά συναισθήματα. Γιατί να τα διώξω στην παρούσα φάση της ζωής μου δεν μπορώ.

Και, ναι....καταβάλλω σοβαρές προσπάθειες να απομακρύνω την παραίτηση και την άρνηση από πάνω μου ( που δημιουργούν ένα υπέροχο κοκτέιλ αδιαφορίας, τόσο ξένης για κάθε μορφή υγιούς ζωής), αλλά δε με βοηθά πάντα η ψυχοσύνθεσή μου. Προφανώς το εργοστάσιο που με κατασκεύασε, με έκανε ελαττωματική, αλλά αναγνωρίζω ότι δεν οφείλει κανένας να ανέχεται την ελαττωματικότητά μου

Και όχι...δεν είναι ανάγκη να σχολιάσετε...τα σχόλια δεν τα κλείνω, γιατί δεν το θεωρώ ευγενικό, να μην έχει κάποιος το δικαίωμα να μιλήσει...