Αφήνω τα Κύματα που πολύ μέσα μιλάνε...ίσως περισσότερο απ' όλα; και πιάνω το Ναυτίλο, να μου χαρίσει λίγο φως :
"Σίγουρα θα πρέπει να' ταν μια σταγόνα καθαρού νερού στην παιδική του ηλικία ο ήλιος. Από κει ο τρόπος που λάμπει στα ματοτσίνορα και το δρόσο που κρατά στους τοίχους με τις αγιογραφίες, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο.
Αφήνω τη διαφάνεια. Που έτσι και το φέρει η τύχη ν'αγαπήσεις μια κοπέλα, βλέπεις μέσα της: όπως στα ποιήματα.
Εάν υπάρχει ένας τρόπος να πεθάνεις χωρίς ν' αφανίζεσαι - είναι αυτός: μία διαφάνεια όπου τα ύστατα συστατικά σου - δρόσος, φωτιά- όντας ορατά για όλους, έτσι κι αλλιώς, θα υπάρχεις κι εσύ εσαεί." [Ο.Ε.]
Περνώντας μέσα από τα φωτεινά σας μονοπάτια.....σαν ένα χρέος
4 σχόλια:
ειναι ωραιο να συναντας (εστω κι απο δω)ανθρωπους που κατι εχουν να πουν.
τι ωραια ...και τι ευαισθητες χορδες της σκεψης που αγγιζεις.
ταξιδεψα στους ηχους σου αποψε ,κι ευχαριστω για αυτο.
Εγώ ευχαριστώ Πέτρο για τα τόσο τρυφερά σου λόγια...μερικές μέρες ένας καλός λόγος είναι σαν βάλσαμο σε πληγή. Να είσαι καλά!
ευχαριστούμε που παρεθεσες το κείμενο..ήταν αφορμή για σκέψη και προβληματισμό.
Να προσέχεις, καλό απόγευμα! :)
Πάντα αγαπημένος ο Ελύτης.....
Αν και προσωπικά Ηλία, τον Ελύτη τον διαβάζω για απόλαυση και όχι για προβληματισμό.
Καλό σου απόγευμα!
Να περνάς καλά!
:)
Δημοσίευση σχολίου