"Ασφυξία... και γκρίζο παντού.... στο δωμάτιο, στον ουρανό, στο μυαλό...

Η μικρή δέσμη φωτός ήταν ένα πολύ προσωρινό ξεγέλασμα, ικανό να ξυπνήσει μια μακρινή ανάμνηση στη διάρκεια των λίγων δευτερολέπτων που χάραξε μια φωτεινή ευθεία στο χώρο, αλλά χωρίς τη δύναμη να διώξει το σκοτάδι.

Σηκώθηκε να πάρει μερικές βαθιές ανάσες, έξω στον παγωμένο αέρα, να αναζωογονήσει τους ταλαιπωρημένους πνεύμονες...αλλά στάθηκε αδύνατο. Όσο και να πάσχιζε να δώσει έναν αργό ρυθμό στην αναπνοή, αυτή παρέμενε κοφτή και ασταθής.

Τα λουλούδια, εδώ και δύο βδομάδες στο μπαλκόνι εξόριστα, φαίνονταν ολόφρεσκα. Τους πήγαινε η παγωνιά των 2 και 4 βαθμών Κελσίου.

Ξαναμπήκε στη ζέστη του σπιτιού, κι ήταν αυτή η ζεστασιά η μόνη ανάγκη που αναγνώριζε.

Ο ύπνος από καιρό άγνωστο λήμμα...το ίδιο και η ανάγκη για τροφή.

Πήρε ένα ποτήρι νερό και προσπάθησε να κατεβάσει αργά μερικές γουλιές. Ακόμη κι αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο.

Αναζήτησε την αλήθεια μέσα στο όνειρο....ή μήπως ήταν το όνειρο η μόνη αλήθεια στην οποία ήθελε να πιστέψει;

Σε κάποιο σημείο όλα μπερδεύτηκαν. Όλα ξέφυγαν. Όλα άλλαξαν. Δεν ήξερε την αρχή της αλλαγής....αντιλαμβανόταν όμως την ασημαντότητά της.

Το μόνο που είχε σημασία τώρα ήταν τα πράσινα λιβάδια με τα οποία προσπαθούσε να ξεγελάσει εκείνες τις στιγμές. Το μικρό γεφυράκι που σαν ένα άλλο Rosebud στοίχειωνε το μυαλό, όταν το βλέμμα έμενε κενό.

Είχε επίγνωση του τι συνέβαινε....αλλά η γνώση δε συνεπάγεται και τη θεραπεία. Η θεραπεία απαιτούσε εκείνο το εσώτερο άγγιγμα, σαν αυτό της μικρής φωτεινής δέσμης, μόνο που εκείνο κράτησε για λίγα δευτερόλεπτα ."

..................................................

Κόπασε ο άνεμος. Ο ουρανός είναι γκρίζος και πάλι. Οι σημαίες ολοένα και λιγοστεύουν στα μπαλκόνια. Η εθνική μνήμη χάνεται σιγά σιγά. Ίσως να αντικατασταθεί με τον καιρό από μία παγκόσμια μνήμη.

Μία αδιαφορία για όλα...ένα ενδιαφέρον για τα πάντα.

Όλα κυλούν, όπως ωραία τα έλεγε ο Ηράκλειτος....όλα μεταβάλλονται

"There was once a very lovely, very frightened girl.

She lived alone except for a nameless cat."

Αγαπημένο τραγούδι το Moon river, αγαπημένη η εκτέλεση από την Audrey και ίσως ο πιο γλυκός τρόπος για να πεις "Γεια" σε κάποιον....

Μια σειρά ατίθασων σκέψεων έχει κατακλύσει από χτες το νου. Μια σειρά λογικών... ατίθασων σκέψεων...που αναγνώρισαν το παράλογο και το ψεύτικο.
Το προσωπικό μου παράλογο.

Μα πριν αναφερθώ σ' εκείνες.... όμορφες εικόνες με πλημμύρισαν ξαφνικά από ανεξήγητο συνειρμό...και λίγο απάλυναν το μάλωμα προς τον εαυτό μου
Προσπαθούσα να θυμηθώ το όνομα του ερωτευμένου με τη Μελίνα νέου....Πόσο άγαρμπος ήταν...! Ψηλός, ξερακιανός με το αποστεωμένο σαν του Χριστού πρόσωπο, αξύριστο...να παίζει την κιθάρα του στις εκδρομές...κι όλο ένα όνομα να συλλαβίζει...Με-λί-να...Με-λί-να.. Τι όμορφο όνομα! Τι όμορφο κορίτσι!
Όμορφη ήταν.... σίγουρα..... μα ο έρωτας του την ξεπερνούσε σε ομορφιά. Κι αν καμία μας δεν ζήλεψε τη Μελίνα...όλες ζηλέψαμε τον έρωτα εκείνο τον εφηβικό

Και τώρα που θυμήθηκα τ' όνομα του ...δεν μπορώ να το γράψω ...δεν μπορώ...γιατί άλλες μνήμες φέρνει...μάλλον τούτες δεν είναι μνήμες...οράματα αναμνήσεων είναι
Και ίσως ο συνειρμός να μην ήταν και τόσο ανεξήγητος. Περίεργο τρόπο που βρίσκει καμιά φορά το μυαλό να μας χαϊδεύει!

Στο τώρα γυρνάω... και ανάμεσα στις λέξεις μας σαν σκιά φτερουγίζει, εκείνη η ανείπωτη...και πόσο θέλω κάτω από τα φτερά της να κουρνιάσω και να προστάξω το χρόνο εκείνη τη μοναδική στιγμή, ακίνητος να μείνει...μην τολμήσει ...ετούτη τη φορά...μην τολμήσει...σαν άλλοτε παιχνίδια να μου κάνει.
Ετούτη τη φορά να παίξει σωστά...και στο πρόσταγμα να υπακούσει.

Αναζητώ τις απαντήσεις....κι όλες λάθος τις βρίσκω...
Πώς είναι δυνατόν...αναρωτιέμαι...Ποτέ δεν παραπλάνησα τον εαυτό με αυταπάτες μιας ψεύτικης ευφυίας...αλλά μέχρι του σημείου αυτής της ολοφάνερης ηλιθιότητας...
Αναρωτιέμαι...αναρωτιέμαι...
Και ανατρέπομαι...
Κι εύχομαι η λίγη λογική που ενδεχομένως να κατοικεί σε κείνο το σημείο που θα 'πρεπε, να κάνει λίγο πιο σωστά τη δουλειά της στο εξής.

Ήταν ένα διαφορετικό φθινόπωρο.
Με τους πόθους να έχουν καταλαγιάσει και να αποτελούν ίσως όχι μακρινό, αλλά οπωσδήποτε παρελθόν.
Με το μέλλον να μην έχει κάνει ακόμη την ορμητική του είσοδο.....Δεν είχε περάσει ακόμη εκείνο το σημείο, το χωρίς επιστροφή.
Στα πάντα υπήρχε μία ρευστότητα...... όλα ήταν δυνατά και ίσως αδύνατα ταυτόχρονα. Όλα εξαρτόνταν από μια μικρή κλωστούλα, που μερικές φορές μπορεί να ήταν και απλά μια απόφαση της στιγμής, μία συγκυρία της τύχης, ένα αβέβαιο κάλεσμα από μια φωνή μυστική...

Σ' εκείνο το διάλειμμα...το ανάμεσα σε δύο πράξεις...θυμάμαι έντονα τα χρώματα του φθινοπώρου...
Μοναχικές βόλτες σε χαμηλοφωτισμένα δρομάκια, ανάμεσα σε κρατικά θέατρα και παλάτια. Όλα σε νεοκλασσικό ρυθμό, μέσα σε στρέμματα από γκαζόν γεμάτο από τα φύλλα των φυλλοβόλων που είχαν πέσει.
Τα ίδια φύλλα που αποσπούσαν την προσοχή, όταν ο άνεμος τα έσερνε σε έναν τρελό χορό, την ώρα μιας κοπιαστικής προσπάθειας συγκέντρωσης στην Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη, για την εκπόνηση μιας μάλλον ανιαρής εργασίας...Πώς να συγκεντρωθεί κανείς δίπλα σε μια τεράστια τζαμαρία, απ' όπου η θέα προς το πάρκο ήταν συγκλονιστική....!
Σύννεφα να ταξιδεύουν βιαστικά, ν' αλλάζουν σχήματα και μορφές κάθε λίγο, δέντρα να λυγούν σε κάθε ράπισμα του αέρα, άνθρωποι να προχωρούν νωχελικά μέσα σε όλη αυτήν την παραζάλη...και όλα αυτά βουβά....μέσα από έναν αποστειρωμένο χώρο, όπου κανένας ήχος δεν τάραζε τη σιωπή...σαν ταινία βωβού κινηματογράφου.
Χανόμουν μέσα σε βιβλία και σε λέξεις...ήξερα πως όλα αυτά ήταν ένα διάλειμμα...δεν ήθελα να επιταχύνω τους ρυθμούς καμιάς εξέλιξης...μόνο ν' αφήνω τα πράγματα να κυλούν.
Η αλλαγή, η θεμελιώδης.... για τη συνέχιση της ύπαρξής μου.... είχε ήδη συντελεστεί.
Κι αυτό ήταν μία γνώση που βαθιά είχε χαραχτεί μέσα μου.

Νομίζω πως Μάης ήταν (νομίζω.......ποιο νομίζω; ...πιο βαθιά γνώση δεν υπάρχει μέσα μου. Κάποτε μπορεί να ξεχάσω το όνομά μου, αλλά δεν θα ξεχάσω ότι ήταν Μάης....) Μάης θα' ναι πάντα όταν στα όνειρα θα έρχεσαι για να αποδεικνύεις πως κάποτε με τη ζωντανή σου παρουσία, μου έδειξες το πόσο φτωχικά ήταν. Γιατί όντως πολύ φτωχά μπροστά στη δύναμη σου να φωτίζεις με αλλόκοσμο φως το σύμπαν μου, να καταργείς τις αντιστάσεις μου, να μ' αγαπάς μ' αυτόν τον ισοπεδωτικό τρόπο που δεν μου έδινε άλλη επιλογή παρά κι εγώ να σ' αγαπώ.

Κι αυτό που μου ' μαθες αγάπη, ήταν μόνο στο απόλυτο να ησυχάζω. Μόνο το απόλυτο να επιζητώ. Μόνο στο απόλυτο να δίνομαι.

Και μόνο την αλήθεια να εμπιστεύομαι.

Όταν γελώ να φωτίζω κόσμους...κι όταν σιωπηλά σε κοιτούσα..... πόσο ξένη με σένα αυτή η σιωπή...!...δεν την ανεχόσουν...με τίποτα δεν την ανεχόσουν....κι αμέσως με γέλια ξαναγέμιζες το χώρο.

Διαβάζω αν είναι πιο σημαντικό ν'αγαπάς ή να σ' αγαπούν....κι εγώ ποτέ δεν θα απαντήσω το ένα ή το άλλο...αυτό το ρήμα μόνο ζευγαρωμένο αξίζει να ζει.

Δρόσισε, συννέφιασε, άλλαξε.

Η ελιά, η σφιχταγκαλιασμένη με τον κισσό..... τι συνύπαρξη κι αυτή;

- δεν ξέρω αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω άρρωστη ή ρομαντική-

λυγίζει σε κάθε ριπή του ανέμου τα βαρυφορτωμένα της κλαδιά

Πέντε κότσυφες χοροπηδούν πάραυτα στο φρεσκοκουρεμένο γκαζόν

Όλοι αρσενικοί με τα πορτοκαλόχρωμα ράμφη τους.

Καθαρίζω τα τοπία μέσα μου και τα τακτοποιώ, για να με βρίσκω καλύτερα.

Πετώ στο ενδιάμεσο κρυφά, μυστικά

σε φιλώ τρυφερά στα βλέφαρα ενώ κοιμάσαι

μόλις που σε αγγίζω -σαν μικρή πεταλούδα- και απομακρύνομαι γρήγορα

Ξανά πίσω στα φανάρια

στο δρόμο για το Grand Stanford

Κλείνω τα μάτια να παίξω το παιχνίδι

τακ....τακ....τακ....τακ...

μου θυμίζει το άλλο στο περβάζι

οι ρυθμοί αργοί

πιο γρήγοροι όμως από τους χτύπους της καρδιάς

με αγχώνουν

στην αλλαγή του ρυθμού περνώ απέναντι

πάντα με κλειστά τα μάτια

τα αυτοκίνητα στριγκλίζουν δίπλα μου

απέναντι στο ξενοδοχείο ανεβαίνω στην πισίνα

μόνη

ο ήλιος καίει

βουτώ κάθε δέκα λεπτά, να δροσιστώ

ο αέρας υγρός, πηχτός σαν πυκνή ομίχλη καλοκαιριάτικα

Διαβάζω τη Βρήλαντ

όμορφη γραφή

Αλλά πιο όμορφη η μοναξιά μου εδώ πάνω, κοντά στον ουρανό

κι ας είναι γκρίζος

Καμιά φορά και το γκρι έχει τη σωστή απόχρωση

Αντίθετα με την αγαπημένη μου Σαγκάν που αναφώνησε στο πρώτο της βιβλίο "Καλημέρα Θλίψη", τίτλος που καθόλου δεν ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία της, μια που μάλλον ήταν από τους ανθρώπους που γεννήθηκε για να είναι ευτυχισμένη, μ' αυτό το ιδιαίτερο κάρμα, που δεν θα της επέτρεπε ποτέ να διαιωνίσει μία δυσάρεστη κατάσταση στη ζωή της....όλη της η ζωή ένα ρίσκο ήταν, αναζητώντας την εκάστοτε πηγή της ευτυχίας της....

Αντίθετα λοιπόν με τον τίτλο του βιβλίου της, οι μόνες Καλημέρες που θα ήθελα να απευθύνω σήμερα θα ήταν στη χαρά, στη ζωή και σε ό, τι μας την ομορφαίνει.

Συνήθως η ικανότητα μου περιορίζεται στο να βλέπω το μαύρο παντού. Κάτι για το οποίο με μισώ. Αλλά σήμερα μπορώ να με μισήσω λιγότερο.

Μια διαρκής επανάληψη στο δίχως νόημα

Ένα αύριο γυμνό

Μια αγάπη τόσο έντονα αντιληπτή, τόσο ξεκάθαρα εκφρασμένη

σαν χρωματική έκρηξη σε σκοτεινό ουρανό

και τόσο αδύναμη να ζήσει

(ακόμη δεν τολμώ να πω " αδύνατο" )

Μια γνώση ρεαλιστικά ισοπεδωτική

Άραγε γι' αυτό η απέχθεια γι' αυτήν;

Ζωή χωρις γνώση, στερείται ελάχιστα

Ζωή χωρίς όνειρο;

Ελπίδα ;

Μόνο μια απουσία.

Το όνειρο μιας καταιγίδας γεννιέται μέσα μου.

Όταν όλα χάνονται, διαλύω τον εαυτό μου

εις τα εξ ων συνετέθη

αναζητώντας μια δύναμη εντός

που δεν....

απλά δεν....

Σε κανένα αύριο .....

Αφήνομαι στη μαγεία της συγκεκριμένης μελωδίας όταν τα συναισθήματα συμβαδίζουν με τις νότες της.

Δε χρειάζεται να την ακούσω για να γεννηθεί μέσα στο μυαλό μου. Υπάρχει ήδη εκεί, καθώς γεννιέται με τη διάθεσή μου.

Πάλι το νου σε ταξίδια πρέπει να οδηγήσω....Εκεί που η απαλλαγή από το βάρος της συνειδητής ύπαρξης είναι πιο εύκολη.

Μόνο εικόνες και παραστάσεις. Όσο γρηγορότερη η εναλλαγή, τόσο καλύτερα.

Κανένα πριν. Κανένα μετά.

Τα βλέμματα μελαγχολικά στο εκάστοτε τώρα.

Επαρκούν...για μια ζωή....

Ένα μικρό φιλί, αυθόρμητο, από τη μικρή Στελλίτσα και η μέρα ομορφαίνει...τόσο απλά.

Είναι περίεργο πόσο προικισμένα είναι μερικά πλάσματα σε αυτόν τον κόσμο ! Μια τέτοια περίπτωση είναι και η μικρή μου Στέλλα. Ένα μόνιμο χαμόγελο στο μικρό προσωπάκι της μπορεί να φτιάξει τη μέρα του οποιουδήποτε. Πόσο μάλλον όταν ανακαλύπτει και την τρομερή ευστροφία της, την κατά πολύ μεγαλύτερη για την ηλικία της ωριμότητα, την αστείρευτη περιέργειά της για το καθετί και όλα αυτά με μια παιδιάστικη χάρη ολόδικιά της.

Ένα φιλάκι στο μάγουλο από τη Στέλλα είναι δώρο.

Το σπίτι

Όλα εικόνες είναι...

όλα.

Η δύναμη της εικόνας.

Της πραγματικής.

Του νου.

Και τώρα μια άλλη εικόνα

Είναι ένα σπίτι σ' έναν πίνακα

Ένα σπίτι που μοιάζει να χορεύει στη μέση μιας διασταύρωσης.

Ένα σπίτι παλαιικό, με ξύλινους εξώστες, με φθαρμένα κεραμίδια, με ξεφτισμένους σοβάδες, σε χρώματα μουντών φθινοπωρινών πρωινών.

Ένα σπίτι γερασμένο, που στέκει λοξά και μοιάζει μόλις να έχει πάρει χαρούμενα μια στροφή.

Το σπίτι αυτό έχει πολλά παράθυρα, για να τρυπώνει ο ήλιος από παντού. Έχει πολλές χαραμάδες για ν' αναπνέει το φρέσκο αεράκι.

Οι περαστικοί περνούν αδιάφορα από μπροστά του, σαν να το θεωρούν συνηθισμένο φαινόμενο το να χορεύουν βαλς τα σπίτια...Ή....σαν να θέλουν να αγνοήσουν την ξετσιπωσιά του, που τολμά εκεί παραδίπλα τους, να μη στέκει ακίνητο όπως προστάζουν όλοι οι νόμοι της φυσικής.

Αλλά οι κάτοικοι αυτού του σπιτιού...που κάθε λίγο στροβιλίζονται με τους ρυθμούς του, έχουν διαποτιστεί τόσο απ' την χαρούμενη διάθεσή του, που δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν μια ακίνητη ζωή, δίχως να νιώσουν δυστυχισμένοι. Κι έτσι φορώντας τα γιορτινά τους και το καλύτερό τους χαμόγελο, συμμετέχουν άθελά τους σε μια αέναη γιορτή.

ιστορίες και όνειρα

Η Αλίκη κάθισε κάτω από τη γέρικη καρυδιά κι έστρεψε το βλέμμα της στο πλούσιο φύλλωμα, που έκρυβε τον ουρανό. Αλλά αυτό καθόλου δεν την ενοχλούσε , γιατί είχε από καιρό καταλάβει ότι το χρώμα της χαράς ήταν το πράσινο και όχι το γαλάζιο, όπως νόμιζε αρχικά. Και καθώς ο άνεμος τριγύριζε μεθυστικά ανάμεσα στις φυλλωσιές, κάθε μικρό-μικρό φυλλαράκι είχε και μια ιστορία να της πει. Μια ιστορία γεμάτη αλήθειες και ψέματα. Γιατί πόσες αλήθειες μπορεί να σηκώσει πια ένας άνθρωπος; Και καθώς άφηνε τις ιστορίες αυτές να εισχωρούν μέσα από το δέρμα στο αίμα της κι από εκεί να φτάνουν μέχρι την καρδιά και το μυαλό της, πλημμύριζε από διάφορα συναισθήματα. Άλλοτε γελούσε δυνατά...άλλοτε δεν μπορούσε να σταματήσει τους λυγμούς, τόσο την συνεπαίρνανε οι μαγικές λεξούλες...άλλοτε βυθιζότανε σε σκέψεις πρωτόγνωρες και αναζητούσε....ολοένα αναζητούσε τα βαθύτερα νοήματα...όχι ότι είχε σημασία να τα βρει....τα νοήματα δεν έχουν ποτέ καμία αξία..... αντίθετα με τη χαρά και την ευδαιμονία...
Κι έτσι απ' όλες εκείνες τις ιστορίες προτιμούσε αυτές που την έκαναν να γελάει..κι ας ήξερε ότι ήταν ψεύτικες οι πιο πολλές...
'Ωρες-ώρες ο άνεμος δυνάμωνε και έριχνε στα μαλλιά της τα φυλλαράκια που είχαν πει την ιστορία τους. Την χαρούμενη ή λυπητερή. Τη μικρή ή μεγάλη. Την αληθινή ή ψεύτικη.
Και η Αλίκη τα μάζευε τα φυλλαράκια όλα...κι έκανε πως όλα τα πίστευε. Γιατί τι νόημα θα είχε να τα στεναχωρήσει τώρα που το ταξίδι τους τελείωσε ;

Δίπλα στο αγαπημένο της δέντρο μουρμούραγε στο πέρασμά του, χειμώνα καλοκαίρι, ένα διάφανο ρυάκι. Πόσες φορές δεν ταξίδεψε μέσα σε αυτό η Αλίκη τις μικρές χάρτινες βαρκούλες της! Κάθε βαρκούλα κι ένα όνειρο. Τις ζωγράφιζε προσεχτικά, τις γέμιζε με χρώματα και ελπίδες και μετά τις κατευόδωνε στο δίχως επιστροφή ταξίδι τους. Έτσι ήταν τα όνειρα φτιαγμένα, ταξιδιάρικα...και ελεύθερα. Αν πήγαινες να τα περιορίσεις σε πλαίσια και περιγράμματα, χλωμιάζανε και χάνανε το χρώμα τους.
Μα τα όνειρα της Αλίκης δεν ξέρανε από νόρμες και από περιορισμούς. Σαν διαβατάρικα πουλιά αφήνανε με ευκολία τους γκρίζους τόπους για να συναντήσουν σύντομα την άνοιξη και τον ήλιο που τα έτρεφε.