δεν ξερω αν υπάρχει πιο αξιοπρεπής πορεία στη ζωή....
κάθε που συναντώ ηλικιωμένες κυρίες του λεγόμενου "καλού κόσμου" , με το πάντα καλοχτενισμένο μαλλί , τα πλαστικά και έντονα φτιασιδωμένα πρόσωπα κι εκείνη την υπεροπτική φωνή που όλα τα γνωρίζει ...μια βίαιη αποστροφή γεννιέται στην ψυχή μου
έχετε ακούσει τι όμορφα που μιλάνε γιαγιούλες σαν αυτή της φωτογραφίας;
καμία έπαρση...κανένας εγωισμός.... καμία ανάγκη επίδειξης πείρας ή σοφίας ....μόνο συγκατάβαση....και ένα βλέμμα βαθιάς κατανόησης ακόμη και στις πιο άδικες κρίσεις μας
γιατί η ζωή ζυμώνεται εκεί έξω...κάτω από τον ήλιο....δίπλα στη γη....ένα με τη φύση...κι αυτή η ζωή έχει μάθει στην ταπεινότητα
κι έχει μάθει πως όλα είναι τόσο μα τόσο περαστικά.....
( κι ας γνωρίζω βαθιά πως η δική μου ζωή πιο πολλά κοινά έχει με αυτήν των με παραφουσκωμένα μαλλιά κυριών, παρά με εκείνην της έντιμης μορφής της φωτογραφίας...
Αλλά μέσα μου.... πάντα θα παλεύει η επιφάνεια με την ουσία.....και ο σεβασμός θα στρέφεται πάντα σε αυτό που είναι αληθινό)
2 σχόλια:
..αδυναμία μου οι γιαγιάδες..
έχουν τόση σοφία και μπορεί να μάθουμε πολλά, αν τις ακούμε προσεκτικά.
Καλησπέρα Ελένη!
Καλησπέρα Ηλία :)
και δική μου αδυναμία μεγάλη...αλλά οι αυθεντικές...αυτές που η ζωή πέρασε από πάνω τους σα χάδι κι ας ήταν σκληρή πολλές φορές...
αυτές δεν το νιώθουν, γιατί ξέρουν πως έτσι είναι η ζωή
Καλό σου βράδυ, Ηλία....:)
Δημοσίευση σχολίου