προχωρούμε αβέβαιοι στο δρόμο του Σεπτέμβρη

πολλά χρόνια πριν

εγώ

εγώ είμαι αβέβαιη

ποτέ εκείνος

μετρώ την απόστασή μας σε έτη φωτός

ένα σύντομο άγγιγμα με ξαναφέρνει για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου στη ζωή που είχα χάσει

τόσο είναι

τόση είναι η ζωή

με λεπτά μετριέται

με ώρες

με στιγμές

που εκλάπησαν κρυφά από τον παράδεισο

για όσους οι άγγελοι φροντίσαν

κάποιος αναρωτιέται γι' αυτό το πίσω μπρος

πόσο ελαφριά η σκέψη

πόσο ανώφελη

μπορεί να έχει δίκιο

σε βάθος...

μόνο αισθάνομαι

δεν αρκεί;

πάντα το ποίημα προτιμούσα

από τον ποιητή

κάποιος θα καταλάβει

ξέρω

[τις μέρες που έρχονται

πολύ μακριά από κάθε σκέψη θα σε βρω
αρκεί η πνοή

μόνο φτερούγες άνοιξε να με δεχτείς
τα χέρια σου]