όνειρο ήταν...

Κοιμάμαι....ή μήπως όχι;

Είσαι εκεί;

Δυο νύχτες άυπνη να ακούω την ανάσα σου. Να συνηθίσω την ανάσα σου.

Σε στεναχωρώ, μου λες

Μα δεν πρέπει...δεν πρέπει...

Μπορεί να σ' αγαπάω τόσο που να μη χωράει σε λέξεις...αλλά δε σε συνήθισα...δώσε μου χρόνο....

Δώσε μου χρόνο

κι είναι κι εκείνο το άγγιγμα

ένα χέρι σε γυμνό κορμί
τις άγρυπνες νύχτες
άγγιγμα τόσο ανεπαίσθητο όσο τεράστιο

σαν την ανάσα

κι ο νους πάντα τόσο κοντά σου
που ξεχνά την κούραση, ξεχνά την ανάγκη
γιατί γίνεσαι εσύ η ανάγκη
και δεν μπορώ να σου εξηγήσω το τι, το πώς, το γιατί
πιότερο να πεθάνω άυπνη παρά να στερηθώ το χάδι σου

να μην το καταλάβω

αλλά με θλίβει σαν με ρωτάς
γιατί σε εμπιστεύτηκα

γιατί είναι σα να μη ξέρεις
σα να μη θέλεις να καταλάβεις
κι ύστερα
"μα τι είναι αυτό που ρωτά", σκέφτομαι
εδω εμπιστεύτηκα τη ζωή μου
και είπα "πέτα την,
αλλά πέτα την κατά πως εσύ θέλεις,

αυτή είναι η ελευθερία σου"

πόση θλίψη
κάθε που κόβεις το όνειρο απότομα

τις βλέπω
στα μάτια , στο μυαλό σου
είναι ρεαλισμός, το ξέρω
να μην πιστεύεις στο όνειρο

μα δεν είναι αγάπη
να της κόβεις τα φτερά πριν την αφήσεις να πετάξει

- Θέλω κι εγώ να περάσω μια μέρα από αυτά τα στενά
- Ελα, με καλείς, εσύ θα το κάνεις... τώρα

και σε κοιτώ λοξά με μάτια ορθάνοιχτα

σαν εκείνες τις γκρίζες που διστάζουν

το βλέπεις στο βλέμμα τους πως διστάζουν

"αλήθεια, λέει; αλήθεια λες;"

Όνειρο ήταν.....