Δεν θυμάμαι καλά τον πρώτο αποχαιρετισμό
Θυμάμαι αμυδρά το πού...
Θυμάμαι την έκπληξη στη ματιά...
Εκείνο το άγνωστο συναίσθημα που δεν ήξερε τι να περιμένει...
Ό,τι ζητούσα είχε για πάντα πεθάνει. Και μαζί του κι εγώ. Δε ζητούσα τη ζωή.
Είχε περάσει
Κάποιος μου έλεγε πως έβλεπε να κουβαλώ φτερά ακόμη, μα δεν μπορούσα να τα δω
Αν υπήρχαν, ήταν τσακισμένα...έτσι τα ένιωθα
Μετά μια μέρα πέταξα κοντά σου.
Δεν ήξερες την ευθραυστότητά μου κι εγώ που δε νοιαζόμουν για το σπάσιμο...πόσο πιο πολύ να σπάσω...; δε σου τη φανέρωσα
Δεν ήταν που ήθελα να σου την κρατήσω κρυφή....απλά δε μ'ένοιαζε...
Το σπάσιμο
Και ούτε κι εσένα έπρεπε να σε νοιάζει
Ο πόνος όμως που ένιωθα και η χαρά που δεν μπορούσα να σου δώσω
με διώχνανε μακριά ....
Με υπερέβαινες...Η δύναμή σου με απομάκρυνε. Το πάθος σου επίσης.
Πάντα θα θυμάμαι εκείνο το βλέμμα, εκείνη την ερώτηση:
Γιατί ήρθες;
Επειδή το ήθελα.
(επειδή το ήθελα....)
Κι έμεινα...
ενώ έφευγα....
έφευγα..
νομίζω πως το διάβαζες...στα μάτια μου, στο σώμα
και είπες κάτι που δεν περίμενα
δίχως να το συνειδητοποιείς
...κάτι μαγικό...
κάτι που όταν η σκέψη οδηγούνταν πίσω...έστεκε και αφουγκραζόταν
-το ξέρω πως το ξέχασες...μα άσε με να θυμάμαι
δεν ήταν αυτό που είπες...ήταν ο τρόπος, η ματιά-
δεν ήταν αυτό που είπες...ήταν ο τρόπος, η ματιά-
...σαν εκείνο το άλλο...τότε που ο ήλιος έπαιζε με τα σύννεφα κι εμείς χαιρόμασταν με το παιχνίδι του σα μικρά παιδιά...ήλιος- βροχή...κι εμείς προφυλαγμένοι πίσω από ένα τζάμι μέσα στο ποτάμι
Το ξέρεις πως κανέναν επιβάτη δεν κοίταξα στα μάτια σ΄εκείνη μας τη βόλτα ;
Ντρεπόμουν απ΄τα συνεχή φιλιά σου...αλλά καλύτερα να πήγαινα στην κόλαση παρά να σου 'λεγα να σταματήσεις
Και έμεινα...έμεινα
Και την επόμενη φορά ήμουν εκεί για σένα
γιατί δεν είχα φύγει...είχα έρθει πιο κοντά
και ήταν ευτυχία
Δε θα πρέπει να γνωρίσανε ετούτα τα λιθόστρωτα πιο ξεδιάντροπο έρωτα...πιο ζηλευτό
Και δεν είχα τίποτα να ντραπώ
τέτοια η δίψα για το φιλί σου, το άγγιγμα του χεριού σου
το σφιχτό αγκάλιασμα
μόνο που χαμήλωνα τα μάτια κάθε που οι περαστικοί μας ρίχνανε ζηλόφθονες ματιές
δεν είναι σωστό να προκαλείς με ευτυχία
Και ήταν κι εκείνη η άλλη φορά
που ήσουνα έτοιμος να φύγεις... και σ'έδιωχνα κι εγώ...
Μας κούρασε ο έρωτας
Μα δε χρειάστηκε να σου μιλήσω
Έφτασε ένα σφιχτό αγκάλιασμα...από κείνα που φωνάζουν πιο δυνατά απ όλες τις φωνές: μείνε, μείνε
...κι έμεινες
δίχως λόγια
δίχως καν βλέμματα
μόνο με σώματα που μιλήσανε
κι ίσως να είναι τα μόνα που λένε την αλήθεια
16 σχόλια:
καλημέρα elmelissa...
πόσο μπορεί να κουράσει ο έρωτας
μια γυναίκα
με την ευθραστότητα των φτερών της
αφανέρωτη
δεν είναι το πολύ
είναι το λίγο που περισεύει
για να μείνει-να μείνει...
ενώ φεύγει
τρυφεροί,γαλήνιοι, υπάκουοι
οι στοίχοι
δεν μπορούν ν' αντισταθούν
υπερβαίνουν-καταργούν-μηδενίζουν
την απόσταση
...για την ευτυχία.
Αχ, elmelissa, που ομορφαίνεις με το λόγο σου τα πιο δύσκολα πράγματα...
Καλημέρα!
Είναι ο έρωτας και η ζωή μια απόδραση προς την ελευθερία, που μόνος του κανείς δεν μπορεί να οργανώσει παρά δυό.
Βρίσκεις κάποιον έμπιστο, κάποιον σύμμαχο, λές λόγια αληθινά, τον πείθεις με τη θέρμη του λόγου ή της επαφής σου, μια υπόσχεση.
Ο τοίχος ψηλός και τα θεμέλια ψηλά, μεγάλη η αντοχή για να ξεπεράσεις της φυλακής της πλάτες, του εγωισμού, του εαυτού σου κι εκείνος επίσης.
Το συμβόλαιο είναι χειροπέδες βραχιόλια περασμένες από τους απέναντι καρπούς που όποτε θες σπάνε.
Οι δυό φυγάδες, ελεύθεροι τρέχουν πάνω από μάντρες, σε λάσπες, δυσκολίες, αφέγγαρες βραδιές και εμπόδια, βρίσκουν ρυθμό, ο ένας βοηθά τον άλλο, τρέχουν μαζί σαν να πετάνε και κοιμούνται ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Σκυλιά και δελεάσματα , παγίδες και δολώματα κάνουν ότι μπορούν να τους χωρίσουν, μα αυτοί επιμένουν να προσπαθούν για να βρούν έναν τόπο να σπάσουν τα δεσμά και ελεύθεροι να ριζώσουν.
Τα χέρια κρατιούνται σφιχτά, όπου ο ένας δεν μπορεί ο άλλος βοηθάει, μοιράζονται τη δύναμη και την αδυναμία.
Κάποιος πριν τον άλλο αποκαμώνεται, η αλυσίδα πέφτει, η φούχτα η μια φυγοκεντρίζεται όσο κι αν την κρατά η άλλη, δύσκολοι αποχαιρετισμοί, γι αυτούς που κάποτε σήμαιναν πολλά ο ένας στον άλλο
Aκόμη κι ευτυχία γίνεται πρόκληση!
Σ'ευχαριστώ Σοφία για τα όμορφά σου λόγια.
Και χαίρομαι που διέκρινες σωστά...δεν σε απομακρύνουν όλοι οι αποχαιρετισμοί από την ευτυχία.
Μερικοί αποχαιρετισμοί κλεινουν σε ισόποσες δόσεις θλίψη και χαρά.
Θλίψη γι΄αυτο που χάνεις, χαρά γι'αυτό που υπάρχει
Nicon! Καλησπέρα !
Χαιρομαι που σε είδα σήμερα εδω :)
Αυτο που συνεχίζει να με εκπλησσει , ειναι ότι πάντα αντιλαμβάνεσαι πότε γραφω εκ βαθεων;)
Να περνας πάντα ωραια!
Κωστη Καλησπέρα...
ο λόγος σου πάντα ιδιαιτερος,τόσο που νιωθω αδυναμη πολύ να αναμετρηθώ μαζί του.
Μια άλλα όψη θέλω όμως να σου δείξω.
Δεν είναι όλοι οι αποχαιρετισμοί δύσκολοι, είναι και αυτοί που αν τους παρακολουθησεις ως θεατης τους ζηλεύεις για όλη την ομορφιά που κουβαλούν , για όλες τις υποσχέσεις που κρύβουν.
Κι αν έχεις τη χαρά να τους ζήσεις, απλά θα τους κουβαλάς για πάντα μαζί σου...
Ευχαριστώ Εκεινον που μου χάρισε τη μοναδικότητά τους
Η ευτυχία αγαπημένε Caesar, είναι πάντα πρόκληση :)
Καλή μου συγνεφιά,
Έχω μια πίστη και μια πεποίθηση ότι οι αποχαιρετισμοί είναι φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά με τα μυστικά, ποτέ δεν σταματούν εκεί, υπάρχει κι ένα στάδιο πιο πέρα, η εκμυστήρευση για το μυστικό και η επανασύνδεση για τον αποχωρισμό.
Ένα κρατημένο μυστικό ως το τέλος γεμίζει το σώμα πάθος, ένταση και αν δεν υπάρξει εξομολόγηση σαν τον αλιβάνιστο του παπαδιαμάντη δεν υπάρχει κάθαρση.
Ένας αποχαιρετισμός σε μια σχέση που αξίζει, ένας πολλά βαρύς και όχι, δεν μπορεί να ναι παντοτινός, οι σχέσεις είναι άυλες για να βασίζουν την έλξη τους σε δυνάμεις βαρυτικές, είναι πιότερο θέμα ταξίματος και διαθέσεων, έρωτα, πως το λένε.
Ένας αποχαιρετισμός κρύβει μέσα του την πίκρα του μισεμού, γιατί σου λείπει ο άλλος αναγκαστικά και θα σου λείπει για καιρό και ενέχει μέσα του την ελπίδα της επαναπροσέγγισης, μπορεί και της επανασύνδεσης, αν κάπου η σύνδεση διακοπεί ή ατονήσει.
οι αποχαιρετισμοί είναι ευθέως ανάλογοι του πάθους που τους ενώνει, δύσκολα να ξεκολλήσεις τους ακόμα ηλεκτρισμένους μαζί, πιο εύκολα όσους οι δεσμοί τους έχουν ξεθωριάσει και εύκολα όσους κουβαλούν αντίθετο φορτίο.
Ο αποχαιρετισμός σαν επαναλαμβάνεται με διαστήματα επανασύνδεσης φθείρει και τους τρείς, τους δύο εμπλεκόμενους και το ότι υπάρχει ανάμεσά τους, χρυσώνει το χάπι, κλείνει τη μύτη στο φάρμακο και δένει γερή κλωστή στο πλέον ταρακουνημένο από τις πολλές προσπάθειες δόντι.
Ο πόνος του αποχαιρετισμού είναι συνώνυμος με της γέννας, ποια μάνα αντέχει να γεννά σε δόσεις, μια κι έξω, παστρικές κουβέντες , όπως είπε κάποτε η ομιλούσα σκιά σε μια τρελή με μώβ μαλλί.
Όντως καλή μου, υπάρχουν αποχαιρετισμοί που τους ζηλεύεις και θα θελες αν ήταν στο χέρι σου να τους διαφυλάξεις, μπορείς να τους ζηλέψεις, να τους ποθήσεις για την πάρτη σου, γιατί κρύβουν και μολογούν την αλήθεια των δύο, μιας συνουσίας που διαχωρίζεται σε δυό ουσίες, που αλαργεύουν.
Η θέση μου είναι στους κατ’ επανάληψην αποχωρισμούς, βλέπε 5+1.
Τα πολλά φιλιά μου, κερδισμένη εσύ.
Oι λέξεις σου γινονται λέξεις μου..
Υπεροχη η σελιδα σου, οι σκεψεις σου..
Καλησπέρα
καληνύχτα Μελισσάκι μου!
να έχεις όμορφα όνειρα....
Όμορφο το κείμενό σου, σαν ποίημα. Ποιεί ζωή και έρωτα...
Αγαπημένε Κωστή όλα όσα μου γράφεις...όλα σηκώνουν αρκετή ανάλυση και κουβέντα...υπαρχουν οι από εδώ όψεις, οι από εκεί...
κι αυτές τις μέρες με έχουν από τη δουλεια στο τρέξιμο...γι' αυτό και αργώ να απαντήσω.
Σ'ευχαριστω για όλες σου τις λέξεις μία προς μία...πάντα με τιμα το γεγονος να μου τις καταθέτεις εδώ.
Οι αποχαιρετισμοί μου...οι 5+1...δεν αναφέρονται σε χωρισμούς. Είναι απλά αποχαιρετισμοί.
Αν αναφερομουν σε χωρισμούς, φυσικά και θα συμφωνούσα στο "μιά κι έξω"της γέννας που πολυ όμορφα μου γράφεις.
Αλλά είναι απλά αποχαιρετισμοί...
Καλώς ήλθες μ.νικολάου και συγγνώμη για το καθυστερημενο καλωσόρισμα, αλλα όλες οι προηγουμενες ημερες ακόμη και αυτο το Σ/Κ ειναι πολυ πιεστικό.
Σ'ευχαριστω για τα καλά σου λόγια...
Οι λέξεις μου απλές...αλλά το συναισθημα αληθινό..
Καλό σου απόγευμα!
Genna, χαθηκαμε με τις καληνυχτες και τις καλημερες :)
κάποιοι με βαζουνε να κανω υπερωριες
να περνας όμορφα γλυκιά μου!
"Ποιει ζωή και έρωτα"...
πολυ σωστα Λάκη Φουρουκλά
Να' χεις ένα όμορφο απόγευμα!
Δημοσίευση σχολίου