Δεν ακούω πια τη φωνή σου.
Σαν το όστρακο κλείνομαι στην μόνη απλή, απτή πραγματικότητα που γνωρίζω, και που δεν μπορώ να αποποιηθώ, ακόμη κι αν δεν μου αρέσει, αυτήν του εαυτού μου.
Είναι ό,τι έχω.
Φτωχός ο νους μου και η καρδιά μου ανούσια ταλαιπωρημένη....μα είναι ό,τι έχω.
Δεν έχω πιο πολλά...για να ζήσω.....ούτε για να δώσω.....
1 σχόλιο:
όμορφη η εικόνα με το όστρακο... πιστεύω όμως ότι η πραγματικότητα δεν βρίσκεται μόνο στο εσωτερικό του κελύφους του, ούτε μόνο στο βυθό τριγύρω από αυτό... δεν βρίκεται στην πόλωση ανάμεσα στο "εγώ" και το "εσύ" αλλά στην αρμονική παρουσία και των δύο, στην σύνθεση και των δύο... έτσι και η θάλασσα ευεργετείται, αφού το όστρακο φιλτράρει το νερό της, αλλά και το όστρακο, που παίρνει ενέργεια από αυτή... και αυτή η ευεργετική συνύπαρξη, συχνά περνά απαρατήρητη... το όστρακο δηλαδή να νομίζει ότι δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στη θάλασσα, και η θάλασσα να νιώθει ότι αποτελεί βάρος για το όστρακο...
κι όμως, πόσο λάθος κάνουν και οι δυο...
Δημοσίευση σχολίου