Κυκλάδες

Ακολουθούμε ένα στενό δρομάκι, πανομοιότυπο παντού.Ξερολιθιές ορίζουν το μικρό του εύρος και στροφές διαδέχονται πυκνά η μία την άλλη.

Στιγμή δεν ξεκουράζεται το βλέμμα σε ευθείες.

Μεγάλοι, καφετιοί βράχοι, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι ποιες μυστικές δυνάμεις της φύσης τους δημιούργησαν,σχηματίζουν ακανόνιστους λόφους ανάμεσα στην γκρίζα, κατάξερη γη. Πού και πού ξεχωρίζουν ανάμεσα τους τεράστιες φραγκοσυκιές, που ξεφυτρώνουν από το πουθενά και σε κάνουν να αναζητάς τις ρίζες τους στο ανύπαρκτο χώμα. Δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει ούτε και το νερό, απαραιτητο συστατικό όπως σου έμαθαν για κάθε μορφή βλάστησης. Κι όμως .....εδώ το θαύμα συντελείται. Με τα ελάχιστα.

Αραιά και πού μια συκιά ή λίγες ελιές συνθέτουν την εικόνα του τοπίου. Και φρύγανα. Ξεροί θάμνοι και φρύγανα παντού.

Κάθε λίγο, καθώς στριβει το φιδογυριστό δρομάκι, διακρίνεις το βαθύ μπλε του Αιγαίου. Έδω και μέρες τα νερά του είναι μόνιμα ταραγμένα με πυκνά κύμματα-προβατάκια να ασπρίζουν τα βαθυγάλανα νερά του,καθώς ο Αίολος εξαπέλυσε σε τουτη τη γειτονιά τους ανέμους του για να παίξουν. Και είναι ωραίο το παιχνίδι τους.

Μέσα σ' αυτή τη γύμνια το βλέμμα μου βρίσκει πατρίδα και ξαποσταίνει.

Μέσα σ' αυτήν τη φτώχια, η ψυχή μου ηρεμεί και βρίσκει τον παράδεισό της.

Και όταν τα σύννεφα σκιάζουν το είναι μου, είναι αυτή η γη που φέρνω στο νου να με ηρεμήσει, ειναι αυτός ο άνεμος που ακούω στο μυαλό μου, είναι αυτό τό πέλαγο, που στην ανάμνησή του, παιρνω βαθιές ανάσες.

Η σχέση μου με τις Κυκλάδες μόνο βαθιά ερωτική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ίσως-σίγουρα- για πολλούς υπάρχουν πολλά μέρη στον πλανήτη, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως επίγειοι παράδεισοι.

Αλλά αν έπρεπε να προσδιορίσω τον προσωπικό μου παράδεισο....τα χρώματα των Κυκλάδων θα είχε.