Walden

"Το φως που μας τυφλώνει είναι για μας όμοιο με σκοτάδι. Η μόνη μέρα που ξημερώνει είναι εκείνη που μας βρίσκει ξύπνιους. Η αυγή έχει και συνέχεια. Ο ήλιος δεν είναι παρά μόνο ένα άστρο του πρωινού."

Μ' αυτά τα λόγια κλείνει ο Thoreau το Walden.

Στο Walden ο συγγραφέας το 1845 εγκαταλείπει τη ζωή στην πόλη, στο Κόνκορτ της Μασαχουσέτης, για 2 χρόνια, χτίζει μία πολύ απλή καλύβα σε νοικιασμένη γη, και ζει καλλιεργώντας φασόλια και με τα τελείως απαραίτητα μόνο, δίπλα στις όχθες της ομώνυμης λίμνης.

"Η ζωή με το τίποτα" θα βάφτιζα εγώ το βιβλίο. Ένα βιβλίο που θα ήταν ωραίο να διάβαζαν όλοι ανεξαιρέτως. Όχι, γιατί ενστερνίζομαι απόλυτα τις απόψεις του συγγραφέα... υπάρχουν σημεία στα οποία θα χαρακτήριζα την κρίση του μάλλον επιπόλαιη και βαθιά προσωπική, αλλά γιατί το βιβλίο αυτό γυρίζει τον άνθρωπο σε αυτό που πραγματικά είναι. Ένα πλάσμα της φύσης, όπως και όλα τα άλλα. Που οι νόρμες του πολιτισμού το περιχαράκωσαν μέσα σε κανόνες από τους οποίους φοβάται να βγει, ξεχνώντας ότι είναι μόνο ανθρώπινα δημιουργήματα.

Στο Walden ο πολιτισμός πάει πίσω....και γι' αυτό κατά τη γνώμη μου πάει μπρος.

Αυτό που κύρια μου έκανε εντύπωση στη συγγραφή αυτού του βιβλίου, είναι πώς ο συγγραφέας μπόρεσε να αναπτύξει όλες αυτές τις "ανατρεπτικές" σκέψεις του σε μια ηλικία πολύ νεαρή για τον ίδιο και σε μια εποχή πολύ συντηρητική. Μιλάμε για το 1850.

Και καθώς την ιστοσελίδα αυτή τελευταία τη μοιράζομαι με τον εαυτό μου μόνο, και μου δίνει μια ελευθερία αυτό, θα ήθελα εδώ να σημειώσω σκέψεις και εικόνες που θα ήθελα να θυμάμαι.

Γράφει κάπου:

"Πιστεύω πως μπορούμε άφοβα να δείξουμε εμπιστοσύνη σε πολύ περισσότερα απ' όσα τολμάμε. Μπορούμε να απαρνηθούμε τόση φροντίδα για τον εαυτό μας, όση είμαστε πρόθυμοι να παραχωρήσουμε με κάθε ειλικρίνεια κάπου αλλού...

Αν ένας μονάχα άνθρωπος καταφέρει να κάνει ένα κομμάτι της φαντασίας του πραγματικότητα, προβλέπω ότι πολύ σύντομα όλοι οι άνθρωποι θα θεμελιώσουν τις ζωές τους πάνω σ' αυτή τη βάση."

Και αλλού...για τον πολιτισμό του 19ου αιωνα...Πολύ θα ήθελα την γνώμη του για τον σημερινό πολιτισμό:

"Ένώ ο πολιτισμός βελτιώνει συνεχώς τα σπίτια, δε βελτιώνει παράλληλα και τους ανθρώπους που κατοικούν σ' αυτά. Έχει καταφέρει να δημιουργήσει παλάτια, αλλά ήταν δύσκολο να δημιουργήσει ευγενείς και βασιλιάδες."

Και μια πολύ όμορφη πρόταση, που αναφέρεται στην απομάκρυνσή μας από κάθε τι "φυσικό", καθώς όλοι χτίζουμε κατοικίες και ζούμε μέσα σε αυτές.

"Τώρα πια δεν κατασκηνώνουμε για να περάσουμε τη νύχτα, αλλά ριζώσαμε στη γη και ξεχάσαμε τα ουράνια."

Τα παρακάτω λόγια του Thoreau με έβαλαν σε σκέψεις. Μήπως έχει δίκιο;

"Τα έθνη κατατρύχονται από την παράλογη επιθυμία να διαιωνίσουν τη μνήμη του εαυτού τους μέσα από τις ποσότητες πελεκημένης πέτρας που αφήνουν πίσω τους. Τι θα γινόταν άραγε αν κατέβαλλαν την ίδια προσπάθεια για να διαμορφώσουν και να γυαλίσουν όχι την πέτρα, αλλά τους τρόπους τους;"

Και καθώς το βιβλίο το διάβαζα δίπλα στη θάλασσα, σ' ένα πανέμορφο κυκλαδίτικο τοπίο, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τα παρακάτω λόγια:

"Όποιος ζει μέσα στη Φύση είναι αδύνατο να βυθιστεί στην πιο μαύρη μελαγχολία, φτάνει να μην έχει χάσει όλες του τις αισθήσεις."

Έτσι κι εγώ ανάσαινα το φρέσκο αεράκι, άφηνα το βλέμμα να χαθεί στη γαλάζια οριζοντογραμμή, κι όποτε έκλεινα τα μάτια το κύμα με νανούριζε με το τραγούδι του.Και ήταν αδύνατον, απλά αδύνατον οποιαδήποτε άσχημη σκέψη να στεριώσει μέσα μου και να με απειλήσει. Για όλα υπήρχαν- υπάρχουν λύσεις. Φτάνει να ψάξουμε να τις βρούμε. Φτάνει να θέλουμε να ψάξουμε και να μην θεωρήσουμε τίποτα δεδομένο.

Η παρακάτω σκέψη του συγγραφέα είναι μάλλον ενδιαφέρουσα:

"Η προοπτική και μόνο για κάποιον νεκρό να ξυπνήσει, να επανέλθει στη ζωή, τον κάνει να αδιαφορεί για τον τόπο και το χρόνο που θα συντελεστεί αυτό.Ο τόπος αυτός είναι πάντοτε ο ίδιος και πάντοτε απερίγραπτα ευχάριστος για όλες μας τις αισθήσεις. Τις περισσότερες φορές αφήνουμε να μας καθορίζουν μονάχα επιφανειακές και παροδικές περιστάσεις. Αυτές είναι στην πραγματικότητα η αιτία του περισπασμού μας. Δίπλα στα πάντα βρίσκεται η δύναμη εκείνη που τα δημιουργεί."

Καθώς την γράφω αυτήν τη φράση την καταννοώ και βαθύτερα

"Δίπλα στα πάντα βρίσκεται η δύναμη εκείνη που τα δημιουργεί"

Πόση ελεύθερη βούληση κρύβει......;

Όσον αφορά τα παρακάτω λόγια...δεν μπορώ παρά να απορήσω...σίγουρα γράφτηκαν γύρω στ0 1850; Μου φαίνεται πως εκφράζουν περισσότερο την εποχή μας:

"Δεν πρέπει ποτέ να κοροϊδεύουμε, να προσβάλλουμε και να εξορίζουμε ο ένας τον άλλο με την κακία μας, εαν υπάρχει έστω και ένας σπόρος αξίας και φιλίας κάπου εκεί κοντά μας. Δεν πρέπει να συναντιόμαστε βιαστικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι δε συναντιούνται ποτέ, αφού, απ' ό,τι φαίνεται, δεν τους περισσεύει χρόνος."

Μια πολύ όμορφη ρομαντική πρόταση που θα ήθελα να θυμάμαι, κι ας μου φαίνεται ανέφικτη:

"Κάθε μέρα θα έπρεπε να γυρίζουμε σπίτια μας από μακριά, από περιπέτειες και κινδύνους και νέες ανακαλύψεις, με νέες εμπειρίες και νέο χαρακτήρα."

Και μια άλλη που μου θύμισε το πρόσφατο μακρινό ταξίδι μου...που ξέρω πολύ καλά γιατί το έκανα...

"Είναι πολύ πιο εύκολο να ταξιδέψει κανείς χιλιάδες μίλια, μέσα από κρύο, καταιγίδες και ανθρωποφάγους, σε ένα πλοίο της κυβέρνησης, απ' ό, τι να εξερευνήσει τη δική του, προσωπική θάλασσα, τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό της μοναξιάς του."

Και καθώς αυτή μου η αναδρομή των όσων διάβασα και θα ήθελα με κάποιο τρόπο να θυμάμαι, φτάνει στο τέλος της, λίγες ακόμη σκέψεις σε σχέση με την προσωπική αναζήτηση της ευτυχίας μας:

"Αν κάποιος προχωρά με σιγουριά προς την κατεύθυνση των ονείρων του και προσπαθεί να ζήσει τη ζωή που έχει φανταστεί, θα συναντήσει απρόσμενα την επιτυχία, σε στιγμές που δεν θα το περιμένει. Θα αφήσει μερικά πράγματα πίσω του, θα περάσει ένα αόρατο σύνορο. Νέοι, παγκόσμιοι και πιο φιλελεύθεροι νόμοι θα αρχίσουν να τίθενται σε ισχύ γύρω του και μέσα του."

"Όσο δύσκολη κι αν είναι η ζωή σας, αντιμετωπίστε την και ζήστε τη. Μην την αποφεύγετε, μην τη βρίζετε. Είναι λιγότερο άθλια απ' όσο είστε εσείς οι ίδιοι. Όσο πιο πλούσιοι γίνεστε, τόσο πιο φτωχή μοιάζει. Εκέινος που ψάχνει διαρκώς για ελαττώματα, τα βρίσκει, ακόμα και στον παράδεισο. Αγαπάτε τη ζωή σας κι ας είναι φτωχική"

"Η ταπεινοφροσύνη, όπως η σκοτεινιά, αποκαλύπτει τα ουράνια φώτα"

Υ.Γ. Για την πανέμορφη φωτογραφία της Μογγολίας πολύ θα ήθελα να ευχαριστήσω το Γιάννη που την τράβηξε...αλλά δυστυχώς.....δεν ξέρει...ούτε κι εγώ....