Γραφή

Διαβάζω για τις όμορφες ιδιαιτερότητες που είχε παλαιότερα η γραφή,

" και δη" με πένα, και δεν μπορώ παρά να αναπολήσω νοσταλγικά άλλες εποχές.

Όταν δεν διάβαζες μόνο τις λέξεις....αλλά και το χέρι που τις έγραψε.

Όταν μπορούσες να νιώσεις το τρέμουλο και το συναίσθημα, τη σιγουριά και την υποταγή.

Οι λέξεις είναι μέρος μόνο της γραπτής έκφρασης. Ο τρόπος γραφής είναι το άλλο κομμάτι της....που στην εποχή μας χάθηκε στα πλήκτρα και λίγο πιο πριν στα στυλό διαρκείας.

Είχα διαβάσει παλαιότερα πως το συναίσθημα ενός γράμματος το ένιωθες από το μελάνι του...Αλλού περισσότερο...αλλού μόλις που αχνοφαίνονταν...άλλοτε τα γράμματα τρεμουλιαστά...και άλλοτε με περισσή σταθερότητα.

Το θυμήθηκα διαβάζοντας ¨Τη δέκατη τρίτη ιστορία" της Setterfield, όπου η πρωταγωνίστρια μας μεταδίδει τις γνώσεις της στην ανάγνωση χειρογράφων:

"Πρέπει να χαλαρώνεις. Να μη σκέφτεσαι τίποτα. Έτσι ώστε να ξυπνάς μέσα σ' ένα όνειρο όπου είσαι ταυτόχρονα η πένα που φτερουγίζει πάνω στο χαρτί και το ίδιο το χαρτί στην επιφάνεια του οποίου κυλά η μελάνη. Τότε μπορείς να το διαβάσεις. Να διαβάσεις τις προθέσεις του γραφέα, τις σκέψεις του, τους δισταγμούς του, τους πόθους του και τα νοήματά του. Μπορείς να το διαβάσεις σαν να ήσουν το κερί που φώτιζε το χαρτί όταν έτρεχε πάνω του η πένα."

Το νεράντζι

ένα ολοστρόγγυλο, φωτεινά πορτοκαλένιο νεράντζι κρέμεται από το δεντράκι απέναντι.

και καθώς μονάχο του είναι εκεί πάνω, παρακαλάει τη Μάρω να το κόψει.

και η Μάρω παρέα με τις ηλιαχτίδες της που την ακολουθούν παντού, και με αυτό το πλατύ χαμόγελο που λέει "ναι, την έχασα τη λέξη που ψάχνεις, αλλά το νόημα δεν τη χρειάζεται", το παίρνει στα δυο της χέρια, ζεστό ακόμη από το χάδι του ήλιου...το παίρνει μαζί της για να χαθεί 15 μοίρες πιο αριστερά, τόσο εκτίμησε πως είναι η νέα ανατολή...και απομακρύνεται

αύριο θα πούμε καλημέρα

και θα μοιραστούμε ένα συνωμοτικό χαμόγελο

Αλφανουί (2)

" Η πανσιόν ήταν ένα μικρό κτίσμα που έβλεπε σε μια εσωτερική αυλή, σκοτεινή και γεμάτη φανάρια με σίτα. Υπήρχε ακόμη από παράθυρο σε παράθυρο και σε όλους τους ορόφους, σύρμα για να απλώνουν τα ρούχα. Και όταν τύχαινε όλοι οι γείτονες να έχουν απλώσει ταυτόχρονα τα αστραφτερά σεντόνια τους, γέμιζε τόσα φύλλα η αυλή από τον ουρανό μέχρι κάτω, που 'μοιαζε με σφολιάτα. Και τότε έφτανε στ΄αλήθεια το φως μέχρι κάτω, γιατί το παίρναν από τον ήλιο τα σεντόνια που 'ταν πιο ψηλά, το φως που ξεγλίστραγε από την κεραμοσκεπή, και το περνούσαν σαν αντανάκλαση σ' αυτά του προτελευταίου πατώματος. Κι αυτά με τη σειρά τους το έδιναν σ'εκείνα του προ-προτελευταίου. Και το φως συνέχιζε έτσι να πέφτει από σεντόνι σε σεντόνι, τόσο περίπλοκα, σε όλη την έκταση της αυλής, απαλά αν και όχι δίχως κόπο, μέχρι το μεσοπάτωμα. Έπρεπε να βλέπατε πώς ξεγελιόταν το φως από τα σεντόνια και, έχοντας μπει πια στα πρώτα δεν μπορούσε να ξεφύγει από την κατρακύλα και τούμπα την τούμπα, λες και το' χαν παγιδεύσει, έφτανε μέχρι τον πάτο ήθελε δεν ήθελε, στη βρώμικη εκείνη αυλή, τη στενή και την γκρίζα! 'Ομως το πιο ωραίο ήταν όταν άνοιγε η πόρτα της εσωτερικής αυλής που έβλεπε στο διάδρομο, και ερχόταν από το δρόμο ένας αέρας που κατάκλυζε την αυλή και ανέβαινε σαν ανεμοστρόβιλος, παρασέρνοντας τα σεντόνια, που άρχιζαν να χορεύουν σαν άσπρες φλόγες τραβώντας προς τα επάνω, σα χήνες που φτεροκοπούσαν, και ήταν σα να 'θελαν να ξεφύγουν από τα σύρματα. Ποτέ τους δεν κατάφερναν να δραπετεύσουν τα σεντόνια τις λίγες φορές που ξέσπασαν αυτοί οι κυκλώνες. Αυτό που συνέβαινε όμως και χωρίς κανείς να ξέρει πώς, ήταν ότι όλα τα σεντόνια αλλάζαν θέσεις μέσα σ' εκείνη την ανακατωσούρα, λες και με το που κόπαζε ο άνεμος καθένα βολευόταν στην πρώτη θέση που έβρισκε ελεύθερη, όπως ακριβώς κάνουν τα παιδιά στην τάξη όταν απροειδοποίητα μπαίνει ο δάσκαλος. Και έτσι έπρεπε οι γείτονες να πάνε και να ψάξουν για να αναγνωρίσουν ο καθένας τα σεντόνια του και να ξεδιαλύνουν αυτό το μπάχαλο, που ήταν η αιτία για ουκ ολίγους καβγάδες, από ανώδυνους έως μετρίας και υψηλής εντάσεως"


Το "Αλφανουί" του Φερλόσιο, βραβεύτηκε μόλις το 2004 με το βραβείο Θερβάντες, ενώ είχε πρωτοεκδοθεί το 1951. Αιτία αυτής της καθυστερημένης αναγνώρισης....η πολιτική κατάσταση της Ισπανίας. Η δε ελληνική μετάφραση γράφτηκε επίσης σχετικά πρόσφατα.
Είναι περίεργο, πώς ακόμη και στις μέρες μας παρόμοια αριστουργήματα κρύβονται στα σκοτάδια.

Αλφανουί

Από το "Αλφανουί" του Ραφαέλ Σάντσεθ Φερλόσιο



"Στη σοφίτα ανέβαινες από μια σύντομη στριφογυριστή σκάλα. Εκεί υπήρχε μια φέτα φως μεταλλικό που έμπαινε από το σκονισμένο τζάμι του φεγγίτη. Ήταν μια λοξή δέσμη, όπου στραφτάλιζαν οι κόκκοι της σκόνης που αιωρούνταν στο χώρο. Η περιοχή της σκιάς ήταν πολύ ζεστή κι ακούγονταν το ανακλάδισμα των κεραμιδιών που τσουρουφλίζονταν από τον ήλιο. Η σοφίτα μύριζε κλεισούρα κι ήταν γεμάτη ύπνο. Ο Αλφανουί ένοιωθε να πέφτει πάνω στις βλεφαρίδες του μια βροχή από σκόνη, που κυλούσε σαν αόρατο χιόνι. Πάνω στο ξύλινο πάτωμα φαινόταν η ξεραμένη λιμνούλα από τις σταγόνες που είχαν πέσει. Ήταν όπως η κοιλάδα μιας λίμνης καλοκαιριάτικα κι είχε μια κοκκινωπή λάσπη από τη σκόνη των κεραμιδιών, που η υγρασία, διαβρώνοντας τη σκεπή, είχε σιγά-σιγά φέρει και την είχε μαζέψει εκεί, σχηματίζοντας μια λεπτή και μικροσκοπική πρόσχωση. Η λιμνούλα είχε ξεραθεί κάτω από τη φωτεινή δέσμη του φεγγίτη και στις κυματιστές της όχθες φαίνονταν, η μια πάνω από την άλλη, οι γραμμές που άφηνε στις άκρες το νερό, χρονιές με λιγοστές είτε με πολλές βροχές. Στη μέση της λίμνης υπήρχε μια καρέκλα, που τα τέσσερα πόδια της ήταν ελαφρώς χωμένα μέσα στη λάσπη. Ήταν μια καρέκλα από ξύλο κερασιάς, περασμένη με βερνίκι στο χέρι, με το υγρό κόκκινο χρώμα της σαν κρασί του Μπορντώ.Τα τέσσερα πόδια της είχαν πετάξει ρίζες στις προσχώσεις από τα κεραμίδια, ενώ οι ρίζες απλώνονταν σ' όλο τον πυθμένα της λίμνης και διασταυρώνονταν μεταξύ τους σαν ιστός αράχνης, λαχταρώντας να ρουφήξουν άπληστα το λίγο νερό που έπεφτε εκεί.Και η καρέκλα λαχταρούσε μ' απληστία το φως του φεγγίτη αντίκρυ από το παραθυράκι κι ο ήλιος τρέμιζε μέσα στα νερά του ξύλου, λες και τα διέσχιζαν ζωντανές αιμάτινες τριχιές κατά μήκος στις τραβέρσες. Ολόκληρη η καρέκλα στην όψη θύμιζε νύστα και εγκατάλειψη, σαν να μην άκουγε άλλη φωνή εκτός από το πνιχτό τιτίβισμα κάποιου πουλιού απ' έξω, που κούρνιαζε πίσω από τα σκονισμένα τζάμια. Από τη σοφίτα μπορούσε να αχνοδιακρίνει κανείς το περίγραμμά της μέσα από τις πιτσιλιές της βροχής που είχαν αφήσει τα ίχνη τους πάνω στα τζάμια. Από τη στέγη όμως ποτέ κανείς δεν έβλεπε τι υπήρχε μέσα στη σοφίτα. Από τα δύο άκρα της πλάτης της καρέκλας φύτρωναν, όλα κι όλα, κάτι πράσινα κλαράκια με φύλλα και κεράσια. Τα κεράσια ήταν ώριμα και σκεπασμένα με σκόνη, αλλά καθρέφτιζαν σε μικρογραφία όλη τη σοφίτα πάνω στην κυρτή τους επιφάνεια. Ήταν τέσσερα ζευγάρια κεράσια μικρά και σκούρα που στηρίζονταν όλο χαρά πάνω στα πράσινα φύλλα."

Τακτοποιώ τις πράσινες πετρούλες. Καμία φαντασία στο σχέδιο.
Βιασύνη δείχνουν όλες πριν φτάσουνε στα χέρια μου.
Όταν το μόνο ζητούμενο ο χρόνος.
Ακόμη και οι διάφανες....πολύ μικρή η αξία τους
Ενίοτε φέρνουν και θλίψη

Χρόνος, που η εικόνα να κατακλύζει τη σκέψη.

Να μην σ' αφήνει να ξαποστάσεις, να ανασάνεις...κι εσύ να το ζητάς αυτό....την μη αναπνοή χωρίς...


Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος που να γεμίζει την ύπαρξη με χρώματα σαν ουράνια τόξα και φεγγαροαχτίδες και διάττοντες

Κανένας άλλος τρόπος
να βρίσκουν τα ρόδα το άρωμά τους

παρα μόνο με χιλιόμετρα χαρισμένα στη στιγμή

στη στιγμή που ο χρόνος ακινητοποιείται
για όσο...

δε χρειάζεται περισσότερο

Βουτώ κάτω από το πέπλο της αδιαφορίας
Και η αλήθεια είναι πως δεν είναι λίγο το αντάλλαγμα της ελευθερίας που προσφέρει

Ανάμνηση

Κοιμόμουνα. Ελαφρά όπως πάντα.

Κάτι σιγανά μουρμουρητά, ένας ανεπαίσθητος θόρυβος...και άνοιξα τα μάτια.

Όχι, όπως όταν ξυπνάμε από ύπνο βαθύ....απλά τα άνοιξα και σε είδα....δίπλα στη Φανή.

Λυπήθηκες που με ξύπνησες και θέλησες να φύγεις, μα είχα τόσο καιρό να σε δω...!

Τόσο καιρό...!

Καθώς ανακάθισα στο κρεβάτι, ήρθες κι έκατσες δίπλα μου.

Μίλησαμε για όλα, γελάσαμε....αυτό πάντα το κατάφερνες. Να με κάνεις να γελάω.

Γι' αυτό σ' αγάπησα;

Όχι ...όχι, μόνο γι' αυτό. Ήταν πολλά. Λίγο περισσότερο από πολλά. Αλλά αυτό πλέον δεν έχει καμία σημασία.

Κάποια στιγμή σηκώθηκες να φύγεις...κι ήξερα ότι έτσι έπρεπε.

Κι εγώ με ανάμικτα συναισθήματα, σηκώθηκα να στρώσω το κρεβάτι.

Κάτω από το μαξιλάρι βρήκα ένα μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο.

Δεν ξέρω πότε το άφησες. Δεν το'χα δει καν στα χέρια σου.

Θα ΄ταν τότε που μου ΄πες να σκύψω για να δω δήθεν κάτι στο μπαλκόνι.

Ναι...τότε θα 'ταν

Μερικά κενά είναι πολύ δύσκολο να καλυφθούν

Και όποτε πάω να γράψω κάτι γι' αυτά...... απλά δε βλέπω τα γράμματα

Μάλλον δεν καλύπτονται ποτέ.

Κάποια στιγμή ένα φως φωτίζει όλη μας την ύπαρξη....και μετά απλά χάνεται

Κι εμείς συνεχίζουμε στο σκοτάδι. Στο προσωπικό μας σκοτάδι.

Έπρεπε να υποσχεθώ να μην ξαναγράψω μελαγχολικά....αλλά δεν τα καταφέρνω καλά.... όταν η απουσία είναι τόσο έντονη....

Αύριο θα προσπαθήσω από την αρχή

"Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός, αν κρίνεις απ' τα σύννεφα", γράφει ο Ελύτης.

Μέσα στην αίρεση της σκέψης, ανακαλύπτεις εκείνη την άλλη ματιά. Τι σημασία έχει πόσο πραγματική είναι;

Κι έτσι κι εγώ αλλάζω οπτική γωνία και παρακολουθώ εκ νέου το ταξίδι ....πιο μπλε τώρα

Και με αυτήν την εύκρατη σκέψη, αμέσως μετά ή παράλληλα στο χρόνο πάω να φωτογραφίσω το φάρο

Με τόσα μπλε, με τόσα αφρισμένα κύματα, με τόση κόντρα στο λυσσασμένο βοριά πώς να' χω σταθερό χέρι! Δε φταίω εγώ αν μέχρι και τα στοιχεία της φύσης συνωμοτούν μαζί μου και με γεμίζουν ευχάριστα με σταγονίδια αλμύρας

"Κάποτε πρέπει να παίρνει ανάσα ο άνεμος"

Και είναι μια ανάγκη που την γνωρίζω, αυτή. Είναι το κλάσμα του δευτερολέπτου που εσύ νιώθεις να πνίγεσαι

Τα αποσπάσματα είναι από το "Εκ του πλησίον"

Η αιώνια επανάληψη

" Τι θα συνέβαινε αν κάποιος δαίμονας σου έλεγε ότι αυτή τη ζωή- όπως τη ζεις τώρα κι όπως την έχεις ζήσει στο παρελθόν- πρέπει να τη ζήσεις ξανά, αμέτρητες φορές ; Και χωρίς να συμβαίνει τίποτα καινούργιο; Όπου κάθε πόνος και κάθε χαρά κι ό,τι ήταν άφατα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου θα επιστρέφει σε σένα, όλα στην ίδια διαδοχή και ακολουθία....

(..........)

Τη σιχαίνεσαι αυτή την ιδέα; Ή σ' αρέσει;....

Ζήσε με τέτοιο τρόπο που να σου αρέσει η ιδέα! "

από το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Irvin Yalom

Αθέατη

Σιωπή....το ζητούμενο....όταν οι λέξεις κουράζουν.... σε μια γωνίτσα όπου αθέατη από τη φαυλότητα, την έπαρση, τη μεγαλομανία, τις ανασφάλειες που μέσα στην επίδειξη δύναμης θέλουν να κρυφτούν. Απαρατήρητη...δε θα μιλήσω άλλο....αρκεί. Γι' αλλη μια φορά ας κυριαρχήσει η ανικανότητα, κυρίαρχος του παιχνιδιού της δύναμης που ψάχνει για υποταγή..

Δεν θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το παιχνίδι...η κυριαρχία ποτέ επιδίωξή μου ...και η υποταγή αντίθετη με τον χαρακτήρα....γι' αυτό καλύτερα αθέατη

Χτες για άλλη μία φορά δύο τα δίκια. Ένα εδώ...ένα εκεί.
Τι κακό κι αυτό...! Όλα στην εποχή μας να παρουσιάζονται πληθωρικά, σε πολλές εκδοχές! Και τι άλλο πέρα από καλοσύνη και κατανόηση; Να επιμείνει κανείς δεν αξίζει.... Αφού όλοι δίκιο έχουν. Τουλάχιστον όσοι το βλέπουν, ας το αναγνωρίσουν...αυτό των άλλων...κι ας παραμερίσουν το δικό τους.

Είναι όμως κουραστικό...να βλέπεις συνεχώς ΚΑΙ με τα μάτια των άλλων...και να δικαιολογείς....να δικαιολογείς.....

Λίγο πιο πέρα

"Τι ήταν αυτό; Πλησίασμα! Χωρίς αμφιβολία, πλησίασμα!

Ο Μπρόιερ θυμήθηκε ένα γατάκι, που ο γιος του ο Ρόμπερτ το είχε βρει πριν λίγο καιρό στο δρόμο. Βαλ' του λίγο γάλα, είχε πει στο Ρόμπερτ, και στάσου λίγο πιο πέρα. Ασ' το να πιει, χωρίς ν' απειλείται, και να συνηθίσει την παρουσία σου. Αργότερα, όταν θα νιώσει ασφάλεια, ίσως μπορέσεις να το χαϊδέψεις. Ο Μπρόιερ στάθηκε κι αυτός λίγο πιο πέρα"

από το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Irvin Yalom

Αθωότης

Ευεργετικές οι ακτίνες του Αμμων-Ρα πάνω μου

είναι

σαν ηλιοτρόπιο γνωστού ή μη γνωστού ζωγράφου

στρέφω

πρόσωπο

προς τα εκεί που οι ακτίνες ζαλιστικά

νόημα δεν.... κανένα

και μες στην αδεξιοσύνη μου

έχω κατορθώσει να διαβάζω

εντός και μόνο

και αρκεί

ενώ η χαρά στο χαμογέλιο

στην αγκαλιά που με τα μάτια

ακόμη και εξ' αποστάσεως

στο αυθόρμητο πλησίασμα της οικειότητας

στην τρυφερότητα της εμπιστοσύνης

ότι μόνο καλό

στο νου σου

πάντα

.....μεγάλη αγάπη

τα λόγια...δεν το συναίσθημα

στο όνειρο πολύ θα' θελα να μετέχω

- κι αυτό το ξεδιάντροπα σαγηνευτικό λουλακί ; -

θα θέλατε να το μοιραστούμε;

Καλημέρα

Τσάι γιασεμί, μουσική από τον Κόσμο, ένας άγγελος που νοιάζεται κι έρχεται τη νύχτα να δει, αν φρόνιμα κοιμάμαι.

Dance me to the end of Love από τον Cohen

Όμορφο ξύπνημα Σαββάτου

Κλείνω την μπαλκονόπορτα, ν' αφήσω το φθινόπωρο ακόμη λίγο απ' έξω

Όμως στο μυαλό μου φέρνω δάση με φυλλοβόλα... τα μόνα αποδεκτά να μου φέρνουν το φθινόπωρο. Να βαδίζω πάνω στα ξερά κίτρινα, καφετιά, κοκκινωπά φύλλα. Να τα μαζεύω... πάντα μου άρεσε να μαζεύω υπέροχα φύλλα καρυδιάς, βελανιδιάς, καστανιάς..... μεγάλα, παλαμοειδή και όχι μόνο όπως με διορθώνει.... γιατί τα ξέρει καλά.

Υπέροχη η μουσική του Κόσμου.

Στο καθρέφτισμα του χρόνου...μόνο σιωπή

Αναμνήσεις

Μια ιστορία; Ας είναι....

Ο κυνηγός μου....ας τον αφήσω καλύτερα....

Ώρες ολόκληρες μας μιλούσε για τις διάφορες δυναστείες. Των Τσιν, των Χαν, των Γιουάν, των Μινγκ, των Τσινγκ....ατελείωτα ονόματα αυτοκρατόρων, ατελείωτες ιστορίες πολέμων, ανατροπών....πού τα θυμόταν αλήθεια; Τίποτα δεν θυμάμαι, τίποτα. Ή μάλλον ελάχιστα.

Τις ακούγαμε με θαυμασμό, μα η κούραση μας βάραινε τα μάτια. Κι έτσι αφήναμε το παραμύθι να εισβάλει μέσα μας, να πλάσει τις δικές του εικόνες, να μας πάρει από το ομιχλώδες τοπίο και να μας πάει στη χώρα του ονείρου.

Είχαμε χωρίσει τις μοναξιές μας. Εδώ εγώ ....εκεί εσύ....μη με πλησιάζεις πολύ...είναι καλύτερα έτσι...το όνειρο θέλει ελευθερία για να γεννηθεί και να ζήσει...και χανόμασταν.

Πού και πού μας ξυπνούσε η νανουριστική φωνή της που δυνάμωνε, ρωτώντας μας αν την παρακολουθούμε. Κι εμείς μισοκοιμισμένοι με τα μάτια βαριά, την προτρέπαμε να συνεχίσει.Αμέσως μετά τα ξανακλείναμε και βυθιζόμασταν στο όνειρο και πάλι.

Ανέλυε λοιπόν κι εκείνη τις αρχές του Βουδισμού και του Ινδουισμού, πού και πού τις διάνθιζε με κάποιο χαριτωμένο ανεκδοτο που η εμπειρία τόσων ταξιδιών την είχε προικίσει και τότε αίφνης όλοι ξυπνάγαμε, και συμμετείχαμε στο γέλιο. Κι ήταν ωραίο εκείνο το γέλιο, γιατί ήταν κάτι αυθόρμητο που όλοι μοιραζόμασταν.

Κι ήταν ωραίες εκείνες οι διαδρομές σε έναν άλλο κόσμο.Εικόνα την εικόνα συνθέταμε την ολότητά του. Ανταλλάσσαμε ματιές γεμάτες ενδιαφέρον με τους ανθρώπους του. Γιατί ήταν άλλο αυτοί και ήμασταν άλλο εμείς. Μια γλυκιά αλληλεπίδραση δυο διαφορετικών πολιτισμών. Νομίζω πως ζηλεύαν τα ξανθά μας μαλλιά και τρόμαζαν μπροστά στο επιβλητικό μέγεθος ορισμένων...Εμείς πάλι τους θαυμάζαμε για τα μικρά, λεπτοκαμωμένα κορμιά τους....το υπερβάλλον βάρος πρέπει να τους είναι άγνωστη λέξη. Τους βλέπαμε που κρυφογελούσαν με τους πιο εύσωμους από εμάς...ειδικά με τις πιο εύσωμες.Πρέπει στα μάτια τους να ήμασταν πολύ αστείοι. Άγνωστες εικόνες....ενός άλλου κόσμου, ανοίκειου....Περιέργεια και θαυμασμός μαζί.

Μα τα χαμόγελα...μας δένανε....όπως παντού....σε κάθε γωνιά της γης. Κι αν κάτι ξοδέψαμε, αλλά και κερδίσαμε πλουσιοπάροχα σ' αυτήν την μακρινή εξόρμηση ήταν τα γνήσια, ειλικρινή, ατόφια χαμόγελα, που πήγαζαν από πολύ βαθιά.

Ωρίων

Σύμφωνα με το μύθο:
Περίφημος κυνηγός, ξακουστός για το παράστημά του και για την ομορφιά του, ο οποίος μεταμορφώθηκε σε αστερισμό από τον Δία.

Σύμφωνα με την αστρονομία:
Ο λαμπρότερος και ένας από τους περισσότερο εκτεταμένους αστερισμούς της ουράνιας σφαίρας, ορατός από όλα τα μέρη της Γης, εκτός από τους πόλους.

Αναγνωρίστηκε από πολύ νωρίς ως ιδαίτερος αστερισμός από τους διάφορους λαούς της αρχαιότητας

Κατά την παρατήρηση του αστερισμού του Ωρίωνα με γυμνό μάτι, διακρίνονται επτά λαμπροί αστέρες. Οι τέσσερις από αυτούς σχηματίζουν ένα μεγάλο τετράπλευρο, το οποίο αντιστοιχεί στο σώμα του Κυνηγού και οι τρεις υπόλοιποι αστέρες διαγράφουν μία πλάγια γραμμή κοντά στο μέσο του τετραπλεύρου, η οποία αντιπροσωπεύει τη ζώνη του Ωρίωνα.

Οι τρεις αστέρες της ζώνης είναι επίσης γνωστοί και με τις ονομασίες Τρεις Βασιλείς ή Τρεις Μάγοι


Σύμφωνα με έναν μύθο, ο Ωρίωνας ήταν κυνηγός και σύντροφος της θεάς Άρτεμης. Ο αδερφός της όμως ο Απόλλωνας, δεν έβλεπε με καλό μάτι τη σχέση τους. Κι έτσι μια μέρα προκάλεσε την αδερφή του να σημαδέψει ένα μακρινό σημείο στη θάλασσα. Εκείνη πέτυχε το στόχο, δίχως να γνωρίζει πως στο σημείο εκείνο ήταν ο αγαπημένος της Ωρίωνας. Κι έτσι όταν τον βρήκε πια νεκρό, τον έκανε αστερισμό και τον τοποθέτησε στον ουράνιο θόλο.
Αυτός είναι μόνο ένας μύθος ...και μύθοι υπάρχουν πολλοί...ακόμη και για τον Ωρίωνα.

Μερικά πράγματα....δεν έχει σημασία πότε τα γνωρίζουμε...μπορεί να τα μάθουμε παιδιά, μπορεί πιο μεγάλοι....Όμως όταν ερχόμαστε σε γνωριμία μαζί τους...κάτι μας μιλάει...κάτι αγγίζει μυστικές χορδές εντός μας....και μας κάνει να τα αναζητούμε ξανά και ξανά και ξανά.
Και κάθε φορά η συνάντησή μας μαζί τους είναι μαγική. 'Ενα συναίσθημα έκστασης μας πλημμυρίζει, μια γλυκιά ταραχή, κάθως αναγνωρίζουμε κάτι που πάντα ξέραμε ότι υπάρχει...για εμάς...εκεί.

Κάθε καλοκαίρι αναζητώ τον Ωρίωνα, κι ας είναι οι ώρες της εμφάνισής του δύσκολες.
Το χειμώνα, είναι πάντα πολύ πιο εύκολο να τον δει κανείς, καθώς από πολύ νωρίς παίρνει θέση στο στερέωμα, ανάμεσα στ' άλλα αστέρια.
Το καλοκαίρι όμως...μοιάζει με συνάντηση μυστική. Όταν οι άλλοι κοιμούνται...εγώ αναζητώ την ανατολή του. Την μοναχική ανατολή του.

-Τι θα άλλαζες στον κόσμο αν είχες τη δύναμη;
- Νομίζω πως δεν θα μπορούσα ποτέ να αλλάξω κάτι.
- Ναι, όμως, αν μπορούσες;
- Θα άλλαζα τον εαυτό μου...κι αν το έκαναν όλοι, ίσως ο κόσμος να γινόταν καλύτερος.Ίσως..... Ένας κόσμος με ιδανικούς εαυτούς. Αρκεί να προσδιορίσουμε το "ιδανικούς", γιατί κι εκεί θα υπάρχουν αποκλίσεις.

Νομίζω πως από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Από εμάς. Τον μόνο κόσμο που ξέρουμε. Τον μόνο κόσμο στον οποίο μπορούμε να επέμβουμε.Τον μόνο κόσμο για τον οποίο έχουμε ευθύνη.

Μια άλλη ιστορία

- Πες μου μια ιστορία, Πιου.
- Ποια ιστορία, παιδί μου;
- Την ιστορία του μυστικού του Μπέιμπελ Νταρκ.
- Υπήρχε κάποια γυναίκα.
- Πάντα το ίδιο λες.
- Υπάρχει πάντα μια γυναίκα κάπου, παιδί μου, κάποια πριγκίπισσα, κάποια μάγισσα, κάποια μητριά, κάποια γοργόνα, κάποια καλή νεράιδα, ή κάποια που είναι ωραία αλλά κακιά, ή είναι ωραία και καλή.
- Είναι αυτή ολόκληρη η λίστα;
- Υπάρχει και η γυναίκα που αγαπάς.
- Ποια είναι αυτή;
- Αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

J. Winterson