Αλφανουί (2)

" Η πανσιόν ήταν ένα μικρό κτίσμα που έβλεπε σε μια εσωτερική αυλή, σκοτεινή και γεμάτη φανάρια με σίτα. Υπήρχε ακόμη από παράθυρο σε παράθυρο και σε όλους τους ορόφους, σύρμα για να απλώνουν τα ρούχα. Και όταν τύχαινε όλοι οι γείτονες να έχουν απλώσει ταυτόχρονα τα αστραφτερά σεντόνια τους, γέμιζε τόσα φύλλα η αυλή από τον ουρανό μέχρι κάτω, που 'μοιαζε με σφολιάτα. Και τότε έφτανε στ΄αλήθεια το φως μέχρι κάτω, γιατί το παίρναν από τον ήλιο τα σεντόνια που 'ταν πιο ψηλά, το φως που ξεγλίστραγε από την κεραμοσκεπή, και το περνούσαν σαν αντανάκλαση σ' αυτά του προτελευταίου πατώματος. Κι αυτά με τη σειρά τους το έδιναν σ'εκείνα του προ-προτελευταίου. Και το φως συνέχιζε έτσι να πέφτει από σεντόνι σε σεντόνι, τόσο περίπλοκα, σε όλη την έκταση της αυλής, απαλά αν και όχι δίχως κόπο, μέχρι το μεσοπάτωμα. Έπρεπε να βλέπατε πώς ξεγελιόταν το φως από τα σεντόνια και, έχοντας μπει πια στα πρώτα δεν μπορούσε να ξεφύγει από την κατρακύλα και τούμπα την τούμπα, λες και το' χαν παγιδεύσει, έφτανε μέχρι τον πάτο ήθελε δεν ήθελε, στη βρώμικη εκείνη αυλή, τη στενή και την γκρίζα! 'Ομως το πιο ωραίο ήταν όταν άνοιγε η πόρτα της εσωτερικής αυλής που έβλεπε στο διάδρομο, και ερχόταν από το δρόμο ένας αέρας που κατάκλυζε την αυλή και ανέβαινε σαν ανεμοστρόβιλος, παρασέρνοντας τα σεντόνια, που άρχιζαν να χορεύουν σαν άσπρες φλόγες τραβώντας προς τα επάνω, σα χήνες που φτεροκοπούσαν, και ήταν σα να 'θελαν να ξεφύγουν από τα σύρματα. Ποτέ τους δεν κατάφερναν να δραπετεύσουν τα σεντόνια τις λίγες φορές που ξέσπασαν αυτοί οι κυκλώνες. Αυτό που συνέβαινε όμως και χωρίς κανείς να ξέρει πώς, ήταν ότι όλα τα σεντόνια αλλάζαν θέσεις μέσα σ' εκείνη την ανακατωσούρα, λες και με το που κόπαζε ο άνεμος καθένα βολευόταν στην πρώτη θέση που έβρισκε ελεύθερη, όπως ακριβώς κάνουν τα παιδιά στην τάξη όταν απροειδοποίητα μπαίνει ο δάσκαλος. Και έτσι έπρεπε οι γείτονες να πάνε και να ψάξουν για να αναγνωρίσουν ο καθένας τα σεντόνια του και να ξεδιαλύνουν αυτό το μπάχαλο, που ήταν η αιτία για ουκ ολίγους καβγάδες, από ανώδυνους έως μετρίας και υψηλής εντάσεως"


Το "Αλφανουί" του Φερλόσιο, βραβεύτηκε μόλις το 2004 με το βραβείο Θερβάντες, ενώ είχε πρωτοεκδοθεί το 1951. Αιτία αυτής της καθυστερημένης αναγνώρισης....η πολιτική κατάσταση της Ισπανίας. Η δε ελληνική μετάφραση γράφτηκε επίσης σχετικά πρόσφατα.
Είναι περίεργο, πώς ακόμη και στις μέρες μας παρόμοια αριστουργήματα κρύβονται στα σκοτάδια.