Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007

Αλφανουί




Από το "Αλφανουί" του Ραφαέλ Σάντσεθ Φερλόσιο



"Στη σοφίτα ανέβαινες από μια σύντομη στριφογυριστή σκάλα. Εκεί υπήρχε μια φέτα φως μεταλλικό που έμπαινε από το σκονισμένο τζάμι του φεγγίτη. Ήταν μια λοξή δέσμη, όπου στραφτάλιζαν οι κόκκοι της σκόνης που αιωρούνταν στο χώρο. Η περιοχή της σκιάς ήταν πολύ ζεστή κι ακούγονταν το ανακλάδισμα των κεραμιδιών που τσουρουφλίζονταν από τον ήλιο. Η σοφίτα μύριζε κλεισούρα κι ήταν γεμάτη ύπνο. Ο Αλφανουί ένοιωθε να πέφτει πάνω στις βλεφαρίδες του μια βροχή από σκόνη, που κυλούσε σαν αόρατο χιόνι. Πάνω στο ξύλινο πάτωμα φαινόταν η ξεραμένη λιμνούλα από τις σταγόνες που είχαν πέσει. Ήταν όπως η κοιλάδα μιας λίμνης καλοκαιριάτικα κι είχε μια κοκκινωπή λάσπη από τη σκόνη των κεραμιδιών, που η υγρασία, διαβρώνοντας τη σκεπή, είχε σιγά-σιγά φέρει και την είχε μαζέψει εκεί, σχηματίζοντας μια λεπτή και μικροσκοπική πρόσχωση. Η λιμνούλα είχε ξεραθεί κάτω από τη φωτεινή δέσμη του φεγγίτη και στις κυματιστές της όχθες φαίνονταν, η μια πάνω από την άλλη, οι γραμμές που άφηνε στις άκρες το νερό, χρονιές με λιγοστές είτε με πολλές βροχές. Στη μέση της λίμνης υπήρχε μια καρέκλα, που τα τέσσερα πόδια της ήταν ελαφρώς χωμένα μέσα στη λάσπη. Ήταν μια καρέκλα από ξύλο κερασιάς, περασμένη με βερνίκι στο χέρι, με το υγρό κόκκινο χρώμα της σαν κρασί του Μπορντώ.Τα τέσσερα πόδια της είχαν πετάξει ρίζες στις προσχώσεις από τα κεραμίδια, ενώ οι ρίζες απλώνονταν σ' όλο τον πυθμένα της λίμνης και διασταυρώνονταν μεταξύ τους σαν ιστός αράχνης, λαχταρώντας να ρουφήξουν άπληστα το λίγο νερό που έπεφτε εκεί.Και η καρέκλα λαχταρούσε μ' απληστία το φως του φεγγίτη αντίκρυ από το παραθυράκι κι ο ήλιος τρέμιζε μέσα στα νερά του ξύλου, λες και τα διέσχιζαν ζωντανές αιμάτινες τριχιές κατά μήκος στις τραβέρσες. Ολόκληρη η καρέκλα στην όψη θύμιζε νύστα και εγκατάλειψη, σαν να μην άκουγε άλλη φωνή εκτός από το πνιχτό τιτίβισμα κάποιου πουλιού απ' έξω, που κούρνιαζε πίσω από τα σκονισμένα τζάμια. Από τη σοφίτα μπορούσε να αχνοδιακρίνει κανείς το περίγραμμά της μέσα από τις πιτσιλιές της βροχής που είχαν αφήσει τα ίχνη τους πάνω στα τζάμια. Από τη στέγη όμως ποτέ κανείς δεν έβλεπε τι υπήρχε μέσα στη σοφίτα. Από τα δύο άκρα της πλάτης της καρέκλας φύτρωναν, όλα κι όλα, κάτι πράσινα κλαράκια με φύλλα και κεράσια. Τα κεράσια ήταν ώριμα και σκεπασμένα με σκόνη, αλλά καθρέφτιζαν σε μικρογραφία όλη τη σοφίτα πάνω στην κυρτή τους επιφάνεια. Ήταν τέσσερα ζευγάρια κεράσια μικρά και σκούρα που στηρίζονταν όλο χαρά πάνω στα πράσινα φύλλα."

10 σχόλια:

genna είπε...

πολύ όμορφο!
λες να είναι το πουλάκι μου που κουρνιάζει εξω απ' τη σοφίτα...
και τα κερασάκια στα φυλλαράκια μου...

πολύ μου άρεσε, καλό βράδυ τρυφερό!

melian είπε...

Ποτέ δεν ξέρεις ,Genna,ποτέ δεν ξέρεις...
Όλο το βιβλίο είναι μαγικό..
Καλό σου βράδυ και σ' ευχαριστώ!

nicon είπε...

Τι καλά! :-)

melian είπε...

Καλο σου βράδυ,nicon!

iLiAs είπε...

Πολύ περιγραφικό κείμενο..ζωντανές εικόνες. Δεν το γνωρίζω το βιβλίο και καλά έκανες και το μοιράστηκες μαζί μας.

Χαμογελαστή καλημέρα :))

kostas_patra είπε...

δεν την χρειάζεσαι τη σκάλα καλή μου για ν ανέβεις σε μια τέτοια σοφίτα, εκτός και αν είναι για να σε ζαλίσει και να δείς τα πράγματα με μάτια πιο καθάρια.
πανέμορφο ακούγεται και καλημέρα

melian είπε...

Καλή σου μέρα, Ηλία !
Χαίρομαι που σου άρεσε :-)

melian είπε...

Τη σκάλα μπορεί να μην τη χρειάζομαι Κώστα, αλλά τη ματιά του συγγραφέα, που με τρόπο μαγικό όλα τα βλέπει...σίγουρα, ναι!
Καλό σου απόγευμα!

Ανώνυμος είπε...

πολύ χαίρομαι που σου άρεσε ο αλφανουί!

πριν από λίγες μέρες πήρε βραβείο μετάφρασης (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100017_03/10/2008_286875)

melian είπε...

Αγαπητε ανωνυμε, προσπαθησα να παω στο site που μου υπεδειξες , αλλά δεν άνοιγε η σελιδα.

Χαιρομαι που και σε εσενα αρεσε ο Αλφανουί.
Είμαι πεπεισμενη οτι η μετάφραση ειναι πολύ αξιολογη, αλλά φανταζομαι τι όμορφο θα ήταν το πρωτοτυπο που ενεπνευσε μια τετοια μεταφραση!

Προσωπικά, εχοντας διαβασει αρκετα έως πολυ στη ζωή μου, λίγα βιβλία με εντυπωσιαζουν πια. Αυτο τα καταφερε!