Δρόσισε, συννέφιασε, άλλαξε.

Η ελιά, η σφιχταγκαλιασμένη με τον κισσό..... τι συνύπαρξη κι αυτή;

- δεν ξέρω αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω άρρωστη ή ρομαντική-

λυγίζει σε κάθε ριπή του ανέμου τα βαρυφορτωμένα της κλαδιά

Πέντε κότσυφες χοροπηδούν πάραυτα στο φρεσκοκουρεμένο γκαζόν

Όλοι αρσενικοί με τα πορτοκαλόχρωμα ράμφη τους.

Καθαρίζω τα τοπία μέσα μου και τα τακτοποιώ, για να με βρίσκω καλύτερα.

Πετώ στο ενδιάμεσο κρυφά, μυστικά

σε φιλώ τρυφερά στα βλέφαρα ενώ κοιμάσαι

μόλις που σε αγγίζω -σαν μικρή πεταλούδα- και απομακρύνομαι γρήγορα

Ξανά πίσω στα φανάρια

στο δρόμο για το Grand Stanford

Κλείνω τα μάτια να παίξω το παιχνίδι

τακ....τακ....τακ....τακ...

μου θυμίζει το άλλο στο περβάζι

οι ρυθμοί αργοί

πιο γρήγοροι όμως από τους χτύπους της καρδιάς

με αγχώνουν

στην αλλαγή του ρυθμού περνώ απέναντι

πάντα με κλειστά τα μάτια

τα αυτοκίνητα στριγκλίζουν δίπλα μου

απέναντι στο ξενοδοχείο ανεβαίνω στην πισίνα

μόνη

ο ήλιος καίει

βουτώ κάθε δέκα λεπτά, να δροσιστώ

ο αέρας υγρός, πηχτός σαν πυκνή ομίχλη καλοκαιριάτικα

Διαβάζω τη Βρήλαντ

όμορφη γραφή

Αλλά πιο όμορφη η μοναξιά μου εδώ πάνω, κοντά στον ουρανό

κι ας είναι γκρίζος

Καμιά φορά και το γκρι έχει τη σωστή απόχρωση