Ήταν ένα διαφορετικό φθινόπωρο.
Με τους πόθους να έχουν καταλαγιάσει και να αποτελούν ίσως όχι μακρινό, αλλά οπωσδήποτε παρελθόν.
Με το μέλλον να μην έχει κάνει ακόμη την ορμητική του είσοδο.....Δεν είχε περάσει ακόμη εκείνο το σημείο, το χωρίς επιστροφή.
Στα πάντα υπήρχε μία ρευστότητα...... όλα ήταν δυνατά και ίσως αδύνατα ταυτόχρονα. Όλα εξαρτόνταν από μια μικρή κλωστούλα, που μερικές φορές μπορεί να ήταν και απλά μια απόφαση της στιγμής, μία συγκυρία της τύχης, ένα αβέβαιο κάλεσμα από μια φωνή μυστική...

Σ' εκείνο το διάλειμμα...το ανάμεσα σε δύο πράξεις...θυμάμαι έντονα τα χρώματα του φθινοπώρου...
Μοναχικές βόλτες σε χαμηλοφωτισμένα δρομάκια, ανάμεσα σε κρατικά θέατρα και παλάτια. Όλα σε νεοκλασσικό ρυθμό, μέσα σε στρέμματα από γκαζόν γεμάτο από τα φύλλα των φυλλοβόλων που είχαν πέσει.
Τα ίδια φύλλα που αποσπούσαν την προσοχή, όταν ο άνεμος τα έσερνε σε έναν τρελό χορό, την ώρα μιας κοπιαστικής προσπάθειας συγκέντρωσης στην Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη, για την εκπόνηση μιας μάλλον ανιαρής εργασίας...Πώς να συγκεντρωθεί κανείς δίπλα σε μια τεράστια τζαμαρία, απ' όπου η θέα προς το πάρκο ήταν συγκλονιστική....!
Σύννεφα να ταξιδεύουν βιαστικά, ν' αλλάζουν σχήματα και μορφές κάθε λίγο, δέντρα να λυγούν σε κάθε ράπισμα του αέρα, άνθρωποι να προχωρούν νωχελικά μέσα σε όλη αυτήν την παραζάλη...και όλα αυτά βουβά....μέσα από έναν αποστειρωμένο χώρο, όπου κανένας ήχος δεν τάραζε τη σιωπή...σαν ταινία βωβού κινηματογράφου.
Χανόμουν μέσα σε βιβλία και σε λέξεις...ήξερα πως όλα αυτά ήταν ένα διάλειμμα...δεν ήθελα να επιταχύνω τους ρυθμούς καμιάς εξέλιξης...μόνο ν' αφήνω τα πράγματα να κυλούν.
Η αλλαγή, η θεμελιώδης.... για τη συνέχιση της ύπαρξής μου.... είχε ήδη συντελεστεί.
Κι αυτό ήταν μία γνώση που βαθιά είχε χαραχτεί μέσα μου.