Μια σειρά ατίθασων σκέψεων έχει κατακλύσει από χτες το νου. Μια σειρά λογικών... ατίθασων σκέψεων...που αναγνώρισαν το παράλογο και το ψεύτικο.
Το προσωπικό μου παράλογο.

Μα πριν αναφερθώ σ' εκείνες.... όμορφες εικόνες με πλημμύρισαν ξαφνικά από ανεξήγητο συνειρμό...και λίγο απάλυναν το μάλωμα προς τον εαυτό μου
Προσπαθούσα να θυμηθώ το όνομα του ερωτευμένου με τη Μελίνα νέου....Πόσο άγαρμπος ήταν...! Ψηλός, ξερακιανός με το αποστεωμένο σαν του Χριστού πρόσωπο, αξύριστο...να παίζει την κιθάρα του στις εκδρομές...κι όλο ένα όνομα να συλλαβίζει...Με-λί-να...Με-λί-να.. Τι όμορφο όνομα! Τι όμορφο κορίτσι!
Όμορφη ήταν.... σίγουρα..... μα ο έρωτας του την ξεπερνούσε σε ομορφιά. Κι αν καμία μας δεν ζήλεψε τη Μελίνα...όλες ζηλέψαμε τον έρωτα εκείνο τον εφηβικό

Και τώρα που θυμήθηκα τ' όνομα του ...δεν μπορώ να το γράψω ...δεν μπορώ...γιατί άλλες μνήμες φέρνει...μάλλον τούτες δεν είναι μνήμες...οράματα αναμνήσεων είναι
Και ίσως ο συνειρμός να μην ήταν και τόσο ανεξήγητος. Περίεργο τρόπο που βρίσκει καμιά φορά το μυαλό να μας χαϊδεύει!

Στο τώρα γυρνάω... και ανάμεσα στις λέξεις μας σαν σκιά φτερουγίζει, εκείνη η ανείπωτη...και πόσο θέλω κάτω από τα φτερά της να κουρνιάσω και να προστάξω το χρόνο εκείνη τη μοναδική στιγμή, ακίνητος να μείνει...μην τολμήσει ...ετούτη τη φορά...μην τολμήσει...σαν άλλοτε παιχνίδια να μου κάνει.
Ετούτη τη φορά να παίξει σωστά...και στο πρόσταγμα να υπακούσει.

Αναζητώ τις απαντήσεις....κι όλες λάθος τις βρίσκω...
Πώς είναι δυνατόν...αναρωτιέμαι...Ποτέ δεν παραπλάνησα τον εαυτό με αυταπάτες μιας ψεύτικης ευφυίας...αλλά μέχρι του σημείου αυτής της ολοφάνερης ηλιθιότητας...
Αναρωτιέμαι...αναρωτιέμαι...
Και ανατρέπομαι...
Κι εύχομαι η λίγη λογική που ενδεχομένως να κατοικεί σε κείνο το σημείο που θα 'πρεπε, να κάνει λίγο πιο σωστά τη δουλειά της στο εξής.