Ίσως πάντα κάτι να λείπει

Και η νοσταλγία να κυριαρχεί πάντα με το δικό της ειδικό βάρος

Όμορφα που μου κρύβει η ελιά τον ήλιο της ανατολής!

κρησάρει το φως του και το αφήνει να περάσει σε μικρές μικρές ηλιαχτίδες

Για άλλη μια φορά με βρήκα να διαπιστώνω με απόλυτη συνείδηση, πόσο δε θα με ενοχλούσε εκείνο το ταξίδι

Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να εξηγήσω σε κανέναν γιατί γνωρίζω πως δε θα γίνουν κατανοητά

Και ούτε θα ζητούσα την κατανόηση σε διαφορετικές διαδρομές του δικού μου νου

Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος σε θέματα ύπαρξης

Μόνο διαφορετικές οπτικές γωνίες

Ο κύριος Π. το είχε καταλάβει αυτό....το γνώριζε....κι ας διαφωνούσε

Πρώτη φορά ένα βλέμμα με διαπέρασε τόσο βαθιά σε κάτι τόσο ουσιαστικό

Κάποιες φορές δεν έχει σημασία η διαφωνία, που μπορεί να προέρχεται από διαφορετικές εμπειρίες ζωής ή από μια διαφορετική ψυχοσύνθεση, αλλά η κατανόηση

Αρκεί αυτή

Σε λίγο ο ήλιος θα έχει ανέβει ακόμη λίγο και η ελιά δε θα μπορεί να με προφυλλάξει

Τότε θα φύγω

"Ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε είναι η απουσία μας", γράφει η Κική Δημουλά.

Κι αναρωτιέμαι. Η απουσία μας από πού....από τι....

Θα απουσιάσουμε;

Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι μάρτυρες.... πλην της απουσίας.

Η απουσία έχει πάντα ημερομηνία λήξεως.

Νομίζω πως δεν με αφορούν οι ημερομηνίες. Το συναίσθημα, ναι.... οι ημερομηνίες, όχι

Είναι ένας τεράστιος ευκάλυπτος λίγο πιο πέρα από το σπίτι μου και κάθε απόγευμα την ώρα του σούρουπου, τα πουλιά τρελαίνονται στη φλυαρία. Νομίζω πως προαισθάνονται την αλλαγή της εποχής που έρχεται κι ας κάνει κρύο

Μια διάχυτη ηρεμία...... δίχως όραμα, δίχως σκοπό....

Τα εγκλωβίζεις όλα, τα καταργείς όλα.....και μένει μόνο ένας αδιάκοπος παλμός....όσο κρατήσει κι αυτός

η (μωβ) νεράιδα μου

Η μικρή νεράιδα, που δε λογάριαζε το κύλισμα του χρόνου, που μετακινούσε τους λεπτοδείχτες μονάχα για να παίξει και που έβρισκε στην εφήμερη ζωή των πεταλούδων όλες τις απαντήσεις, σκαρφάλωσε στην λεπτή φετούλα του φεγγαριού σαν άλλοτε.


Όχι, δεν ήταν η ίδια νεράιδα μ'εκείνη την άλλη, αλλά κάτι μυστικό τις συνέδεε.


Μια ιστορία κρυμμένη από τα μάτια του κόσμου, που κράταγε στα χέρια της σ'ενα χοντρό μεταξωτό σημειωματάριο γεμάτο από αρώματα ενός άλλου κόσμου αθέατου.


Γεμάτο μελωδίες από ανέγγιχτες ώρες και αέρινα όνειρα. Κάθε σελίδα ανέδυε κι ένα μυστικό άρωμα αθωότητας και χάιδευε σαν δροσερή αύρα όλα τα μικρά αγριολούλουδα του νου.


Ανοίγοντάς το, μια απαλή σκια απλώθηκε σα δίχτυ σε μυστικές διαδρομές μιας γλυκιάς αυταπάτης, για την οποία θα προτιμούσε να πεθάνει, παρά να αποχωριστεί.


Μια αυταπάτη που έπλεκε σε πυκνό υφάδι όλα τα ανέμελα κυματάκια της σκέψης, όλα τα απίθανα χαμόγελα της χαράς, όλα τα τρελά καμώματα της μοίρας.


Και αφού μέτρησε την ευτυχία με νεραϊδίσια μέτρα, τέντωσε τα αραχνούφαντα βιολετιά φτερά της και πέταξε για εκεί, όπου η ζωή και η χαρά συναπαντιούνται στη διάρκεια ενός ουράνιου τόξου, στο πορφυρό ενός ήλιου που χάνεται, στο μαύρο βελούδο μιας έναστρης νύχτας, ....εκεί όπου ο χρόνος ήταν διάφανος σαν τις δροσοσταλίδες της αυγής.

θέλεις να σε ταξιδέψω;

Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω.

Δεν μπορώ.

Ακόμη και με ξύπνιες τις μνήμες.

Δεν μπορώ.

Τόσο όμορφα νοήματα. Τόσο αληθινά. Τόσο βαθιά.

Πώς μπορούσα;

Η ανάγκη.

Και τώρα υπάρχει.

Αλλά δεν είσαι εκεί.

Νομίζω πως ξέρω πότε έφυγες.

Σε πολλά "νομίζω" μου έχω πέσει έξω.

Γίνομαι πολύ πεζή.

Μπορεί να είναι η απουσία σου.

Είμαι πολύ πιο ήρεμη.

Μπορεί να μην άντεχα το "βάρος σου".

Το ιδεατό.

Αλλά τι δε θα έδινα για να το ξανααισθανθώ!

Και να σε ταξιδέψω ξανά και ξανά.

Και να αφεθώ στις πτήσεις του μυαλού σου.

Και να λαχταρώ τη μαγεία σου.

Μαζί σου η λέξη "λαχτάρα" αποκτά νόημα

Ένα εντελώς δικό της νόημα.

Ο ήλιος απέναντί μου δε μου επιτρέπει να τον δω κατάματα σήμερα.

Ούτε κι εσύ.

Ίσως κάποτε σε ξαναβρώ.

Σε μια άλλη διάσταση, σ' ένα άλλο σύμπαν.

Και ξανά θα σε ρωτήσω:

"Θέλεις να σε ταξιδέψω;"

(γράφοντας αυτές τις γραμμές, νιώθω πως μπορώ....ακόμη μπορώ....ίσως μαζί σου πάντα να μπορώ...

πάλι δάκρυσα;...μα γιατί;...νόμιζα ότι το είχα ξεπεράσει...

σε πολλά "νομίζω" μου έχω πέσει έξω....)

Γκρίζο πρωινό Σαββάτου

Βελούδινο τον ένιωθα σήμερα τον ουρανό. Τόσο απαλό το γκρί του! Και ο άνεμος αν και ψυχρός, σα χάδι τον ένιωθα. Σα χάδι άγγιζε και τις μικρές καλλωπιστικές ελιές, που χάζευα στο μπαλκόνι με το Λυκαβηττό απέναντι.


Της πάνε τα γκρι της σημερινής ημέρας. Σα να'ναι διαφορετικά αυτά τα σύννεφα, με λίγο περισσότερο φως. Είναι μια διαφορά που περισσότερο τη νιώθεις, παρά την αντιλαμβάνεσαι.


Στο μεγάλο βιβλιοπωλείο χάνομαι μέσα σε λέξεις και σελίδες. Μ' αρέσει αυτή η αναζήτηση του να μην ψάχνω κάτι συγκεκριμένο

Μ'αρέσει επίσης αυτό το βιβλιοπωλείο. Νομίζω πως με έναν περίεργο τρόπο αναδεικνύει την αύρα των βιβλίων. Προσέχω τίτλους που δεν ξέρω αν σε διαφορετική περίπτωση θα παρατηρούσα.


Τελικά το να ντύνεις κάτι σωστά, να ξέρεις να το τοποθετείς στο χώρο έχει τη δική του δυναμική.


Νιώθω την ομορφιά της σημερινής μέρας. Το ξεχωριστό του χαρακτήρα της, που μόνο μέσα στο μυαλό μας γεννιέται.

Χαμογελώ σε πράγματα απλά και αμβλύνω την αίσθηση της απουσίας, που κατά καιρούς με κυριεύει.

Ήταν κι ένα άλλο Σάββατο του Μάη, που μπορούσα να χαμογελώ. Δεν ήταν εύκολο το χαμόγελο τότε, εν μέσω της καταιγίδας. Αλλά μπορούσα ....μπορούσα ....μπορούσα ακόμη και να στο μεταδώσω....τόση ήταν η δύναμή του...

Πυρετώδεις ρυθμοί σε ένα άγνωστο αεροδρόμιο, που θα θυμάμαι για πάντα ως το πιο οικείο.

Αν με ρωτήσεις τι θυμάμαι από εκείνο το ταξίδι πιο έντονα, θα σου πω εκείνο το αεροδρόμιο που με έφερνε κοντά σου, δίχως να το ξέρω.

Αλλά εσύ το ήξερες.

Είναι που μου 'δειχνες το φεγγάρι όταν εγώ είχα χάσει τον ουρανό.

Είναι που μου εξηγούσες κάθε σου βήμα, κάθε λεπτό του χρόνου ....λες κι έπρεπε να απολογηθείς.

Είναι που μου μάθαινες να περπατώ σ'έναν άγνωστο κόσμο κρατώντας με από το χέρι στοργικά.

Τη στιγμή που βρισκόμασταν και χανόμασταν στον ίδιο χώρο σα δυο ξένοι.

Το τι είναι κοντά σου και το τι είναι μακριά σου είναι δύο έννοιες πολύ μα πολύ υποκειμενικές.

Σήμερα νιώθω κοντά μου μόνο τον άνεμο, που μου θύμισε την πάλια σχέση αγάπης - μίσους μαζί του. Τα συννεφάκια παίρνουν ροζ αποχρώσεις αυτήν την ώρα και μοιάζουν μάλλον ακίνητα στο ύψος που βρίσκονται. Υποθέτω πως ο άνεμος δεν μπορεί να τα κυνηγήσει εκεί.

Ναι, είναι χειμώνας ακόμη.

Πάνω κάτω τις κυλιόμενες...πάνω κάτω. Αλλάζω συνεχώς γωνίες και φωτογραφίζω κρυφά τον κόσμο. Η ιδιαιτερότητα θέλει σεβασμό.

Κι εσύ πρέπει να πας σε μια γιορτή. Και με ρωτάς "πόσο περισσότερο ;" Όμως δεν ξέρω να απαντήσω. Ή μάλλον ξέρω να δίνω τις λάθος απαντήσεις.

(Με ρώτησες αν ματώνουν τ'αστεράκια, αλλά δεν έβλεπα ....μ' αυτά τα μάτια τα θολά και σου 'πα Καληνύχτα)

ανησυχία

Τελευταία στον καθρέφτη σχεδόν πάντοτε εκπλήσσομαι. Σα να προσπαθώ να βρω μιαν άλλη που δεν είμαι εγώ, αλλά δεν ξέρω και ποια είναι.
Συνήθως εκπλήσσομαι και με την ξένη απέναντί μου, αλλά και με το οικείο πρόσωπο που τόσο καλά γνωρίζω. Σα να μου είναι και η οικειότητα ξένη.

Ένας ανήσυχος ύπνος τελευταία. Μάλλον όχι. Ένα ανήσυχο ξύπνημα τελευταία. Ένα ξύπνημα μακριά από τα γνώριμα μονοπάτια του νου. Με τρομάζει. Το έχω ξαναζήσει. Προτιμώ να ξυπνώ σε μια πιο ονειρώδη κατάσταση.
Αυτή η αγωνία για όσα πέρασαν.... για όσα δε θα'ρθουν .....!

Με επαναφέρω όσο πιο γρήγορα γίνεται με εκκρεμότητες, με μικρά καθημερινά που απασχολούν τη σκέψη, με όσα πρέπει να γίνουν, να μη γίνουν, μια ζωή σε πρόγραμμα.

Κυλά ευκολότερα. Κυλά.

Πάλι έκανα λάθος. Αναπόφευκτο.

-Όλα είναι εντάξει, μου επαναλαμβάνω...Μόνο εκείνη τη γωνίτσα δε θέλω να μου κλέψει κανείς. Εκείνη τη γωνιά που μου αρέσει να κρύβομαι και να μαζεύομαι σε μια μικρή ανυπαρξία.

(με βλέμμα φοβισμένου αγριμιού....όταν μπορώ να γίνομαι αόρατη...και μόνο τότε)

Σκόρπιες σκέψεις

Η πόλη γέμισε πολύχρωμες καρδιές.

Πλέκω μερικές σκέψεις σα διάφανες δροσοσταλίδες σε αραιά μοτίβα, τις ακουμπώ στο πλάι κι ελέγχω την ευκαμψία και τη δυσκαμψία μου.

Νομίζω πως η διαφάνεια της σκέψης είναι χαρακτηριστικό μου. Και η δυσκαμψία επίσης.

Σήμερα μου μοιάζω εύκαμπτη.

Διαβάζω πως οι άντρες "δεν ξέρουν, όταν μας λένε σκληρά λόγια, πόσο καλά τα θυμόμαστε και πόσο κακό μας κάνουν."

Τα θυμόμαστε. Ακόμη και με delete. Πάλι τα θυμόμαστε.

Και μας πληγώνουν. Βαθιά, βαθιά, βαθιά.

Δοκιμάζω τρεις διαφορετικές σοκολατένιες πάστες . Όλες με τεχνητά αρώματα που παλαιότερα δεν υπήρχαν. Ωστόσο η εικόνα μου στον καθρέφτη με τη σοκολάτα στην άκρη των χειλιών είναι αστεία. Και γλυκιά.

Η μέρα άρχισε να μεγαλώνει. Δειλά-δειλά. Να συνηθίσουμε. Θα συνηθίσουμε.

Κρατώ την εφημερίδα και παρακολουθώ το τρέμουλο του χεριού μου. Θα μπορούσα να το αποφύγω ; Πόση προσπάθεια θέλει να αλλάξουμε αυτό που είμαστε ; Μπορούμε να το αλλάξουμε ;

Θα ήθελα.

Σήμερα μοιάζω εύκαμπτη. Αλλά αύριο ; Το άλλο αύριο ; Κάθε αύριο ;

Οι φωνές αγωνίας του παρελθόντος έχουν σωπάσει.

Είναι πολύ εύκολο -ή σχεδόν -με δυο λόγια παρηγοριάς να νιώθεις συμφιλιωμένος με τον εαυτό σου και με τους άλλους.

Έπρεπε να ανοίξουμε ένα ωραίο Merlot. Μαζί με το γλυκό. Θα σκέπαζε και τα τεχνητά αρώματα.

Θα ήθελα να κάνω ένα μεγάλο πάρτυ στο Cape Town και να καλέσω μόνο φίλους. Ενίοτε έχω τρελές ιδέες...αλλά ξέρω πως δεν είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν. Και τι καλύτερο από το να δεις τη δύση του ήλιου απο το ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας ! Νομίζω πως από το Cape Point, θα είναι ορατή η δύση....Αλλιώς θα δούμε την ανατολή.

"Οι γυναίκες μπορούν να αντισταθούν στην αγάπη ενός άντρα, στη φήμη ενός άντρα, στην προσωπική εμφάνιση ενός άντρα και στο χρήμα ενός άντρα, αλλά δεν μπορούν να αντισταθούν στα λόγια ενός άντρα, όταν αυτός ξέρει πώς να τους μιλάει", γράφει ωραιότατα ο Wilkie Collins και αντιλαμβάνομαι πως η θέση μου είναι μάλλον στη βικτωριανή εποχή.

Αν και η ευτυχία είναι μάλλον πολύ προσωπική υπόθεση.

Η γυναίκα με τα άσπρα

" - Ελπίζω ο κύριος Χάρτραϊτ να μη μου κάνει φιλοφρονήσεις.
- Μπορώ να αποτολμήσω την ερώτηση γιατί εκφράζετε αυτή την ελπίδα;
- Γιατί θα πιστεύω όλα όσα μου λέτε, απάντησε απλά.

Με εκείνες τις λιγοστές λέξεις μου έδωσε το κλειδί για το χαρακτήρα της - τη γενναιόδωρη εκείνη εμπιστοσύνη της στους άλλους που ξεκινούσε από τη δική της φυσική προσήλωση στην ειλικρίνεια. Ενστικτωδώς το κατάλαβα τότε, εκ πείρας το γνωρίζω τώρα. "

Wilkie Collins, The Woman in white

Λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις μιας άλλης εποχής.

Μικροί, παιχνιδιάρικοι διάλογοι από το βιβλίο του Τριβιζά..."Μαζί":

-Έλα!

-Τι;

-Να κυνηγήσουμε ένα σύννεφο μαζί.

-Και αν το πιάσουμε;

-Θα βουλιάξουμε μέσα του βαθιά και κανείς δε θα μας ξαναδεί.

-Έλα να σου φτιάξω σπάνιο χαρτοπόλεμο.

-Από τι;

-Από τα σπάνια γραμματόσημα της συλλογής μου.

-Ναι, αλλά μετά δε θα'χει σπάνια γραμματόσημα η συλλογή.

-Θα έχεις όμως σπάνιο χαρτοπόλεμο εσύ

-Έλα να φυτέψουμε έναν ηλιόσπορο.

-Πότε;

-Τα μεσάνυχτα.

-Γιατί;

-Για να φυτρώσει ένας ήλιος.

-Έλα να αμολήσουμε έναν μπλε χαρταετό με άσπρα σκουλαρίκια.

-Κι αν μας πάρει μαζί του;

-Γι' αυτό θα τον αμολήσουμε. Για να μας πάρει μαζί του.

-Έλα να φουσκώσουμε το πιο μεγάλο μπαλόνι του κόσμου.

-Κι αν μου σωθεί η ανάσα;

-Θα σου δώσω τη δική μου.

(λίγο μελαγχολική η διάθεση σήμερα, λίγο πριν τα αυριανά γενέθλια....ξαναδιαβάζω βιβλιαράκια δώρα σαν αυτό από το οποίο τα αποσπάσματα... και ακούω ξανά και ξανά τους Voyageurs του Rene Aubry...)

γυάλινο μπουκάλι

ένας καθρέφτης κι άηχες λέξεις
σ' ένα γυάλινο μπουκάλι
μικρό πλοιάριο σκέψεων σε άγνωστο ωκεανό

κάτοπτρο μιας καλά κρυμμένης αυταρέσκειας
που ανεμίζει μαζί μ' ένα ελαφρύ πανωφόρι
σ'ένα καθ'όλα αγέρωχο πλησίασμα...ή και σε μια αδιάφορη αποχώρηση
είναι γνώση αυτή η κίνηση
δύναμης, ελευθερίας και παραίτησης

βλέμματα, μάτια, σώματα που περνούν απαρατήρητα στη μονοτονία της επανάληψης
ακόμη κι η ομορφιά εξαλείφεται στην κενότητα
μια δύναμη με ρίζες σε ένα αρχέγονο ένστικτο
ένστικτο που λοξοκοιτά σαν αγρίμι να εκτιμήσει
και να αυτοπροσδιοριστεί στον εκάστοτε χώρο και χρόνο
μ'αυτά τα μάτια του αγριμιού
που ξεγελάνε όποτε το επιθυμούν κατά βούληση
απλά επειδή μπορούν

κι είναι η δειλία πολύ ασήμαντη
κι ο φόβος επίσης
μπρος στους κανόνες που πάντα αλλάζουν
με μάτια ελαφίσια τώρα
άδολα, πελώρια, υγρά
που μόνο βλέπουν
βλέπουν και χάνονται

σε δάση με αρχαίες βελανιδιές

Ένα μικρό αγκάθι τρύπωσε στο βαθύ μπλε της σκέψης μου. Το κρύβω επιμελώς. Να μη φανεί.


Χαμηλώνω το βλέμμα στην προσπάθεια να μην του επιτρέψω να εισχωρήσει βαθιά μέσα. Πονάει, το νιώθω. Αλλά είναι δικός μου ο πόνος. Μόνο δικός μου.


Το μικρό σπουργιτάκι πετάει λαίμαργα γύρω από το κάθισμά μου, καθώς του πετάω μικρά ψιχουλάκια. Μικρά για μένα....γιατί για εκείνο είναι μάλλον τεράστια και τα χωρίζει με το ράμφος του σε άλλα μικρότερα. (Κάπως σαν την αγάπη που δεν μπορεί να την πάρει κάποιος ολόκληρη. Πρέπει να την τεμαχίσει σε πολλά μικρότερα κομματάκια για να τη δεχτεί, να την χωνέψει, να την φέρει στα μέτρα του)


Το πουλάκι δε φοβάται. Ολοένα και πλησιάζει περισσότερο.


Ούτε κι εγώ φοβάμαι. Ολοένα και απομακρύνομαι περισσότερο. Μέχρι να φτάσω σε εκείνο το όριο.


Ένας ψεύτης ήλιος μεγαλώνει τις σκιες, αλλά δε με ξεγελά με την απάτη του και τον κοιτώ κοροϊδευτικά.


Διαβάζω, αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Βλέπω, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι τίποτα.


Και μόνο αυτή η ταχυπαλμία, κάθε που μου μιλάς και τα νοήματα οδηγούν αλλού


Κι αυτήν την κρύβω επιμελώς

Paul Gauguin

Τα όμορφα, ζωηρά χρώματα και οι καθαρές φόρμες καθηλώνουν το βλέμμα στα έργα του Gauguin που αυτή τη στιγμή φιλοξενούνται στο Complesso del Vittοriano στη Ρώμη, όπου εκτός από πίνακες μπορεί να θαυμάσει κανείς και γλυπτά του καλλιτέχνη.
Ήταν τύχη να πετύχω τη συγκεκριμένη έκθεση στο σύντομο ταξίδι μου και μια ευκαιρία να επανεκτιμήσω το έργο του συγκεκριμένου ζωγράφου, που ομολογουμένως δεν ήταν ποτέ από τους αγαπημένους μου Ιμπρεσιονιστές.


Τα δε ηλιοτρόπιά του, μάλλον αρέσουν προσωπικά περισσότερο από τα αντίστοιχα του φίλου του Van Gogh.

La Ballade of Lady and Bird

Bird :Lady?
Lady :Yes Bird?
Bird :It's cold
Lady :I know
Lady :Bird...I cannot see a thing
Bird :It's all in your mind
Lady :I'm worried
Bird :No one will come to see us
Lady :Maybe they come but we just don't see them What do you see
Bird : I see what's outside
Lady :And what exactly is outside?
Bird :It's grown-ups
Lady :Well maybe if we scream they can hear us
Bird :Yeah, maybe we should try to scream
Lady :Ok, Bird
Lady & Bird :Heeeelp, Heeeelp
Can you hear us now ? Hello ! Help ! Hello it's me
Hey
Can you see
Can you see me
I'm here
Nana come and take us Hello
Are you there Hello
Lady :I don't think they can hear us
Bird :I can hear you lady
Bird :Do you want to come with me lady
Lady :Will you be nice to me Bird?
Lady :You're always nice to me because you're my friend
Bird :I try but sometimes I make mistakes
Lady :Nana says that we all make mistakes
Bird :Maybe we should scream more
Lady :Yes, Bird let's scream more
Lady & Bird :Help ! Help us ! Come on ! Help
Hello ! Help
Hello !
We're lost
Lady :I think they cannot see us
Bird :Nobody likes us
Lady :But they all seem so big
Bird :Maybe we should just jump
Lady :What if we fall from the bridge and then nobody can catch us
Bird :I don't know let's just see what happens
Lady :Okay
Bird :Come with me
Lady :Shall we do it together
Bird :Yeah
Lady & Bird :1 2 3....Aaaaaaah
Bird :Lady?
Lady :Yes Bird
Bird :It's cold
Lady :I know
Lady :Bird...I cannot see a thing
Bird :It's all in your mind