Μάρτης...

Επιτέλους...επιτέλους ηρέμησαν οι μορφές της νύχτας

τη στιγμή αναγνώρισης του διάττοντος
ο εσαεί ήλιος
κρυμμένος σε διαυγή νερά
του χρόνου της επιθυμίας

Και καθώς το βάρος των μορφών διαφορετικό
- κι όμως κάποτε στην αναγνώριση η λάμψη τους.....ηλιόμορφη ! -
μικρά λιθαράκια... φόβου; την άλλη λέξη δεν θα την πω
πλέκουν πίσω από τα όρη
πολύπλοκα τοιχώματα

αδιαπέραστα
- σαν το φράγμα των ορέων να μην ήταν αρκετό

Στον αέρα η ευωδιά μιας πολυαναμενόμενης άνοιξης
να πλανάται
θα έπρεπε
- αν η σήμανση του χρόνου δε φόβιζε τους δειλούς

Κι είναι η αυτάρκεια μια μη επιλέξιμη στάση
στην ανέσπερη μέρα μιας σύντομης διάρκειας

ενός εσαεί

Ποια λείανση εξυπηρετεί η άρνηση της μνήμης ;
Ποιον φόβο προσπαθεί να αποσοβήσει ;
Με ποιον φανερό ή κρυμμένο εχθρό να πολεμήσει ;

Όχι...οι λέξεις πιο απλές δε γίνονται