αποστάσεις

Ήταν μικρές ελάχιστες αποστάσεις
που γεννούσαν τις διαθέσεις σου

ακίνητη στεκόμουν και τις μετρούσα

όπως και κείνα τα μικρά δευτερόλεπτα
ή μήπως ήταν ολόκληρα λεπτά ;

που ο νους σου απομάκρυνε το άγγιγμα
και με εξοβέλιζε σ' έναν άλλον κόσμο

τόσο μακριά....τόσο κοντά


οι αληθινές αποστάσεις είναι πάντα στο συναίσθημα
...στη σκέψη που τρέχει κοντά σου
...ακόμη και στο βάθος του βλέμματος

ποτέ δε μετριούνται σε μέτρα, χιλιόμετρα και μίλια


.......................................................................



Κι εσύ αγαπημένε που μου ζητάς ένα μυστικό
για να το διαφυλάξεις στην αιωνόβια ανυπαρξία σου.....

Λες και δεν ξέρω πόσο φλύαρα είναι τα δέντρα

Όλο θροΐζουν....όλο θροΐζουν

Απολογία

Νιώθω την ανάγκη μιας απολογίας, ίσως και μιας εξήγησης.
Γιατί κάπου μπερδεύομαι...κάπου νιώθω να μου έχω βάλει αόρατα δεσμά και οτιδήποτε καταπιέζει την ελευθερία μου....απλά δε μου αρέσει και δεν το αντέχω.
Το μπλογκ αυτό ξεκίνησε σαν ένα ημερολόγιο καταγραφής γεγονότων και σκέψεων που μπορεί να με απασχολούσαν κατά καιρούς.

Πάντα έγραφα.
Από συνήθεια, από ανάγκη....πάντως έγραφα.
Όχι πυκνά.....και ποτέ ποίηση.
Όλες μου οι καταγραφές ήταν αποκλειστικά προσωπικές και λειτουργούσαν ψυχοθεραπευτικά. Μέσα από την καταγραφή των σκέψεών μου μπορούσα να τις αναλύσω, να τις κρίνω...ακόμη και να τις απορρίψω.
Να βρω εμένα.

Και στην αρχή πραγματικά και αυτό το ημερολόγιο εξυπηρετούσε αυτόν τον σκοπό.
Οι σκέψεις μου, οι αναμνήσεις μου καταγράφονταν με σαφήνεια και ο καθένας μπορούσε να τις καταλάβει. Δεν υπήρχαν μεταφορές, δεν υπήρχαν "ποιητικές" εικόνες.
Τουλάχιστον πριν εμφανιστούν οι πρώτοι του επισκέπτες. Γιατί αυτοί τα άλλαξαν όλα. Ήταν τότε που συνειδητοποίησα ότι μάλλον δεν ήθελα την υπερέκθεση του εαυτού μου. Κι αυτό ήταν κάτι που δεν το είχα σκεφτεί όταν άρχισα να γράφω εδω μέσα.
Δεν ξερω πώς το φανταζόμουν....δεν ξερω καν αν το είχα σκεφτεί πώς θα ένιωθα αν κάποιος άγνωστος διάβαζε κάτι πολύ δικό μου. Θα το ήθελα ;
Στην πορεία ανακάλυψα ότι μάλλον δεν το πολυήθελα. Και ήταν τότε που άρχισα να κρύβομαι πίσω από τις λέξεις. Να προσπαθώ μέσα απο εικόνες να βγάλω το συναίσθημα, δίχως όμως να λέω τα πράγματα με το όνομά τους


Πού θέλω να καταλήξω....
Μπορεί τα όσα γράφω μερικές φορές να μοιάζουν με απόπειρες ποιητικές ....και δεν αδικώ όποιον έχει σχηματίσει μια τέτοια εντύπωση....μια που άθελά μου μπορεί να έχω καλλιεργήσει μια τέτοια εικόνα... αλλά ποτέ, ποτέ δε θεώρησα ότι γράφω ποίηση.
Κάποιες (πολύ λίγες) μεταφορικές εικόνες που έχω πλάσει με τις λέξεις- πάντα στην ανάγκη έκφρασης του συναισθήματος- μπορεί να μοιάζουν ως τέτοιες, μπορεί να μου αρέσουν κιόλας.... Αλλά ποίηση δε θα τις ονόμαζα ποτέ.

Υπάρχουν αρκετοί συνιστολόγοι που θαυμάζω τις ικανότητές τους στη γραφή και που θεωρώ ότι έχουν αληθινό ταλέντο. Οι περισσότεροι μάλιστα δε γράφουν καν ποιητικά. Γράφουν απλά υπέροχα!!! Δεν εμπίπτω στην κατηγορία τους , και ούτε τους ζηλεύω.
Ένα απλό ημερολόγιο γράφω. Μερικές φορές μπορεί και ένα γράμμα προς τον αγαπημένο μου όπως οι πρόσφατοι αποχαιρετισμοί .
Αλλά όχι ποίηση . Ποτέ δεν έγραψα ποίηση.

"Να ξέρεις καλά ότι θα περάσω τη ζωή μου περιμένοντάς σε, ακόμα κι όταν δε θα μου έχει μείνει πια μνήμη."

...ακόμη και όταν δε θα μου έχει μείνει πια μνήμη..

Έγραφε η Κονσουέλο στον Εξυπερύ....ενώ εκείνος είχε ήδη ταξιδέψει προς τα αστέρια του.

Είναι ώρες που νιώθω να σε αγγίζω ψηλαφητά
κουλουριάζομαι τότε
διπλώνω το λεπτό κορμί μου σ΄ενα μικρό τίποτα
και σε σκέφτομαι

και άλλες σαν τώρα
που αφήνω το μυαλό κενό από κάθε σκέψη να παρασυρθεί από ένα τυχαίο μελωδικό κύμα




το βράδυ θα'ρθω να σου μιλήσω μυστικά στο αυτί
να 'χεις ανοιχτά

5+1 αποχαιρετισμοί

Δεν θυμάμαι καλά τον πρώτο αποχαιρετισμό

Θυμάμαι αμυδρά το πού...

Θυμάμαι την έκπληξη στη ματιά...

Εκείνο το άγνωστο συναίσθημα που δεν ήξερε τι να περιμένει...

Ό,τι ζητούσα είχε για πάντα πεθάνει. Και μαζί του κι εγώ. Δε ζητούσα τη ζωή.

Είχε περάσει

Κάποιος μου έλεγε πως έβλεπε να κουβαλώ φτερά ακόμη, μα δεν μπορούσα να τα δω

Αν υπήρχαν, ήταν τσακισμένα...έτσι τα ένιωθα

Μετά μια μέρα πέταξα κοντά σου.

Δεν ήξερες την ευθραυστότητά μου κι εγώ που δε νοιαζόμουν για το σπάσιμο...πόσο πιο πολύ να σπάσω...; δε σου τη φανέρωσα

Δεν ήταν που ήθελα να σου την κρατήσω κρυφή....απλά δε μ'ένοιαζε...

Το σπάσιμο

Και ούτε κι εσένα έπρεπε να σε νοιάζει

Ο πόνος όμως που ένιωθα και η χαρά που δεν μπορούσα να σου δώσω

με διώχνανε μακριά ....

Με υπερέβαινες...Η δύναμή σου με απομάκρυνε. Το πάθος σου επίσης.

Πάντα θα θυμάμαι εκείνο το βλέμμα, εκείνη την ερώτηση:

Γιατί ήρθες;

Επειδή το ήθελα.

(επειδή το ήθελα....)

Κι έμεινα...

ενώ έφευγα....

έφευγα..

νομίζω πως το διάβαζες...στα μάτια μου, στο σώμα

και είπες κάτι που δεν περίμενα

δίχως να το συνειδητοποιείς

...κάτι μαγικό...

κάτι που όταν η σκέψη οδηγούνταν πίσω...έστεκε και αφουγκραζόταν

-το ξέρω πως το ξέχασες...μα άσε με να θυμάμαι
δεν ήταν αυτό που είπες...ήταν ο τρόπος, η ματιά-

...σαν εκείνο το άλλο...τότε που ο ήλιος έπαιζε με τα σύννεφα κι εμείς χαιρόμασταν με το παιχνίδι του σα μικρά παιδιά...ήλιος- βροχή...κι εμείς προφυλαγμένοι πίσω από ένα τζάμι μέσα στο ποτάμι

Το ξέρεις πως κανέναν επιβάτη δεν κοίταξα στα μάτια σ΄εκείνη μας τη βόλτα ;

Ντρεπόμουν απ΄τα συνεχή φιλιά σου...αλλά καλύτερα να πήγαινα στην κόλαση παρά να σου 'λεγα να σταματήσεις

Και έμεινα...έμεινα

Και την επόμενη φορά ήμουν εκεί για σένα

γιατί δεν είχα φύγει...είχα έρθει πιο κοντά

και ήταν ευτυχία

Δε θα πρέπει να γνωρίσανε ετούτα τα λιθόστρωτα πιο ξεδιάντροπο έρωτα...πιο ζηλευτό

Και δεν είχα τίποτα να ντραπώ

τέτοια η δίψα για το φιλί σου, το άγγιγμα του χεριού σου

το σφιχτό αγκάλιασμα

μόνο που χαμήλωνα τα μάτια κάθε που οι περαστικοί μας ρίχνανε ζηλόφθονες ματιές

δεν είναι σωστό να προκαλείς με ευτυχία

Και ήταν κι εκείνη η άλλη φορά

που ήσουνα έτοιμος να φύγεις... και σ'έδιωχνα κι εγώ...

Μας κούρασε ο έρωτας

Μα δε χρειάστηκε να σου μιλήσω

Έφτασε ένα σφιχτό αγκάλιασμα...από κείνα που φωνάζουν πιο δυνατά απ όλες τις φωνές: μείνε, μείνε

...κι έμεινες

δίχως λόγια

δίχως καν βλέμματα

μόνο με σώματα που μιλήσανε

κι ίσως να είναι τα μόνα που λένε την αλήθεια

Θημωνιές...ήθελα να τις γράψω με ύψιλον μα δεν κρύβανε αρκετό θυμό...κι έτσι τις άφησα με το ήτα του ήλιου να γεμίσουν από το χρώμα του

(...θα'ταν τότε που φοβόμουν πολύ...)

μετά βάλθηκα να ψιθυρίζω θάλασσα, θάλασσα, θάλασσα για να ακούω το κύμα μέσα στο μυαλό μου...λείπει και ο κύλινδρος με την άμμο και τα μικρά βοτσαλάκια...πρέπει να φτιάξω έναν νέο....και μετά όλο και θα κροταλίζουν αυτά....θα κροταλίζουν σα να τα παρασέρνει το κύμα στην ακτή..

Κρρττ...κρρτττ.....κρρττ......κρρττ

(.....δεν αναπολώ τα φοβισμένα μάτια...)

να γεμίζουν τη σιωπή και τα κενά....

Βιάζομαι να ντυθώ ανέμους και χρώμα φθινοπωρινό...ν'αφήσω πίσω τα τρόπαια άλλων καλοκαιριών ....

(....πώς έμοιαζε η ζωή ατελείωτη ! γεμάτη υποσχέσεις!)

Και μέσα από χαραμάδες μυστικές.... αέρας, φως τρυπώνει κι ανασαλεύσει - σα θάλασσα, σαν κύμα - αβέβαια καρδιοχτύπια

Μια ζωή που βιώνεται στο πριν...στο μέτα

(...στις γυμνές νύχτες με τον αέρα ακίνητο....ίσως εκεί....)

σπείρα σε φυλαχτό που χάθηκε

Όνειρο θα' ναι σ'έναν λιωμένο χρόνο των αισθήσεων

Με ξυπνά η ιδρωμένη νύχτα

και μένω να κοιτώ άγριες θημωνιές

όπου ο ήλιος έκρυψε το φως του

Μαζί και τη θέλησή μου

κι εκείνη τη βαθύτερη ανάγκη, την ανομολόγητη

Τα χείλη μου γέμισαν πληγές

....νιώθω σα να σταλάζω υδροκυάνιο στο αίμα μου

από ανάγκη ; εμμονή ; ανικανότητα μιας άλλης αντίληψης ;

όνειρο ήταν...

Κοιμάμαι....ή μήπως όχι;

Είσαι εκεί;

Δυο νύχτες άυπνη να ακούω την ανάσα σου. Να συνηθίσω την ανάσα σου.

Σε στεναχωρώ, μου λες

Μα δεν πρέπει...δεν πρέπει...

Μπορεί να σ' αγαπάω τόσο που να μη χωράει σε λέξεις...αλλά δε σε συνήθισα...δώσε μου χρόνο....

Δώσε μου χρόνο

κι είναι κι εκείνο το άγγιγμα

ένα χέρι σε γυμνό κορμί
τις άγρυπνες νύχτες
άγγιγμα τόσο ανεπαίσθητο όσο τεράστιο

σαν την ανάσα

κι ο νους πάντα τόσο κοντά σου
που ξεχνά την κούραση, ξεχνά την ανάγκη
γιατί γίνεσαι εσύ η ανάγκη
και δεν μπορώ να σου εξηγήσω το τι, το πώς, το γιατί
πιότερο να πεθάνω άυπνη παρά να στερηθώ το χάδι σου

να μην το καταλάβω

αλλά με θλίβει σαν με ρωτάς
γιατί σε εμπιστεύτηκα

γιατί είναι σα να μη ξέρεις
σα να μη θέλεις να καταλάβεις
κι ύστερα
"μα τι είναι αυτό που ρωτά", σκέφτομαι
εδω εμπιστεύτηκα τη ζωή μου
και είπα "πέτα την,
αλλά πέτα την κατά πως εσύ θέλεις,

αυτή είναι η ελευθερία σου"

πόση θλίψη
κάθε που κόβεις το όνειρο απότομα

τις βλέπω
στα μάτια , στο μυαλό σου
είναι ρεαλισμός, το ξέρω
να μην πιστεύεις στο όνειρο

μα δεν είναι αγάπη
να της κόβεις τα φτερά πριν την αφήσεις να πετάξει

- Θέλω κι εγώ να περάσω μια μέρα από αυτά τα στενά
- Ελα, με καλείς, εσύ θα το κάνεις... τώρα

και σε κοιτώ λοξά με μάτια ορθάνοιχτα

σαν εκείνες τις γκρίζες που διστάζουν

το βλέπεις στο βλέμμα τους πως διστάζουν

"αλήθεια, λέει; αλήθεια λες;"

Όνειρο ήταν.....