Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008




Θημωνιές...ήθελα να τις γράψω με ύψιλον μα δεν κρύβανε αρκετό θυμό...κι έτσι τις άφησα με το ήτα του ήλιου να γεμίσουν από το χρώμα του


(...θα'ταν τότε που φοβόμουν πολύ...)


μετά βάλθηκα να ψιθυρίζω θάλασσα, θάλασσα, θάλασσα για να ακούω το κύμα μέσα στο μυαλό μου...λείπει και ο κύλινδρος με την άμμο και τα μικρά βοτσαλάκια...πρέπει να φτιάξω έναν νέο....και μετά όλο και θα κροταλίζουν αυτά....θα κροταλίζουν σα να τα παρασέρνει το κύμα στην ακτή..
Κρρττ...κρρτττ.....κρρττ......κρρττ

(.....δεν αναπολώ τα φοβισμένα μάτια...)


να γεμίζουν τη σιωπή και τα κενά....


Βιάζομαι να ντυθώ ανέμους και χρώμα φθινοπωρινό...ν'αφήσω πίσω τα τρόπαια άλλων καλοκαιριών ....


(....πώς έμοιαζε η ζωή ατελείωτη ! γεμάτη υποσχέσεις!)

Και μέσα από χαραμάδες μυστικές.... αέρας, φως τρυπώνει κι ανασαλεύσει - σα θάλασσα, σαν κύμα - αβέβαια καρδιοχτύπια

Μια ζωή που βιώνεται στο πριν...στο μέτα


(...στις γυμνές νύχτες με τον αέρα ακίνητο....ίσως εκεί....)
σπείρα σε φυλαχτό που χάθηκε

22 σχόλια:

kioy είπε...

Με άγγιξαν τούτοι σου οι στίχοι...
Σε ευχαριστώ για την ποιητική αυτή συντροφιά που μας κρατάς...

piXie είπε...

Στιγμές εσωτερικού κενού και παγωνιάς, ο ήλιος έρχεται σα λύτρωση. Σα χάδι. Ξένο βέβαια, αλλά χάδι είναι κι αυτό. Μαζί κι ο ήχος της θάλασσας, μαζί και τα κομμάτια τα ξεχασμένα από το παρελθόν μας, που εκεί θα έπρεπε να μείνουν.
Κι ύστερα μια ζωή που ζει σε αιωρούμενες, ακίνητες, ασφυχτικές στιγμές. Το παρόν αναζητά για να μπορέσει να ανασάνει ρυθμικά.

Χίλια φυλαχτά θα σου χαρίσω, το καθένα με μια πνοή αέρα μέσα του!

Rynoventoux είπε...

Νομίζω πως είναι ένα από τα ωραιότερα κείμενά σου - στέκομαι ιδιαίτερα στην πρώτη πρόταση που θεωρώ άκρως ξεχωριστή σαν σύλληψη, άκρως ποιητική.

Ίσως τελικά ο σφοδρός άνεμος να είναι καταλυτικά καθαρτήριος, ώστε να ξεπλένει μαζί με το κύμα αναμνήσεις και να οδηγεί σε νέο ξεκίνημα...

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

΄Οταν ανακαλύπτω ένα blog που μπορεί να με ταξιδέψει αφήνομαι και χάνομαι μέσα στις λέξεις, στα νοήματα, στη μουσική.Λες κι είναι η πρώτη φορά που ο ήλιος έγυρε ν' ακούσει ανάσες και ντράπηκε...
Θα ξανάρθω...

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ

melian είπε...

kioy εγώ σ'ευχαριστώ για τα πάντα καλά σου λόγια και που περνάς...το δε αφιέρωμα σου για τις ταινίες της χρονιάς που πέρασε, εξαιρετικό...με παρακίνησες να δω πολλές ταινίες που δεν έχω δει

νόμιζα πως το σημερινο μου κείμενο άγγιζε μόνο εμένα...
όποτε το νομιζω αυτό ...κατι περιεργο συμβαινει και πέφτω έξω

melian είπε...

Pixie γλυκια μου....πόσες φορές δεν κατέληξα στη διαπίστωση πως όταν οι άνθρωποι φθίνουν, μένει μια μικρή ηλιαχτίδα που τρυπωνει από τις γρίλιες, ένα κυμα που σκάει στα πόδια σου και σε χαϊδεύει κι αμέσως νιώθεις πως τίποτα δεν τελείωσε...όλα είναι εκεί για να σου θυμίσουν την ομορφιά

Φαντάζομαι εκείνη τη μαγική πνοή (που αναφέρεις) εγκλωβισμένη να στροβιλιζεται αεναα σε μια σπειρα φυλαχτό

melian είπε...

Νικο με τιμά ιδιαιτερα τοσο η επίσκεψή σου όσο και τα λόγια σου.
Σ'ευχαριστώ!
Όπως ανέφερα και πριν νομιζα πως μόνο εμένα άγγιζε το σημερινό κείμενο.Χαιρομαι πολύ που το βρισκεις άξιο να διαβαστει. Όσον αφορά τον άνεμο, έχεις δίκιο ...δεν μπορεί παρά να σε ταρακουνήσει, να σε ωθήσει προς τα μπρος ή να σε αναγκάσει να κρατήσεις αντίσταση προκειμένου να μην σε παρασύρει..σε καθε περιπτωση όμως θέλει τη δική σου αντίδραση...δε σε αφηνει να εφησυχάσεις στην ηρεμία της αδράνειας.

(Άσχετο...μου άρεσαν πολυ οι εικονες απο το Ashes and snow που βρηκα σε βιντεακι και αναρτησα δεξιά)

melian είπε...

Σοφία, Καλώς ήλθες !
Τωρα αν σου πω πως ντρεπομαι με τα καλά σου λογια, μπορει να μη με πιστεψεις , αλλά αυτη ειναι η αλήθεια.
Με τιμούν τα λόγια σου και χαιρομαι που βρίσκεις λόγο να ξαναπεράσεις.
Σ'ευχαριστώ!

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Η γραφή λιτή, στέρεη χωρίς φτιασίδια,χωρίς μελό μόνο μνήμη,χρόνος,όνειρο,Γή,ουρανός. Κι ο έρωτας αφανής κατακτημένος από μια αγάπη τρυφερή,διακριτική ακουμπά στην ανάσα του ήλιου,του φεγγαριού,του ανέμου.Χωρίς γρίφους η νόηση διαχέεται πάνω στο συναίσθημα σε συγκινησιακά περάσματα.Γίνονται αισθητικές εμπειρίες και Λόγος κατάθεσης ψυχής που αγωνιά.Ριγούν οι λέξεις πιότερο από τον ποιητή,ριγεί κι ο αναγνώστης γιατί τον άγγιξαν με νοήματα κατακτημένα όχι από τον νού αλλά από την καρδιά,από τη μνήμη του σώματος,καθώς οι αναμνήσεις ξεπηδούν και γίνονται καθεστώς και βίωμα που δεν σαρκώθηκε ποτέ σε γραμμές.Δεν είναι ζήλια,δεν είναι ανάγκη,είναι υποταγή με την έννοια του σεβασμού,της αναγνώρισης σ' ότι μπορεί ν' αγγίξει *εμένα* την ανεπαρκή και να με μεταφέρει να με διακτυνίσει στις αποστάσεις σου.Αυτή η διάνυση κάνει τη διαφορά απ' όσα ξέρεις, απ' όσα μέχρι σήμερα έχεις μάθει.Τα τοπία υπαρκτά και αναγνωρίσιμα,περιμένουν εκεί έξω για να τα βρείς,να τα δείς, να τ' ακουμπίσεις...κι έφτασα μόνον ως τον Μάρτη σου.Θα ξανάρθω...

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ

genna είπε...

«Βιάζομαι να ντυθώ ανέμους και χρώμα φθινοπωρινό...ν' αφήσω πίσω τα τρόπαια άλλων καλοκαιριών ....»

Και με ένα Ήτα ολόλαμπρο, να ζεσταίνει, να καίει...

και φιλί ζεστό για καλό Σαββατοκύριακο!

melian είπε...

Καλημέρα κι από εδώ Σοφία!
Ό,τι και να πω για το σχόλιο που άφησες θα είναι πολύ λίγο.
Σευχαριστώ

Όπως λες κι εσυ τα τοπια υπαρκτα, αναγνωρίσιμα...μονο που για να τα αναγνωρισεις πρεπει πρωτα να έχουν μιλησει μέσα σου.
Χαίρομαι που με κάποιον τρόπο σε άγγιξαν

melian είπε...

Genna, καλη σου Μέρα!

Αυτό το ήτα το ολόλαμπρο!!! Νομίζω πως αν ζούσα σε άλλες εποχές...κι εγω Θεό θα το είχα κάνει :)
Πόσες φορές...πόσες...δε γέμισε με ελπίδα την άδεια στο μυαλό μου μέρα!

Να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!

φιλάκι τρυφερό

Caesar είπε...

Κρατώντας το πρίν και κοιτώντας το μετά,
σαν να χάνεται κάπου στο παρόν η ζωή μας, αν και μόνο αυτό υπάρχει.
Ισως γιατί δεν προλαβαίνουμε με τις αισθήσεις μας να νιώσουμε όσο χρειάζεται τη στιγμή, το παρόν.

melian είπε...

Προσωπικά βιώνω πολύ έντονα το παρόν Caesar....
Τόσο που καμια φορά οι αποφασεις μου μπορουν να θεωρηθούν επιπόλαιες, μονο και μονο επειδή δεν μπορω να με δω στο μελλον.

Αλλα σε γενικές γραμμές η ζωη βιωνεται αναμεσα σε ένα παρελθον που μας σημαδεψε και σε όνειρα για το μέλλον

Caesar είπε...

Καμιά φορά η ιστορία προχωράει μόνο με επιπόλαιες αποφάσεις και έχει περισσότερο ενδιαφέρον:)

melian είπε...

Σε νιωθω σαν άνοιξη μεσ΄το χειμώνα μου Caesar :)
Σέυχαριστω που ειδικά σημερα μου προσφερες το πρωτο χαμόγελο της ημερας...και είναι ήδη μεσημέρι.:)


Και σιγουρα η επιπολαιότητα δεν είναι πάντα κατακριτέα...μερικές φορές είναι αυτή που φέρνει τη φρέσκια πνοή

iLiAs είπε...

..ελπιζω να σε βρίσκει η νύχτα καπου ομορφα, να βλέπεις το φεγγαρι..αισιόδοξα.

Να προσέχεις. Καλη βδομάδα Ελένη.

melian είπε...

Κουβαλά μια θλίψη ετούτο το φεγγάρι Ηλία :(
Αλλά ελπίζω...ελπίζω...σε άλλα πιο χαρούμενα

Να περνάς όμορφα εκεί που εισαι.
Καλή βδομάδα!

genna είπε...

Καλημέρα Μελισσάκι μου!

melian είπε...

Καλησπέρα γλυκιά μου Genna!

ετερώνυμος είπε...

"Θ η μωνιές"....Θυμάσαι που σου 'λεγα για "ποιητική δικαίωση"; Αυτό ακριβώς εννοούσα...Να είσαι καλά και να συνεχίσεις να γράφεις...

melian είπε...

Σ'ευχαριστω ετερώνυμε!
Δεν είναι πάντα εύκολες οι ακροβασίες με τις λέξεις.
Η γραπτή εκφραση μοιάζει με ανάγκη που άλλοτε εξωτερικευεται με όμορφο και πρωτοτυπο τρόπο και άλλοτε σαν απλος καθημερινος λογος.
Δεν μπορω να κάνω συχνα το πρωτο ( αν και θα το επιθυμουσα) αλλα ουτε και θελω να μου απαγορεύσω το δευτερο .

Να εισαι κι εσυ παντα καλά !