Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

"Να ξέρεις καλά ότι θα περάσω τη ζωή μου περιμένοντάς σε, ακόμα κι όταν δε θα μου έχει μείνει πια μνήμη."

...ακόμη και όταν δε θα μου έχει μείνει πια μνήμη..



Έγραφε η Κονσουέλο στον Εξυπερύ....ενώ εκείνος είχε ήδη ταξιδέψει προς τα αστέρια του.

7 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Kαι γω ετσι θα περασω τη ζωή μου..
Μονο που να .. σκέφτομαι πως ξεκινησα νωρίς..

kioy είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
kioy είπε...

Τι στίχος... Όταν δεν θα υπάρχει πια μνήμη... Και οι λέξεις σβήνουν στο ήχισμα τους. Χάνονται και αυτές σε μια πρώην γεμάτη λεωφόρο που τώρα άδειασε...

Απαλλάχτηκε απ' τα οχήματα της που την συνέδεαν με το παρελθόν...και έτσι λυτρώθηκε απ' το αύριο...

Την καλησπέρα μου αγαπητή elmelissa...

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

*...ακόμη και όταν δε θα μου έχει μείνει πια μνήμη..*
Θα με βρίσκεις εδώ να περιμένω
να πέσει το άστρο σου
στην αυλή μου
για να λουσθώ
με το φώς σου...

melian είπε...

Αγαπητη Μαρία, πιστεύω πως οι μνήμες που μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή, είναι μόνο αυτές που αξίζει να μας συνοδεύουν. Και γι'αυτές δεν υπάρχει νωρίς και αργά.

melian είπε...

kioy, όταν διαβασα τη συγκεκριμενη προταση, μου έκανε κι εμένα την ίδια εντύπωση. Δεν είναι μόνο το μυαλό που θυμάται Kioy. Είναι και το σώμα. Ειναι και οι αισθησεις μας. Τελικά το να περιμενεις κάποιον ίσως να ξεπερνα τις ίδιες σου τις δυναμεις.Ή αυτές που πιστεύεις ότι έχεις. Αυτό άντλησα εγω από αυτην τη φράση

Φυσικά η Κονσουέλο ήταν για τόσο μεγαλα διαστηματα μακρια απο τον Εξυπερυ, που τον είχε εξιδανικευσει. Κι αυτον και τη σχέση τους.
Και ίσως αυτη η απόσταση να ειναι απαραιτητη για τη γεννηση ενος μεγαλου παθους αναμεσα σε δυο ισχυρες προσωπικοτητες

melian είπε...

Και πάλι σ'ευχαριστω Σοφια που μου καταθετεις εδω τους στιχους σου.

Καλο σου απόγευμα!