Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

νόμιζα ότι τον ήξερα

Νόμιζα ότι τον ήξερα τον Φ. Όχι πολύ. Λίγο.
Αλλά αυτό το λίγο πίστευα πως δε μου επιφύλασσε εκπλήξεις. Ήταν ένα σίγουρο λίγο.

Ίσως όλοι να είμαστε επιρρεπείς στο να βγάζουμε συμπεράσματα για τους άλλους. Ή -το ίδιο επικίνδυνο - να τους κρίνουμε με τις μέχρι τώρα εμπειρίες μας.

Νόμιζα ότι τον ήξερα και ότι απλά το υλικό του ήταν τέτοιο που δυσκόλευε τη ζωή μου.

Χαμογελώ με την αφέλειά μου. Δεν είναι περηφάνιας αυτό το χαμόγελο. Είναι ειρωνείας. Προς εμένα.
Νόμιζα ότι με ήξερα.

Φέτος έχω το πιο υπέροχο υλικό στη δουλειά μου. Και το πιο δύσκολο ταυτόχρονα. Κι ίσως αυτός ο συνδυασμός να μην είναι τυχαίος. Χρόνια είχε να μου τύχει.Στην αρχή γκρίνιαζα για τη δυσκολία του. Ακόμη γκρινιάζω.
Αλλά τώρα που αρχίζω και καταλαβαίνω την ιδιαιτερότητά του.....θέλω πολύ να διατηρήσω την ομορφιά του κι ας μοιάζει κάθε μέρα μου με άθλο.Δεν είναι εκείνοι οι δύσκολοι. Είμαι εγώ.
Εγώ που δεν κόπιασα να μπω σε έναν κόσμο με αγγέλους, παρασυρμένη από την αρρώστια της ενηλικίωσής μου.

Νόμιζα ότι τους ήξερα...
Αλλά δεν είναι εκείνοι που πρέπει να έρθουν προς τα μπρος, είμαι εγώ που πρέπει να πάω πίσω

Παράξενο το βλέμμα αυτού που νομίζει ότι γνωρίζει...
Νομίζει.....

6 σχόλια:

kioy είπε...

Καλησπέρα καλή μου...

Τον κόσμο κρίνουμε πάντα στα δικά μας μέτρα. Σε αυτόν δε βλέπουμε παρά την αντανάκλαση του εαυτού μας. Και βιαζόμαστε έναν χαρακτηρισμό. Μια τερματική λύση στο πρόβλημα μας. Αχ, αυτές οι τερματικές λύσεις, αναίσθητης ψευδαισθησίας. Και στερούμε στον εαυτό μας το μαγικό ταξίδι της εξερεύνησης. Που θα έπρπεπε να είναι αεναή. Άλλωστε, ότι είναι ο απέναντι για μας, είναι απλά η εικόνα που του δίνουμε. Ας αφεθούμε λοιπόν στον άνθρωπο, και ίσως η εικόνα αγγίξει τον ήλιο και τα φεγγάρια του. Έστω για λίγο...

Σε εσένα που κοιτώ, σε κάθε εσένα, πάντα υπάρχει ένας άνθρωπος να με διδάξει... Στα δικά μου μάτια χρεώνεται η αδυναμία να τον ακούσει...

Την καληνύχτα μου φίλτατη...

Τρελός του Χωριού είπε...

Ασε το Πίσω . Δεν υπάρχει ποτέ γυρισμός, αφού όλα θα εχουν αλλάξει οταν γυρίσεις . Πήγαινε Μπρωστα. Μονο Μπρωστα και πάντα Πήγαινε.

Ο δρόμος ενος τρελού.

;)

melian είπε...

Καλησπέρα kioy!

Αν και αποφεύγω να κρίνω τους άλλους με κριτήριο το εγώ μου (άλλωστε δε θα μπορούσα με ένα τέτοιο ιδιότροπο εγώ :) )δεν μπορώ να πω ότι δεν υποπέφτω στο σφάλμα της βιαστικής εκτίμησης. Κάτι που είναι άλλωστε αναπόφευκτο όταν καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με πολύ και διάφορο κόσμο.

Όμορφο αυτό που λες, να βγούμε λίγο από τον εαυτό μας και να προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε τον κόσμο του άλλου.

Last but not least :) μ'αρεσουν πολύ οι προσφωνήσεις σου !!!

melian είπε...

Πάντα μπρος λοιπόν.
Και πάντα δρόμος.

Γιατί όχι ;

Να είσαι καλά τρελέ του χωριού!

:)

fish eye είπε...

θα ελεγα πως τα βηματα θα πρεπει να ειναι μισα μισα και αμοιβαια..

στην μεση η συναντηση..κι οταν βρεθεις με τους καταλληλους θα το δεις..

δεν ειναι που δεν τον ηξερες, ειναι που τους φτιαχνουμε κατα πως μας βολευεις, μα κανεις δεν ειναι ετσι, δεν μπορει να ειναι ετσι..

ομορφα χριστουγεννα, κι οτι μα οτι επιθυμεις..

φιλι μεγαααλοοοο

melian είπε...

Μερικές φορές τα βήματα και η προσπάθεια προσέγγισης είναι πιο εύκολα από τη μία πλευρά....λόγω της γνώσης.

Καλά Χριστούγεννα, φεγγαρένια

Να περάσεις όμορφα κοντά σε εκείνους που αγαπάς

φιλιά πολλά