ανοίγεις τα μάτια μες στο σκοτάδι
της παλιάς ανάμνησης
εικόνα ανεξίτηλη
τα μικρά φωτάκια που αιωρούνται μεταξύ θάλασσας και ουρανού
μοιάζουν πλωτά σημάδια στον αέρα
λίγο μετά
το αλλόκοσμο μαύρο μέσα στην πίσσα νύχτα που ανεβαίνει, όλο ανεβαίνει
μοιάζει να μην έχει τελειωμό
τεντώνεις το λαιμό
κι εκεί που πάει να σε στοιχειώσει η σκοτεινιά και να μη θυμάσαι παρά μόνο αυτήν...
μια ασημένια κορυφογραμμή τρυπάει το σκοτάδι
κάπου πίσω της κρύβεται μία σελήνη
και μετά η ανάβαση
στροφές φουρκέτες
ο αέρας βαρύς σχεδόν σε πνίγει
το σώμα γεμίζει αλμύρα, τα ρούχα κολλάνε
μόλις άγγιξες τη σκοτεινή πλευρά του παραδείσου
12 σχόλια:
ετσι ειναι οι αναμνησεις, με τους ηλιους και τα φεγγαρια τους..
οι στιγμες μας, οι εμπειριες μας, η ζωη..
καλο σ/κ melian μου..
πανέμορφη σύλληψη συγνεφιά μου
περπάτησα στα βήματά σου και έφτασα στο κουδούνι της τελευταίας φράσης σου, μα δεν χτύπησα
περιμένω τη συνεχεια
καλό μου
Τη σκοτεινή πλευρά του παραδείσου...
Τι να πω;
Μόλις πραγματοποίησες μια νέα σύλληψη του "παραδείσου". Τόσο γοητευτική, τόσο αληθινή. Μα ότι δεν φιλτράρεται από την συνειδητή διαδικασία ανασημασιοδότησης, ξεχνιέται στα κοιτάπια ενός παρελθόντος χρόνου, που δεν υπάρχει πια!
Την καληνύχτα μου!
...κι όλα όσα τα μάτια βλέπουν εξαρτώνται από τη μέσα ματιά
Καλή Κυριακή, φεγγαρένια!
ποιο κουδούνι ???
μέσα είσαι
δεν μπορείς να δεις όταν δεν είσαι μέσα
σ΄ ευχαριστώ Κωστή μου
kioy καλη σου μέρα !
όλα μέσα από τις αντιθέσεις δεν υπάρχουν ;
οι σκοτεινές γωνιές του παραδείσου,που όλοι κάποτε αγγίζουμε, αποτελουν αναποσπαστο κομματι του
και αγαπημένο
σ'ευχαριστώ
πίσω απ' τη σκοτεινή πλευρά έχει ένα ΦΩΣ,
Ολοφώτεινο Μελισσάκι μου...
η φωτεινή πλευρά του Παραδείσου...
γλυκιά καλημέρα και φιλάκι!
Σέυχαριστω για τις πάντα θετικές σου σκέψεις Genna :)
Ναι , υπαρχει φως
Αν και το σκοτάδι του Παραδείσου είναι εξίσου ελκυστικό
Καλό σου βραδυ, κοριτσι:)
..αναμνησεις απο νησια του μυαλου μας..απο θαλασσες του νου...
καλο απογευμα Ελενη :)
καλησπέρα Ηλία :)
καλοκαιρι ειναι και οι μνημες εκει τρεχουν...
Καμιά φορά ακόμα και το ιδανικό ευτελίζεται. Η απλά παύει να υπάρχει όπως ακριβώς το νησί σου. Γι'αυτό θα πρότεινα μια διαγώνια πορεία στα νοερά μονοπάτια του χάρτη, όχι πολύ μακριά, εκεί που ο παράδεισος παραμένει σκοτεινός, πάνω σε μια απόκοσμη ορεινή ραχοκοκαλιά καταμεσίς του πελάγους. Εκεί όπου ο αέρας λυσσομανάει ακατάπαυστα και οι γκρεμοί καταλήγουν κάθετοι στο βαθύ μπλε της θάλασσας... Εκεί που νιώθεις μια ανεξήγητη έλξη λες και σ' επηρεάζουν ενεργειακά πεδία. Ένας ανόθευτος παράδεισος.
Λέω να ακολουθήσω το μονοπάτι που μου προτείνεις Rynocerose. Μπορεί ο παλιός εκείνος παράδεισος να μην υπάρχει πια, αλλά αυτό που περιγράφεις ίσως να τον ξεπερνά..
Τι όμορφη, ξεσηκωτική περιγραφή!
Μου θύμισες τον ποιητή:
"Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.Έγω τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας."
Δημοσίευση σχολίου