Μια ιστορία;

- Πιου, πες μου μια ιστορία.
-Τι είδους ιστορία, παιδί μου;
-Μια ιστορία με ευτυχισμένο τέλος.
-Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε όλο τον κόσμο.
-Δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος;
-Δεν υπάρχει τέλος.

J. Winterson

Κίνα-Μογγολία

Τα μάτια σου βλέπουν όμορφα τον κόσμο....σ' ευχαριστώ που μου επιτρέπεις να τον δω κι εγώ με τα δικά σου μάτια....

....στο Hong-Kong ...





....πώς γίνεται να κάναμε μαζί αυτό το ταξίδι, αλλά αυτές τις εικόνες να τις είδες μόνο εσύ;





...κι αυτό το βλέμμα...



Στην Γκουιλίν....το τοπίο μιλούσε από μόνο του








οι λέξεις περισσεύουν μπροστά σε τόση ομορφιά...

να ξανακάναμε την βαρκάδα από την αρχή...;

Αυτήν την άποψη του Σινικού την είχα ξεχάσει

λιγότερος κόσμος ... περισσότερη σιωπή

Και το Hutong του Πεκίνου

Όμορφη γειτονιά....γειτονιά ακόμη....

Θα με πάρεις την άλλη φορά μαζί σου;




Μποτιλιάρισμα στο Πεκίνο

Σίγουρα θα το θυμάσαι για πάντα...και δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω στην σκέψη ότι προτίμησες να περπατήσεις τεσσερισήμισι ώρες από το να περιμένεις σε ένα ακίνητο λεωφορείο.





Μογγολία..με τις απέραντες στέπες...

Οι γιούρτες μας από ψηλά

.....και από μέσα προς τα έξω

"Και το δέντρο μονάχο του για να το κάνεις φίλο σου"

Πάντα πετύχαινες τη σωστή έκφραση με τον κατάλληλο φωτισμό

Σ' ευχαριστώ Γιάννη...για όλες τις όμορφες εικόνες σου....κι ας ξέρω ότι από εδώ δεν θα περάσεις ποτέ...

Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ χαμογελαστά το Μιχάλη, που σε παρομοίαζε την ώρα που φωτογράφιζες με τον κυνηγό που στοχεύει το θήραμα....

Το κυνήγι ήταν μάλλον επιτυχημένο

Walden

"Το φως που μας τυφλώνει είναι για μας όμοιο με σκοτάδι. Η μόνη μέρα που ξημερώνει είναι εκείνη που μας βρίσκει ξύπνιους. Η αυγή έχει και συνέχεια. Ο ήλιος δεν είναι παρά μόνο ένα άστρο του πρωινού."

Μ' αυτά τα λόγια κλείνει ο Thoreau το Walden.

Στο Walden ο συγγραφέας το 1845 εγκαταλείπει τη ζωή στην πόλη, στο Κόνκορτ της Μασαχουσέτης, για 2 χρόνια, χτίζει μία πολύ απλή καλύβα σε νοικιασμένη γη, και ζει καλλιεργώντας φασόλια και με τα τελείως απαραίτητα μόνο, δίπλα στις όχθες της ομώνυμης λίμνης.

"Η ζωή με το τίποτα" θα βάφτιζα εγώ το βιβλίο. Ένα βιβλίο που θα ήταν ωραίο να διάβαζαν όλοι ανεξαιρέτως. Όχι, γιατί ενστερνίζομαι απόλυτα τις απόψεις του συγγραφέα... υπάρχουν σημεία στα οποία θα χαρακτήριζα την κρίση του μάλλον επιπόλαιη και βαθιά προσωπική, αλλά γιατί το βιβλίο αυτό γυρίζει τον άνθρωπο σε αυτό που πραγματικά είναι. Ένα πλάσμα της φύσης, όπως και όλα τα άλλα. Που οι νόρμες του πολιτισμού το περιχαράκωσαν μέσα σε κανόνες από τους οποίους φοβάται να βγει, ξεχνώντας ότι είναι μόνο ανθρώπινα δημιουργήματα.

Στο Walden ο πολιτισμός πάει πίσω....και γι' αυτό κατά τη γνώμη μου πάει μπρος.

Αυτό που κύρια μου έκανε εντύπωση στη συγγραφή αυτού του βιβλίου, είναι πώς ο συγγραφέας μπόρεσε να αναπτύξει όλες αυτές τις "ανατρεπτικές" σκέψεις του σε μια ηλικία πολύ νεαρή για τον ίδιο και σε μια εποχή πολύ συντηρητική. Μιλάμε για το 1850.

Και καθώς την ιστοσελίδα αυτή τελευταία τη μοιράζομαι με τον εαυτό μου μόνο, και μου δίνει μια ελευθερία αυτό, θα ήθελα εδώ να σημειώσω σκέψεις και εικόνες που θα ήθελα να θυμάμαι.

Γράφει κάπου:

"Πιστεύω πως μπορούμε άφοβα να δείξουμε εμπιστοσύνη σε πολύ περισσότερα απ' όσα τολμάμε. Μπορούμε να απαρνηθούμε τόση φροντίδα για τον εαυτό μας, όση είμαστε πρόθυμοι να παραχωρήσουμε με κάθε ειλικρίνεια κάπου αλλού...

Αν ένας μονάχα άνθρωπος καταφέρει να κάνει ένα κομμάτι της φαντασίας του πραγματικότητα, προβλέπω ότι πολύ σύντομα όλοι οι άνθρωποι θα θεμελιώσουν τις ζωές τους πάνω σ' αυτή τη βάση."

Και αλλού...για τον πολιτισμό του 19ου αιωνα...Πολύ θα ήθελα την γνώμη του για τον σημερινό πολιτισμό:

"Ένώ ο πολιτισμός βελτιώνει συνεχώς τα σπίτια, δε βελτιώνει παράλληλα και τους ανθρώπους που κατοικούν σ' αυτά. Έχει καταφέρει να δημιουργήσει παλάτια, αλλά ήταν δύσκολο να δημιουργήσει ευγενείς και βασιλιάδες."

Και μια πολύ όμορφη πρόταση, που αναφέρεται στην απομάκρυνσή μας από κάθε τι "φυσικό", καθώς όλοι χτίζουμε κατοικίες και ζούμε μέσα σε αυτές.

"Τώρα πια δεν κατασκηνώνουμε για να περάσουμε τη νύχτα, αλλά ριζώσαμε στη γη και ξεχάσαμε τα ουράνια."

Τα παρακάτω λόγια του Thoreau με έβαλαν σε σκέψεις. Μήπως έχει δίκιο;

"Τα έθνη κατατρύχονται από την παράλογη επιθυμία να διαιωνίσουν τη μνήμη του εαυτού τους μέσα από τις ποσότητες πελεκημένης πέτρας που αφήνουν πίσω τους. Τι θα γινόταν άραγε αν κατέβαλλαν την ίδια προσπάθεια για να διαμορφώσουν και να γυαλίσουν όχι την πέτρα, αλλά τους τρόπους τους;"

Και καθώς το βιβλίο το διάβαζα δίπλα στη θάλασσα, σ' ένα πανέμορφο κυκλαδίτικο τοπίο, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τα παρακάτω λόγια:

"Όποιος ζει μέσα στη Φύση είναι αδύνατο να βυθιστεί στην πιο μαύρη μελαγχολία, φτάνει να μην έχει χάσει όλες του τις αισθήσεις."

Έτσι κι εγώ ανάσαινα το φρέσκο αεράκι, άφηνα το βλέμμα να χαθεί στη γαλάζια οριζοντογραμμή, κι όποτε έκλεινα τα μάτια το κύμα με νανούριζε με το τραγούδι του.Και ήταν αδύνατον, απλά αδύνατον οποιαδήποτε άσχημη σκέψη να στεριώσει μέσα μου και να με απειλήσει. Για όλα υπήρχαν- υπάρχουν λύσεις. Φτάνει να ψάξουμε να τις βρούμε. Φτάνει να θέλουμε να ψάξουμε και να μην θεωρήσουμε τίποτα δεδομένο.

Η παρακάτω σκέψη του συγγραφέα είναι μάλλον ενδιαφέρουσα:

"Η προοπτική και μόνο για κάποιον νεκρό να ξυπνήσει, να επανέλθει στη ζωή, τον κάνει να αδιαφορεί για τον τόπο και το χρόνο που θα συντελεστεί αυτό.Ο τόπος αυτός είναι πάντοτε ο ίδιος και πάντοτε απερίγραπτα ευχάριστος για όλες μας τις αισθήσεις. Τις περισσότερες φορές αφήνουμε να μας καθορίζουν μονάχα επιφανειακές και παροδικές περιστάσεις. Αυτές είναι στην πραγματικότητα η αιτία του περισπασμού μας. Δίπλα στα πάντα βρίσκεται η δύναμη εκείνη που τα δημιουργεί."

Καθώς την γράφω αυτήν τη φράση την καταννοώ και βαθύτερα

"Δίπλα στα πάντα βρίσκεται η δύναμη εκείνη που τα δημιουργεί"

Πόση ελεύθερη βούληση κρύβει......;

Όσον αφορά τα παρακάτω λόγια...δεν μπορώ παρά να απορήσω...σίγουρα γράφτηκαν γύρω στ0 1850; Μου φαίνεται πως εκφράζουν περισσότερο την εποχή μας:

"Δεν πρέπει ποτέ να κοροϊδεύουμε, να προσβάλλουμε και να εξορίζουμε ο ένας τον άλλο με την κακία μας, εαν υπάρχει έστω και ένας σπόρος αξίας και φιλίας κάπου εκεί κοντά μας. Δεν πρέπει να συναντιόμαστε βιαστικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι δε συναντιούνται ποτέ, αφού, απ' ό,τι φαίνεται, δεν τους περισσεύει χρόνος."

Μια πολύ όμορφη ρομαντική πρόταση που θα ήθελα να θυμάμαι, κι ας μου φαίνεται ανέφικτη:

"Κάθε μέρα θα έπρεπε να γυρίζουμε σπίτια μας από μακριά, από περιπέτειες και κινδύνους και νέες ανακαλύψεις, με νέες εμπειρίες και νέο χαρακτήρα."

Και μια άλλη που μου θύμισε το πρόσφατο μακρινό ταξίδι μου...που ξέρω πολύ καλά γιατί το έκανα...

"Είναι πολύ πιο εύκολο να ταξιδέψει κανείς χιλιάδες μίλια, μέσα από κρύο, καταιγίδες και ανθρωποφάγους, σε ένα πλοίο της κυβέρνησης, απ' ό, τι να εξερευνήσει τη δική του, προσωπική θάλασσα, τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό της μοναξιάς του."

Και καθώς αυτή μου η αναδρομή των όσων διάβασα και θα ήθελα με κάποιο τρόπο να θυμάμαι, φτάνει στο τέλος της, λίγες ακόμη σκέψεις σε σχέση με την προσωπική αναζήτηση της ευτυχίας μας:

"Αν κάποιος προχωρά με σιγουριά προς την κατεύθυνση των ονείρων του και προσπαθεί να ζήσει τη ζωή που έχει φανταστεί, θα συναντήσει απρόσμενα την επιτυχία, σε στιγμές που δεν θα το περιμένει. Θα αφήσει μερικά πράγματα πίσω του, θα περάσει ένα αόρατο σύνορο. Νέοι, παγκόσμιοι και πιο φιλελεύθεροι νόμοι θα αρχίσουν να τίθενται σε ισχύ γύρω του και μέσα του."

"Όσο δύσκολη κι αν είναι η ζωή σας, αντιμετωπίστε την και ζήστε τη. Μην την αποφεύγετε, μην τη βρίζετε. Είναι λιγότερο άθλια απ' όσο είστε εσείς οι ίδιοι. Όσο πιο πλούσιοι γίνεστε, τόσο πιο φτωχή μοιάζει. Εκέινος που ψάχνει διαρκώς για ελαττώματα, τα βρίσκει, ακόμα και στον παράδεισο. Αγαπάτε τη ζωή σας κι ας είναι φτωχική"

"Η ταπεινοφροσύνη, όπως η σκοτεινιά, αποκαλύπτει τα ουράνια φώτα"

Υ.Γ. Για την πανέμορφη φωτογραφία της Μογγολίας πολύ θα ήθελα να ευχαριστήσω το Γιάννη που την τράβηξε...αλλά δυστυχώς.....δεν ξέρει...ούτε κι εγώ....

Κυκλάδες

Ακολουθούμε ένα στενό δρομάκι, πανομοιότυπο παντού.Ξερολιθιές ορίζουν το μικρό του εύρος και στροφές διαδέχονται πυκνά η μία την άλλη.

Στιγμή δεν ξεκουράζεται το βλέμμα σε ευθείες.

Μεγάλοι, καφετιοί βράχοι, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι ποιες μυστικές δυνάμεις της φύσης τους δημιούργησαν,σχηματίζουν ακανόνιστους λόφους ανάμεσα στην γκρίζα, κατάξερη γη. Πού και πού ξεχωρίζουν ανάμεσα τους τεράστιες φραγκοσυκιές, που ξεφυτρώνουν από το πουθενά και σε κάνουν να αναζητάς τις ρίζες τους στο ανύπαρκτο χώμα. Δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει ούτε και το νερό, απαραιτητο συστατικό όπως σου έμαθαν για κάθε μορφή βλάστησης. Κι όμως .....εδώ το θαύμα συντελείται. Με τα ελάχιστα.

Αραιά και πού μια συκιά ή λίγες ελιές συνθέτουν την εικόνα του τοπίου. Και φρύγανα. Ξεροί θάμνοι και φρύγανα παντού.

Κάθε λίγο, καθώς στριβει το φιδογυριστό δρομάκι, διακρίνεις το βαθύ μπλε του Αιγαίου. Έδω και μέρες τα νερά του είναι μόνιμα ταραγμένα με πυκνά κύμματα-προβατάκια να ασπρίζουν τα βαθυγάλανα νερά του,καθώς ο Αίολος εξαπέλυσε σε τουτη τη γειτονιά τους ανέμους του για να παίξουν. Και είναι ωραίο το παιχνίδι τους.

Μέσα σ' αυτή τη γύμνια το βλέμμα μου βρίσκει πατρίδα και ξαποσταίνει.

Μέσα σ' αυτήν τη φτώχια, η ψυχή μου ηρεμεί και βρίσκει τον παράδεισό της.

Και όταν τα σύννεφα σκιάζουν το είναι μου, είναι αυτή η γη που φέρνω στο νου να με ηρεμήσει, ειναι αυτός ο άνεμος που ακούω στο μυαλό μου, είναι αυτό τό πέλαγο, που στην ανάμνησή του, παιρνω βαθιές ανάσες.

Η σχέση μου με τις Κυκλάδες μόνο βαθιά ερωτική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ίσως-σίγουρα- για πολλούς υπάρχουν πολλά μέρη στον πλανήτη, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως επίγειοι παράδεισοι.

Αλλά αν έπρεπε να προσδιορίσω τον προσωπικό μου παράδεισο....τα χρώματα των Κυκλάδων θα είχε.

"Τι διάστημα είναι αυτό που χωρίζει τον άνθρωπο από τους συνανθρώπους του και τον αφήνει μόνο; Ανακάλυψα ότι όσο και να κουράσει κανείς τα πόδια του, δεν πρόκειται να έρθει πιο κοντά στον άλλο στο μυαλό. Σε τι επιθυμούμε να κατοικούμε πιο κοντά; Οπωσδήποτε όχι στους πολλούς ανθρώπους........, εκεί που συναθροίζεται ο περισσότερος κόσμος, αλλά στην αιώνια πηγή της ζωής μας, την οποία μας έχουν δείξει όλες μας οι εμπειρίες, όπως η ιτιά στέκεται δίπλα στο νερό και στέλνει τις ρίζες της προς την κατεύθυνσή του."

Στο πιο αταίριαστο σημείο του κόσμου διαβάζω τα λόγια του Thoreau στο Walden, κι ίσως γι'αυτό στο πιο "ταιριαστό"
Γύρω μου κόσμος πολύς...δίπλα μου ...παντού...
Αλλά η "πηγή" της δικής μου ζωής....; Την αναζητώ....αέναα...και δεν είναι εδώ.

.... μια φωτιά καίει "μέσα", "έξω"....παντού....

Γράμμα

Δεν ακούω πια τη φωνή σου.
Σαν το όστρακο κλείνομαι στην μόνη απλή, απτή πραγματικότητα που γνωρίζω, και που δεν μπορώ να αποποιηθώ, ακόμη κι αν δεν μου αρέσει, αυτήν του εαυτού μου.
Είναι ό,τι έχω.
Φτωχός ο νους μου και η καρδιά μου ανούσια ταλαιπωρημένη....μα είναι ό,τι έχω.
Δεν έχω πιο πολλά...για να ζήσω.....ούτε για να δώσω.....

Για ένα αστέρι

Κοίτα τ΄άστρα σου 'λεγα

κοίτα τ' άστρα τι όμορφα που είναι και μας κοιτάζουν μες στη σιωπή....!

Ξυνυχτήσαμε πλάι πλάι, κι ήθελα να σου δείξω την Πούλια...τι μικρή που είναι...!

και τον Ωρίωνα...που δε σε θάμπωσε με το μέγεθός του

μα εσύ με βλεμμα μελαγχολικό "δεν τα βλέπω μου λεγες"

κι ομως ήταν όλα εκεί

σου τα 'δειχνα μπροστά μας

μόνο όταν έφυγες....δειλά την αυγή και πήρες θέση ανάμεσά τους

μονο τότε κατάλαβα γιατί δεν μπορούσες να τα δεις

και γιατί όλη τη νύχτα με θάμπωνες με το φως σου

τώρα ξέρω πού να σε βρω...

Σανχάη

Στη Σανχάη το ταξίδι αλλάζει μορφή

και υπόσχεται όσα τα μάτια δεν βλέπουν

Ανοίγω τα φτερά μου εδώ

κι αφήνω πίσω μου κάθε άρνηση

Μια οπτασία περνά από μπροστά μου και παίρνει τη θέση της στο σημείο του νου που στοιβάζονται οι μνήμες της ήρεμης ευτυχίας

Της ευτυχίας χωρίς αύριο

Όλα είναι θέμα λεπτών ισορροπιών. Πολύ λεπτών ισορροπιών.

Κι εκείνο το λάθος δευτερόλεπτο.....το "πολύ" λάθος δευτερόλεπτο

που το βλέμμα εστιάζει αλλού

κοστίζει πολύ

Αναζήτηση

Ένα αέναο ταξιδι. Ούτε πριν ούτε μετά. Κάθε στιγμή διαμορφώνεται μέσα στη μοναδική δυνατότητα της διάρκειας της. Αυτός είναι ο χώρος και αυτός είναι ο χρόνος. Ο χώρος είναι παντού, ο χρόνος είναι τώρα.

Κάθομαι στην προκυμαία...στ' αυτια μου φτανει ο απόηχος των αυτοκινήτων της λεωφόρου...μυρωδια από καμμενο πουρο γεμιζει τον αερα...ξάφνου μια οπτασία σκίζει τα νερά...την παρακολουθω στο πέρασμα της....και η εικόνα της παίρνει θεση σ'εκείνο το σημείο του μυαλού μου όπου στοιβάζονται οι όμορφες αναμνήσεις.
Δεν ξερω για πόσο καιρό θα είμαι εδώ, ούτε και πόσο θα κρατήσει το "εδώ" μου. Μα αν θέλεις να με βρεις ....θα πρέπει να έρθεις στο "εδώ" και στο "τώρα". Διαφορετικά οι ζωές μας θα διαφοροποιούνται συνεχώς...σε μια συνεχή αναζήτηση...τίνος;

Ταξιδι

Πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις ταξιδεύοντας;
Όσο δείχνει ο χάρτης σου;

Όσο το μυαλό σου επιτρέπει; Όσο η ψυχή σου αντέχει;

Στις απέραντες στέπες της Μογγολίας άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί....προφυλαγμένο από γαλήνιους λόφους.

Μόνο εδώ, απ' όλα τα μέρη που επισκέφτηκα σ' αυτό το ταξίδι , ο ουρανός έχει το χρώμα μου και η νύχτα όλα τα αστέρια της .

Γιατί παντού τα σύννεφα μαζεύονται.....

αραιά στην αρχή

πιο πυκνα αργότερα..... ακολουθώντας τους μαιάνδρους του χρόνου σε λοφοπλαγιές αλλόσχημες

Πόσο ψηλά ν' ανέβεις....όταν σου κρύβουνε τον ήλιο;

Στον ατέλειωτο διαδρομο μιας παγόδας ψάχνω να τον βρω...θαμπό...ξεθωριασμένο...

Δεν είναι αυτός ο ήλιος μου

Αλλά είναι αυτός ο χρόνος μου

Παντού συντροφιά μου η ομίχλη...να μου κρύβει κάθε "μετά"

Μου αρέσει το παιχνίδι της....

για να με οδηγήσει μέσα από μυστικά μονοπάτια

εκεί που τα έργα του ανθρώπου νομίζουν πως νίκησαν......

τι;

δεν ξέρω

Έναν πηλινο στρατό θα φτιάξω να με φυλάει...

ψεύτικο...σαν κάθε κίνδυνο

αληθινό...σαν κάθε όνειρο

κι έναν τοξότη θα βάλω ακοίμητο φρουρό

να μου θυμιζει τον ποιητή:

"Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης

το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε."

Και άλλες εικόνες ....του μυαλού μου αυτές...πιο ισχυρές όμως...

Ένα σκοτεινό ιστιοφόρο με κατακόκκινα πανιά να εισβάλλει με ορμή μέσα στη φεγγαρόλουστη νύχτα στα λιμάνια του Hong Kong....

κι εγώ στην προκυμαία να ονειρεύομαι το ταξίδι δίπλα στα άλμπουρά του

μαγική πόλη...μαγικό νησί

ένας γαλήνιος διάδρομος ανάμεσα σε δέντρα με πλούσιες φυλλωσιές που κρύβονται μες στην ομίχλη...κάπου εκεί νιώθω τα ξωτικά κρυμμένα....δε γίνεται αλλιώς...κάποιος πρέπει να κατοικεί τα μαγικά αυτά μέρη...

ίσως αν μείνω εντελώς ακίνητη....ίσως....

ο λόφος του Δράκου από τη μια μεριά ... κι ο λόφος του Τίγρη από την άλλη...κι ανάμεσα τους 13 τάφοι αυτοκρατόρων...ζώα μεγάλα και δυνατα τους φυλάνε...στρατιώτες και μανδαρίνοι....μα δεν πρέπει να φοβούνται....γιατί παντού υπάρχει το πνεύμα του θεού Ουρανού...μέχρι κι εγώ νιωθω την παρουσία του... μια ηρεμία.....απόλυτη.....

στη στενωπό των πνευμάτων....

Πετώ μακριά...και ξέρω πως τίποτε δεν είναι μακριά...γιατί μέτρο όλων είναι μόνο ο χρόνος....ο χρόνος που κάνεις για να φτάσεις κάπου....

Γέρνω στο πλάι....και μαζί μου γέρνει και η θλίψη μου και η χαρά μου...προς τα αριστερά

Χάνομαι μέσα στα σύννεφα ...και είναι αυτά τα σύννεφα το πριν και το μετα μου

Κόβω το νήμα της ανάμνησης.... δεν υπάρχει πια

Αποσπασματικός ο λόγος και η σκέψη...που είναι πολλές σκέψεις μαζί...κοιτώ τις κορυφογραμμές...που διαγράφονται πεντακάθαρα.... και χαμογελώ στον Αριανμπότ....

Ναι, έτσι θα πρεπε να είναι η φύση και η σχέση μας με αυτή.....