Αναμνήσεις

Μια ιστορία; Ας είναι....

Ο κυνηγός μου....ας τον αφήσω καλύτερα....

Ώρες ολόκληρες μας μιλούσε για τις διάφορες δυναστείες. Των Τσιν, των Χαν, των Γιουάν, των Μινγκ, των Τσινγκ....ατελείωτα ονόματα αυτοκρατόρων, ατελείωτες ιστορίες πολέμων, ανατροπών....πού τα θυμόταν αλήθεια; Τίποτα δεν θυμάμαι, τίποτα. Ή μάλλον ελάχιστα.

Τις ακούγαμε με θαυμασμό, μα η κούραση μας βάραινε τα μάτια. Κι έτσι αφήναμε το παραμύθι να εισβάλει μέσα μας, να πλάσει τις δικές του εικόνες, να μας πάρει από το ομιχλώδες τοπίο και να μας πάει στη χώρα του ονείρου.

Είχαμε χωρίσει τις μοναξιές μας. Εδώ εγώ ....εκεί εσύ....μη με πλησιάζεις πολύ...είναι καλύτερα έτσι...το όνειρο θέλει ελευθερία για να γεννηθεί και να ζήσει...και χανόμασταν.

Πού και πού μας ξυπνούσε η νανουριστική φωνή της που δυνάμωνε, ρωτώντας μας αν την παρακολουθούμε. Κι εμείς μισοκοιμισμένοι με τα μάτια βαριά, την προτρέπαμε να συνεχίσει.Αμέσως μετά τα ξανακλείναμε και βυθιζόμασταν στο όνειρο και πάλι.

Ανέλυε λοιπόν κι εκείνη τις αρχές του Βουδισμού και του Ινδουισμού, πού και πού τις διάνθιζε με κάποιο χαριτωμένο ανεκδοτο που η εμπειρία τόσων ταξιδιών την είχε προικίσει και τότε αίφνης όλοι ξυπνάγαμε, και συμμετείχαμε στο γέλιο. Κι ήταν ωραίο εκείνο το γέλιο, γιατί ήταν κάτι αυθόρμητο που όλοι μοιραζόμασταν.

Κι ήταν ωραίες εκείνες οι διαδρομές σε έναν άλλο κόσμο.Εικόνα την εικόνα συνθέταμε την ολότητά του. Ανταλλάσσαμε ματιές γεμάτες ενδιαφέρον με τους ανθρώπους του. Γιατί ήταν άλλο αυτοί και ήμασταν άλλο εμείς. Μια γλυκιά αλληλεπίδραση δυο διαφορετικών πολιτισμών. Νομίζω πως ζηλεύαν τα ξανθά μας μαλλιά και τρόμαζαν μπροστά στο επιβλητικό μέγεθος ορισμένων...Εμείς πάλι τους θαυμάζαμε για τα μικρά, λεπτοκαμωμένα κορμιά τους....το υπερβάλλον βάρος πρέπει να τους είναι άγνωστη λέξη. Τους βλέπαμε που κρυφογελούσαν με τους πιο εύσωμους από εμάς...ειδικά με τις πιο εύσωμες.Πρέπει στα μάτια τους να ήμασταν πολύ αστείοι. Άγνωστες εικόνες....ενός άλλου κόσμου, ανοίκειου....Περιέργεια και θαυμασμός μαζί.

Μα τα χαμόγελα...μας δένανε....όπως παντού....σε κάθε γωνιά της γης. Κι αν κάτι ξοδέψαμε, αλλά και κερδίσαμε πλουσιοπάροχα σ' αυτήν την μακρινή εξόρμηση ήταν τα γνήσια, ειλικρινή, ατόφια χαμόγελα, που πήγαζαν από πολύ βαθιά.