Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

Αναμνήσεις


Μια ιστορία; Ας είναι....
Ο κυνηγός μου....ας τον αφήσω καλύτερα....


Ώρες ολόκληρες μας μιλούσε για τις διάφορες δυναστείες. Των Τσιν, των Χαν, των Γιουάν, των Μινγκ, των Τσινγκ....ατελείωτα ονόματα αυτοκρατόρων, ατελείωτες ιστορίες πολέμων, ανατροπών....πού τα θυμόταν αλήθεια; Τίποτα δεν θυμάμαι, τίποτα. Ή μάλλον ελάχιστα.
Τις ακούγαμε με θαυμασμό, μα η κούραση μας βάραινε τα μάτια. Κι έτσι αφήναμε το παραμύθι να εισβάλει μέσα μας, να πλάσει τις δικές του εικόνες, να μας πάρει από το ομιχλώδες τοπίο και να μας πάει στη χώρα του ονείρου.
Είχαμε χωρίσει τις μοναξιές μας. Εδώ εγώ ....εκεί εσύ....μη με πλησιάζεις πολύ...είναι καλύτερα έτσι...το όνειρο θέλει ελευθερία για να γεννηθεί και να ζήσει...και χανόμασταν.
Πού και πού μας ξυπνούσε η νανουριστική φωνή της που δυνάμωνε, ρωτώντας μας αν την παρακολουθούμε. Κι εμείς μισοκοιμισμένοι με τα μάτια βαριά, την προτρέπαμε να συνεχίσει.Αμέσως μετά τα ξανακλείναμε και βυθιζόμασταν στο όνειρο και πάλι.
Ανέλυε λοιπόν κι εκείνη τις αρχές του Βουδισμού και του Ινδουισμού, πού και πού τις διάνθιζε με κάποιο χαριτωμένο ανεκδοτο που η εμπειρία τόσων ταξιδιών την είχε προικίσει και τότε αίφνης όλοι ξυπνάγαμε, και συμμετείχαμε στο γέλιο. Κι ήταν ωραίο εκείνο το γέλιο, γιατί ήταν κάτι αυθόρμητο που όλοι μοιραζόμασταν.
Κι ήταν ωραίες εκείνες οι διαδρομές σε έναν άλλο κόσμο.Εικόνα την εικόνα συνθέταμε την ολότητά του. Ανταλλάσσαμε ματιές γεμάτες ενδιαφέρον με τους ανθρώπους του. Γιατί ήταν άλλο αυτοί και ήμασταν άλλο εμείς. Μια γλυκιά αλληλεπίδραση δυο διαφορετικών πολιτισμών. Νομίζω πως ζηλεύαν τα ξανθά μας μαλλιά και τρόμαζαν μπροστά στο επιβλητικό μέγεθος ορισμένων...Εμείς πάλι τους θαυμάζαμε για τα μικρά, λεπτοκαμωμένα κορμιά τους....το υπερβάλλον βάρος πρέπει να τους είναι άγνωστη λέξη. Τους βλέπαμε που κρυφογελούσαν με τους πιο εύσωμους από εμάς...ειδικά με τις πιο εύσωμες.Πρέπει στα μάτια τους να ήμασταν πολύ αστείοι. Άγνωστες εικόνες....ενός άλλου κόσμου, ανοίκειου....Περιέργεια και θαυμασμός μαζί.
Μα τα χαμόγελα...μας δένανε....όπως παντού....σε κάθε γωνιά της γης. Κι αν κάτι ξοδέψαμε, αλλά και κερδίσαμε πλουσιοπάροχα σ' αυτήν την μακρινή εξόρμηση ήταν τα γνήσια, ειλικρινή, ατόφια χαμόγελα, που πήγαζαν από πολύ βαθιά.

12 σχόλια:

nicon είπε...

Κι άλλο, κι άλλο! Μη σταματάς!

melian είπε...

Σ'ευχαριστώ για την ενθάρρυνση Νικόλα. Είπα ν'αφήσω λίγο τα ψυχανεμίσματά μου...πού στο κάτω κάτω δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρουν κανέναν και να αφηγηθώ κάτι αληθινό.

nicon είπε...

Και τα ψυχανεμίσματα αληθινά είναι πάντως...

melian είπε...

Όλα αληθινά είναι, Νικόλα, όλα.
Απλά θεώρησα υποχρέωσή μου, επειδή κάποιοι με συμπαθείτε και μπαίνετε εδώ μέσα (ακόμη κι αν είστε μόνο 2-3), να ξεφύγω λίγο από το ύφος του προηγούμενου κειμένου, γιατί "εκείνο" δεν είναι όλο το εγώ μου. Η εικόνα μου προς τα έξω είναι πολύ γαλήνια, πολύ ευγενική, πολύ ήρεμη.Δεν βγαίνω με πρόσωπο μελαγχολικό έξω. Το αντίθετο. Και από κάπου πηγάζει και αυτό το "αντίθετο".
Το θέμα είναι ότι εδώ μόνο τα αρνητικά θέλω να γράφω,γιατί αυτήν την ανάγκη έχω. Πάντα αυτά έγραφα. Αν κάποτε δεν θα γράφω τίποτα, θα σημαίνει μόνο ένα πράγμα, περνάω τέλεια, και δεν έχω τίποτα να γράψω. Επειδή ζω.
Χτες δεν μπορούσα να κοιμηθώ....έψαχνα λοιπόν τον Ωρίωνα...ένα σύννεφο μου τον έκρυβε....πολύ απλά πράγματα....αλλά μπορώ να γράφω κι αλλιώς...μόνο που αυτό δεν είναι ανάγκη. Ενώ το άλλο είναι. Και μετά βγαίνει η εικόνα της μελαγχολίας.
Νομίζω πως δεν θα μπορούσα να είμαι πιο σαφής.

nicon είπε...

Σ α φ έ σ τ α τ η .

genna είπε...

Ξείξε έναν Mελισσάκι που να έχει μόνο
την μια εικόνα, και όποιος πιστεύει οτι δεν είναι μελαγχολικός, είναι βαθιά...
αλλά δεν θέλει να το δει...
Eίμαστε και χαρούμενοι και μελαγχολικοί
χιλιάδες φορές μες τη μέρα και μ' αυτό
ζούμε, ναι μικρή μου ZOYME.
Eίναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε οτι
A N A Π N E O Y M E, εκτός αν τούτο μας βαραίνει τόσο πολύ οπότε ...

Eίναι θέμα άσκησης του μυαλού μας ν' αφήνουμε τον ύπνο να έρχεται, όπως και την αναπνοή.

NA ΓPAΦEIΣ, ΓPAΦEIΣ OMOPΦA
EMENA MOY APEΣOYN ΠOΛY, KAI TO ΞEPEIΣ AΠ' TH ΠPΩTH ΣTIΓMH ΠOY ΣE ΔIABAΣA ΠΩΣ AIΣΘANOMAI ΓIA ΣENA, H ΠOΛY ΦΛYAPIA
EINAI ΓIA ANΘPΩΠOYΣ ΠOY ΔEN TAIPIAZOYN ΣE MAΣ, EΛΠIZΩ NA ME KATAΛABAINEIΣ

ΣE ΦIΛΩ TPYΦEPOYΛA... ΦIΛI ΘA ΣOY ΔΩΣΩ NA KOIMHΘEIΣ ΓΛYKA TO BPAΔY, OΠΩΣ EKANE H MAMA MOY.

KAΛH ΣOY MEPA, EIΠA!

genna είπε...

Δείξε...

melian είπε...

Γλυκιά μου Genna,είναι τόσα πολλά αυτά που μου λες...
Όχι, εναν τρεις σίγουρους μπορώ να σου δειξω με καμιά καμιά καμια μελαγχολία. Καμια λύπη, καμια στεναχώρια....η ζωή όσα έρθουν κι όσα πάνε.Κι η χαρά...; μικρή πάντα. Γιατί πώς μπορείς να χαρείς, αν δεν επιτρέψεις πρώτα να ρημάξουν τα μέσα σου; Στα μάτια τους είμαι υπερευαίσθητη κι ελαττωματική...και ζω μ' αυτά τα μάτια της αδιαφορίας και της επίκρισης πάνω μου.
Η πολλη φλυαρία είναι άσκοπη....και ο ύπνος τελευταία....τόσο μα τόσο ακριβός!
Ίσως τον βρω , ίσως και όχι...

melian είπε...

Όχι τρεις, τώρα που το σκέφτομαι...κι αλλους πολλους.
Τους παρατηρώ κι είναι η ζωή τους τόσο αρμονική!Νομιζω πως τίποτα δεν μπορεί να διαταράξει την αρμονία τους. Καμία λύπη, καμία χαρά, καμία σκέψη...τίποτα. Ένα θαυμα! Υπάρχουν αναπνέοντας και μόνο, πόσο καταπληκτικό μου φαίνεται! Ιδανική κατάστασις!Και μετά θες εσύ να διαβάζεις τον Καρυωτάκη και τον Έλιοτ....Genna δεν πας καλά....αυτά απαιτούν σκέψη και συμμετοχή

genna είπε...

...και είναι λίγο να διαβάζω έγω και
συ και όποιος άλλος Kαρυωτάκη και Eλιοτ μικρή μου... είναι λίγο να ζούμε μέσα στο χρόνο με όλα μαζί...
Πήγα μια βόλτα το πρωί στο κέντρο της Aθήνας, ένας αχταρμάς κόσμου...
Mουσικές... προεκλογικές εξαγγελίες
ενός στημένου σκηνικού...
Aτσαλάκωτοι όλοι, κύριοι και κυρίες
ξαφνικά εκεί που κάθε βράδυ ουρλιάζουν εκεί τόσο στημένοι, σαν να μην έχεις ξαναδεί το σύντροφο σου
με την τσίμπλα στο μάτι, που έχεις μάθει να λατρεύεις να τον βλέπεις με το κοστούμι του πρώτου ραντεβού...
Nα κυλιστώ στην άμμο θέλω μικρή μου
να μπερδεύομαι με την αθλιότητα για να αισθάνομαι ποιός αισθάνεται το ίδιο με μένα, το λουλουδάκι που σκάει, τον γέροντα που δεν μπορεί να περπατήσει και ζητάει κάποιον να τον πάει στο σπίτι...
Tην φρικτή μοναξιά του ζευγαριού,
αλλά που κανείς δεν τολμά να ομολογίσει φοβούμενος την μοναξιά. που ήδη βιώνει...
Aγόρασα ένα cd που ήθελα καιρό
του Joaquin Rodrigo το Concerto de Aranjuez και αισθάνομαι τον έρωτα στ' ακροδάχτυλα μου...
Δεν είναι αυτό αρμονία? σου σκάω και ένα φιλάκι στη μυτούλα...

melian είπε...

Ναι, είναι αρμονία το Concerto de Aranjuez.
Δάση μου έφερε στο νου, μακρινά. Δάση με έλατα και βόλτες με τον πατέρα μου, που λάτρευε τα δέντρα...που τώρα σε άλλα δάση....
Αυτό μου θύμισε...
Αλλά εσύ χαρούμενη, σαν υπόσχεση έρωτα να το ακούσεις.Δεν είναι σωστό να κουβαλάμε τόσοι θλίψη μέσα μας
Καλό σου βράδυ

nicon είπε...

Επαυξάνω για τον Rodrigo.

Σας φιλώ, κυρίες μου!