"Ασφυξία... και γκρίζο παντού.... στο δωμάτιο, στον ουρανό, στο μυαλό...

Η μικρή δέσμη φωτός ήταν ένα πολύ προσωρινό ξεγέλασμα, ικανό να ξυπνήσει μια μακρινή ανάμνηση στη διάρκεια των λίγων δευτερολέπτων που χάραξε μια φωτεινή ευθεία στο χώρο, αλλά χωρίς τη δύναμη να διώξει το σκοτάδι.

Σηκώθηκε να πάρει μερικές βαθιές ανάσες, έξω στον παγωμένο αέρα, να αναζωογονήσει τους ταλαιπωρημένους πνεύμονες...αλλά στάθηκε αδύνατο. Όσο και να πάσχιζε να δώσει έναν αργό ρυθμό στην αναπνοή, αυτή παρέμενε κοφτή και ασταθής.

Τα λουλούδια, εδώ και δύο βδομάδες στο μπαλκόνι εξόριστα, φαίνονταν ολόφρεσκα. Τους πήγαινε η παγωνιά των 2 και 4 βαθμών Κελσίου.

Ξαναμπήκε στη ζέστη του σπιτιού, κι ήταν αυτή η ζεστασιά η μόνη ανάγκη που αναγνώριζε.

Ο ύπνος από καιρό άγνωστο λήμμα...το ίδιο και η ανάγκη για τροφή.

Πήρε ένα ποτήρι νερό και προσπάθησε να κατεβάσει αργά μερικές γουλιές. Ακόμη κι αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο.

Αναζήτησε την αλήθεια μέσα στο όνειρο....ή μήπως ήταν το όνειρο η μόνη αλήθεια στην οποία ήθελε να πιστέψει;

Σε κάποιο σημείο όλα μπερδεύτηκαν. Όλα ξέφυγαν. Όλα άλλαξαν. Δεν ήξερε την αρχή της αλλαγής....αντιλαμβανόταν όμως την ασημαντότητά της.

Το μόνο που είχε σημασία τώρα ήταν τα πράσινα λιβάδια με τα οποία προσπαθούσε να ξεγελάσει εκείνες τις στιγμές. Το μικρό γεφυράκι που σαν ένα άλλο Rosebud στοίχειωνε το μυαλό, όταν το βλέμμα έμενε κενό.

Είχε επίγνωση του τι συνέβαινε....αλλά η γνώση δε συνεπάγεται και τη θεραπεία. Η θεραπεία απαιτούσε εκείνο το εσώτερο άγγιγμα, σαν αυτό της μικρής φωτεινής δέσμης, μόνο που εκείνο κράτησε για λίγα δευτερόλεπτα ."

..................................................

Κόπασε ο άνεμος. Ο ουρανός είναι γκρίζος και πάλι. Οι σημαίες ολοένα και λιγοστεύουν στα μπαλκόνια. Η εθνική μνήμη χάνεται σιγά σιγά. Ίσως να αντικατασταθεί με τον καιρό από μία παγκόσμια μνήμη.

Μία αδιαφορία για όλα...ένα ενδιαφέρον για τα πάντα.

Όλα κυλούν, όπως ωραία τα έλεγε ο Ηράκλειτος....όλα μεταβάλλονται