Ταξιδι

Πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις ταξιδεύοντας;
Όσο δείχνει ο χάρτης σου;

Όσο το μυαλό σου επιτρέπει; Όσο η ψυχή σου αντέχει;

Στις απέραντες στέπες της Μογγολίας άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί....προφυλαγμένο από γαλήνιους λόφους.

Μόνο εδώ, απ' όλα τα μέρη που επισκέφτηκα σ' αυτό το ταξίδι , ο ουρανός έχει το χρώμα μου και η νύχτα όλα τα αστέρια της .

Γιατί παντού τα σύννεφα μαζεύονται.....

αραιά στην αρχή

πιο πυκνα αργότερα..... ακολουθώντας τους μαιάνδρους του χρόνου σε λοφοπλαγιές αλλόσχημες

Πόσο ψηλά ν' ανέβεις....όταν σου κρύβουνε τον ήλιο;

Στον ατέλειωτο διαδρομο μιας παγόδας ψάχνω να τον βρω...θαμπό...ξεθωριασμένο...

Δεν είναι αυτός ο ήλιος μου

Αλλά είναι αυτός ο χρόνος μου

Παντού συντροφιά μου η ομίχλη...να μου κρύβει κάθε "μετά"

Μου αρέσει το παιχνίδι της....

για να με οδηγήσει μέσα από μυστικά μονοπάτια

εκεί που τα έργα του ανθρώπου νομίζουν πως νίκησαν......

τι;

δεν ξέρω

Έναν πηλινο στρατό θα φτιάξω να με φυλάει...

ψεύτικο...σαν κάθε κίνδυνο

αληθινό...σαν κάθε όνειρο

κι έναν τοξότη θα βάλω ακοίμητο φρουρό

να μου θυμιζει τον ποιητή:

"Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης

το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε."

Και άλλες εικόνες ....του μυαλού μου αυτές...πιο ισχυρές όμως...

Ένα σκοτεινό ιστιοφόρο με κατακόκκινα πανιά να εισβάλλει με ορμή μέσα στη φεγγαρόλουστη νύχτα στα λιμάνια του Hong Kong....

κι εγώ στην προκυμαία να ονειρεύομαι το ταξίδι δίπλα στα άλμπουρά του

μαγική πόλη...μαγικό νησί

ένας γαλήνιος διάδρομος ανάμεσα σε δέντρα με πλούσιες φυλλωσιές που κρύβονται μες στην ομίχλη...κάπου εκεί νιώθω τα ξωτικά κρυμμένα....δε γίνεται αλλιώς...κάποιος πρέπει να κατοικεί τα μαγικά αυτά μέρη...

ίσως αν μείνω εντελώς ακίνητη....ίσως....

ο λόφος του Δράκου από τη μια μεριά ... κι ο λόφος του Τίγρη από την άλλη...κι ανάμεσα τους 13 τάφοι αυτοκρατόρων...ζώα μεγάλα και δυνατα τους φυλάνε...στρατιώτες και μανδαρίνοι....μα δεν πρέπει να φοβούνται....γιατί παντού υπάρχει το πνεύμα του θεού Ουρανού...μέχρι κι εγώ νιωθω την παρουσία του... μια ηρεμία.....απόλυτη.....

στη στενωπό των πνευμάτων....

Πετώ μακριά...και ξέρω πως τίποτε δεν είναι μακριά...γιατί μέτρο όλων είναι μόνο ο χρόνος....ο χρόνος που κάνεις για να φτάσεις κάπου....

Γέρνω στο πλάι....και μαζί μου γέρνει και η θλίψη μου και η χαρά μου...προς τα αριστερά

Χάνομαι μέσα στα σύννεφα ...και είναι αυτά τα σύννεφα το πριν και το μετα μου

Κόβω το νήμα της ανάμνησης.... δεν υπάρχει πια

Αποσπασματικός ο λόγος και η σκέψη...που είναι πολλές σκέψεις μαζί...κοιτώ τις κορυφογραμμές...που διαγράφονται πεντακάθαρα.... και χαμογελώ στον Αριανμπότ....

Ναι, έτσι θα πρεπε να είναι η φύση και η σχέση μας με αυτή.....