Δέντρα γυμνά, ξεθωριασμένα στάχια, χωράφια σκεπασμένα με πάχνη, ένας γκρίζος ομιχλώδης ορίζοντας συνθέτουν την εικόνα του τοπίου της διαδρομής μου κατά την επιστροφή (μερικές φορές αναρωτιέμαι τι ακριβώς σημαίνει επιστροφή).....όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι η απεικόνιση ενός χειμωνιάτικου τοπίου Φλαμανδού ζωγράφου, να άγγιζαν μόνο επιφανειακά όπως η θέαση ενός πίνακα, αν όλη αυτή η μουντάδα δεν είχε διαποτίσει τόσο βαθιά το μέσα.

Περιγράφω εικόνες προσπαθώντας να ωραιοποιήσω αυτό που αρνούμαι να αναλύσω.

Μικρά, λεπτά πουλάκια σηκώνονται κατά συστάδες και μπερδεύονται μπροστά μου να διαταράξουν το κατά τ' άλλα ακίνητο τοπίο. Το εντός και αυτό των ματιών.

Κάποιος προσπαθούσε να μου εξηγήσει τους κινδύνους μιας παράτολμης πράξης....αλλά δεν καταλάβαινε πως δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος όταν έχεις ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο φράγμα συνειδητότητας. Κάπου εκεί βρίσκομαι. Μετά το φράγμα.

Οι γιορτές περνάνε, οι δείκτες του ρολογιού μετακινούνται.... μία ώρα.... μία μέρα... ένα χρόνο.... συνεχώς μετακινούνται, προσπαθώντας να εξηγήσουν τις αλλαγές που συμβαίνουν σε ό,τι μας περιβάλλει... στον εαυτό μας..... παντού. Μετρήσιμο μέγεθος ο χρόνος.

Ίσως και οι αλλαγές.

Άσκοπες σκέψεις, λέξεις....ίσως καλύτερα να παραμείνω στην περιγραφή των εικόνων.

Η μέρα σήμερα ξύπνησε πάλι λαμπρή, μ' αυτό το απίστευτο λουλακί που χαρίζει ο βοριάς όταν με την πνοή του διώχνει τα σύννεφα.

Μόνο μερικές χαριτωμένες λευκές τούφες διακόπτουν τη μονοτονία του γαλάζιου.

Όμορφος ουρανός....για όμορφες σκέψεις

να περάσετε όμορφα!

όταν ήμουν μικρή...θυμάμαι....ποτέ δεν εκφραζόμουν ελεύθερα...
ούτε στο γραπτό λόγο, ούτε στη ζωγραφική
θυμάμαι ότι πάντα ....έγραφα....ζωγράφιζα....αυτό που οι άλλοι ήθελαν να δουν....περίμεναν να δουν...
ποτέ δεν έβγαινα από τις νόρμες....ποτέ (το "ποτέ" προφέρεται με το "ε" έναν τόνο πιο ψηλά....έτσι το λέω....νομίζω πως η ακουστική των λέξεων μπορεί να μεταβάλει το νόημά τους)


τελευταία αντλώ χαρά από μηδαμινά πράγματα....πολλή χαρά
και λύπη από επίσης μηδαμινά πράγματα....πολλή λύπη

νομίζω πως μόνο η εσωτερική πληρότητα μπορεί να σε αφήσει ανεπηρέαστο....και να χαίρεσαι με την αληθινή χαρά ή να λυπάσαι όταν πράγματι πρέπει


στο τελευταίο μου ταξίδι έκρυβα την άρνηση σε μικρά χαρτάκια που κουβαλούσα παντού μαζί μου...εισιτήρια, περιτυλίγματα, αποδείξεις καταστημάτων....όταν επρόκειτο για επιστολόχαρτα ξενοδοχείων, ήταν μια μορφή μικρής ευτυχίας....


φαντασιωνόμουν μια ασυνθηκολόγητη ματαιότητα.... της είχα δώσει και χρώμα....θα προτιμούσα να παραδεχόταν την ανεπάρκειά της


κάπου είχα διαβάσει πως "το κακό με τα όνειρα δεν είναι ότι μένουν απραγματοποίητα, αλλά ότι πραγματοποιούνται"
μερικά από τα όνειρά μου πραγματοποιήθηκαν υπό πολύ λανθάνουσα μορφή

Από συνέντευξη του Stephen King


- Γιατί επιλέγετε τόσο φρικιαστικά θέματα;

Και η απάντηση:

- Γιατί θεωρείτε δεδομένο ότι έχω δυνατότητα επιλογής;


Πέρα από το ότι θεώρησα ευφυή την απάντηση, με έκανε να αναλογιστώ, πως πράγματι κάθε συγγραφέας γράφει μόνο αυτό που μπορεί να γράψει.

love actually

αγαπημένη ταινία, χαρούμενη, αισιόδοξη.....και αυτή τη φορά .....επίκαιρη

Χειμώνας

...σαν νάρκη ...χειμερία...μόνο που μετά το ξύπνημα, έλειπε η άνοιξη....θα έρθει ;
πόσο χειμώνα μπορεί να αντέξει κανείς; όντας ξύπνιος ;


φυσώ τους ομόκεντρους κύκλους και τους διαλύω
κάθε κύκλος ένα όνειρο, μερικές ανάσες σιγανές, ανεπαίσθητες και μια πάλλουσα ζωή


μετά άλλοι κύκλοι ή μάλλον πριν
με την άκρη τους με αγγίξανε...κι ο καθένας κάτι ανέσυρε...
αυτοί που γέννησαν την καταιγίδα
κάτι παλιακό, ξεχασμένο στη λήθη....ανύπαρκτο απ' όποια πλευρά κι αν το κοιτάξω
γιατί ταράχτηκαν τα νερά, ....;
δεν μπορείς να πραγματώσεις το αδύνατο


νοσταλγικοί ήχοι ξυπνούν ένα αίσθημα ζήλιας
που δε με αφορά, αλλά γεννιέται.....από ανάγκη
από την ανάγκη
δε θα μάθω ποτέ, γιατί δε θα ρωτήσω.....
μετά θα πονέσω


η επιθυμία αφορά το άϋλο

Διαβάζω τον αγαπημένο μου Στάθη....και αυτός ο άνθρωπος κάνει πάντα ένα περίεργο "κλικ" μέσα μου. Υπέροχη η γραφή του, απέραντη η ευαισθησία του, εντυπωσιακές οι γνώσεις του, λίγο (ως πολύ) μαύρες οι επιλογές του όσον αφορά ταινίες και βιβλία....ναι, του αρέσουν τα σκοτάδια. Έλκεται από αυτά όπως οι πεταλούδες από το φως.
Θυμάμαι έντονα την επιστροφή μου από ένα ταξίδι που θα μπορούσε να είχε αποβεί μοιραίο για την ύπαρξή μου. Ήταν η εποχή που το Symbol ήταν ένα πολύ επιτυχημένο περιοδικό εφημερίδας, πολύ διαφορετικό από όλα τα άλλα, το ξεζούμιζα στην κυριολεξία, λάτρευα τα ονόματα που γράφανε εκεί μέσα και φυσικά τα γνωστά edito του Στάθη.
Σ' εκείνο το ταξίδι λοιπόν κάπου στο κέντρο της Αφρικής, αισθάνθηκα για λίγες ώρες τη σκια του θανάτου πάνω μου. Δεν ήξερα πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή μου, αν θα επέστρεφα ποτέ πίσω...εννοώ συνειδητά....τελικά όμως όλα πήγαν καλά...και να'μαι εδώ να αραδιάζω γράμματα και λέξεις.
Θυμάμαι έντονα το ταξίδι της επιστροφής, μια επιστροφή από το καλοκαίρι στο χειμώνα...σε μια Αθήνα που για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια στρώθηκε από χιόνι....και το μόνο που επιθυμούσα, το μόνο που πραγματικά επιθυμούσα με τη σκια του θανάτου ακόμη στο μυαλό μου...ήταν ένα πρωινό, με έναν ζεστό καφέ και το Symbol στα χέρια μου, κουρνιασμένη στον καναπέ μου.
Μερικές φορές βρίσκεις στα πιο απλά πράγματα τους λόγους για να είσαι ζωντανός.

Τον ξαναδιάβαζα λοιπόν προχτές και ήταν πάλι πολύ στραμμένος εντός του....μιλώντας για καβάτζες και ανοσοποιητικά που δεν έχει σε επάρκεια για να αντιμετωπίσει τις γιορτές....και θυμήθηκα εκείνο το αξέχαστο ταξίδι επιστροφής στη ζωή.

-Σ' αγαπάω.
Πάντα έτσι ασυναίρετο....για να τραβάνε περισσότερο τα φωνήεντα. Σα να μεγάλωνε και η αγάπη με αυτή την έκταση του α πριν του ω.

Και πάντα ένα πλατύ χαμόγελο, μετά τη δήλωση....Σα να γινόταν πιο ευτυχισμένος με την εκφορά των δύο αυτών λέξεων που πάντα με εξέπλητταν ...Ναι, το κατάφερναν αυτό.....όσες φορές κι αν τις άκουγα......Δειλά τις αντιμετώπιζα .....όχι με επιφύλαξη, όχι....Δειλά...σαν να αποτελούσαν μια μη πραγματικότητα μέσα στο μυαλό μου.....σαν ένα όμορφο όνειρο...που δεν ήξερα πόσο αληθινό μπορούσε να είναι.

Έτσι με ξυπνούσε κάποια σαββατιάκα πρωινά....μ' αυτό το σ' αγαπάω....και η μέρα πριν ακόμη ξεκινήσει αποκτούσε χαμόγελο.


Πίνω το τσάι μου, όχι αυτό της Κίνας, βαριέμαι σήμερα τις τελετουργίες,ακούω τις αγαπημένες μου μουσικές.....
Η αναπνοή μου έχει μια τεχνητή ηρεμία.Τεχνητή....Είναι απαραίτητο να αναπνέω, και το κάνω με έναν σιγανό ρυθμό
Κατεβάζω το κεφάλι, χαμηλώνω τα μάτια, προσπαθώ να θυμηθώ της υποχρεώσεις μου απέναντι στη ζωή , τις βάζω σε μια τάξη....η τάξη πάντα βοηθά

Νομίζω πως η μέρα σήμερα είναι όμορφη....μ΄αυτά τα ξεδιάντροπα για χειμώνα γαλάζια...ξανακλειδώνω τη μνήμη.....επιστρέφω

Από τα κύματα (Β.Γουλφ)

"Παρ' όλα αυτά σαν παιδιά, διηγούμαστε μεταξύ μας ιστορίες κι επινοούμε για να τις στολίσουμε αυτές τις γελοίες, φαντασμαγορικές, όμορφες φράσεις. Πόσο μ' έχουν κουράσει οι ιστορίες, που προσγειώνονται όμορφα με τα πόδια στο χώμα! Και πόσο δυσπιστώ απέναντι στα καθωσπρέπει σχήματα ζωής, τα ζωγραφισμένα πάνω σε μισά φύλλα χαρτιού. Αρχίζω να λαχταράω κάποια σύντομη γλώσσα σαν αυτή που χρησιμοποιούν οι εραστές, σπασμένα λόγια, άναρθρες λέξεις, σαν το σούρσιμο ποδιών πάνω στο πεζοδρόμιο. Αρχίζω να ψάχνω για κάποιο σχήμα που να συμφωνεί περισσότερο μ' εκείνες τις στιγμές της ταπείνωσης και του θριάμβου που 'ρχονται αναμφισβήτητα από καιρό σε καιρό. Κρυμμένες σε κάποιο χαντάκι κάποια μέρα με καταιγίδα, ενώ έβρεχε, κι ύστερα τεράστια σύννεφα παρελαύνουν στον ουρανό, σύννεφα κουρελιασμένα, τούφες από σύννεφα. Αυτό που με γοητεύει τότε είναι η σύγχιση, το ύψος, η αδιαφορία κι η παραφορά. Μεγάλα σύννεφα που πάντα αλλάζουν, και κίνηση , κάτι που θυμίζει θειάφι, καταχθόνιο, συντριμμένο, φύρδην-μίγδην, που δεσπόζει, που σέρνεται χαμένο ξεσκισμένο, κι εγώ ξεχασμένος ασήμαντος, μέσα σ' ενα χαντάκι. Από την ιστορία, από το σχέδιο, δε βλέπω τότε ούτε ίχνος."

Το απόσπασμα είναι παρμένο από "Τα κύματα" ένα από τα πιο αριστοτεχνικά, κατά τη γνώμη μου, γραμμένα βιβλία. Και συγκεκριμένα από τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, όταν ο Μπέρναρντ, ένας από τους εξι πρωταγωνιστές μένει πια γέρος και μόνος, έχοντας χάσει όλους τους ανθρώπους που οι ζωές τους αλληλεπιδρούσαν με τη δική του....και κάνει κατά κάποιον τρόπο έναν απολογισμό.

"Ήμασταν όμως όλοι διαφορετικοί. Το μεδούλι- το παρθένο μεδούλι που καλύπτει τη ραχοκοκκαλιά έλιωνε σε διαφορετικά κομμάτια για τον καθένα από μας. Το μούγκρισμα του λουστράκου που 'κανε έρωτα στο δουλάκι ανάμεσα στους θάμνους της λαγοκερασιάς, τα ρούχα στο σκοινί που 'παιρνε άγρια ο αέρας, ο πεθαμένος στο χαντάκι, η μηλιά, ολόγυμνη στο σεληνόφωτο, ο αρουραίος που 'βριθε από σκουλήκια, η ανταύγεια που στάλαζε γαλάζιο- τ' άσπρο μας μεδούλι ήταν διαφορετικά χαραγμένο και λεκιασμένο με το καθένα απ' αυτά. Τον Λούις τον αηδίαζε η φύση της ανθρώπινης σάρκας, τη Ρόντα η σκληρότητά μας, η Σούζαν δεν μπορούσε να μοιραστεί τίποτα, ο Νέβιλ ήθελε τάξη, η Τζίνυ αγάπη και ούτω καθεξής. Καθώς τα κορμιά μας γίνονταν διαφορετικές οντότητες υποφέραμε τρομερά."


Όμως όλοι αυτοί οι φίλοι, αυτοι οι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους, όλοι 'φυγαν πριν από τον Μπέρναρντ. Κι ο Μπέρναρντ, δε θλίβεται....αντίθετα δοξολογεί τη μοναξιά του τέλους.

" Τώρα ας ψάλλω τη δοξολογία μου. Δόξα το Θεό για τη μοναξιά μας. Αφήστε με να μείνω μονάχος. Αφήστε με να βγάλω και να πετάξω τούτον τον πέπλο της ύπαρξης, τούτο το σύννεφο π' αλλάζει με τον παραμικρό ανασασμό, μέρα νύχτα, όλη μέρα κι όλη νύχτα. Στο διάστημα που κάθομαι εδώ αλλάζω. Είδα τον ουρανό ν' αλλάζει. Είδα σύννεφα να σκοτεινιάζουν τ' αστέρια, ύστερα να τ' αποκαλύπτουν και μετά να τα ξανακρύβουν πάλι. Τώρα έχω πάψει να κοιτάω την αλλαγή τους. Τώρα δε με βλέπει κανείς κι εγώ έχω πάψει ν'αλλάζω. Δόξα το Θεό για τη μοναξιά που μ' απάλλαξε απ' την πίεση των βλεμμάτων, από την πρόκληση του κορμιού, κι όλη την ανάγκη για φράσεις και ψέμματα."


Μα λίγο πιο πριν...λίγο πιο πριν..

"Μ' έχει κυριέψει η ψευδαίσθηση πως κάτι προσκολλιέται για μια στιγμή, κάτι που έχει στρογγυλάδα, βάρος, βάθος, κάτι που ολοκληρώνεται. Αυτό φαίνεται να 'ναι για την ώρα η ζωή μου. Θα στην έδινα ολόκληρη. Θα την έκοβα όπως κόβει κανείς ένα τσαμπί σταφύλια. Θα 'λεγα: - Πάρ' την, αυτή είναι η ζωή μου.
Δυστυχώς όμως, αυτό που βλέπω εγώ (τούτη τη σφαίρα, γεμάτη μορφές) εσύ δεν τη βλέπεις."

επειδή στο μυαλό μου μόνο ηλιαχτίδες έχω

Πολυέλαιοι σε σχήμα τρικάταρτης σκούνας κρέμονται σε δύο σημεία του μεγάλου και άδειου σαλονιού. Πάλι μετέφερε την τραπεζαρία αλλού. Δείγμα απελευθέρωσης από τις επιθυμίες των άλλων.


Σήμερα γιορτάζει το μικρό εκκλησάκι μας...θυμάσαι; Τι ρωτάω; Εδώ δε θυμάσαι άλλα πράγματα. Μερικές φορές αναρωτιέμαι ποιον σκοπό της υπάρξής σου βοηθούν αυτά τα κενά μνήμης που έχεις. Δε γίνεται...! Σε κάτι θα σου είναι χρήσιμα...και νομίζω πως διακρίνω σε τι. Δεν καις τη ζωή σου, όπως εγώ....την αφήνεις να σε οδηγεί σε ήρεμα λιμάνια, αντίθετα με μένα που μόνο στις φουρτουνιασμένες θάλασσες την οδηγώ, για να μπορώ να ζήσω την ένταση του κύματος, να ανασάνω τη μανία του, να βραχώ από το θαύμα του. Για να μπορώ να ζήσω την ομορφιά της επόμενης μέρας καταμεσής στο πέλαγο. Αυτή τη γαλήνη, την ηρεμία του ανοιχτού ορίζοντα...του δίχως όρια και περιορισμούς....τα χρώματα της σαγήνης του....


Πέντε κριτές ...ήταν όλοι τους εκεί, στη μεγάλη σάλα. Κανείς τους δεν μιλούσε, αλλά το βλέμμα τους ήταν απο μόνο του κατήγορο και για άλλη μια φορά έλειπε η υπεράσπιση.



- Γιατί διάλεξες το καράβι για τη δίκη;

(για να μην έχω έξοδο διαφυγής απαντώ....μέσα μου ...και αντικρίζω τους κριτές μου στα μάτια)

Το βαλς

Κάθομαι στην υπέροχη μπερζέρα σου, αυτήν που πάντα μου παραχωρείς αν και ξέρω πόσο "δική" σου είναι,
διαβάζω το οπισθόφυλλο ενός βιβλίου..... ο χώρος είναι τόσο γεμάτος από βιβλία, θα μπορούσα να ζω για πάντα εδώ.... ανάμεσά τους, μέσα στις σελίδες τους
Πριν λίγο βλέπαμε τα κύματα να σκάνε με ορμή στην άκρη της προβλήτας και ο Βοριάς σφύριζε στ' αυτιά μας κι ανακάτευε τα μαλλιά μας μέσα στην ερημιά της νύχτας
Μα τώρα μέσα στη ζεστασιά του σπιτιού, μού βάζεις Cohen και μου δείχνεις πόσο ευτυχισμένος είναι ανάμεσα στους δύο αγγέλους του
-Τον βλέπεις; με ρωτάς. Σε κανένα άλλο δίσκο δε χαμογελά έτσι. Είναι οι άγγελοι δίπλα του που του χάρισαν το χαμόγελο

Ξέρω τι μου λες.....καταλαβαίνω....
Αλλά το βαλς παραείναι μεθυστικό για να ακούσω οτιδήποτε
Φεύγω....χάνομαι....
στο μυαλό μου στροβιλίζομαι ήδη στη Βιέννη....
και δεν είσαι εσύ εκει δίπλα μου....κανείς δεν είναι
απλά στροβιλίζομαι σ' ενα όνειρο που δεν άρχισε ποτέ
που δε θα τελειώσει ποτέ
ακουμπώντας σ' εκείνον τον ώμο που λέει το τραγουδι
κρύβοντας σχολαστικά τη γιρλάντα που σχηματίστηκε
τη διάφανη ασήμαντη γιρλάντα
που ξεχώρισε την πλάνη και αναδύθηκε

Χάρισέ μου τη ζωή ενός βαλς
....φαντάζει τόσο αληθινή

Το δέντρο μου

Φεγγαροαχτίδες θέλω να κρεμάσω φέτος στο δέντρο μου

προσεχτικά θα τις ακουμπήσω να μην τρυπηθούν και χάσουν το ασημένιο φως τους

και διάφανες γιρλάντες από μικρές μικρές σταγόνες πρωινής δροσιάς

και καρύδια χρυσαφένια να κρέμονται από κόκκινες, μεταξωτές κορδέλες

και καμπανούλες που θα ηχούν παράξενα ντριν ντρον ντριν ντραν ντριν ντριν

καθέ μία και άλλη μελωδία

και ασημένιες τρομπετίτσες που κάθε βράδυ 12 με 3 θα βγάζουνε γλυκές νότες της τζαζ

και τυμπανάκια γιορτινά που θα χτυπάνε μόνα τους να δίνουνε ρυθμό

όχι υποχρεωτικά τον ίδιο

Κουκλάκια, όχι, δε θα βάλω, ούτε μικρά αρκουδάκια

αφού κάθε βράδυ το έχω προσέξει από άλλες φορές

μετά τη μαγική ώρα που όλα ησυχάζουν

έρχονται κρυφά τα ξωτικά και μικρές νεραϊδούλες

να παίξουνε με τα στολίδια, να χορέψουνε με τις νότες

και θέλουνε το χώρο τους

( κι ακόμη όνειρα νιογέννητα, που ακόμη δεν έλαμψαν στο φως της αυγής

αυτά θα μπουν σε κρυφά σημεία

για να μη μου τα πειράξει κανείς)

Εσαεί

Αφήνω τα Κύματα που πολύ μέσα μιλάνε...ίσως περισσότερο απ' όλα; και πιάνω το Ναυτίλο, να μου χαρίσει λίγο φως :

"Σίγουρα θα πρέπει να' ταν μια σταγόνα καθαρού νερού στην παιδική του ηλικία ο ήλιος. Από κει ο τρόπος που λάμπει στα ματοτσίνορα και το δρόσο που κρατά στους τοίχους με τις αγιογραφίες, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο.
Αφήνω τη διαφάνεια. Που έτσι και το φέρει η τύχη ν'αγαπήσεις μια κοπέλα, βλέπεις μέσα της: όπως στα ποιήματα.

Εάν υπάρχει ένας τρόπος να πεθάνεις χωρίς ν' αφανίζεσαι - είναι αυτός: μία διαφάνεια όπου τα ύστατα συστατικά σου - δρόσος, φωτιά- όντας ορατά για όλους, έτσι κι αλλιώς, θα υπάρχεις κι εσύ εσαεί." [Ο.Ε.]


Περνώντας μέσα από τα φωτεινά σας μονοπάτια.....σαν ένα χρέος

Από τα κύματα

[ Εν' άστρο πέρναγε μέσ' απ΄τα σύννεφα κάποια νύχτα κι εγώ είπα στ' αστέρι :"Κάψε με" ]



"Τα κύματα", Β. Γουλφ

Σχόλιο

Φτιάχνω έναν πλασματικό χώρο με όσο φως μου είναι απαραίτητο

Το πολύ πληγώνει..... τα μάτια.....

" Ας γυρίσουμε λοιπόν τις σελίδες, κι εγώ θα προσθέσω, για να διασκεδάσεις, ένα σχόλιο στο περιθώριο"

Ένα σχόλιο στο περιθώριο....

Τελευταία νιώθω την ύπαρξή μου σαν σχόλιο στο περιθώριο.

κρεμεζιές χάντρες σα δροσοσταλίδες ανατέλλοντος ήλιου

προσφορά

χλωμές φεγγαροαχτίδες κρυμμένης πανσελήνου

το ζητούμενο

κατακερματισμένο το χωρίς υπόσταση σώμα

δε ζητά

δε ζητά

ούτε το άλλο το κατασπαταλημένο πνεύμα

που έρμαιο των κυμάτων

αναζητεί μονο την ηρεμία στην απόγνωση

και πλάθει χρώματα

φρέσκα χρώματα, ζωηρά

σε μια ύπαρξη πέρα από αυτήν

όπου το φως αγκαλιάζει την άβυσσο

σε μια μη πραγματικότητα

στο μεταξύ παίρνω όλες τις συννεφένιες μου στολές

και τις τακτοποιώ ανάλογα με την απόχρωση

τις κρύβω μέσα σε ομιχλώδη βαλτοτόπια

εκεί που μόνο εγώ θα ξέρω να τις βρω

κι εδώ εξαντλείται ο εγωισμός μου

στη διεκδίκηση του γκρίζου

Παράξενο....σα να ένιωσα μια αύρα μέσα στην ανυπαρξία...

Ψεύτικη ήταν

Είναι κάτι αίθρια που βλέπουνε στο Νότο τώρα το χειμώνα

γεμάτα από άνθη

....συνηθισμένα.... πιο εξεζητημένα

αλλά πάντως άνθη

Με αραχνοϋφαντα πανιά χωρίζεται ο χώρος από τ' άλλα, τα πιο εσώτερα μέρη

για να μη λείψει κι από εκεί η ευωδιά τους, το φως του ήλιου

Και ξάφνου μια σκια πλανιέται, σ' αυτούς τους χώρους τους πολύ δικούς

μια σκια δύσοσμη που παντού αφήνει μια ενοχλητική σκόνη

σκόνη που μπορεί να κάτσει παντού

να βεβηλώσει με την ασκήμια της την ομορφιά

Γυμνή αισθάνθηκα στην αρχή

γυμνή και ανίκανη να προστατεύσω

...το αίθριο....τα λουλούδια...

Μετά κατάλαβα πως δεν είναι δύσκολο να αποτινάξεις τη σκόνη

Θέλει απλά μια ιδιαίτερη ικανότητα

[ Ένας ραβίνος είχε μια συζήτηση με τον Κύριο για τον Παράδεισο και την Κόλαση.
"Θα σου δείξω την Κόλαση", του είπε ο Κύριος και τον οδήγησε σ' ένα δωμάτιο που είχε στη μέση ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι. Οι άνθρωποι που κάθονταν γύρω απ΄το τραπέζι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι. Στη μέση του τραπεζιού βρισκόταν ένα τεράστιο καζάνι με νόστιμο φαγητό που μύριζε τόσο καταπληκτικά, ώστε το στόμα του ραβίνου γέμισε σάλιο. Όσοι κάθονταν στο τραπέζι κρατούσαν από ένα κουτάλι με πολύ μακρύ χέρι. Παρόλο που τα κουτάλια έφταναν ίσα ίσα το καζάνι, τα χερούλια τους ήταν πιο μακριά απ' τα μπράτσα των ανθρώπων που τα κρατούσαν: έτσι κανένας τους δεν μπορούσε να φάει, γιατί του ήταν αδύνατο να φέρει το φαγητό ως τα χείλη του. Ο ραβίνος είδε ότι η δυστυχία τους ήταν πραγματικά τρομερή.
"Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο", είπε ο Κύριος, και μπήκαν σ' ένα άλλο δωμάτιο, ακριβώς το ίδιο όπως το πρώτο. Κι εκεί υπήρχε το ίδιο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, το ίδιο καζάνι με φαγητό. Οι άνθρωποι εδώ, όπως και οι προηγούμενοι, κρατούσαν τα ίδια κουτάλια με μακριά χερούλια- εδώ όμως όλοι ήταν καλοφαγωμένοι και παχουλοί, γελούσαν και συζητούσαν. Ο ραβίνος δεν καταλάβαινε.
"Είναι απλό, αλλά απαιτεί μια συγκεκριμένη ικανότητα", είπε ο Κύριος. "Σ' αυτό το δωμάτιο, βλέπεις, έμαθαν να ταϊζουν ο ένας τον άλλον". ]


Μία χασιδική παραβολή από το " Η μάνα και το νόημα της ζωής" του Ίρβιν Γιάλομ

Κάθε νύχτα, την ώρα που οι λειμώνες πρασινίζουν ελεύθερα τις σκέψεις μου, προσκαλώ μία αύρα να χαϊδέψει τα άγρυπνα βλέφαρα, για να με οδηγήσει εκεί...στο όνειρο

Εκεί που στο τέρμα ενός ουράνιου τόξου, αφήνω τις σκέψεις να αιωρηθούν μέσα σε σύννεφα από χρωματιστές δροσοσταλίδες.

Εκεί που οι φωτεινές ακτίνες της αγάπης - τι άλλο θα μπορούσε να είναι η αγάπη από φως; - απλώνονται όχι σε ευθείες, αλλά σε ομόκεντρους κύκλους, των οποίων η διάμετρος ολοένα μεγαλώνει...μεγαλώνει.

Μέχρι να αγγίξει το άλλο τέρμα του τόξου.

σελήνη

Το διάστημα, λέει, και το ταξίδι στ' άστρα είναι όχι μόνο δικαίωμα μας αλλά και η μοίρα μας. Κι όμως, κανείς δεν ξαναπάτησε πάνω στο φεγγάρι από το 1972 και μετά.

Αφ' ενός οι αποστολές είναι πολύ δαπανηρές και αφ' ετέρου ό,τι ήταν να βρούνε το βρήκανε.

Το χαρτογραφήσανε λοιπόν το φεγγάρι, βαφτίσανε τις διάφορες περιοχές του με γήινα ονόματα, θάλασσα της Νηνεμίας, θάλασσα των Βροχών, θάλασσα της Γαλήνης ( μα πού τις βρήκαν τόσες θάλασσες εκεί πάνω), πήρανε και τα πετρώματά του για μελέτες...και όλα αυτά μέσα σε 3 χρόνια. Από το 1969 ως το 1972.

Η πρώτη επιτυχημένη προσσελήνωση ήταν η γνωστή με το Apollo 11 και τους Neil Armstrong, Edwin Aldrin και Micael Collin και η τελευταια το 1972 με το Apollo 17 και τον Cernan , που ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στη σελήνη.

Συνολικά, δώδεκα μόνο ξεχωριστοί συνάνθρωποί μας είχαν την τύχη να περπατήσουν πάνω του.

Ήταν αυτοί που είδαν τη γη να ανατέλλει από απέναντι, που ίσως να ένιωσαν από πρώτο χέρι πόσο μικροί, πόσο ασήμαντοι φαντάζουμε μέσα στη γενικότερη εικόνα του σύμπαντος και που μπόρεσαν να ζήσουν το όνειρο μιας ολόκληρης ανθρωπότητας, ρισκάροντας τη μοναδική ζωή τους.

as tears go by

It is the evening of the day
I sit and watch the children play
Smiling faces I can see
But not for me
I sit and watch
As tears go by

Ψιχάλιζε ...όλη τη μέρα, και μετά για λίγο... για πολύ λίγο έβγαινε ο ήλιος...σ΄ένα αδιάκοπο παιχνίδι....Όμως τα παιδιά τίποτα δεν καταλάβαιναν από το ψιλόβροχο, ούτε από το κρύο...σαν η βροχή να άγγιζε μόνο εμένα...και σαν να προκαλούσε εκείνο το άλλο, το σιγανό ψιχάλισμα, το εντός...
Εκείνα συνέχιζαν να παίζουν όπως κάνουν πάντα τα παιδιά...Παρακολουθούσα τα πιο αντικοινωνικά από αυτά...πόσο πιο γνήσια κοινωνικά είναι τελικά από όλους εμάς τους ενήλικες

Κι αμέσως μου ήρθαν οι νότες και τα λόγια του as tears go by

Ωστόσο σε έναν αγώνα να διώξω τη μελαγχολία αφήνω μικρές μικρές χαραμάδες για να εισβάλλεις κρυφά σαν ήλιος...και τότε ξέρω πως μόνο οι χαρούμενες νότες θα γεννηθούν στο μυαλό μου

Σήμερα όμως μόνο αυτές τις μελαγχολικές νότες βρίσκω και θέλω και πάλι να κουλουριαστώ σ ένα μικρό μικρό κουβαράκι, να μαζευτώ σ' ενα ανύπαρκτο τίποτα...ναι...αυτό...

η πόλη ή το μουσείο;

Χτες οι θύμισες με οδήγησαν σε όλα τα μήκη του πλανήτη που έτυχε να βρίσκομαι, όταν έκανε την είσοδό του ο νέος χρόνος

Και στάθηκαν λίγο παραπάνω στη μητρόπολη. Όχι επειδή ήταν το πιο όμορφο ταξίδι, σίγουρα δεν ήταν, αφού η μεγάλη πόλη μάλλον απογοήτευσε, με τόσο υπερβολικές προσδοκίες που είχαν εγκατασταθεί στο μυαλό. Απλά εκεί ήθελε να σταθεί η μνήμη για τους δικούς της λόγους.

Από την ώρα που μπήκαμε στο ξενοδοχείο,νιφάδες πυκνές άρχισαν να πέφτουν. Και συνέχισαν να πέφτουν κατά όλη τη διάρκεια της νύχτας. Ανάλαφρες, παχουλές έκαναν λιγότερο μουντό το γκρίζο του απέναντι τοίχου και θύμιζαν αμυδρά εκείνες τις άλλες στο μουσείο της Βιέννης στον πίνακα του van Valckenborch. Μόνο που εκεί το τοπίο ήταν τόσο φυσικό...! Εδώ το μόνο φυσικό ήταν οι ίδιες οι νιφάδες . Όλα τα κτίρια πανομοιότυπα γκρίζα υψώνονταν πολύ πάνω από τη γη, σ'έναν αγώνα ποιο θα φτάσει ψηλότερα.
Τόσο γκρίζο....υπερβολικά πολύ για μία πόλη. Όμως το χειρότερο με όλους αυτούς τους ουρανοξύστες ήταν ότι σου κρύβανε τον ουρανό και τον ήλιο.
Όνειρο ζωής η Ν.Υόρκη...από παιδί....Μα όπως συμβαίνει πάντα με τα όνειρα είναι πολύ πιο ωραία από την πραγματικότητα.

Την άλλη μέρα όλα ήταν κατάλευκα. Ένα πανέμορφο σκηνικό όταν είσαι στο σπίτι σου, αλλά όχι ακριβώς το ιδανικό όταν θέλεις να φας τις μέρες σου στους δρόμους.

Όλα υπολειτουργούσαν, ελάχιστες λεωφορειακές γραμμές εξυπηρετούσαν τον κόσμο και τα αυτοκίνητα ήταν λιγοστά, καθώς το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα.

Και όλα ήταν μαγικά, σε αυτήν την γκρίζα ομολογουμένως πολιτεία...αν ψάχνεις να βρεις τη μαγεία παντού.

Και η δική μου μαγεία βρήκε πατρίδα στο πιο όμορφο ίσως μουσείο του κόσμου, στο MΕΤ.

Το πιο όμορφα σκηνοθετημένο μουσείο.

Με τους τέσσερις καβαλάρηδες ιππότες να μοιάζουν ζωντανοί να καλπάζουν δίπλα σου. Κι εσύ να πλάθεις ιστορίες με το μυαλό σου για σταυροφορίες, και χρυσά δισκοπότηρα και βασιλιάδες Αρθούρους και άλλα τέτοια δυτικότροπα παραμύθια που σου έμαθε το Χόλιγουντ. Κι αμέσως μετά να αναζητάς όλους τους αγαπημένους σου Ιμπρεσσιονιστές Μονέ και Ντεγκά και Βαν Γκογκ και Σεζάν και...και...

Κι εκεί που νιώθεις να έχουν βαρύνει επάνω σου όλα αυτά τα υπέροχα εκθέματα, άλλα του αιγυπτιακού πολιτισμού , άλλα της πιο σύγχρονης ευρωπαϊκής γλυπτικής ....τόσο πλούσιας μα και ετερόκλητης θεματολογίας .... όμως και άκρως ενδιαφέρουσας, κυρίως χάρη στον τρόπο παρουσίασης....και θα ήθελες να πάρεις μια ανάσα, να ξεκουραστείς λιγάκι...ξάφνου βγαίνεις σ' ένα ξέφωτο, με άπλετο φως, με συντριβάνια και υπέροχους πίνακες γύρω τριγύρω...και για μια στιγμή αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι ακόμη μέσα στο ίδιο μουσείο. Ναι, εκεί βρίσκεσαι ακόμη, αυτό είναι σίγουρο....αλλά αυτή η τεραστίων διαστάσεων τζαμαρία που επιτρέπει στο εξωτερικό φως να μπει ανεμπόδιστα στο χώρο, σε κάνει να απορείς σε ποιο σημείο της πόλης βρίσκεσαι, μια που όταν μπήκες μέσα άφησες απ' έξω περιποιημένα μεν αλλά πανύψηλα κτίσματα...κι εδώ το μόνο που βλέπεις είναι χιόνι, χιόνι, χιόνι και πάλι χιόνι στη φύση....και χιονισμένα δέντρα και μεγάλες κατάλευκες και απάτητες εκτάσεις γης και ακόμη βλέπεις ουρανό, πολύ ουρανό, δεν ήξερες ότι αυτή η πόλη θα είχε τόσο πολύ ουρανό. Και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι αυτό είναι το Central Park, στο οποίο βλέπει η πίσω μεριά του Μουσείου, και κάθεσαι σ' ένα παγκάκι δίπλα στα συντριβάνια και ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι κανένα άλλο μουσείο δε θα μιλήσει έτσι μέσα σου και δίνεις μια υπόσχεση στον εαυτό σου, να ξανάρθεις, και την επόμενη φορά να είναι άνοιξη ή καλοκαίρι γιατί όσο γκρίζο και να έχει αυτή η πόλη σου χάρισε μία από τις πιο λευκές στιγμές της.

Μάης θα είναι την επόμενη φορά. Υπόσχεση.

Τελικά μάλλον προτιμώ το δυτικό ημισφαίριο. Και το βόρειο επίσης.

ευχαριστώ

Είναι κάτι που έχω ανάγκη να το γράψω. Ευχαριστώ για κάθε τρυφερό λόγο, που ειλικρινά μερικές φορές με φέρνει σε δύσκολη θέση.

Τα λόγια σας είναι σαν χάδι, εκείνες τις στιγμές, και θα ήτανε χάδι ακόμη κι αν εκδηλωνόταν με μία απλή Καλησπέρα.

Μερικές φορές βάζω χαλινάρι σε όλη τη θλίψη που κουβαλώ μέσα μου, γιατί λέω με το μυαλό μου, αφού θα με διαβάσει έστω κι ένας, δεν πρέπει να τον επηρεάζω αρνητικά.

Είναι κι άλλες στιγμές όμως που τα συναισθήματα θεριεύουν μέσα μου και δεν υπακούν σε κανένα χαλινάρι.

Ουσιαστικά έχω μόνο μία επιλογή. Να γράφω ή να μη γράφω τα αρνητικά συναισθήματα. Γιατί να τα διώξω στην παρούσα φάση της ζωής μου δεν μπορώ.

Και, ναι....καταβάλλω σοβαρές προσπάθειες να απομακρύνω την παραίτηση και την άρνηση από πάνω μου ( που δημιουργούν ένα υπέροχο κοκτέιλ αδιαφορίας, τόσο ξένης για κάθε μορφή υγιούς ζωής), αλλά δε με βοηθά πάντα η ψυχοσύνθεσή μου. Προφανώς το εργοστάσιο που με κατασκεύασε, με έκανε ελαττωματική, αλλά αναγνωρίζω ότι δεν οφείλει κανένας να ανέχεται την ελαττωματικότητά μου

Και όχι...δεν είναι ανάγκη να σχολιάσετε...τα σχόλια δεν τα κλείνω, γιατί δεν το θεωρώ ευγενικό, να μην έχει κάποιος το δικαίωμα να μιλήσει...

Ταξίδι

Αν το ταξίδι του ανθρώπου έχει προορισμό...! (με ρώτησε ο γλυκύτατος Caesar , αλλά δεν μπορώ να απαντήσω με λίγες λέξεις ....ούτε και στο ποιο ημισφαίριο προτιμώ, έχω απάντηση)
Αναγνωρίζω τη μεταφορά στις λέξεις αυτές, αλλά θα προτιμήσω να αναφερθώ αρχικά στην κυριολεκτική τους σημασία, και ίσως μέσω αυτής να φτάσω και στον όποιο προορισμό της ζωής του ανθρώπου.

Το ιδανικό ταξίδι για μένα είναι άνευ προορισμού. Ξεκινά με μια ελαφρά αποσκευή στο χέρι, σ' ένα αεροδρόμιο για ένα άγνωστο πού....Η επιλογή του προορισμού γίνεται αυθόρμητα εκεί, ανάλογα με το ποια πτήση φαντάζει, για εκείνη τη στιγμή και μόνο, σαν η πιο δελεαστική.
Προτιμώ την έναρξη του ταξιδιού σ' ενα αεροδρόμιο και όχι σ' εναν σταθμό τρένων ή σε ένα λιμάνι, για να υπάρχει η δυνατότητα της γρήγορης απομάκρυνσης από κάθε τι το οικείο και γνώριμο. Όσο για τη συνέχεια...θα διαμορφώνεται κάθε φορά από τη διάθεση της στιγμής, και θα μπορεί να γίνει με οποιοδήποτε μέσο μεταφοράς. Η διάρκεια παραμονής κάπου, δε θα πρέπει να είναι προκαθορισμένη ούτε και ο επόμενος προορισμός. Μόνο η διάθεση της στιγμής θα αποφασίζει για τόσο σοβαρά θέματα. Όλα θα καθορίζονται από τις φωνές που θα μιλάνε εντός...
-Φύγε, αυτό το μέρος δεν έχει πια τίποτε να σου προσφέρει...! ή -Κάθισε ακόμη λίγο, είναι τόσο όμορφα...!
Αυτό είναι το ιδανικό ταξίδι ....στο μυαλό μου....

Μάλλον αυτός είναι και ο ιδανικός τρόπος για να αντιμετωπίσει κανείς τη ζωή. Ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Με μία αέναη κίνηση μόνο, που θα διαμορφώνεται από τις ανάγκες της στιγμής και τα αντίστοιχα συναισθήματα

Πριν μερικά χρόνια είχα διαβάσει ένα πανέμορφο κείμενο του κ. Τσαγκαρουσιάνου, σχετικά με την αγάπη του για τα ταξίδια. Ίσως να είναι ό,τι πιο όμορφο έχει γράψει μέχρι τώρα ή ίσως να είναι αυτό που μίλησε περισσότερο μέσα μου...
Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Καθημερινής τότε, αλλά περιέχεται και "Στον παλιό καταρράκτη".
Σε όλο το κείμενο ο δημοσιογράφος αναρωτιέται γιατί ταξιδεύει. Για να καταλήξει πως:

" Το ταξίδι δεν είναι κάτι διαφορετικό απ'τη ζωή. Είναι η ζωή, στην πιο ενεργητική, πάλλουσα και θεαματική μορφή της. Κάνεις το γύρο της φυλακής σου, γνωρίζεις τους γείτονές σου, ψάχνεις τα κομμάτια που σου λείπουν κι επιστρέφεις στην αληθινή πατρίδα σου, στην παιδική ηλικία, τότε που ήσουνα ολοπρόσωπος, αθρυμμάτιστος και σίγουρος για ορισμένα πράγματα, στο πατρικό με τα σκυλιά, τις λεμονιές που σφύζουν από καρπό την αυγή και τον πατέρα σου που ήταν στα μάτια σου Θεός, κι έτσι ήταν όλα εντάξει.
Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα ταξίδι σ' αυτό που ήταν. Ενα ταξίδι πίσω στο χώμα του. Ένα ταξίδι πίσω στο χώμα."

Και τώρα μπορώ να επανέλθω στην αρχή...αν το ταξίδι του ανθρώπου έχει προορισμό. Ίσως αυτός να είναι ο μόνος προορισμός. Μια επιστροφή σ'αυτό που ήμασταν.
Ίσως γι' αυτό όπως έχω γράψει και παλιότερα κανένα "μακριά" δεν φαντάζει πια στο νου μου πολύ μακριά.

Νοέμβρης

πλέον μπορώ να βυθίζομαι στα άδυτα της θλίψης μου ελεύθερα

σαν να μπαίνω σ' εκείνο το μοναχικό τρένο που όλο πιο μακριά με ταξιδεύει σε λευκούς χειμώνες

και απατηλά στο όνειρο σκούρα, γκρίζα, χαμένα βοσκοτόπια

κανένα σημάδι ανθρώπινης πνοής

σαν να έχει δωθεί μία τελείως παράλογη παράταση σε ένα έργο που από καιρό έχει τελειώσει

όλες οι εικόνες σαν μέρος κινηματογραφικής ταινίας που άγνωστο ποιον αφορά

άβουλη επόπτρια της αλλαγής των εποχών και μόνο

θα μπορούσε να θεωρηθεί ζωή η εποπτεία των αλλαγών στην κίνηση των βαγονιών;

και της περιρρέουσας θλίψης;



....όμως το αύριο είναι μια άλλη μέρα
....για τους άλλους

"Ασφυξία... και γκρίζο παντού.... στο δωμάτιο, στον ουρανό, στο μυαλό...

Η μικρή δέσμη φωτός ήταν ένα πολύ προσωρινό ξεγέλασμα, ικανό να ξυπνήσει μια μακρινή ανάμνηση στη διάρκεια των λίγων δευτερολέπτων που χάραξε μια φωτεινή ευθεία στο χώρο, αλλά χωρίς τη δύναμη να διώξει το σκοτάδι.

Σηκώθηκε να πάρει μερικές βαθιές ανάσες, έξω στον παγωμένο αέρα, να αναζωογονήσει τους ταλαιπωρημένους πνεύμονες...αλλά στάθηκε αδύνατο. Όσο και να πάσχιζε να δώσει έναν αργό ρυθμό στην αναπνοή, αυτή παρέμενε κοφτή και ασταθής.

Τα λουλούδια, εδώ και δύο βδομάδες στο μπαλκόνι εξόριστα, φαίνονταν ολόφρεσκα. Τους πήγαινε η παγωνιά των 2 και 4 βαθμών Κελσίου.

Ξαναμπήκε στη ζέστη του σπιτιού, κι ήταν αυτή η ζεστασιά η μόνη ανάγκη που αναγνώριζε.

Ο ύπνος από καιρό άγνωστο λήμμα...το ίδιο και η ανάγκη για τροφή.

Πήρε ένα ποτήρι νερό και προσπάθησε να κατεβάσει αργά μερικές γουλιές. Ακόμη κι αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο.

Αναζήτησε την αλήθεια μέσα στο όνειρο....ή μήπως ήταν το όνειρο η μόνη αλήθεια στην οποία ήθελε να πιστέψει;

Σε κάποιο σημείο όλα μπερδεύτηκαν. Όλα ξέφυγαν. Όλα άλλαξαν. Δεν ήξερε την αρχή της αλλαγής....αντιλαμβανόταν όμως την ασημαντότητά της.

Το μόνο που είχε σημασία τώρα ήταν τα πράσινα λιβάδια με τα οποία προσπαθούσε να ξεγελάσει εκείνες τις στιγμές. Το μικρό γεφυράκι που σαν ένα άλλο Rosebud στοίχειωνε το μυαλό, όταν το βλέμμα έμενε κενό.

Είχε επίγνωση του τι συνέβαινε....αλλά η γνώση δε συνεπάγεται και τη θεραπεία. Η θεραπεία απαιτούσε εκείνο το εσώτερο άγγιγμα, σαν αυτό της μικρής φωτεινής δέσμης, μόνο που εκείνο κράτησε για λίγα δευτερόλεπτα ."

..................................................

Κόπασε ο άνεμος. Ο ουρανός είναι γκρίζος και πάλι. Οι σημαίες ολοένα και λιγοστεύουν στα μπαλκόνια. Η εθνική μνήμη χάνεται σιγά σιγά. Ίσως να αντικατασταθεί με τον καιρό από μία παγκόσμια μνήμη.

Μία αδιαφορία για όλα...ένα ενδιαφέρον για τα πάντα.

Όλα κυλούν, όπως ωραία τα έλεγε ο Ηράκλειτος....όλα μεταβάλλονται

"There was once a very lovely, very frightened girl.

She lived alone except for a nameless cat."

Αγαπημένο τραγούδι το Moon river, αγαπημένη η εκτέλεση από την Audrey και ίσως ο πιο γλυκός τρόπος για να πεις "Γεια" σε κάποιον....

Μια σειρά ατίθασων σκέψεων έχει κατακλύσει από χτες το νου. Μια σειρά λογικών... ατίθασων σκέψεων...που αναγνώρισαν το παράλογο και το ψεύτικο.
Το προσωπικό μου παράλογο.

Μα πριν αναφερθώ σ' εκείνες.... όμορφες εικόνες με πλημμύρισαν ξαφνικά από ανεξήγητο συνειρμό...και λίγο απάλυναν το μάλωμα προς τον εαυτό μου
Προσπαθούσα να θυμηθώ το όνομα του ερωτευμένου με τη Μελίνα νέου....Πόσο άγαρμπος ήταν...! Ψηλός, ξερακιανός με το αποστεωμένο σαν του Χριστού πρόσωπο, αξύριστο...να παίζει την κιθάρα του στις εκδρομές...κι όλο ένα όνομα να συλλαβίζει...Με-λί-να...Με-λί-να.. Τι όμορφο όνομα! Τι όμορφο κορίτσι!
Όμορφη ήταν.... σίγουρα..... μα ο έρωτας του την ξεπερνούσε σε ομορφιά. Κι αν καμία μας δεν ζήλεψε τη Μελίνα...όλες ζηλέψαμε τον έρωτα εκείνο τον εφηβικό

Και τώρα που θυμήθηκα τ' όνομα του ...δεν μπορώ να το γράψω ...δεν μπορώ...γιατί άλλες μνήμες φέρνει...μάλλον τούτες δεν είναι μνήμες...οράματα αναμνήσεων είναι
Και ίσως ο συνειρμός να μην ήταν και τόσο ανεξήγητος. Περίεργο τρόπο που βρίσκει καμιά φορά το μυαλό να μας χαϊδεύει!

Στο τώρα γυρνάω... και ανάμεσα στις λέξεις μας σαν σκιά φτερουγίζει, εκείνη η ανείπωτη...και πόσο θέλω κάτω από τα φτερά της να κουρνιάσω και να προστάξω το χρόνο εκείνη τη μοναδική στιγμή, ακίνητος να μείνει...μην τολμήσει ...ετούτη τη φορά...μην τολμήσει...σαν άλλοτε παιχνίδια να μου κάνει.
Ετούτη τη φορά να παίξει σωστά...και στο πρόσταγμα να υπακούσει.

Αναζητώ τις απαντήσεις....κι όλες λάθος τις βρίσκω...
Πώς είναι δυνατόν...αναρωτιέμαι...Ποτέ δεν παραπλάνησα τον εαυτό με αυταπάτες μιας ψεύτικης ευφυίας...αλλά μέχρι του σημείου αυτής της ολοφάνερης ηλιθιότητας...
Αναρωτιέμαι...αναρωτιέμαι...
Και ανατρέπομαι...
Κι εύχομαι η λίγη λογική που ενδεχομένως να κατοικεί σε κείνο το σημείο που θα 'πρεπε, να κάνει λίγο πιο σωστά τη δουλειά της στο εξής.

Ήταν ένα διαφορετικό φθινόπωρο.
Με τους πόθους να έχουν καταλαγιάσει και να αποτελούν ίσως όχι μακρινό, αλλά οπωσδήποτε παρελθόν.
Με το μέλλον να μην έχει κάνει ακόμη την ορμητική του είσοδο.....Δεν είχε περάσει ακόμη εκείνο το σημείο, το χωρίς επιστροφή.
Στα πάντα υπήρχε μία ρευστότητα...... όλα ήταν δυνατά και ίσως αδύνατα ταυτόχρονα. Όλα εξαρτόνταν από μια μικρή κλωστούλα, που μερικές φορές μπορεί να ήταν και απλά μια απόφαση της στιγμής, μία συγκυρία της τύχης, ένα αβέβαιο κάλεσμα από μια φωνή μυστική...

Σ' εκείνο το διάλειμμα...το ανάμεσα σε δύο πράξεις...θυμάμαι έντονα τα χρώματα του φθινοπώρου...
Μοναχικές βόλτες σε χαμηλοφωτισμένα δρομάκια, ανάμεσα σε κρατικά θέατρα και παλάτια. Όλα σε νεοκλασσικό ρυθμό, μέσα σε στρέμματα από γκαζόν γεμάτο από τα φύλλα των φυλλοβόλων που είχαν πέσει.
Τα ίδια φύλλα που αποσπούσαν την προσοχή, όταν ο άνεμος τα έσερνε σε έναν τρελό χορό, την ώρα μιας κοπιαστικής προσπάθειας συγκέντρωσης στην Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη, για την εκπόνηση μιας μάλλον ανιαρής εργασίας...Πώς να συγκεντρωθεί κανείς δίπλα σε μια τεράστια τζαμαρία, απ' όπου η θέα προς το πάρκο ήταν συγκλονιστική....!
Σύννεφα να ταξιδεύουν βιαστικά, ν' αλλάζουν σχήματα και μορφές κάθε λίγο, δέντρα να λυγούν σε κάθε ράπισμα του αέρα, άνθρωποι να προχωρούν νωχελικά μέσα σε όλη αυτήν την παραζάλη...και όλα αυτά βουβά....μέσα από έναν αποστειρωμένο χώρο, όπου κανένας ήχος δεν τάραζε τη σιωπή...σαν ταινία βωβού κινηματογράφου.
Χανόμουν μέσα σε βιβλία και σε λέξεις...ήξερα πως όλα αυτά ήταν ένα διάλειμμα...δεν ήθελα να επιταχύνω τους ρυθμούς καμιάς εξέλιξης...μόνο ν' αφήνω τα πράγματα να κυλούν.
Η αλλαγή, η θεμελιώδης.... για τη συνέχιση της ύπαρξής μου.... είχε ήδη συντελεστεί.
Κι αυτό ήταν μία γνώση που βαθιά είχε χαραχτεί μέσα μου.

Νομίζω πως Μάης ήταν (νομίζω.......ποιο νομίζω; ...πιο βαθιά γνώση δεν υπάρχει μέσα μου. Κάποτε μπορεί να ξεχάσω το όνομά μου, αλλά δεν θα ξεχάσω ότι ήταν Μάης....) Μάης θα' ναι πάντα όταν στα όνειρα θα έρχεσαι για να αποδεικνύεις πως κάποτε με τη ζωντανή σου παρουσία, μου έδειξες το πόσο φτωχικά ήταν. Γιατί όντως πολύ φτωχά μπροστά στη δύναμη σου να φωτίζεις με αλλόκοσμο φως το σύμπαν μου, να καταργείς τις αντιστάσεις μου, να μ' αγαπάς μ' αυτόν τον ισοπεδωτικό τρόπο που δεν μου έδινε άλλη επιλογή παρά κι εγώ να σ' αγαπώ.

Κι αυτό που μου ' μαθες αγάπη, ήταν μόνο στο απόλυτο να ησυχάζω. Μόνο το απόλυτο να επιζητώ. Μόνο στο απόλυτο να δίνομαι.

Και μόνο την αλήθεια να εμπιστεύομαι.

Όταν γελώ να φωτίζω κόσμους...κι όταν σιωπηλά σε κοιτούσα..... πόσο ξένη με σένα αυτή η σιωπή...!...δεν την ανεχόσουν...με τίποτα δεν την ανεχόσουν....κι αμέσως με γέλια ξαναγέμιζες το χώρο.

Διαβάζω αν είναι πιο σημαντικό ν'αγαπάς ή να σ' αγαπούν....κι εγώ ποτέ δεν θα απαντήσω το ένα ή το άλλο...αυτό το ρήμα μόνο ζευγαρωμένο αξίζει να ζει.

Δρόσισε, συννέφιασε, άλλαξε.

Η ελιά, η σφιχταγκαλιασμένη με τον κισσό..... τι συνύπαρξη κι αυτή;

- δεν ξέρω αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω άρρωστη ή ρομαντική-

λυγίζει σε κάθε ριπή του ανέμου τα βαρυφορτωμένα της κλαδιά

Πέντε κότσυφες χοροπηδούν πάραυτα στο φρεσκοκουρεμένο γκαζόν

Όλοι αρσενικοί με τα πορτοκαλόχρωμα ράμφη τους.

Καθαρίζω τα τοπία μέσα μου και τα τακτοποιώ, για να με βρίσκω καλύτερα.

Πετώ στο ενδιάμεσο κρυφά, μυστικά

σε φιλώ τρυφερά στα βλέφαρα ενώ κοιμάσαι

μόλις που σε αγγίζω -σαν μικρή πεταλούδα- και απομακρύνομαι γρήγορα

Ξανά πίσω στα φανάρια

στο δρόμο για το Grand Stanford

Κλείνω τα μάτια να παίξω το παιχνίδι

τακ....τακ....τακ....τακ...

μου θυμίζει το άλλο στο περβάζι

οι ρυθμοί αργοί

πιο γρήγοροι όμως από τους χτύπους της καρδιάς

με αγχώνουν

στην αλλαγή του ρυθμού περνώ απέναντι

πάντα με κλειστά τα μάτια

τα αυτοκίνητα στριγκλίζουν δίπλα μου

απέναντι στο ξενοδοχείο ανεβαίνω στην πισίνα

μόνη

ο ήλιος καίει

βουτώ κάθε δέκα λεπτά, να δροσιστώ

ο αέρας υγρός, πηχτός σαν πυκνή ομίχλη καλοκαιριάτικα

Διαβάζω τη Βρήλαντ

όμορφη γραφή

Αλλά πιο όμορφη η μοναξιά μου εδώ πάνω, κοντά στον ουρανό

κι ας είναι γκρίζος

Καμιά φορά και το γκρι έχει τη σωστή απόχρωση

Αντίθετα με την αγαπημένη μου Σαγκάν που αναφώνησε στο πρώτο της βιβλίο "Καλημέρα Θλίψη", τίτλος που καθόλου δεν ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία της, μια που μάλλον ήταν από τους ανθρώπους που γεννήθηκε για να είναι ευτυχισμένη, μ' αυτό το ιδιαίτερο κάρμα, που δεν θα της επέτρεπε ποτέ να διαιωνίσει μία δυσάρεστη κατάσταση στη ζωή της....όλη της η ζωή ένα ρίσκο ήταν, αναζητώντας την εκάστοτε πηγή της ευτυχίας της....

Αντίθετα λοιπόν με τον τίτλο του βιβλίου της, οι μόνες Καλημέρες που θα ήθελα να απευθύνω σήμερα θα ήταν στη χαρά, στη ζωή και σε ό, τι μας την ομορφαίνει.

Συνήθως η ικανότητα μου περιορίζεται στο να βλέπω το μαύρο παντού. Κάτι για το οποίο με μισώ. Αλλά σήμερα μπορώ να με μισήσω λιγότερο.

Μια διαρκής επανάληψη στο δίχως νόημα

Ένα αύριο γυμνό

Μια αγάπη τόσο έντονα αντιληπτή, τόσο ξεκάθαρα εκφρασμένη

σαν χρωματική έκρηξη σε σκοτεινό ουρανό

και τόσο αδύναμη να ζήσει

(ακόμη δεν τολμώ να πω " αδύνατο" )

Μια γνώση ρεαλιστικά ισοπεδωτική

Άραγε γι' αυτό η απέχθεια γι' αυτήν;

Ζωή χωρις γνώση, στερείται ελάχιστα

Ζωή χωρίς όνειρο;

Ελπίδα ;

Μόνο μια απουσία.

Το όνειρο μιας καταιγίδας γεννιέται μέσα μου.

Όταν όλα χάνονται, διαλύω τον εαυτό μου

εις τα εξ ων συνετέθη

αναζητώντας μια δύναμη εντός

που δεν....

απλά δεν....

Σε κανένα αύριο .....

Αφήνομαι στη μαγεία της συγκεκριμένης μελωδίας όταν τα συναισθήματα συμβαδίζουν με τις νότες της.

Δε χρειάζεται να την ακούσω για να γεννηθεί μέσα στο μυαλό μου. Υπάρχει ήδη εκεί, καθώς γεννιέται με τη διάθεσή μου.

Πάλι το νου σε ταξίδια πρέπει να οδηγήσω....Εκεί που η απαλλαγή από το βάρος της συνειδητής ύπαρξης είναι πιο εύκολη.

Μόνο εικόνες και παραστάσεις. Όσο γρηγορότερη η εναλλαγή, τόσο καλύτερα.

Κανένα πριν. Κανένα μετά.

Τα βλέμματα μελαγχολικά στο εκάστοτε τώρα.

Επαρκούν...για μια ζωή....

Ένα μικρό φιλί, αυθόρμητο, από τη μικρή Στελλίτσα και η μέρα ομορφαίνει...τόσο απλά.

Είναι περίεργο πόσο προικισμένα είναι μερικά πλάσματα σε αυτόν τον κόσμο ! Μια τέτοια περίπτωση είναι και η μικρή μου Στέλλα. Ένα μόνιμο χαμόγελο στο μικρό προσωπάκι της μπορεί να φτιάξει τη μέρα του οποιουδήποτε. Πόσο μάλλον όταν ανακαλύπτει και την τρομερή ευστροφία της, την κατά πολύ μεγαλύτερη για την ηλικία της ωριμότητα, την αστείρευτη περιέργειά της για το καθετί και όλα αυτά με μια παιδιάστικη χάρη ολόδικιά της.

Ένα φιλάκι στο μάγουλο από τη Στέλλα είναι δώρο.

Το σπίτι

Όλα εικόνες είναι...

όλα.

Η δύναμη της εικόνας.

Της πραγματικής.

Του νου.

Και τώρα μια άλλη εικόνα

Είναι ένα σπίτι σ' έναν πίνακα

Ένα σπίτι που μοιάζει να χορεύει στη μέση μιας διασταύρωσης.

Ένα σπίτι παλαιικό, με ξύλινους εξώστες, με φθαρμένα κεραμίδια, με ξεφτισμένους σοβάδες, σε χρώματα μουντών φθινοπωρινών πρωινών.

Ένα σπίτι γερασμένο, που στέκει λοξά και μοιάζει μόλις να έχει πάρει χαρούμενα μια στροφή.

Το σπίτι αυτό έχει πολλά παράθυρα, για να τρυπώνει ο ήλιος από παντού. Έχει πολλές χαραμάδες για ν' αναπνέει το φρέσκο αεράκι.

Οι περαστικοί περνούν αδιάφορα από μπροστά του, σαν να το θεωρούν συνηθισμένο φαινόμενο το να χορεύουν βαλς τα σπίτια...Ή....σαν να θέλουν να αγνοήσουν την ξετσιπωσιά του, που τολμά εκεί παραδίπλα τους, να μη στέκει ακίνητο όπως προστάζουν όλοι οι νόμοι της φυσικής.

Αλλά οι κάτοικοι αυτού του σπιτιού...που κάθε λίγο στροβιλίζονται με τους ρυθμούς του, έχουν διαποτιστεί τόσο απ' την χαρούμενη διάθεσή του, που δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν μια ακίνητη ζωή, δίχως να νιώσουν δυστυχισμένοι. Κι έτσι φορώντας τα γιορτινά τους και το καλύτερό τους χαμόγελο, συμμετέχουν άθελά τους σε μια αέναη γιορτή.

ιστορίες και όνειρα

Η Αλίκη κάθισε κάτω από τη γέρικη καρυδιά κι έστρεψε το βλέμμα της στο πλούσιο φύλλωμα, που έκρυβε τον ουρανό. Αλλά αυτό καθόλου δεν την ενοχλούσε , γιατί είχε από καιρό καταλάβει ότι το χρώμα της χαράς ήταν το πράσινο και όχι το γαλάζιο, όπως νόμιζε αρχικά. Και καθώς ο άνεμος τριγύριζε μεθυστικά ανάμεσα στις φυλλωσιές, κάθε μικρό-μικρό φυλλαράκι είχε και μια ιστορία να της πει. Μια ιστορία γεμάτη αλήθειες και ψέματα. Γιατί πόσες αλήθειες μπορεί να σηκώσει πια ένας άνθρωπος; Και καθώς άφηνε τις ιστορίες αυτές να εισχωρούν μέσα από το δέρμα στο αίμα της κι από εκεί να φτάνουν μέχρι την καρδιά και το μυαλό της, πλημμύριζε από διάφορα συναισθήματα. Άλλοτε γελούσε δυνατά...άλλοτε δεν μπορούσε να σταματήσει τους λυγμούς, τόσο την συνεπαίρνανε οι μαγικές λεξούλες...άλλοτε βυθιζότανε σε σκέψεις πρωτόγνωρες και αναζητούσε....ολοένα αναζητούσε τα βαθύτερα νοήματα...όχι ότι είχε σημασία να τα βρει....τα νοήματα δεν έχουν ποτέ καμία αξία..... αντίθετα με τη χαρά και την ευδαιμονία...
Κι έτσι απ' όλες εκείνες τις ιστορίες προτιμούσε αυτές που την έκαναν να γελάει..κι ας ήξερε ότι ήταν ψεύτικες οι πιο πολλές...
'Ωρες-ώρες ο άνεμος δυνάμωνε και έριχνε στα μαλλιά της τα φυλλαράκια που είχαν πει την ιστορία τους. Την χαρούμενη ή λυπητερή. Τη μικρή ή μεγάλη. Την αληθινή ή ψεύτικη.
Και η Αλίκη τα μάζευε τα φυλλαράκια όλα...κι έκανε πως όλα τα πίστευε. Γιατί τι νόημα θα είχε να τα στεναχωρήσει τώρα που το ταξίδι τους τελείωσε ;

Δίπλα στο αγαπημένο της δέντρο μουρμούραγε στο πέρασμά του, χειμώνα καλοκαίρι, ένα διάφανο ρυάκι. Πόσες φορές δεν ταξίδεψε μέσα σε αυτό η Αλίκη τις μικρές χάρτινες βαρκούλες της! Κάθε βαρκούλα κι ένα όνειρο. Τις ζωγράφιζε προσεχτικά, τις γέμιζε με χρώματα και ελπίδες και μετά τις κατευόδωνε στο δίχως επιστροφή ταξίδι τους. Έτσι ήταν τα όνειρα φτιαγμένα, ταξιδιάρικα...και ελεύθερα. Αν πήγαινες να τα περιορίσεις σε πλαίσια και περιγράμματα, χλωμιάζανε και χάνανε το χρώμα τους.
Μα τα όνειρα της Αλίκης δεν ξέρανε από νόρμες και από περιορισμούς. Σαν διαβατάρικα πουλιά αφήνανε με ευκολία τους γκρίζους τόπους για να συναντήσουν σύντομα την άνοιξη και τον ήλιο που τα έτρεφε.

Γραφή

Διαβάζω για τις όμορφες ιδιαιτερότητες που είχε παλαιότερα η γραφή,

" και δη" με πένα, και δεν μπορώ παρά να αναπολήσω νοσταλγικά άλλες εποχές.

Όταν δεν διάβαζες μόνο τις λέξεις....αλλά και το χέρι που τις έγραψε.

Όταν μπορούσες να νιώσεις το τρέμουλο και το συναίσθημα, τη σιγουριά και την υποταγή.

Οι λέξεις είναι μέρος μόνο της γραπτής έκφρασης. Ο τρόπος γραφής είναι το άλλο κομμάτι της....που στην εποχή μας χάθηκε στα πλήκτρα και λίγο πιο πριν στα στυλό διαρκείας.

Είχα διαβάσει παλαιότερα πως το συναίσθημα ενός γράμματος το ένιωθες από το μελάνι του...Αλλού περισσότερο...αλλού μόλις που αχνοφαίνονταν...άλλοτε τα γράμματα τρεμουλιαστά...και άλλοτε με περισσή σταθερότητα.

Το θυμήθηκα διαβάζοντας ¨Τη δέκατη τρίτη ιστορία" της Setterfield, όπου η πρωταγωνίστρια μας μεταδίδει τις γνώσεις της στην ανάγνωση χειρογράφων:

"Πρέπει να χαλαρώνεις. Να μη σκέφτεσαι τίποτα. Έτσι ώστε να ξυπνάς μέσα σ' ένα όνειρο όπου είσαι ταυτόχρονα η πένα που φτερουγίζει πάνω στο χαρτί και το ίδιο το χαρτί στην επιφάνεια του οποίου κυλά η μελάνη. Τότε μπορείς να το διαβάσεις. Να διαβάσεις τις προθέσεις του γραφέα, τις σκέψεις του, τους δισταγμούς του, τους πόθους του και τα νοήματά του. Μπορείς να το διαβάσεις σαν να ήσουν το κερί που φώτιζε το χαρτί όταν έτρεχε πάνω του η πένα."

Το νεράντζι

ένα ολοστρόγγυλο, φωτεινά πορτοκαλένιο νεράντζι κρέμεται από το δεντράκι απέναντι.

και καθώς μονάχο του είναι εκεί πάνω, παρακαλάει τη Μάρω να το κόψει.

και η Μάρω παρέα με τις ηλιαχτίδες της που την ακολουθούν παντού, και με αυτό το πλατύ χαμόγελο που λέει "ναι, την έχασα τη λέξη που ψάχνεις, αλλά το νόημα δεν τη χρειάζεται", το παίρνει στα δυο της χέρια, ζεστό ακόμη από το χάδι του ήλιου...το παίρνει μαζί της για να χαθεί 15 μοίρες πιο αριστερά, τόσο εκτίμησε πως είναι η νέα ανατολή...και απομακρύνεται

αύριο θα πούμε καλημέρα

και θα μοιραστούμε ένα συνωμοτικό χαμόγελο

Αλφανουί (2)

" Η πανσιόν ήταν ένα μικρό κτίσμα που έβλεπε σε μια εσωτερική αυλή, σκοτεινή και γεμάτη φανάρια με σίτα. Υπήρχε ακόμη από παράθυρο σε παράθυρο και σε όλους τους ορόφους, σύρμα για να απλώνουν τα ρούχα. Και όταν τύχαινε όλοι οι γείτονες να έχουν απλώσει ταυτόχρονα τα αστραφτερά σεντόνια τους, γέμιζε τόσα φύλλα η αυλή από τον ουρανό μέχρι κάτω, που 'μοιαζε με σφολιάτα. Και τότε έφτανε στ΄αλήθεια το φως μέχρι κάτω, γιατί το παίρναν από τον ήλιο τα σεντόνια που 'ταν πιο ψηλά, το φως που ξεγλίστραγε από την κεραμοσκεπή, και το περνούσαν σαν αντανάκλαση σ' αυτά του προτελευταίου πατώματος. Κι αυτά με τη σειρά τους το έδιναν σ'εκείνα του προ-προτελευταίου. Και το φως συνέχιζε έτσι να πέφτει από σεντόνι σε σεντόνι, τόσο περίπλοκα, σε όλη την έκταση της αυλής, απαλά αν και όχι δίχως κόπο, μέχρι το μεσοπάτωμα. Έπρεπε να βλέπατε πώς ξεγελιόταν το φως από τα σεντόνια και, έχοντας μπει πια στα πρώτα δεν μπορούσε να ξεφύγει από την κατρακύλα και τούμπα την τούμπα, λες και το' χαν παγιδεύσει, έφτανε μέχρι τον πάτο ήθελε δεν ήθελε, στη βρώμικη εκείνη αυλή, τη στενή και την γκρίζα! 'Ομως το πιο ωραίο ήταν όταν άνοιγε η πόρτα της εσωτερικής αυλής που έβλεπε στο διάδρομο, και ερχόταν από το δρόμο ένας αέρας που κατάκλυζε την αυλή και ανέβαινε σαν ανεμοστρόβιλος, παρασέρνοντας τα σεντόνια, που άρχιζαν να χορεύουν σαν άσπρες φλόγες τραβώντας προς τα επάνω, σα χήνες που φτεροκοπούσαν, και ήταν σα να 'θελαν να ξεφύγουν από τα σύρματα. Ποτέ τους δεν κατάφερναν να δραπετεύσουν τα σεντόνια τις λίγες φορές που ξέσπασαν αυτοί οι κυκλώνες. Αυτό που συνέβαινε όμως και χωρίς κανείς να ξέρει πώς, ήταν ότι όλα τα σεντόνια αλλάζαν θέσεις μέσα σ' εκείνη την ανακατωσούρα, λες και με το που κόπαζε ο άνεμος καθένα βολευόταν στην πρώτη θέση που έβρισκε ελεύθερη, όπως ακριβώς κάνουν τα παιδιά στην τάξη όταν απροειδοποίητα μπαίνει ο δάσκαλος. Και έτσι έπρεπε οι γείτονες να πάνε και να ψάξουν για να αναγνωρίσουν ο καθένας τα σεντόνια του και να ξεδιαλύνουν αυτό το μπάχαλο, που ήταν η αιτία για ουκ ολίγους καβγάδες, από ανώδυνους έως μετρίας και υψηλής εντάσεως"


Το "Αλφανουί" του Φερλόσιο, βραβεύτηκε μόλις το 2004 με το βραβείο Θερβάντες, ενώ είχε πρωτοεκδοθεί το 1951. Αιτία αυτής της καθυστερημένης αναγνώρισης....η πολιτική κατάσταση της Ισπανίας. Η δε ελληνική μετάφραση γράφτηκε επίσης σχετικά πρόσφατα.
Είναι περίεργο, πώς ακόμη και στις μέρες μας παρόμοια αριστουργήματα κρύβονται στα σκοτάδια.

Αλφανουί

Από το "Αλφανουί" του Ραφαέλ Σάντσεθ Φερλόσιο



"Στη σοφίτα ανέβαινες από μια σύντομη στριφογυριστή σκάλα. Εκεί υπήρχε μια φέτα φως μεταλλικό που έμπαινε από το σκονισμένο τζάμι του φεγγίτη. Ήταν μια λοξή δέσμη, όπου στραφτάλιζαν οι κόκκοι της σκόνης που αιωρούνταν στο χώρο. Η περιοχή της σκιάς ήταν πολύ ζεστή κι ακούγονταν το ανακλάδισμα των κεραμιδιών που τσουρουφλίζονταν από τον ήλιο. Η σοφίτα μύριζε κλεισούρα κι ήταν γεμάτη ύπνο. Ο Αλφανουί ένοιωθε να πέφτει πάνω στις βλεφαρίδες του μια βροχή από σκόνη, που κυλούσε σαν αόρατο χιόνι. Πάνω στο ξύλινο πάτωμα φαινόταν η ξεραμένη λιμνούλα από τις σταγόνες που είχαν πέσει. Ήταν όπως η κοιλάδα μιας λίμνης καλοκαιριάτικα κι είχε μια κοκκινωπή λάσπη από τη σκόνη των κεραμιδιών, που η υγρασία, διαβρώνοντας τη σκεπή, είχε σιγά-σιγά φέρει και την είχε μαζέψει εκεί, σχηματίζοντας μια λεπτή και μικροσκοπική πρόσχωση. Η λιμνούλα είχε ξεραθεί κάτω από τη φωτεινή δέσμη του φεγγίτη και στις κυματιστές της όχθες φαίνονταν, η μια πάνω από την άλλη, οι γραμμές που άφηνε στις άκρες το νερό, χρονιές με λιγοστές είτε με πολλές βροχές. Στη μέση της λίμνης υπήρχε μια καρέκλα, που τα τέσσερα πόδια της ήταν ελαφρώς χωμένα μέσα στη λάσπη. Ήταν μια καρέκλα από ξύλο κερασιάς, περασμένη με βερνίκι στο χέρι, με το υγρό κόκκινο χρώμα της σαν κρασί του Μπορντώ.Τα τέσσερα πόδια της είχαν πετάξει ρίζες στις προσχώσεις από τα κεραμίδια, ενώ οι ρίζες απλώνονταν σ' όλο τον πυθμένα της λίμνης και διασταυρώνονταν μεταξύ τους σαν ιστός αράχνης, λαχταρώντας να ρουφήξουν άπληστα το λίγο νερό που έπεφτε εκεί.Και η καρέκλα λαχταρούσε μ' απληστία το φως του φεγγίτη αντίκρυ από το παραθυράκι κι ο ήλιος τρέμιζε μέσα στα νερά του ξύλου, λες και τα διέσχιζαν ζωντανές αιμάτινες τριχιές κατά μήκος στις τραβέρσες. Ολόκληρη η καρέκλα στην όψη θύμιζε νύστα και εγκατάλειψη, σαν να μην άκουγε άλλη φωνή εκτός από το πνιχτό τιτίβισμα κάποιου πουλιού απ' έξω, που κούρνιαζε πίσω από τα σκονισμένα τζάμια. Από τη σοφίτα μπορούσε να αχνοδιακρίνει κανείς το περίγραμμά της μέσα από τις πιτσιλιές της βροχής που είχαν αφήσει τα ίχνη τους πάνω στα τζάμια. Από τη στέγη όμως ποτέ κανείς δεν έβλεπε τι υπήρχε μέσα στη σοφίτα. Από τα δύο άκρα της πλάτης της καρέκλας φύτρωναν, όλα κι όλα, κάτι πράσινα κλαράκια με φύλλα και κεράσια. Τα κεράσια ήταν ώριμα και σκεπασμένα με σκόνη, αλλά καθρέφτιζαν σε μικρογραφία όλη τη σοφίτα πάνω στην κυρτή τους επιφάνεια. Ήταν τέσσερα ζευγάρια κεράσια μικρά και σκούρα που στηρίζονταν όλο χαρά πάνω στα πράσινα φύλλα."

Τακτοποιώ τις πράσινες πετρούλες. Καμία φαντασία στο σχέδιο.
Βιασύνη δείχνουν όλες πριν φτάσουνε στα χέρια μου.
Όταν το μόνο ζητούμενο ο χρόνος.
Ακόμη και οι διάφανες....πολύ μικρή η αξία τους
Ενίοτε φέρνουν και θλίψη

Χρόνος, που η εικόνα να κατακλύζει τη σκέψη.

Να μην σ' αφήνει να ξαποστάσεις, να ανασάνεις...κι εσύ να το ζητάς αυτό....την μη αναπνοή χωρίς...


Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος που να γεμίζει την ύπαρξη με χρώματα σαν ουράνια τόξα και φεγγαροαχτίδες και διάττοντες

Κανένας άλλος τρόπος
να βρίσκουν τα ρόδα το άρωμά τους

παρα μόνο με χιλιόμετρα χαρισμένα στη στιγμή

στη στιγμή που ο χρόνος ακινητοποιείται
για όσο...

δε χρειάζεται περισσότερο

Βουτώ κάτω από το πέπλο της αδιαφορίας
Και η αλήθεια είναι πως δεν είναι λίγο το αντάλλαγμα της ελευθερίας που προσφέρει

Ανάμνηση

Κοιμόμουνα. Ελαφρά όπως πάντα.

Κάτι σιγανά μουρμουρητά, ένας ανεπαίσθητος θόρυβος...και άνοιξα τα μάτια.

Όχι, όπως όταν ξυπνάμε από ύπνο βαθύ....απλά τα άνοιξα και σε είδα....δίπλα στη Φανή.

Λυπήθηκες που με ξύπνησες και θέλησες να φύγεις, μα είχα τόσο καιρό να σε δω...!

Τόσο καιρό...!

Καθώς ανακάθισα στο κρεβάτι, ήρθες κι έκατσες δίπλα μου.

Μίλησαμε για όλα, γελάσαμε....αυτό πάντα το κατάφερνες. Να με κάνεις να γελάω.

Γι' αυτό σ' αγάπησα;

Όχι ...όχι, μόνο γι' αυτό. Ήταν πολλά. Λίγο περισσότερο από πολλά. Αλλά αυτό πλέον δεν έχει καμία σημασία.

Κάποια στιγμή σηκώθηκες να φύγεις...κι ήξερα ότι έτσι έπρεπε.

Κι εγώ με ανάμικτα συναισθήματα, σηκώθηκα να στρώσω το κρεβάτι.

Κάτω από το μαξιλάρι βρήκα ένα μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο.

Δεν ξέρω πότε το άφησες. Δεν το'χα δει καν στα χέρια σου.

Θα ΄ταν τότε που μου ΄πες να σκύψω για να δω δήθεν κάτι στο μπαλκόνι.

Ναι...τότε θα 'ταν

Μερικά κενά είναι πολύ δύσκολο να καλυφθούν

Και όποτε πάω να γράψω κάτι γι' αυτά...... απλά δε βλέπω τα γράμματα

Μάλλον δεν καλύπτονται ποτέ.

Κάποια στιγμή ένα φως φωτίζει όλη μας την ύπαρξη....και μετά απλά χάνεται

Κι εμείς συνεχίζουμε στο σκοτάδι. Στο προσωπικό μας σκοτάδι.

Έπρεπε να υποσχεθώ να μην ξαναγράψω μελαγχολικά....αλλά δεν τα καταφέρνω καλά.... όταν η απουσία είναι τόσο έντονη....

Αύριο θα προσπαθήσω από την αρχή

"Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός, αν κρίνεις απ' τα σύννεφα", γράφει ο Ελύτης.

Μέσα στην αίρεση της σκέψης, ανακαλύπτεις εκείνη την άλλη ματιά. Τι σημασία έχει πόσο πραγματική είναι;

Κι έτσι κι εγώ αλλάζω οπτική γωνία και παρακολουθώ εκ νέου το ταξίδι ....πιο μπλε τώρα

Και με αυτήν την εύκρατη σκέψη, αμέσως μετά ή παράλληλα στο χρόνο πάω να φωτογραφίσω το φάρο

Με τόσα μπλε, με τόσα αφρισμένα κύματα, με τόση κόντρα στο λυσσασμένο βοριά πώς να' χω σταθερό χέρι! Δε φταίω εγώ αν μέχρι και τα στοιχεία της φύσης συνωμοτούν μαζί μου και με γεμίζουν ευχάριστα με σταγονίδια αλμύρας

"Κάποτε πρέπει να παίρνει ανάσα ο άνεμος"

Και είναι μια ανάγκη που την γνωρίζω, αυτή. Είναι το κλάσμα του δευτερολέπτου που εσύ νιώθεις να πνίγεσαι

Τα αποσπάσματα είναι από το "Εκ του πλησίον"

Η αιώνια επανάληψη

" Τι θα συνέβαινε αν κάποιος δαίμονας σου έλεγε ότι αυτή τη ζωή- όπως τη ζεις τώρα κι όπως την έχεις ζήσει στο παρελθόν- πρέπει να τη ζήσεις ξανά, αμέτρητες φορές ; Και χωρίς να συμβαίνει τίποτα καινούργιο; Όπου κάθε πόνος και κάθε χαρά κι ό,τι ήταν άφατα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου θα επιστρέφει σε σένα, όλα στην ίδια διαδοχή και ακολουθία....

(..........)

Τη σιχαίνεσαι αυτή την ιδέα; Ή σ' αρέσει;....

Ζήσε με τέτοιο τρόπο που να σου αρέσει η ιδέα! "

από το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Irvin Yalom

Αθέατη

Σιωπή....το ζητούμενο....όταν οι λέξεις κουράζουν.... σε μια γωνίτσα όπου αθέατη από τη φαυλότητα, την έπαρση, τη μεγαλομανία, τις ανασφάλειες που μέσα στην επίδειξη δύναμης θέλουν να κρυφτούν. Απαρατήρητη...δε θα μιλήσω άλλο....αρκεί. Γι' αλλη μια φορά ας κυριαρχήσει η ανικανότητα, κυρίαρχος του παιχνιδιού της δύναμης που ψάχνει για υποταγή..

Δεν θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το παιχνίδι...η κυριαρχία ποτέ επιδίωξή μου ...και η υποταγή αντίθετη με τον χαρακτήρα....γι' αυτό καλύτερα αθέατη

Χτες για άλλη μία φορά δύο τα δίκια. Ένα εδώ...ένα εκεί.
Τι κακό κι αυτό...! Όλα στην εποχή μας να παρουσιάζονται πληθωρικά, σε πολλές εκδοχές! Και τι άλλο πέρα από καλοσύνη και κατανόηση; Να επιμείνει κανείς δεν αξίζει.... Αφού όλοι δίκιο έχουν. Τουλάχιστον όσοι το βλέπουν, ας το αναγνωρίσουν...αυτό των άλλων...κι ας παραμερίσουν το δικό τους.

Είναι όμως κουραστικό...να βλέπεις συνεχώς ΚΑΙ με τα μάτια των άλλων...και να δικαιολογείς....να δικαιολογείς.....

Λίγο πιο πέρα

"Τι ήταν αυτό; Πλησίασμα! Χωρίς αμφιβολία, πλησίασμα!

Ο Μπρόιερ θυμήθηκε ένα γατάκι, που ο γιος του ο Ρόμπερτ το είχε βρει πριν λίγο καιρό στο δρόμο. Βαλ' του λίγο γάλα, είχε πει στο Ρόμπερτ, και στάσου λίγο πιο πέρα. Ασ' το να πιει, χωρίς ν' απειλείται, και να συνηθίσει την παρουσία σου. Αργότερα, όταν θα νιώσει ασφάλεια, ίσως μπορέσεις να το χαϊδέψεις. Ο Μπρόιερ στάθηκε κι αυτός λίγο πιο πέρα"

από το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Irvin Yalom

Αθωότης

Ευεργετικές οι ακτίνες του Αμμων-Ρα πάνω μου

είναι

σαν ηλιοτρόπιο γνωστού ή μη γνωστού ζωγράφου

στρέφω

πρόσωπο

προς τα εκεί που οι ακτίνες ζαλιστικά

νόημα δεν.... κανένα

και μες στην αδεξιοσύνη μου

έχω κατορθώσει να διαβάζω

εντός και μόνο

και αρκεί

ενώ η χαρά στο χαμογέλιο

στην αγκαλιά που με τα μάτια

ακόμη και εξ' αποστάσεως

στο αυθόρμητο πλησίασμα της οικειότητας

στην τρυφερότητα της εμπιστοσύνης

ότι μόνο καλό

στο νου σου

πάντα

.....μεγάλη αγάπη

τα λόγια...δεν το συναίσθημα

στο όνειρο πολύ θα' θελα να μετέχω

- κι αυτό το ξεδιάντροπα σαγηνευτικό λουλακί ; -

θα θέλατε να το μοιραστούμε;

Καλημέρα

Τσάι γιασεμί, μουσική από τον Κόσμο, ένας άγγελος που νοιάζεται κι έρχεται τη νύχτα να δει, αν φρόνιμα κοιμάμαι.

Dance me to the end of Love από τον Cohen

Όμορφο ξύπνημα Σαββάτου

Κλείνω την μπαλκονόπορτα, ν' αφήσω το φθινόπωρο ακόμη λίγο απ' έξω

Όμως στο μυαλό μου φέρνω δάση με φυλλοβόλα... τα μόνα αποδεκτά να μου φέρνουν το φθινόπωρο. Να βαδίζω πάνω στα ξερά κίτρινα, καφετιά, κοκκινωπά φύλλα. Να τα μαζεύω... πάντα μου άρεσε να μαζεύω υπέροχα φύλλα καρυδιάς, βελανιδιάς, καστανιάς..... μεγάλα, παλαμοειδή και όχι μόνο όπως με διορθώνει.... γιατί τα ξέρει καλά.

Υπέροχη η μουσική του Κόσμου.

Στο καθρέφτισμα του χρόνου...μόνο σιωπή

Αναμνήσεις

Μια ιστορία; Ας είναι....

Ο κυνηγός μου....ας τον αφήσω καλύτερα....

Ώρες ολόκληρες μας μιλούσε για τις διάφορες δυναστείες. Των Τσιν, των Χαν, των Γιουάν, των Μινγκ, των Τσινγκ....ατελείωτα ονόματα αυτοκρατόρων, ατελείωτες ιστορίες πολέμων, ανατροπών....πού τα θυμόταν αλήθεια; Τίποτα δεν θυμάμαι, τίποτα. Ή μάλλον ελάχιστα.

Τις ακούγαμε με θαυμασμό, μα η κούραση μας βάραινε τα μάτια. Κι έτσι αφήναμε το παραμύθι να εισβάλει μέσα μας, να πλάσει τις δικές του εικόνες, να μας πάρει από το ομιχλώδες τοπίο και να μας πάει στη χώρα του ονείρου.

Είχαμε χωρίσει τις μοναξιές μας. Εδώ εγώ ....εκεί εσύ....μη με πλησιάζεις πολύ...είναι καλύτερα έτσι...το όνειρο θέλει ελευθερία για να γεννηθεί και να ζήσει...και χανόμασταν.

Πού και πού μας ξυπνούσε η νανουριστική φωνή της που δυνάμωνε, ρωτώντας μας αν την παρακολουθούμε. Κι εμείς μισοκοιμισμένοι με τα μάτια βαριά, την προτρέπαμε να συνεχίσει.Αμέσως μετά τα ξανακλείναμε και βυθιζόμασταν στο όνειρο και πάλι.

Ανέλυε λοιπόν κι εκείνη τις αρχές του Βουδισμού και του Ινδουισμού, πού και πού τις διάνθιζε με κάποιο χαριτωμένο ανεκδοτο που η εμπειρία τόσων ταξιδιών την είχε προικίσει και τότε αίφνης όλοι ξυπνάγαμε, και συμμετείχαμε στο γέλιο. Κι ήταν ωραίο εκείνο το γέλιο, γιατί ήταν κάτι αυθόρμητο που όλοι μοιραζόμασταν.

Κι ήταν ωραίες εκείνες οι διαδρομές σε έναν άλλο κόσμο.Εικόνα την εικόνα συνθέταμε την ολότητά του. Ανταλλάσσαμε ματιές γεμάτες ενδιαφέρον με τους ανθρώπους του. Γιατί ήταν άλλο αυτοί και ήμασταν άλλο εμείς. Μια γλυκιά αλληλεπίδραση δυο διαφορετικών πολιτισμών. Νομίζω πως ζηλεύαν τα ξανθά μας μαλλιά και τρόμαζαν μπροστά στο επιβλητικό μέγεθος ορισμένων...Εμείς πάλι τους θαυμάζαμε για τα μικρά, λεπτοκαμωμένα κορμιά τους....το υπερβάλλον βάρος πρέπει να τους είναι άγνωστη λέξη. Τους βλέπαμε που κρυφογελούσαν με τους πιο εύσωμους από εμάς...ειδικά με τις πιο εύσωμες.Πρέπει στα μάτια τους να ήμασταν πολύ αστείοι. Άγνωστες εικόνες....ενός άλλου κόσμου, ανοίκειου....Περιέργεια και θαυμασμός μαζί.

Μα τα χαμόγελα...μας δένανε....όπως παντού....σε κάθε γωνιά της γης. Κι αν κάτι ξοδέψαμε, αλλά και κερδίσαμε πλουσιοπάροχα σ' αυτήν την μακρινή εξόρμηση ήταν τα γνήσια, ειλικρινή, ατόφια χαμόγελα, που πήγαζαν από πολύ βαθιά.

Ωρίων

Σύμφωνα με το μύθο:
Περίφημος κυνηγός, ξακουστός για το παράστημά του και για την ομορφιά του, ο οποίος μεταμορφώθηκε σε αστερισμό από τον Δία.

Σύμφωνα με την αστρονομία:
Ο λαμπρότερος και ένας από τους περισσότερο εκτεταμένους αστερισμούς της ουράνιας σφαίρας, ορατός από όλα τα μέρη της Γης, εκτός από τους πόλους.

Αναγνωρίστηκε από πολύ νωρίς ως ιδαίτερος αστερισμός από τους διάφορους λαούς της αρχαιότητας

Κατά την παρατήρηση του αστερισμού του Ωρίωνα με γυμνό μάτι, διακρίνονται επτά λαμπροί αστέρες. Οι τέσσερις από αυτούς σχηματίζουν ένα μεγάλο τετράπλευρο, το οποίο αντιστοιχεί στο σώμα του Κυνηγού και οι τρεις υπόλοιποι αστέρες διαγράφουν μία πλάγια γραμμή κοντά στο μέσο του τετραπλεύρου, η οποία αντιπροσωπεύει τη ζώνη του Ωρίωνα.

Οι τρεις αστέρες της ζώνης είναι επίσης γνωστοί και με τις ονομασίες Τρεις Βασιλείς ή Τρεις Μάγοι


Σύμφωνα με έναν μύθο, ο Ωρίωνας ήταν κυνηγός και σύντροφος της θεάς Άρτεμης. Ο αδερφός της όμως ο Απόλλωνας, δεν έβλεπε με καλό μάτι τη σχέση τους. Κι έτσι μια μέρα προκάλεσε την αδερφή του να σημαδέψει ένα μακρινό σημείο στη θάλασσα. Εκείνη πέτυχε το στόχο, δίχως να γνωρίζει πως στο σημείο εκείνο ήταν ο αγαπημένος της Ωρίωνας. Κι έτσι όταν τον βρήκε πια νεκρό, τον έκανε αστερισμό και τον τοποθέτησε στον ουράνιο θόλο.
Αυτός είναι μόνο ένας μύθος ...και μύθοι υπάρχουν πολλοί...ακόμη και για τον Ωρίωνα.

Μερικά πράγματα....δεν έχει σημασία πότε τα γνωρίζουμε...μπορεί να τα μάθουμε παιδιά, μπορεί πιο μεγάλοι....Όμως όταν ερχόμαστε σε γνωριμία μαζί τους...κάτι μας μιλάει...κάτι αγγίζει μυστικές χορδές εντός μας....και μας κάνει να τα αναζητούμε ξανά και ξανά και ξανά.
Και κάθε φορά η συνάντησή μας μαζί τους είναι μαγική. 'Ενα συναίσθημα έκστασης μας πλημμυρίζει, μια γλυκιά ταραχή, κάθως αναγνωρίζουμε κάτι που πάντα ξέραμε ότι υπάρχει...για εμάς...εκεί.

Κάθε καλοκαίρι αναζητώ τον Ωρίωνα, κι ας είναι οι ώρες της εμφάνισής του δύσκολες.
Το χειμώνα, είναι πάντα πολύ πιο εύκολο να τον δει κανείς, καθώς από πολύ νωρίς παίρνει θέση στο στερέωμα, ανάμεσα στ' άλλα αστέρια.
Το καλοκαίρι όμως...μοιάζει με συνάντηση μυστική. Όταν οι άλλοι κοιμούνται...εγώ αναζητώ την ανατολή του. Την μοναχική ανατολή του.

-Τι θα άλλαζες στον κόσμο αν είχες τη δύναμη;
- Νομίζω πως δεν θα μπορούσα ποτέ να αλλάξω κάτι.
- Ναι, όμως, αν μπορούσες;
- Θα άλλαζα τον εαυτό μου...κι αν το έκαναν όλοι, ίσως ο κόσμος να γινόταν καλύτερος.Ίσως..... Ένας κόσμος με ιδανικούς εαυτούς. Αρκεί να προσδιορίσουμε το "ιδανικούς", γιατί κι εκεί θα υπάρχουν αποκλίσεις.

Νομίζω πως από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Από εμάς. Τον μόνο κόσμο που ξέρουμε. Τον μόνο κόσμο στον οποίο μπορούμε να επέμβουμε.Τον μόνο κόσμο για τον οποίο έχουμε ευθύνη.