Ευχές

Για άλλη μια φορά θέλω να ευχαριστήσω όλους τους παλιούς και νέους φίλους για τη συντροφιά που μου προσφέρατε όλον αυτόν το χρόνο, για τον καλό σας λόγο, για τη συμπάθειά σας.

Εύχομαι σε όλους σας και στον κάθε έναν ξεχωριστά να περάσετε πολύ όμορφα αυτές τις γιορτές κοντά στους αγαπημένους σας

Εύχομαι τα δώρα που θα λάβετε και θα δώσετε να είναι όλα δώρα καρδιάς

Κι εύχομαι το νέος έτος να είναι γεμάτο υγεία και μέσα σε αυτό να πραγματοποιηθούν πολλά όνειρά σας

Χρόνια Πολλά

γράμματα άλλων

Γράμματα...ή μάλλον αποσπάσματά τους.
Το 1936 ο Σεφέρης, 36 ετών τότε, γνωρίζει τη Μαρώ Λόντου (σύζυγο του Αντρέα Λόντου) και η ζωή του αλλάζει. 'Οπως συμβαίνει στις ταινίες...όπως συμβαίνει στα βιβλία... όπως συμβαίνει στη ζωή.
Διαβάζοντας την αλληλογραφία κάποιου , σου δημιουργείται συνήθως ένα αίσθημα ότι εισβάλεις στην προσωπική ζωή του από την κλειδαρότρυπα. Από την άλλη, έρχεσαι σε επαφή με μία άλλη διάσταση της προσωπικότητάς του, πιο ανθρώπινης, πιο οικείας, πιο στα μέτρα μας.

Μια μικρή επιλογή


Κορυτσά, 7 Ιανουαρίου 1937
..........
Πόσο θα ήθελα να ήξερα πώς είσαι τώρα, να καταλάβαινα μόνος μου τι θα σου έκανε καλό. Είναι δύσκολο από μακριά. Αισθάνομαι πως γίνονται διάφορα πράγματα εκεί κάτω, καθημερινές μεταλλαγές, κλονισμοί. Αλλά τι ακριβώς; Ούτε κι εσύ μπορείς να μου πεις. Το χειρότερο απ'όλα είναι όταν σε χάνω, όταν δεν ξέρω πια τίποτε. Σε νιώθω κουρασμένη, εκνευρισμένη. Αν τουλάχιστον μπορούσε να σταματήσει αυτό, θα το προτιμούσα και θα το ήθελα ίσως περισσότερο παρά να σε ξαναβρώ, παρ' όλη την αβάσταχτη λαχτάρα που έχω. Τι μπορεί να γίνει; Γράφεις ολοένα λιγότερο και συ, και πιο βιαστικά. Και αυτό με κάνει κάποτε να σκέπτομαι πως χάνεις πιο συχνά τώρα τελευταία τον εαυτό σου. Τι περίεργο, εσύ που έχεις τόση χαρά για τη ζωή να βουλιάζεις και να φθάνεις στο σημείο της απελπισίας και να πρέπει εγώ, που έχω κοιτάξει τα πράγματα τόσο γυμνά, να σου θυμίζω πως, όσο ζει ένας άνθρωπος, τίποτε δεν είναι χαμένο, όσο δεν έχει αφεθεί.
.............
Κουράζεται κανείς να υποφέρει. Τώρα σε βλέπω, αγάπη μου (αφού η λέξη αυτή γράφτηκε μια φορά, δεν μπορεί πια να μην τη γράφω κάθε τόσο), με περισσότερη γαλήνη και αφήνω τον εαυτό μου να ονειρευτεί πως θ' αξιωθώ να σου δώσω κάτι περισσότερο από έναν πρόσκαιρο ενθουσιασμό, κάτι που να λογαριάζει. Έπειτα, γιατί να μη γίνει κι αυτό; Όταν άρχισες να μου λες τη ζωή σου είχα να νικήσω πολύ περισσότερα εμπόδια από αυτά που βρίσκονται τώρα μπροστά μου.


Κορυτσά, 1 Φεβρουαρίου 1937
...................
Καμιά φορά, όταν μου ξεφεύγουν κάτι τέτοια λόγια, στέκομαι και λογαριάζω (ο άλλος που σέρνω πάντα κοντά μου σαν ίσκιο, ο άλλος, ο ψυχρός παρατηρητής που δε συγκινείται, είναι πάντα έτοιμος να μιλήσει), λογαριάζω τι κάνω, ζυγιάζω την ευτυχία που μπορώ να δώσω και τον πόνο που έχω δώσει κιόλας, όχι μονάχα σ' εσένα. Λαγαριάζω το κόστος αυτής της ευτυχίας. Σταματώ μια δύσκολη στιγμή. Κι έπειτα: " Ας γίνει ό,τι γίνει" - έτσι τελειώνω πάντα, άμα έρθω σε αντιπαράθεση μαζί σου. Και το τρομερό είναι ότι τα ξέρω όλα. Αυτή είναι η αγάπη μου. Και δεν πρέπει να σου τη λέω. Όμως βλέπεις αυτά τα πράγματα που είναι μεγαλύτερα από μας έχουν κάνει το κακό να μας δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκονται πάντα σε κίνδυνο, ότι, αν μας τυραννούν τόσο "φριχτά πολύ" σήμερα, αύριο μπορεί να έχουν χαθεί για πάντα. Και το περίεργο είναι πως ενώ τόσο πολύ βασανιζόμαστε, θα προτιμούσαμε να χάσουμε οτιδήποτε άλλο παρά αυτό το βασάνισμα. Και τότες λέμε πως "δεν έχουμε καιρό" και δίνουμε ό,τι μπορούμε να δώσουμε. Και δεν έχω τίποτε άλλο να σου δώσω, τώρα, παρά αυτές τις ανόητες λέξεις. Και πάλι δε θα σου τις έγραφα, αν δε με πατρακινούσε η ελπίδα πως κάποτε, έστω και για μια στιγμή, όταν σου κρατήσω το χέρι, δυο άνθρωποι, μέσα σ' αυτον τον ψόφιο κόσμο που μας τριγυρίζει, θα μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν επιτέλους, έξω από όλα- κάποτε, όταν αυτά που λέμε τώρα πάρουν μια ανθρώπινη υπόσταση, και πάψουν να τριγυρνούν σα φαντάσματα.
Μέσα στα χτεσινά χαρτιά μου βρήκα σημειωμένη σε μια γωνιά και τούτη τη φράση: " Κι όταν βασίλεψε ο ήλιος τα πόδια μου άρχισαν να κρυώνουν." Θυμάμαι την ώρα, το φως και το ύφος σου άμα την είπες. Τώρα ακόμη βλέπω το χαμηλό κοίταγμά σου και τα χείλια σου. Μια φράση που δεν την πρόσεξες, που σου την έκλεψα σχεδόν. Έμεινε εκεί πέρα στο συρτάρι μου συμμαζεμένη και πετάχτηκε ξαφνικά τρελή, καινούργια. Είπα πως έτσι θα είναι λιγάκι, άμα σε ξαναβρώ, η ζωή.

Κορυτσά, 10 Φεβρουαρίου 1937

Ρωτιέμαι καμιά φορά πώς θα μιλούσες, αν ήσουν κοντά μου. Πόσα λίγα πράγματα μπορεί να φτιάξει η φαντασία. Ρωτιέμαι ακόμη πώς θα ήσουν, εσύ, ζωντανή, κοντά μου. Την άλλη φορά που ήρθε το γράμμα σου κοίταζα το χαρακτήρα σου (τον γραφικό), έλεγα πως κάτι μου θύμιζε, από σένα. Έπειτα ξαφνικά, βρήκα πως μου θύμιζε τα γόνατά σου. Τώρα τον αγαπώ.

Κορυτσά, 16 Φεβρουαρίου 1937

Από το περασμένο Σάββατο το χιόνι έκλεισε τους δρόμους. Δεν έρχονται γράμματα ούτε φεύγουν. Και σε χρειάζομαι περισσότερο αυτές τις μέρες. Δεν ξέρω γιατί το λέω αυτό. Κάθε μέρα είναι το ίδιο.
..............
Πού να είσαι τώρα ; Εδώ έξι, στην Αθήνα επτά. Πόυ να είσαι ;Πάντα το ίδιο ερώτημα, μόνο η επιθυμία είναι λιγότερη ή περισσότερη. Κάποτε τη μισώ. Δε μ'αφήνει να σ'αγαπώ όπως θέλω, δε μ'αφήνει να ξέρω καν πώς να σ'αγαπώ.
..............
Παραμιλήματα, όπως λες. Θα'ρθει μια μέρα που θα χαλάσει αυτό το πρόσωπο που φτιάχνω πλάι στη λάμπα κάθε βράδυ, γράφοντάς σου ή όχι, με ό,τι κράτησα από την περασμένη σύντομη ζωή μας και με την τωρινή μου ζωή. Θα 'ρθει μια μέρα που θα σε ξαναβρώ καινούργια και θα πρέπει σιγά σιγά πάλι να σε ξαναμάθω. Ή μπορεί και να μην είναι έτσι, μπορεί, όταν πέσει το πρόσωπο που φτιάνω τώρα, να φανεί το άλλο πρόσωπο, πιο αγαπημένο ακόμη. Όπως και να'ναι, δεν είναι καθόλου απίθανο, τούτα τα βασανιστικά ερωτήματα να μην υπάρχουν τότε. Κι αν υπάρχουν, θα υπάρχουν αλλιώς.

Κορυτσά, 2 Απριλίου 1937
..........
Ξέρω γιατί, ανεξάρτητα από την αγάπη μου, μ'αρέσεις, κάποτε τόσο πολύ. Βρίσκω μια δροσιά κοντά σου και είμαι κάποτε, Θεός ξέρει, πόσο διψασμένος.


Κορυτσά, 4 Απριλίου 1937

Όλα αυτά τα "παχιά λόγια", το ξέρεις, δεν αξίζουν πάρα πολύ. Αλλά να σου'λεγα πως τώρα είναι πιο βαριά η ξενιτιά, μήπως θ'άξιζε περισσότερο; Την άλλη μέρα συλλογιζόμουνα πως, όπως και να ήταν τα πράγματα, δε θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα. Και μαζί να ήμασταν από το πρωί ως το βράδυ, δε θα έφτανε. Θα έπρεπε να καταπιεί ο ένας τον άλλον. Κι όλα αυτά είναι υπερβολικά φρικαλέα για να μ'αρέσουν. Χρυσό τρελό παιδί, σου τα γράφω αυτά, κατά βάθος, για να μην ξυπνήσεις πάλι κανένα πρωί και σου σφυρίξει να μου γράψεις πως φαίνεσαι, μέσα στα γράμμματά μου, σαν ξένη.


Κορυτσά, 14 Απριλίου 1937

Παρ'το απόφαση, δε θα σου προσφέρω τίποτε που να μπορούν να σου το προσφέρουν άλλοι. Εκείνο που είμαστε μαζί δε θα μοιάζει, σαν ένα ανθρώπινο πρόσωπο, με τίποτε άλλο. Δηλαδή θέλω, αυτό που είμαστε μαζί, να είναι ένα δικό μας πλάσμα- δικό μας και ανεξάρτητο από εμάς- και όχι μια κατάσταση. Θα μας αγαπάει γιατί χωρίς αυτό θα μοιάζαμε σακάτηδες, αλλά θα έχει και τη μοίρα του, την προσωπικά δική του, και την ιδιοσυγκρασία του και τα καλά και τα κακά του - κι εμείς το ίδιο.

Κορυτσά, 20 Μαΐου 1937

Δεν μπορώ να σου γράψω πολύ. Σε συλλογίζομαι και μου κόβεται η ανάσα. Δεν κρατήθηκα ποτέ μαζί σου. Όσο θα το ήθελα τουλάχιστο. Αφέθηκα πάντα και να που σε βασανίζω. Τρελό παιδί, πώς μπόρεσε να περάσει μια στιγμή απο το νου σου πως με κουράζεις, ή πως μπόρεσα να συλλογιστώ να σταματήσω την αγάπη μου. Σ'αγσπώ μ'όλη μου την ψυχή και μ'όλο μου το κορμί. Κι ούτε αυτό είναι ολοσδιόλου έτσι. Είναι ολόκληρη η μοίρα μου, όπως κάποτε την αισθανόμαστε πολύ βαθιά μέσα μας, που σ'αγαπά. Και θα ήθελα αυτή η αγάπη να είναι άξια. Το θέλω. Δεν ξέρω τίποτε άλλο σήμερα να σου γράψω.

Κορυτσά, 3 Ιουλίου 1937

Έχεις γίνει ένα με την καρδιά μου που με πονεί. Τις ώρες που πέρασα σε κανένα δε θα ήθελα να τις δώσω, γιατί είναι σκοτεινές ώρες που πέρασα στη ζωή μου. Σου είπα ό,τι είχα να σου πω, έτσι λέω , κι όμως το μόνο πράγμα που θα είχα να κάνω, να πάρω το πρώτο τραίνο να 'ρθω κοντά σου και να σε ξεριζώσω από όλα αυτά τα πράγματα που σε κρατούνε, δεν το έκανα.
......................
Καλός είναι αυτός ο άνθρωπος που προστάζει. Άλλοτε προσπαθούσα να καταλάβω τον πόνο του. Τώρα κοντεύω να τον μισήσω. Όλος ασυνάρτητες μανίες. Πάντα το χειρότερο κρατούσε, το καλύτρο το τσαλαπάτησε, το κουρέλιασε, το πέταξε από εδώ κι από εκεί και τώρα, αν νομίζει πως του πήρα κάτι, γι' αυτό το χειρότερο θυμώνει. Δεν μπορεί να καταλάβει πως αυτό που μου έδωσες, αυτό που έχω από σένα, δεν το πήρα από κανέναν, πως ήταν κρυμμένο και το ξεσκέπασα για πρώτη φορά και πως γι' αυτό ακριβώς σ' αγαπώ.

Αθήνα, 11 Ιουλίου 1938

Αυτός ο παράξενος τρόπος να ζούμε μαζί τη φύση, να μαζεύουμε το χυμό του Θεού, που με κάνει να αισθάνομαι μόνος, ακρωτηριασμένος και όταν ακόμη η νύχτα είναι ωραία. Όταν αγαπά κανείς και δεν έχει τον άνθρωπό του, πρέπει να βρει τον τρόπο να μην ξυπνά ποτέ. Είναι ελεεινή αυτή η ευαισθησία κάποτε κάποτε.

Αθήνα, 29 Σεπτεμβρίου 1940

Μόλις τώρα πήρα το πρωινό μου και διάβασα το γράμμα σου. Ανάσανα που ξέρω πως έρχεσαι την Παρασκευή. Δεν ξέρεις πώς σε περιμένω. Γιατί αυτές τις τελευταίες μέρες σ' έχω φρικτά επιθυμήσει. Τι τα θέλεις, σε στερήθηκα όλο το καλοκαίρι και γιατί ήσουν μακριά και γιατί ίσως, μ'όλες αυτές τις ανόητες ιστορίες, και όταν ήσουν ακόμη κοντά μου, δε σε είχα όπως το ήθελα. Όλο μου το σώμα πονεί από επιθυμία. Σκέπτομαι πως μπορεί να σε κρατήσω γυμνή απάνω μου και όλα τα άλλα χάνονται, όπου και να βρίσκομαι, ό,τι και να κάνω. Είναι αστείο κάποτε να βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν υπνοβάτη ή σαν ένα τυφλό που σε ψάχνει με τις παλάμες απλωμένες και με τα μάτια κλειστά. Είμαι ελεεινά καυλωμένος, χρυσό, και δε σκέπτομαι τίποτε άλλο παρά πώς να σε γαμήσω ατέλειωτα μια ολόκληρη νύχτα.
Και δεν μπορώ να σου γράψω αλλιώς.

νόμιζα ότι τον ήξερα

Νόμιζα ότι τον ήξερα τον Φ. Όχι πολύ. Λίγο.
Αλλά αυτό το λίγο πίστευα πως δε μου επιφύλασσε εκπλήξεις. Ήταν ένα σίγουρο λίγο.

Ίσως όλοι να είμαστε επιρρεπείς στο να βγάζουμε συμπεράσματα για τους άλλους. Ή -το ίδιο επικίνδυνο - να τους κρίνουμε με τις μέχρι τώρα εμπειρίες μας.

Νόμιζα ότι τον ήξερα και ότι απλά το υλικό του ήταν τέτοιο που δυσκόλευε τη ζωή μου.

Χαμογελώ με την αφέλειά μου. Δεν είναι περηφάνιας αυτό το χαμόγελο. Είναι ειρωνείας. Προς εμένα.
Νόμιζα ότι με ήξερα.

Φέτος έχω το πιο υπέροχο υλικό στη δουλειά μου. Και το πιο δύσκολο ταυτόχρονα. Κι ίσως αυτός ο συνδυασμός να μην είναι τυχαίος. Χρόνια είχε να μου τύχει.Στην αρχή γκρίνιαζα για τη δυσκολία του. Ακόμη γκρινιάζω.
Αλλά τώρα που αρχίζω και καταλαβαίνω την ιδιαιτερότητά του.....θέλω πολύ να διατηρήσω την ομορφιά του κι ας μοιάζει κάθε μέρα μου με άθλο.Δεν είναι εκείνοι οι δύσκολοι. Είμαι εγώ.
Εγώ που δεν κόπιασα να μπω σε έναν κόσμο με αγγέλους, παρασυρμένη από την αρρώστια της ενηλικίωσής μου.

Νόμιζα ότι τους ήξερα...
Αλλά δεν είναι εκείνοι που πρέπει να έρθουν προς τα μπρος, είμαι εγώ που πρέπει να πάω πίσω

Παράξενο το βλέμμα αυτού που νομίζει ότι γνωρίζει...
Νομίζει.....

......

Στόχοι

Η μέρα χαράζει μέσα σ' ένα βαθύ γκρι
κι είναι από κείνες που αναζητώ ορίζοντα
Μετά από πολύ καιρό που έβλεπα κυρίως μέσα μου, στρέφω τη ματιά λίγο πιο πέρα.
Λευκά σύννεφα κρύβουν τις κορυφές των βουνών
κι αφήνω την εικόνα να με ταξιδέψει ανάμεσα σε σκέψεις, επιθυμίες και την ανάγκη

Ένα παλιό μίσος ξαναπαίρνει υπόσταση
Μου είναι ξένο. Δεν το θέλω .Δε χωράει στον κόσμο μου. Αλλά είναι εκεί.
Μαζί με τις ενοχές που η λογική μου αποποιείται.

Στη διαδρομή που ακολουθώ αντικρίζω το ασχημότερο κομμάτι αυτής της πολιτείας
Βρομιά, άχρηστα πολυκαιρισμένα αντικείμενα, σπασμένα τζάμια, κτίρια που δεν υπήρξαν ποτέ όμορφα, παρά πέρασαν από την αδιαφορία κατευθείαν στην παρακμή
Αλήθεια πώς θα ήταν αυτή η πόλη αν κάποιοι φρόντιζαν να αποκτήσει χρώμα, λάμψη, να πετάξει τα σκουπίδια της ;
Λίγα, ελάχιστα ξεθωριασμένα δέντρα μοιάζουν φυλακισμένα ανάμεσα στην ασχήμια
Μοιάζουν να βγάζουν την ίδια κραυγή αγωνίας με μένα :" Δεν ανήκω εδώ. "
Από τότε που με πήρανε με τη βία σχεδόν από το μόνο μέρος που ένιωθα δικό μου, είναι σα να μη ρίζωσα πουθενά. Περισσότερο απ' αυτό.....είναι σα να μην άνθισα πουθενά. Σαν τα φυτά που όταν τα παίρνεις από το φυσικό τους περιβάλλον δυσκολεύονται να εγκλιματιστούν αλλού. Μαραζώνουν....αρρωσταίνουν..... πεθαίνουν
Το κεφάλι μου είναι βαρύ.

Παίζαμε θυμάμαι εκείνο το παιχνίδι με τις λέξεις. Φυσικά και ήθελα να κερδίσω. Ποιος παίχτης δεν στοχεύει στη νίκη ; Μα πέρα από αυτό ήθελα να απολαύσω το παιχνίδι, ήθελα να φτιάχνω ωραίες λέξεις. Με ωραία νοήματα. Εύηχες. Λέξεις που γεννούσαν συναισθήματα. Εικόνες.....εικόνες
Εκείνος μέτραγε πάντα τους πόντους. Δεν τον ένοιαζαν οι ωραίες λέξεις. Το δικό του παιχνίδι ήταν πάντα ένα άθροισμα. Όπως και η ζωή του. Κέρδιζε τις περισσότερες φορές. Με τη δική μου σιωπηλή συγκατάθεση. Δεν έχουμε όλοι τους ίδιους στόχους.

Πολλές φορές με κακίζω για την αφέλειά μου

...αδημονώ

Τίποτα σπουδαίο δεν είναι γραμμένο εδώ για τον περαστικό αναγώστη. Τίποτα.
Κάποιοι άνθρωποι που σέβομαι μου το υποδεικνύουν αραιά και που. Και δε νιώθω ότι θέλουν να με προσβάλουν.
Ίσως το προσωπικό συναίσθημα να είναι αυτό που - μέσα στην αλήθειά του - βρίσκει και ακουμπά, αλλά μόνο αυτό.

Εκείνο όμως που με εντυπωσιάζει σε αυτήν την καταγραφή των σκέψεών μου, είναι ότι σε αυτά τα δύο πολύ κρίσιμα στη ζωή μου χρόνια που διατηρώ αυτό το ημερολόγιο, μπορώ ανά πάσα στιγμή να ανατρέξω στα συναισθήματα που οδήγησαν σε όλες τις ανατροπές μέσα μου.

Εικόνες που για τον αμύητο μοιάζουν ασύνδετες και άλογες ή δημιουργημένες στην προσπάθεια μιας μάλλον αποτυχημένης ποίησης, στην ουσία με συνδέουν με το συναίσθημα της στιγμής που γεννήθηκαν.

Κάπως έτσι ανέτρεξα πριν απο λίγο για να επιβεβαιώσω μια συγκυρία της τύχης, όμοια με μια άλλη που συνέβει πολλά πολλά χρόνια πριν.
Και την βρήκα.
Κάποιες στιγμές στη ζωή μας είναι πολύ ιδιαίτερες. Κι ό,τι μπορεί να μας οδηγήσει σε αυτές αποκτά τη δική του σημασία


....αδημονώ....το ρήμα που περισσότερο με εκφράζει τελευταία

..κι εκείνο το κενό

Σήμερα θα μαζέψω τις αγκαλιές. Όλες.
Αυτές που φύλαξα στη μνήμη
Όμοια με εκείνη την όμορφη ιταλική ταινία που συγκέντρωσε στο τέλος όλα τα απαγορευμένα φιλιά.
Εγώ θα μαζέψω τις αγκαλιές.
Από την πρώτη πρώτη που μου ζήτησες να με σφίξεις δυνατά μετά το πρώτο μας φιλί
και μ'άφησες να φύγω ζαλισμένη
έως την τελευταία με την πλάτη σου να ακουμπά στον τοίχο
κι εγώ να πρέπει να σε αποχωριστώ
λες κι είναι εύκολο να αφήσεις το άλλο σου μισό
και να κάνεις ότι δε σε νοιάζει
ότι είσαι εντάξει
η γη συνεχίζει να γυρίζει
ακόμη κι αν χάνεις το νόημα αυτής της κίνησης
στα μάτια όλων είσαι ολόκληρη
κανείς δεν βλέπει το κομμάτι που σου λείπει


Ένα βήμα μπρος κι οι πόρτες κλείνουν
και μένει μόνο μια εικόνα
ή μάλλον πολλές
πολλές εικόνες
αλλά δεν κοιτάς έξω
κοιτάς μέσα για να τις δεις
να μη νιώθεις την ορφάνια του χεριού σου

Rain

Βρέχει. Βρέχει αληθινά και δυνατά και μια ομάδα ενήλικων παιδιών παίζει μπάλα κάτω από το χαμηλό φως του δρόμου . Αυτή είναι η εικόνα. Και η μουσική απλά επειτείνει τη μαγεία της στιγμής. Και είναι ατελείωτη. Κι όλα αυτα δε συμβαίνουν έξω στο δρόμο, αλλά σε μία σκηνή.

Έτσι κλέινει το Rain του Cirque Eloize

Πριν από μερικά χρόνια ήταν το Excentricus, αργότερα το Nomade που δε θυμάμαι για ποιον λόγο δεν το είδα και τώρα το Rain. Όλα παραστάσεις του συγκεκριμένου τσίρκου, που μόνο τσίρκο δεν είναι με την κλασική έννοια του όρου. Είναι ένα παράξενο μίγμα όπου τα ακροβατικά μπερδεύονται με τη θεατρική παράσταση, η μουσική παίζει κυρίαρχο ρόλο,το ίδιο και ο φωτισμός και τα κοστούμια δένουν με τη σειρά τους αρμονικά για να συμβάλλουν στη μαγεία της στιγμής.

Είναι λίγα τα θεάματα που παίρνουν θέση στη μνήμη σαν πολύ ιδιαίτερες εμπειρίες. Το Rain είναι μία από αυτές. Και το μόνο που με θλίβει είναι που δεν μπόρεσα να το μοιραστώ.

παλάτια-κελιά

(Δεν) μου τάζει παλάτια - κελιά, ενώ με τυλίγει με το κορμί του να με ζεστάνει από τη σκοτεινιά της κρύας νύχτας. Δεν είναι μόνο το κρύο που ζητά την αγκαλιά, είναι και το σκοτάδι. Δεν είναι μόνο το γέλιο που θέλει το φιλί, είναι και το δάκρυ.

Κάτω από τη γέφυρα - δε θέλει να μου μιλά....όχι, σήμερα - κάτω από τη γέφυρα.....σιωπή λοιπόν..... κρύβουμε τα κορμιά μας, ενώ αφήνω τις σκέψεις μου πολύχρωμους χαρταετούς να ταξιδεύουν κάτω από τα άστρα. Και καθώς αυτές χάνονται μαζί με όλες τις έγνοιες, γαληνεύω....γαληνεύω...και κοιμάμαι....

Όχι δεν έχει σύννεφα ο ουρανός μου.

( Χτες, αγάπη μου, ονειρεύτηκα τους πιο έναστρους ουρανούς.... και ήμουνα κοντά σου.
Τόσο λαμπερά άστρα, τόσο ευδιάκριτοι όλοι οι αστερισμοί σε κείνον τον ξένο τόπο ...!!!)

Η πάχνη της αυγής μάς ξυπνά και με σπρώχνει πιο βαθιά στην αγκαλιά σου


Απόκληροι.... ζούμε το φόβο μας πέρα από το νόμο και πετάμε το θάρρος μας σε όλο πιο αληθινά βήματα. Από το σήμερα στο αύριο
Μια φωτιά που καίει, η ζωή. Μέχρι την τελευταία σπίθα.


Σου έχω πει για τον δικό μου πλανόδιο ;
Σάββατο πρωί...εγώ κι ο ήλιος στο σεργιάνι....και ξάφνου εκεί...οδηγημένη στα τυφλά μου βήματα.... ένας βρόμικος κουρελής, τα κουρέλια σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, μια γενειάδα σαν το Θεό - έλα τώρα μη με κοροϊδεύεις, πάντα με γενειάδα δεν παριστάνουν το Θεό ; -μα τι όμορφος που ειναι; ....σαν παραδείσιο πουλί μέσα σε τόση ομοιομορφία .... ένα φλάουτο στο στόμα, και γύρω του 5-6 τεράστιοι σκύλοι, Θεέ μου τι μεγάλοι σκύλοι!!!

σα να έχουνε μαγευτεί.....

Μμμμμμ.... Ο μαγεμένος αυλός....Ο μαγεμένος αυλός του 21ου αιώνα....


Ήθελα να κάτσω να τον ακούω για ώρες. Για ώρες....

Και θα μπορούσα να γράφω για ώρες....για ώρες...

Γιατί σ'αυτό το παραμύθι βούτηξα μέσα. Εικόνες, όνειρα, αναμνήσεις....όλα μπλέχτηκαν γλυκά.

Ευχαριστώ τη Λίνα που με κάλεσε σε αυτο το παιχνίδι των λέξεων. Αρχικά νόμιζα πως δεν μπορούσα να γράψω κατά παραγγελία, μια που γράφω ημερολογιακά και όχι παράγοντας λογοτεχνικά κείμενα, έστω και απλά...αλλά σήμερα μου φάνηκε μάλλον εύκολο.

Οι λέξεις που έπρεπε να εντάξω ήταν οι λέξεις: σύννεφα, δάκρυ, κελί, φωτιά, νύχτα

Αν θέλουν το συνεχίζουν οι genna, pixie και kioy με τις λέξεις : αδράχτι, σεληνόφως, κοχύλι, σύρτης, ξερολιθιά. Αν θέλουν...αν έχουν διάθεση...

κύμα

- Γράψε για κάτι άλλο...

Ναι....για κάτι άλλο...καταλαβαίνω...

Είναι πολλά τα άλλα που με απασχολούν κάθε μέρα....

Αλλά εδώ θέλω να θυμάμαι το κύμα...

τη δική του εικόνα θέλω να φέρνω στο νου κάποτε

...και κυρίως.... τη στιγμή που τη γέννησε....

Μια καμπύλη που γεννιέται και παίρνει σχήμα στους πιο φυσικούς ρυθμούς ....

ένα κύμα γίνεται και η σκέψη μου...

για όσο χρειάζεται να διαλυθεί σε κατάλευκο αφρό στην ακτή...

5 δευτερόλεπτα....10....τι σημασία έχει !

πόσα κύματα δεν είδα στη ζωή μου

....τα είδα ;

τα μάτια δε βλέπουν πάντοτε...

χαζορομαντική!....μμμμ....ίσως....

υπό ειδικές συνθήκες

τότε που μπορώ...τότε που μπορώ να βλέπω μια απόλυτα συνηθισμένη εικόνα και να νιώθω όλη τη μαγεία της

- Δε σ'αγαπάω καθόλου.

- Εγώ σ'αγαπάω πολύ.

- Κι αν λέμε και οι δύο ψέματα ;

διαβάζοντας....

Σε ένα μάλλον ελαφρύ ανάγνωσμα, που όμως με συντρόφεψε τις τελευταίες μέρες ξεκουράζοντας το νου από άλλες σκέψεις, διαβάζω :

" Όταν παίρνεις μια απόφαση ζωής, δεν αναρωτιέσαι αν μπορείς να ζήσεις με κάποιον, αλλά αν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν."

Πράγματι. Κάπως έτσι πρέπει να είναι. Όλα τα άλλα είναι συμβιβασμοί που εξυπηρετούν διάφορες σκοπιμότητες.

Δεν είναι που δεν μπορούμε να ζήσουμε και μόνοι μας...... Μπορούμε.

Αλλά όταν βρίσκουμε εκείνο το πρόσωπο , το ξεχωριστό για τον καθένα μας, που με έναν δικό του τρόπο μπορεί να μας αγγίζει και να λαμπρύνει τη μέρα μας, η ζωή αποκτά άλλο νόημα. Μπαίνει σε άλλη διάσταση. Κι ίσως μόνο τότε να νιώθουμε στ΄αλήθεια ζωντανοί.

για τα λάθος λόγια

με μια ανάσα. έτσι θέλω να σου μιλήσω. με μια ανάσα. πονούσα.έναν πόνο βαθύ, εσωτερικό. αλλά δεν θέλω να μιλήσω γι' αυτό. κι είχα ανάγκη από μια άλλη μνήμη.μακρινή. τόσο μακρινή που δεν ξέρω πια αν μου ανήκει. μια μνήμη γλυκιάς παρηγοριάς. δεν την βρήκα.προσπάθησα. όλες οι εικόνες ήταν εκεί. αλλά κενές. κενές.
αυτό σου είπα. έλειπε το συναίσθημα. κι αφού δεν υπάρχει εκείνο, έδιωξα και τα λόγια.


θυμήθηκα τα καπελάκια μας. φτηνά. ασήμαντα. όμως κάτω από το γείσο τους ανταλλάξαμε ζεστά φιλιά. είναι εκεί και μας περιμένουν. ασήμαντοι μάρτυρες μιας ζεστής μέρας που κρύψαμε τα φιλιά μας από τον ήλιο.
στο δρόμο σου είχα παραπονεθεί πως ξέχναγες να μου κρατάς το χέρι. και τιμωρώντας με γλυκά, το έσφιξες τόσο δύνατα που πόνεσα.
λίγο...ίσα-ίσα για να καταλάβω την αγάπη

Ήτανε μια φορά μάτια μου...

ψάχνοντας για ένα τραγούδι του θαλασσινού ποιητή (το βρήκα...δεν είναι που δεν το βρήκα)...αλλά...αλλά..

δεν είναι η ώρα του....

έπεσα πάνω εδώ.... και απλά δεν μπόρεσα να φύγω

ναι....ήτανε μια φορά μάτια μου που κάποιος μου 'λεγε ιστορίες από σελίδες ξεχασμένες, για καπετάν -Μιχάληδες και Διγενήδες ....και οι μύθοι ζωντάνευαν μπροστά μου..... και αποκτούσαν φωνή και σώμα και πάθη ανθρώπινα
και φτάνανε μέχρι το σήμερα... και όλα γινότανε ένας μύθος.... κι εκείνος γινότανε ένας μύθος....γιατί τι άλλο συντηρεί έναν μύθο, παρά η πίστη μας σε αυτόν..

όμορφους στίχους που έχει το τραγούδι....!


"Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου
Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά
Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ' αφήνει έρμη και μοναχή "

μερικές μνήμες φέρνουν το χαμόγελο.... πιο λαμπερό κι από μια καλοκαιρινή μέρα...
μ'αυτό το χαμόγελο μ'αρέσει να θυμάμαι


κι αν ανήλικη μοιάζει πάλι η γραφή (μα δε θα ενηλικιωθεί ποτέ ;)
είναι που μ'αρέσει να οδηγώ το νου σε εκείνους τους άλλους κόσμους

σήμερα

Χαζεύω έναν γαλάζιο φάκελο, που αποπνέει ηρεμία, μια ξένη φωνή μου θυμίζει μέσα από ένα παραμύθι πως μόνο με ερωτήσεις προχωράμε, οι απαντήσεις παραείναι στατικές, πρέπει πάντα να γεννάνε μια νέα ερώτηση....

Δεν πολυσκοτίζω το μυαλό μου. Το βάρος της σημερινής μου μέρας χώρεσε σε τρεις λέξεις.

Μου αρκεί.

σ'εκείνο το άλλο σύμπαν

Μια νύχτα σιωπηλή, τότε που θα' χουν λιγοστέψει τα λόγια, αλλά όχι και η αγάπη, κρυφά θα φύγω, δε θα με καταλάβεις, να βρω το δρόμο για εκείνο το παράλληλο σύμπαν, εκεί που χάθηκαν όλα τα μυνήματα του έρωτά μας.

Θα τα μαζέψω ένα-ένα να τα φυλάξω για τις δίχως μνήμη μέρες....με όλα τους τα λάθη και με όλες τους τις αλήθειες, εκείνες που ποτέ δε χώρεσαν σε λέξεις.

Μετά θα γυρίσω ανεπαίσθητα κοντά σου, είπαμε δε θα με καταλάβεις, να με διορθώσεις, να με αγαπήσεις

Ένα κλικ....μια στιγμή...

Έχω δουλειά, πολλή δουλειά, θέλω να προλάβω, μετά πρέπει να φύγω και για το γραφείο, αλλά έρχεται η Ναταλία, ο μικρός ξανθός μου διάολος, και η Ναταλία πρέπει να μου δείξει το γαϊδουράκι που άφησε στην Πολωνία

Κρατώ το κιτρινισμένο χαρτί στα χέρια μου και για μια στιγμή νιώθω να κρυφοκοιτώ, παρείσακτη πραγματικά σε μια στιγμή ευτυχίας, τόσο αληθινή που δε φανταζόμουν ότι μπορούσε να περάσει στο χαρτί, να φωνάξει τόσο δυνατά για την ύπαρξη της, να αγγίξει, να ακουμπήσει.
Τέσσερα πρόσωπα και δύο ζώα. Όλα σε μια εικόνα.
Μπροστά μπροστά ενα στρουμπουλό γαϊδουράκι . Μεγάλα, ολόγλυκα μάτια, τεράστια αυτιά. Ανοιχτόχρωμο και ήρεμο....Πόσο ήρεμο μοιάζει! Μ'αυτήν την ηρεμία που έχουν τα ζώα όταν αγαπιούνται (όπως και οι άνθρωποι). Πίσω του σέρνει ένα χαμηλό αυτοσχέδιο κάρο. Και πάνω του ; Πάνω του βλέπω την ευτυχία σε τέσσερα ολόφωτα χαμόγελα. Δυο κατάξανθα κεφαλάκια με όλα τους τα δόντια σχεδόν λειψά να χασκογελάνε, ο κάπως πιο μετρημένος πατέρας να προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες της σοβαρότητας, όμως και τα δικά του μάτια λάμπουν, και μια μητέρα !! μια μητέρα καλλονή ...... το βλέμμα μου καρφώνεται πάνω της. Τι όμορφη που είναι ! και πόσο χαρούμενη μεσα στην οικογενειακή της ευτυχία! Στο πλάι , σχεδόν στο μέγεθος του γαϊδαράκου, ένα πελώριος σκύλος Αγίου Βερνάρδου, έρχεται να συμπληρώσει με το νωχελικό του ύφος την όλη εικόνα
Όμορφα ζώα, όμορφοι άνθρωποι....

Πόσο μπορεί να απέχει η ευτυχία από αυτήν την εικόνα, αναρωτιέμαι
Μια ξεχειλίζουσα ευτυχία...
Όσο και ο καρκίνος που χτυπά την καλλονή στα 45 της.

Ένα κλικ...μια στιγμή....μια πανέμορφη στιγμή.....
Η ζωή μας

5 του νοέμβρη

Κάποια στιγμή στη ζωή μας, ανοίγει μία πόρτα και μπαίνει το μέλλον μας.

Άλλοτε αυτό γίνεται ασυνείδητα ακόμη και ακούσια και το καταλαβαίνουμε μόνο από τις μετέπειτα αλλαγές στη ζωή μας.

Άλλες φορές ανοίγουμε εμείς αυτήν την πόρτα.

Πνιγηρός ο πριν αέρας.

Funeral Blues

W. H. Auden — Funeral Blues (1936)




Stop all the clocks, cut off the telephone.
Prevent the dog from barking with a juicy bone.
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.


Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead.
Put crêpe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever: I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.

Oscar Wilde

Experience is simply the name we give our mistakes.

I am not young enough to know everything.

I am so clever that sometimes I don't understand a single word of what I am saying.

I can resist everything except temptation.

I have the simplest tastes. I am always satisfied with the best.

I like persons better than principles, and I like persons with no principles better than anything else in the world.

I never travel without my diary. One should always have something sensational to read in the train.

I sometimes think that God in creating man somewhat overestimated his ability.

There are only two tragedies in life: one is not getting what one wants, and the other is getting it.

It is absurd to divide people into good and bad. People are either charming or tedious.

It is better to be beautiful than to be good. But... it is better to be good than to be ugly.

It is only the modern that ever becomes old-fashioned.

Nothing can cure the soul but the senses, just as nothing can cure the senses but the soul.

Selfishness is not living as one wishes to live, it is asking others to live as one wishes to live.

Society exists only as a mental concept; in the real world there are only individuals.

Some cause happiness wherever they go; others whenever they go.

The advantage of the emotions is that they lead us astray.

Those whom the gods love grow young.

Whenever a man does a thoroughly stupid thing, it is always from the noblest motives.

There is a luxury in self-reproach. When we blame ourselves we feel no one else has a right to blame us.

When I was young I thought that money was the most important thing in life; now that I am old I know that it is.

Whenever people agree with me I always feel I must be wrong.

We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars.

Who, being loved, is poor?

ακόμη και για να δω τα άστρα, χρειάζομαι τα μάτια σου

...έλεγε, κρατώντας με στην αγκαλιά του όταν το σκοτάδι δεν ήταν ακόμη βαθύ και μόλις που αχνοφαίνονταν τα πιο ζωηρά ανάμεσά τους...

Ένα... Δύο... Τρια...του τα ΄δειχνα και τα μετρούσα

Περισσότερα ούτε και τα δικά μου μάτια δεν μπορούσαν να δουν

Ξυπνώ με μια αίσθηση απουσίας ασύνειδη ακόμη.Τα χάπια έχουν ακριβώς αυτή τη λειτουργία ,του να εξαλείφουν τη συνείδηση. Για λίγες ώρες , τις τελείως απαραίτητες για να αναλάβει το σώμα, σε στέλνουν σε ένα μέρος όπου δεν μπορεί να σε βρει η συνείδησή σου. Κι εκεί χαλαρώνεις . Και κοιμάσαι. Δίχως όνειρα. Δίχως το παραμικρό ίχνος σκέψης. Σα να πέφτεις σε ένα βαθύ κενό.

Για λίγο . Για όσο το άγρυπνο σκυλί της συνείδησης παραμένει ναρκωμένο. Τέσσερις ώρες για την ακρίβεια. Τέσσερις.

Και η πρώτη σκέψη, με το που βρίσκεις τον εαυτό σου : "Τα χέρια μου ...τα χέρια μου...πόσο κενά...πόσο άδεια χωρίς τα δικά σου...Πού ειναι το χέρι σου αγαπημένε να αγγίξει το δικό μου ; Να το πιάσει γερά και να μην το αφήσει ποτέ; Όσο κρατήσει αυτό το ποτέ ; Όσο κρατήσει...Πού είναι το χέρι σου ;"

Μ'αυτήν την απουσία ξύπνησα. Μ' αυτήν την απουσία.

Όλη τη μερα το μυαλό αλλού. Κι όλες οι λέξεις να οδηγούν σε μονοπάτια που πονάνε κι εγω να μην μπορω να αποφύγω τις παγίδες τους και όλο να πέφτω μέσα.

Κι όλο να πέφτω μέσα.

Τετρασύλλαβες λέξεις....

Κα-πε-τά-νιος

Θολώνει το βλέμμα. Μα χάθηκαν παιδί μου οι άλλες λέξεις ; Πές σοκολάτα που είναι και γλυκιά, πες ακρογυάλι να μυρίσουμε αλμύρα, πες κασετίνα που την έχεις εκεί μπροστά σου....τον καπετάνιο τι τον θέλεις ;

Άσε που ξέχασες να αλλάξεις την ημερομηνία ....

Αν ήταν προχτές αγόρι μου θα ήμουνα ευτυχισμένη....μήπως να την αφήσω ; Και να ζήσω με την ψευδαίσθηση ; Αλλά όχι....διαλεξα μόνη μου να χαραξω κάθε γράμμα αυτής της Παρασκευής. Κάθε γράμμα...σα να τα χάραζα με σουγιά πάνω μου αντί για εκεί που έπρεπε.

Και μετά....μετά;;;

άκου...

If you come to me at this moment

Your minutes will become hours

Your hours will become days

And your days will become a lifetime

ακούω τις φάλαινες....

κι αυτό το μυστηριακό κάλεσμα

Σβήνω τα φώτα

ενώ ακουμπώ πάνω σου νοερά

πάντα νοερά

σα να απαγορεύεται να σε αγγίξω

κι ας μας φωτίζει ο ίδιος ουρανός

αλλα αυτήν την ώρα

είμαι σε βαθύ ωκεανό

δε σκέφτομαι, δεν υπάρχω συνειδητά

μόνο γέρνω πάνω σου

σα να χόρτασε ο νους από όλα

και το μόνο που θέλει

είναι να ακουμπά και να τρέφεται με τις αισθήσεις.

Άκου τις φάλαινες

και κράτα με στην αγκαλιά σου

γύρισε πίσω στον πυρήνα της ύπαρξής σου

και μόνο άκου

μη σκέφτεσαι

όσο ακουμπώ πάνω σου μη σκέφτεσαι

Μόνο νιώσε

The whales do not sing because they have an answer

They sing because they have a song

(η εισαγωγή και το τέλος στα αγγλικά είναι παρμένα από τον μαγικό κόσμο του gregory colbert)

μια άλλη μέρα..κάποτε

Βαδίζω αργά και νωχελικά
φορώντας τη μουσική στ΄αυτιά μου
ενώ ταυτόχρονα περιμένω εκείνον τον άλλον ήχο
που θα ξανακάνει αρύ τον αέρα που αναπνέω
γιατί δεν μπορώ έτσι
δυσκολεύομαι
πολύ πυκνός και δεν κατεβαίνει
ίσως γι΄αυτό από το πρωί να έχω πιει τόσο νερό
να πάρω το οξυγόνο από εκεί σαν τα ψάρια

ένα παράπονο πλεγμένο από "γιατί" η σκέψη μου
εκείνα τα "γιατί" που αγκυλώνουν μέσα σου
και δεν μπορείς...αν τα τραβήξεις...σα συρματόπλεγμα θα νιώσεις να ξεσκίζουν την ψυχή σου ή ό,τι έμεινε από αυτήν...
και μόνο τ' αφήνεις να σε τρυπούν, να σου θυμίζουν την ανεπάρκειά σου

στη ζωή των άλλων
στη σκέψη τους
και στην καρδιά τους

ελαττωματική από γεννησιμιού μου
να αναζητώ πάντα την αγάπη


Ο άνεμος με χαϊδεύει και με κρυώνει ταυτόχρονα
όχι δεν κάνει κρύο, εγώ κρυώνω
το κρώξιμο ενός πουλιού διακόπτει κάθε σκέψη
και κάθε μελωδία

Σαν σήμερα με κράταγε στην αγκαλιά του
Και ήμουν σπίτι.
Ναι..... Ήμουν σπίτι
Εκεί που τίποτ' αλλο δικό μου δεν είχα, ένιωθα σπίτι

μια μερα στο K.

αν υπάρχει ένας μόνο τρόπος μαγικού αγγίγματος

είναι ο δικός σου

κι αν πάψουν όλοι οι άλλοι λόγοι να σ' αγαπώ

θα σ' αγαπώ για όσες φορές μου κράτησες το χέρι

λέξεις

Κόπασε ο άνεμος. Για άλλη μια φορά κόπασε.

Είναι μερικές έννοιες που δεν μπορώ να ορίσω τη σημασία τους με λέξεις.
Γνωρίζω τον αντίκτυπό τους από τα συναισθήματα που προκαλούν, από τις αντιδράσεις του σώματός μου, αλλά να τις κλείσω μέσα στα καλούπια των λέξεων δεν μπορώ.

Είναι στιγμές και ώρες που αναρωτιέμαι αν είναι οι λέξεις που ορίζουν τη ζωή μας και αυτές πάλι που την κατευθύνουν.
Και η απάντηση είναι με βεβαιότητα θετική.

Αν και είμαι σίγουρη πως υπάρχει και μια άλλη ζωή, που δεν περιορίζεται από λέξεις και σχήματα και είναι μια ζωή πιο κοντά στα ένστικτά μας και στο θεμελιώδες της ύπαρξής μας.

Απλά αυτή δεν ερμηνεύεται στους άλλους. Ίσως κάποιοι που είναι πολύ κοντά μας να τη διαισθάνονται λόγω της αγάπης, που όταν είναι δυνατή εμπεριέχει την ενσυναίσθηση, αλλά και πάλι είναι εξαιρετικά δύσκολο.

anyway....
τις πιο όμορφές μου λέξεις νύχτες τις ψιθύρισα και σπάνια ζήσανε ως την αυγή

Γη και Ήλιος

Με κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του προσπαθώντας να με πείσει ότι είμαι ένα όμορφο, αυτόφωτο αστέρι
Εκείνος ήταν το αστέρι
ενώ εγώ διαμαρτυρόμουν γιατί πάντα ένιωθα γη

Γη....Δεν κουβαλώ δικό μου φως....Αν λάμπω, το χρωστώ σ΄εκείνον.
Σε κείνον.
Σ' όλη μου τη ζωή με τα χρώματα της γης θα λάμπω....αρκεί να έχω έναν ήλιο κοντά μου να με φωτίζει

Αλλά και να μην υπάρχει εκείνο το ξένο φως που κάνει τα πάντα όμορφα και ευωδιαστά, μια μικρή λάμψη θα την εκπέμπω....μια μικρή δική μου λάμψη
Έτσι μου λένε οι φίλοι μου... ότι κουβαλώ μια μικρή φλόγα μέσα μου.
Τη διατηρώ αναμμένη , να με φωτίζει στα σκοτάδια
Αλλά εκεί περιορίζεται η δύναμή της

Γιατί για τη λάμψη, την αληθινή ζωή, αυτή που είναι γεμάτη χρώματα και ομορφιές

για μια ζωή γεμάτη ζωή...

Για όλα αυτά χρειάζομαι τον ήλιο μου

Τόσο η γη όσο και ο ήλιος αντλούν νόημα ύπαρξης απ΄τη μεταξύ τους σχέση.
Μπορει ο ήλιος μας να εξέπεμπε το φως του και χωρίς τη γη δίπλα του....αλλά ποιο το όφελος;
Μια άνευ σημασίας λάμψη. Μέσα στο άπειρο του διαστήματος

...ταξιδι στο όνειρο και στη μνήμη

Φοράω μια χάρτινη πεταλούδα περιβραχιόνιο λευκή
όμορφα που σαλεύει πάνω στο χέρι μου!
ακίνητη αφουγκράζομαι τον ανασασμό της
μα μόλις πάω να την αγγίξω με τ΄αλλο χέρι
εκείνη μικραίνει
κι απομακρύνεται

όχι πολύ
ψυχή που δε χάνεται
ένα λευκό πουλί τη γέννησε από δάκρυ

αυτό ήταν το όνειρο , μα η ιστορία ήταν άλλη

ήταν αυτή που χάθηκε στις μνήμες του χρόνου

όλα εκείνα τα
θυμάσαι
που άγγιζα όσο ήμουν κοντά
τα έβλεπα σχεδόν ολοζώντανα μπροστά μου
κι όλο ρωτούσα
κι όλο απορούσα

πώς δεν μπορούσε εκείνη

αφού μαζί τις πλέξαμε τις μνήμες
μαζί φορτώσαμε τα πανέρια μας με αγάπη
μαζί περπατήσαμε στους δρόμους

μαζί

γιατί εγώ τα άγγιζα και τα 'νιωθα κοντά μου;
ενώ εκείνη έμεινε μόνο να σιγοψιθυρίζει
κι αυτό σε μεγάλη ανάγκη
"σ' αγαπάω...
πάντα...
αλλά όλα αυτά με παραμύθι μοιάζουν"


απ' όλες τις μνήμες της έμεινε η αγάπη


δεν καταλάβαινα....έλειπε η απόσταση


αλλά μια μέρα ήρθε....ούτε κατάλαβα την έλευσή της
τόσο διακριτική, τόσο αθόρυβη

και τότε όλα χάθηκαν
χλωμές εικόνες ενός ξένου κόσμου

κι αυτό χωρίς πόνο, χωρίς θλίψη

"όλα σαν παραμύθι μοιάζουν...."

αποστάσεις

Ήταν μικρές ελάχιστες αποστάσεις
που γεννούσαν τις διαθέσεις σου

ακίνητη στεκόμουν και τις μετρούσα

όπως και κείνα τα μικρά δευτερόλεπτα
ή μήπως ήταν ολόκληρα λεπτά ;

που ο νους σου απομάκρυνε το άγγιγμα
και με εξοβέλιζε σ' έναν άλλον κόσμο

τόσο μακριά....τόσο κοντά


οι αληθινές αποστάσεις είναι πάντα στο συναίσθημα
...στη σκέψη που τρέχει κοντά σου
...ακόμη και στο βάθος του βλέμματος

ποτέ δε μετριούνται σε μέτρα, χιλιόμετρα και μίλια


.......................................................................



Κι εσύ αγαπημένε που μου ζητάς ένα μυστικό
για να το διαφυλάξεις στην αιωνόβια ανυπαρξία σου.....

Λες και δεν ξέρω πόσο φλύαρα είναι τα δέντρα

Όλο θροΐζουν....όλο θροΐζουν

Απολογία

Νιώθω την ανάγκη μιας απολογίας, ίσως και μιας εξήγησης.
Γιατί κάπου μπερδεύομαι...κάπου νιώθω να μου έχω βάλει αόρατα δεσμά και οτιδήποτε καταπιέζει την ελευθερία μου....απλά δε μου αρέσει και δεν το αντέχω.
Το μπλογκ αυτό ξεκίνησε σαν ένα ημερολόγιο καταγραφής γεγονότων και σκέψεων που μπορεί να με απασχολούσαν κατά καιρούς.

Πάντα έγραφα.
Από συνήθεια, από ανάγκη....πάντως έγραφα.
Όχι πυκνά.....και ποτέ ποίηση.
Όλες μου οι καταγραφές ήταν αποκλειστικά προσωπικές και λειτουργούσαν ψυχοθεραπευτικά. Μέσα από την καταγραφή των σκέψεών μου μπορούσα να τις αναλύσω, να τις κρίνω...ακόμη και να τις απορρίψω.
Να βρω εμένα.

Και στην αρχή πραγματικά και αυτό το ημερολόγιο εξυπηρετούσε αυτόν τον σκοπό.
Οι σκέψεις μου, οι αναμνήσεις μου καταγράφονταν με σαφήνεια και ο καθένας μπορούσε να τις καταλάβει. Δεν υπήρχαν μεταφορές, δεν υπήρχαν "ποιητικές" εικόνες.
Τουλάχιστον πριν εμφανιστούν οι πρώτοι του επισκέπτες. Γιατί αυτοί τα άλλαξαν όλα. Ήταν τότε που συνειδητοποίησα ότι μάλλον δεν ήθελα την υπερέκθεση του εαυτού μου. Κι αυτό ήταν κάτι που δεν το είχα σκεφτεί όταν άρχισα να γράφω εδω μέσα.
Δεν ξερω πώς το φανταζόμουν....δεν ξερω καν αν το είχα σκεφτεί πώς θα ένιωθα αν κάποιος άγνωστος διάβαζε κάτι πολύ δικό μου. Θα το ήθελα ;
Στην πορεία ανακάλυψα ότι μάλλον δεν το πολυήθελα. Και ήταν τότε που άρχισα να κρύβομαι πίσω από τις λέξεις. Να προσπαθώ μέσα απο εικόνες να βγάλω το συναίσθημα, δίχως όμως να λέω τα πράγματα με το όνομά τους


Πού θέλω να καταλήξω....
Μπορεί τα όσα γράφω μερικές φορές να μοιάζουν με απόπειρες ποιητικές ....και δεν αδικώ όποιον έχει σχηματίσει μια τέτοια εντύπωση....μια που άθελά μου μπορεί να έχω καλλιεργήσει μια τέτοια εικόνα... αλλά ποτέ, ποτέ δε θεώρησα ότι γράφω ποίηση.
Κάποιες (πολύ λίγες) μεταφορικές εικόνες που έχω πλάσει με τις λέξεις- πάντα στην ανάγκη έκφρασης του συναισθήματος- μπορεί να μοιάζουν ως τέτοιες, μπορεί να μου αρέσουν κιόλας.... Αλλά ποίηση δε θα τις ονόμαζα ποτέ.

Υπάρχουν αρκετοί συνιστολόγοι που θαυμάζω τις ικανότητές τους στη γραφή και που θεωρώ ότι έχουν αληθινό ταλέντο. Οι περισσότεροι μάλιστα δε γράφουν καν ποιητικά. Γράφουν απλά υπέροχα!!! Δεν εμπίπτω στην κατηγορία τους , και ούτε τους ζηλεύω.
Ένα απλό ημερολόγιο γράφω. Μερικές φορές μπορεί και ένα γράμμα προς τον αγαπημένο μου όπως οι πρόσφατοι αποχαιρετισμοί .
Αλλά όχι ποίηση . Ποτέ δεν έγραψα ποίηση.

"Να ξέρεις καλά ότι θα περάσω τη ζωή μου περιμένοντάς σε, ακόμα κι όταν δε θα μου έχει μείνει πια μνήμη."

...ακόμη και όταν δε θα μου έχει μείνει πια μνήμη..

Έγραφε η Κονσουέλο στον Εξυπερύ....ενώ εκείνος είχε ήδη ταξιδέψει προς τα αστέρια του.

Είναι ώρες που νιώθω να σε αγγίζω ψηλαφητά
κουλουριάζομαι τότε
διπλώνω το λεπτό κορμί μου σ΄ενα μικρό τίποτα
και σε σκέφτομαι

και άλλες σαν τώρα
που αφήνω το μυαλό κενό από κάθε σκέψη να παρασυρθεί από ένα τυχαίο μελωδικό κύμα




το βράδυ θα'ρθω να σου μιλήσω μυστικά στο αυτί
να 'χεις ανοιχτά

5+1 αποχαιρετισμοί

Δεν θυμάμαι καλά τον πρώτο αποχαιρετισμό

Θυμάμαι αμυδρά το πού...

Θυμάμαι την έκπληξη στη ματιά...

Εκείνο το άγνωστο συναίσθημα που δεν ήξερε τι να περιμένει...

Ό,τι ζητούσα είχε για πάντα πεθάνει. Και μαζί του κι εγώ. Δε ζητούσα τη ζωή.

Είχε περάσει

Κάποιος μου έλεγε πως έβλεπε να κουβαλώ φτερά ακόμη, μα δεν μπορούσα να τα δω

Αν υπήρχαν, ήταν τσακισμένα...έτσι τα ένιωθα

Μετά μια μέρα πέταξα κοντά σου.

Δεν ήξερες την ευθραυστότητά μου κι εγώ που δε νοιαζόμουν για το σπάσιμο...πόσο πιο πολύ να σπάσω...; δε σου τη φανέρωσα

Δεν ήταν που ήθελα να σου την κρατήσω κρυφή....απλά δε μ'ένοιαζε...

Το σπάσιμο

Και ούτε κι εσένα έπρεπε να σε νοιάζει

Ο πόνος όμως που ένιωθα και η χαρά που δεν μπορούσα να σου δώσω

με διώχνανε μακριά ....

Με υπερέβαινες...Η δύναμή σου με απομάκρυνε. Το πάθος σου επίσης.

Πάντα θα θυμάμαι εκείνο το βλέμμα, εκείνη την ερώτηση:

Γιατί ήρθες;

Επειδή το ήθελα.

(επειδή το ήθελα....)

Κι έμεινα...

ενώ έφευγα....

έφευγα..

νομίζω πως το διάβαζες...στα μάτια μου, στο σώμα

και είπες κάτι που δεν περίμενα

δίχως να το συνειδητοποιείς

...κάτι μαγικό...

κάτι που όταν η σκέψη οδηγούνταν πίσω...έστεκε και αφουγκραζόταν

-το ξέρω πως το ξέχασες...μα άσε με να θυμάμαι
δεν ήταν αυτό που είπες...ήταν ο τρόπος, η ματιά-

...σαν εκείνο το άλλο...τότε που ο ήλιος έπαιζε με τα σύννεφα κι εμείς χαιρόμασταν με το παιχνίδι του σα μικρά παιδιά...ήλιος- βροχή...κι εμείς προφυλαγμένοι πίσω από ένα τζάμι μέσα στο ποτάμι

Το ξέρεις πως κανέναν επιβάτη δεν κοίταξα στα μάτια σ΄εκείνη μας τη βόλτα ;

Ντρεπόμουν απ΄τα συνεχή φιλιά σου...αλλά καλύτερα να πήγαινα στην κόλαση παρά να σου 'λεγα να σταματήσεις

Και έμεινα...έμεινα

Και την επόμενη φορά ήμουν εκεί για σένα

γιατί δεν είχα φύγει...είχα έρθει πιο κοντά

και ήταν ευτυχία

Δε θα πρέπει να γνωρίσανε ετούτα τα λιθόστρωτα πιο ξεδιάντροπο έρωτα...πιο ζηλευτό

Και δεν είχα τίποτα να ντραπώ

τέτοια η δίψα για το φιλί σου, το άγγιγμα του χεριού σου

το σφιχτό αγκάλιασμα

μόνο που χαμήλωνα τα μάτια κάθε που οι περαστικοί μας ρίχνανε ζηλόφθονες ματιές

δεν είναι σωστό να προκαλείς με ευτυχία

Και ήταν κι εκείνη η άλλη φορά

που ήσουνα έτοιμος να φύγεις... και σ'έδιωχνα κι εγώ...

Μας κούρασε ο έρωτας

Μα δε χρειάστηκε να σου μιλήσω

Έφτασε ένα σφιχτό αγκάλιασμα...από κείνα που φωνάζουν πιο δυνατά απ όλες τις φωνές: μείνε, μείνε

...κι έμεινες

δίχως λόγια

δίχως καν βλέμματα

μόνο με σώματα που μιλήσανε

κι ίσως να είναι τα μόνα που λένε την αλήθεια

Θημωνιές...ήθελα να τις γράψω με ύψιλον μα δεν κρύβανε αρκετό θυμό...κι έτσι τις άφησα με το ήτα του ήλιου να γεμίσουν από το χρώμα του

(...θα'ταν τότε που φοβόμουν πολύ...)

μετά βάλθηκα να ψιθυρίζω θάλασσα, θάλασσα, θάλασσα για να ακούω το κύμα μέσα στο μυαλό μου...λείπει και ο κύλινδρος με την άμμο και τα μικρά βοτσαλάκια...πρέπει να φτιάξω έναν νέο....και μετά όλο και θα κροταλίζουν αυτά....θα κροταλίζουν σα να τα παρασέρνει το κύμα στην ακτή..

Κρρττ...κρρτττ.....κρρττ......κρρττ

(.....δεν αναπολώ τα φοβισμένα μάτια...)

να γεμίζουν τη σιωπή και τα κενά....

Βιάζομαι να ντυθώ ανέμους και χρώμα φθινοπωρινό...ν'αφήσω πίσω τα τρόπαια άλλων καλοκαιριών ....

(....πώς έμοιαζε η ζωή ατελείωτη ! γεμάτη υποσχέσεις!)

Και μέσα από χαραμάδες μυστικές.... αέρας, φως τρυπώνει κι ανασαλεύσει - σα θάλασσα, σαν κύμα - αβέβαια καρδιοχτύπια

Μια ζωή που βιώνεται στο πριν...στο μέτα

(...στις γυμνές νύχτες με τον αέρα ακίνητο....ίσως εκεί....)

σπείρα σε φυλαχτό που χάθηκε

Όνειρο θα' ναι σ'έναν λιωμένο χρόνο των αισθήσεων

Με ξυπνά η ιδρωμένη νύχτα

και μένω να κοιτώ άγριες θημωνιές

όπου ο ήλιος έκρυψε το φως του

Μαζί και τη θέλησή μου

κι εκείνη τη βαθύτερη ανάγκη, την ανομολόγητη

Τα χείλη μου γέμισαν πληγές

....νιώθω σα να σταλάζω υδροκυάνιο στο αίμα μου

από ανάγκη ; εμμονή ; ανικανότητα μιας άλλης αντίληψης ;

όνειρο ήταν...

Κοιμάμαι....ή μήπως όχι;

Είσαι εκεί;

Δυο νύχτες άυπνη να ακούω την ανάσα σου. Να συνηθίσω την ανάσα σου.

Σε στεναχωρώ, μου λες

Μα δεν πρέπει...δεν πρέπει...

Μπορεί να σ' αγαπάω τόσο που να μη χωράει σε λέξεις...αλλά δε σε συνήθισα...δώσε μου χρόνο....

Δώσε μου χρόνο

κι είναι κι εκείνο το άγγιγμα

ένα χέρι σε γυμνό κορμί
τις άγρυπνες νύχτες
άγγιγμα τόσο ανεπαίσθητο όσο τεράστιο

σαν την ανάσα

κι ο νους πάντα τόσο κοντά σου
που ξεχνά την κούραση, ξεχνά την ανάγκη
γιατί γίνεσαι εσύ η ανάγκη
και δεν μπορώ να σου εξηγήσω το τι, το πώς, το γιατί
πιότερο να πεθάνω άυπνη παρά να στερηθώ το χάδι σου

να μην το καταλάβω

αλλά με θλίβει σαν με ρωτάς
γιατί σε εμπιστεύτηκα

γιατί είναι σα να μη ξέρεις
σα να μη θέλεις να καταλάβεις
κι ύστερα
"μα τι είναι αυτό που ρωτά", σκέφτομαι
εδω εμπιστεύτηκα τη ζωή μου
και είπα "πέτα την,
αλλά πέτα την κατά πως εσύ θέλεις,

αυτή είναι η ελευθερία σου"

πόση θλίψη
κάθε που κόβεις το όνειρο απότομα

τις βλέπω
στα μάτια , στο μυαλό σου
είναι ρεαλισμός, το ξέρω
να μην πιστεύεις στο όνειρο

μα δεν είναι αγάπη
να της κόβεις τα φτερά πριν την αφήσεις να πετάξει

- Θέλω κι εγώ να περάσω μια μέρα από αυτά τα στενά
- Ελα, με καλείς, εσύ θα το κάνεις... τώρα

και σε κοιτώ λοξά με μάτια ορθάνοιχτα

σαν εκείνες τις γκρίζες που διστάζουν

το βλέπεις στο βλέμμα τους πως διστάζουν

"αλήθεια, λέει; αλήθεια λες;"

Όνειρο ήταν.....

προχωρούμε αβέβαιοι στο δρόμο του Σεπτέμβρη

πολλά χρόνια πριν

εγώ

εγώ είμαι αβέβαιη

ποτέ εκείνος

μετρώ την απόστασή μας σε έτη φωτός

ένα σύντομο άγγιγμα με ξαναφέρνει για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου στη ζωή που είχα χάσει

τόσο είναι

τόση είναι η ζωή

με λεπτά μετριέται

με ώρες

με στιγμές

που εκλάπησαν κρυφά από τον παράδεισο

για όσους οι άγγελοι φροντίσαν

κάποιος αναρωτιέται γι' αυτό το πίσω μπρος

πόσο ελαφριά η σκέψη

πόσο ανώφελη

μπορεί να έχει δίκιο

σε βάθος...

μόνο αισθάνομαι

δεν αρκεί;

πάντα το ποίημα προτιμούσα

από τον ποιητή

κάποιος θα καταλάβει

ξέρω

[τις μέρες που έρχονται

πολύ μακριά από κάθε σκέψη θα σε βρω
αρκεί η πνοή

μόνο φτερούγες άνοιξε να με δεχτείς
τα χέρια σου]

πάνω σε ξένα όνειρα

Κάποτε κουβαλούσα όνειρα που νόμιζα πως ήτανε δικά μου
Και ήταν
Τα φορούσα και μου πήγαιναν
Σαν κάτι ενδύματα που φορά κανείς σε επίσημες εκδηλώσεις
Βλέπεις αυτάρεσκα τον εαυτό σου στον καθρέφτη και τον γεμίζεις με αυταπάτες μιας κενής ζωής

Μπορεί να περάσεις όλη σου τη ζωή φορώντας τα ή άλλα που τους μοιάζουν. Μπορεί να πιστέψεις ότι είναι και τα μόνα που υπάρχουν, υπακούoντας πάντα σε ξένους κανόνες, ανταποκρινόμενος σε ξένες προσδοκίες και το σπουδαιότερο..... θεωρώντας πως υπακούς μονάχα στον εαυτό σου.
Αυτό το τελευταίο ...Πόσο σπουδαίο είναι!....για κάθε θρησκεία, για κάθε ιδεολογία, για κάθε κοινωνική επιταγή....
Να σου φορέσουν τα πιστεύω τους και να νομίζεις πως είναι και δικά σου....

Είναι εύκολο να πορεύεσαι με μία πίστη, ακολουθώντας ευρύτερα αποδεκτές αρχές, να είσαι αυτό που οι άλλοι θέλουν από σένα ή περιμένουν να είσαι.
Και είναι σημαντική η ικανοποίηση που αντλούμε από την αποδοχή.
Δε ζούμε μόνοι μας.
Και οι πιο πολλοί από μας χρειάζονται όρια για να μη χάνουν τον εαυτό τους.
Χρειάζονται φραγμούς για να μην παρασύρονται από τα πάθη τους.
Χρειάζονται πίστεις , για να έχουνε να ακουμπάνε.

Όμως καμιά φορά....όχι και τόσο συχνά - ίσως να χρειάζονται πολλές συγκυρίες και μια ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση - εκεί που δεν το περιμένεις, εμφανίζονται οι ρωγμές.
Και ανακαλύπτεις πως τα ρούχα που φοράς σε στενεύουν ή ακόμη και σε πνίγουν.
Κι αρχίζεις να αμφισβητείς αυτό που είναι αρχή ή πίστη ή νόμος ή και συνήθεια από παλιά, που όμως δε συμβαδίζει με τη δική σου λογική , με το δικό σου αίσθημα, με τη δική σου ανάγκη.
Για λίγο αμφιταλαντεύσαι ....γιατί είναι και η αγάπη. Είναι οι άνθρωποι που δε θέλουμε να απογοητεύσουμε, να στεναχωρήσουμε, είναι κομμάτι του εαυτού μας, ποτέ δε θέλησαν το κακό μας....Κι αν βλέπουν τον κόσμο με αυτά τα μάτια, είναι γιατί δεν έχουν άλλα να τον δουν.

Όμως από την άλλη βαραίνει εκείνο το πνιγηρό συναίσθημα...του αγριμιού που ξύπνησε πίσω από κάγκελα, μα κάπου βαθιά μέσα στο μυαλό του , υπάρχει μια σαβάνα που ποτέ δεν είδε...την υποψιάζεται ....αλλά κι αν όχι...είναι αυτή η ανάγκη να τρέξει ελεύθερο σε άγνωστα λιβάδια...δίχως όνειρο, δίχως σκοπό
Θέλει απλά να τρέξει....δίχως κάγκελα γύρω του....ελεύθερο



Πόσο δύσκολο μου φαινόταν πάντοτε, από κείνα τα μακρινά εφηβικά μου χρόνια, εκείνο το ολοένα και πιο βαθύ σκάψιμο που έκανε μέσα του ο Καζαντζάκης ! Με πόσους Θεούς και δαιμόνους δεν πάλευε νυχθημερόν ! Γιατί η ψυχή του δεν έβρισκε ησυχία στον κόσμο που έτοιμο του παραδώσαν.Έπρεπε ο ίδιος να τον χτίσει απ' την αρχή για να τον φέρει στα μέτρα του.

κρυφτό

Σ' ένα κρυφτό των λέξεων αναζητώ τις ανάσες μου

Παρασκευή πρωί....μεσημέρι


σήμερα σα να χάθηκε το φως από παντού

λες και το μάζεψε το φεγγάρι για να γεμίσει
νυστάζω τις λάθος στιγμές και μαζεύω το κορμί μου στο μικρό τίποτα που είναι
με μάτια θολά αντικρίζω το κενό μαζί με το σκοτάδι


βραδιάζει

βαδίζω πάνω στο πλακόστρωτο, το συνυφασμένο με τον έρωτα
όταν η εικόνα της μου τραβά την προσοχή
κοντοστέκομαι μοιάζει με οιωνό.....
την ξέρω, τη χαζεύω
παρατηρώ πόσο όμορφη είναι, μια ευάλωτη ομορφιά

μα εμένα μου την αρνήθηκαν πριν λίγο

αμφιταλαντεύομαι να μείνω; να χαθώ λίγο σ'ενα ψέμα;

ενώ καθυστερώ λίγο την απόφασή μου, ψάχνω εκείνες τις λέξεις τις μαγικές που θα απάλυναν τον πόνο
υπάρχουν;
όχι....η δική μου πίστη ήταν λάθος

όλη τη μέρα ζαλισμένη νυστάζω την πιο λάθος στιγμή
όμως το παραμύθι με ξυπνά σιγά σιγά
πάλι την πιο λάθος στιγμή

στην επιστροφή τα φύλλα των δέντρων σαλεύουν και σκεπάζουν το σκοτάδι της νύχτας
δεν είναι ο δρόμος μου μοναχικός κι ας είναι άδειος
είναι γεμάτος ψιθύρους
κι εγώ προχωρώ βιαστικά - πώς πέρασε έτσι η ώρα;

μα λίγο πριν φτάσω στη φυλακή μου καθαρίζω το βλέμμα
είναι δικό μου ενίοτε ζητούμε αποκλειστικά δικαιώματα και στη θλίψη


Σάββατο βράδυ...αργά
παρακολουθώ το φεγγάρι που χάνεται στη σκια της γης
Μπορεί η αγάπη να είναι σκληρή;
(όχι
δε θα 'ταν αγάπη)
και είναι εκεί που ο Θεός χάνει την κόλασή του
... αφήνω το φεγγάρι να συνεχίσει το παιχνίδι του με τις σκιες

είναι γαλάζια;

Καθώς τα βήματά μου με οδηγούν ένα απειροελάχιστο διάστημα έξω από το φράγμα της μοναξιάς μου
πλάθω ερωτήματα στο νου, των οποίων οι πιθανές απαντήσεις, με φέρνουν λίγο πιο κοντά στη συνειδητότητα
Ζηλεύω μία σύμφυτη με ένα άλλο εγώ ηρεμία...και θέλω να ρωτήσω...πώς...πώς ..."πες μου τον τρόπο"...μα νομίζω πως τον αντιλαμβάνομαι

Νομίζω πως ξέρω πού να ψάξω , νομίζω πως ξέρω πού θα βρω εκείνο το χαμένο κομμάτι

Ακούω το "Love is blue" ...και τα πλήκτρα ακουμπούν σε συγκεκριμένες στιγμές στο χρόνο, όταν το ολόγιομο φεγγάρι χάνεται προς το νότο
Love is blue....

Λίγο πιο πέρα μια τελείως αναπάντεχη εικόνα - να, γιατί χρειάζεται η έξοδος από τον κόσμο που πλάθει ο νους - με ξυπνά
Ή μαλλον όχι , δεν έχει τόση δύναμη.
Έχει όμως τη δύναμη να γεννήσει ένα όνειρο, μια εικόνα απέραντης αγαλλίασης στον τόπο όπου τα πράγματα έχουν όνομα.
(όνομα πράσινο σαν τα λιβάδια ...λιβάδια με άλογα;...ναι... με άλογα )
Προς στιγμήν σκέφτομαι τη δέσμευση που δημιουργεί αυτό το όνειρο...θα ήθελα την πραγματοποίησή του αν ...αν δε μου απαγόρευε το ταξίδι
μα η ηρεμία της εικόνας με έχει κατακλύσει και αντιλαμβάνομαι πως καμιά φορά το πιο μεγάλο, το πιο όμορφο ταξίδι γίνεται μέσα μας.....στον τόπο που τα πράγματα έχουν όνομα, τα ηλιοβασιλέματα χρώμα και τα ρόδα άρωμα.

Κάθε που αναζητώ μια πίστη
ο νους κοντοστέκεται σε μια παλιά λίμνη με νούφαρα
κατάλευκα και γελαστά μες στο σκοτάδι
και σε αστείους σαλτιμπάγκους που τα γέλια τους αντηχούν και σκεπάζουν όλα τα ψέματα αυτού του κόσμου

ένας κόσμος με ρόδα ανάμεσα σε αρχαία ιερογλυφικά


Στο διάβα των ημερών, όλα χαθήκανε..... πίσω από πέπλα
και μαζί τους κάθε θέληση, κάθε όνειρο
Κι όλα μοιάζουν με ξεδιάντροπο παραμύθι που μόνο αφελή νήπια θα μπορούσαν να πιστέψουν

Μόνο εκείνο το φως....τοσο μακρινό που μόλις αχνοφέγγει.... θυμίζει αμυδρά

το λόγο
την αιτία
και την υπόσταση (γιατί υπάρχει....αλλά όχι εδώ....ίσως.... κάποτε....)

Ετούτο φέτος...... δεν είναι καλοκαίρι.

Κι είναι η ανάγκη πάλι...πάντα η ανάγκη....που ανατρέχει στην μόνη αλήθεια που γνώρισε ποτέ
για να βρει την ανάσα, να βρει την πνοή

... πριν χαθεί στη μόνη της μοίρα....τόσο αδιάφορη στ' αλήθεια

δίχως εκείνο το φως


Αν μου έλεγαν κάποτε...πως υπάρχει μια ζωή πριν και μια μετά ..... δε θα μπορούσα να καταλάβω


Μα γνωρίζοντας....είναι απλό...πολύ πολύ απλό

κυλά...

Νιώθω πολύ παράξενο το φετινό καλοκαίρι.

Κυλά μ'έναν δικό του ρυθμό στον οποίο δεν μπορώ να επιβάλλω σχεδόν καμιά μου προσωπική επιθυμία. Δεν είναι ότι δεν θέλω ...είναι απλά από τις λίγες φορές στη ζωή μου που δεν μπορώ.

Παλαιότερα έψαχνα μέσα στις φυγές να βρω τη διέξοδο, τη λύση σε μια βαλτωμένη κατάσταση, σε μια βαλτωμένη ζωή .

Σίγουρα οι φυγές βοηθούν. Μας κάνουν να αντικρίζουμε ένα διαφορετικό κομμάτι του κόσμου. Μας φέρνουν σε επαφή με το νέο. Απασχολούν τις αισθήσεις και το νου μας.

Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι άλλες φυγές. Εκείνες που συντελούνται εντός μας και είναι νοητικές διαδικασίες. Εκείνες που προϋποθέτουν εκείνο το ένα βήμα προς μια άλλη κατεύθυνση. Μια κατεύθυνση που μας κρατά ζωντανούς...ουσιαστικά ζωντανούς.

Και συνήθως αυτό το βήμα είναι πολύ πιο δύσκολο να γίνει απ΄ότι ο γύρος του κόσμου με όλα τα πιθανά μέσα.

Μικρές διάφανες χρυσαλίδες βουτάνε στο μυαλό μου

αλιεύοντας επιθυμίες

(παρεμπιπτόντως χωρίς ανάσα )


μακριά από τον κυματισμό που ξεσηκώνουν

μάταια αντιστέκομαι

έχει και η ματαιότητα πνοή


(μα ο άνεμος καιροφυλαχτεί....)

Ανατρέχοντας στο "Εν λευκώ", ένα αγαπημένο απόσπασμα (κι ας με συγχωρήσουν οι φίλοι που κάτι μη δικό μου γράφω....μα είναι που θέλω κάποιες φορές, να βρίσκω στις μαύρες αυτές σελίδες ,τα όμορφα συγκεντρωμένα):

[Τι να 'νιωσαν άραγες οι άνθρωποι όταν πρωτοείπανε τον ουρανό "ουρανό" και τη θάλασσα "θάλασσα"; Να χύθηκε λίγο χρώμα γαλάζιο; Να σηκωθήκανε τα κύματα παφλάζοντας; Έχει σημασία αυτό. Συχνά συμβαίνει να πιστεύουμε ότι μια γυναίκα δε θα ΄ταν τόσο όμορφη αν το όνομά της ήταν διαφορετικό, μια αυταπάτη, βέβαια, που όμως γεννά η αγάπη και που γι' αυτό δεν είναι διόλου αμελητέα. Το σώμα επιδρά πάνω στο όνομα και το όνομα πάνω στο σώμα σύμφωνα με μια νομοτέλεια που μας διαφεύγει. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ποιητή με τις λέξεις και την ανάμεσα τους έλξη]
Οδ. Ελυτης

ταξίδι με τρένο

Ταξίδι με τρένο και οι εικόνες εναλλάσσονται διαρκώς
Μια σμαραγδένια θάλασσα μου θυμίζει τη δύναμη της ομορφιάς της
Δεν μπορώ να διαβάσω...δεν προσπαθώ καν....το μυαλό μου αποσπάται συνεχώς....όχι από το τοπίο...όχι....

Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ τον τεράστιο βαθμό της άγνοιάς μου
(γιατί νομίζουμε ώρες ώρες ότι κατέχουμε την αλήθεια;)
και την αυταπάτη ανύπαρκτων βεβαιοτήτων
( και όμως....πώς να πορευτείς στη ζωή χωρίς αυτές;)
Προς στιγμήν τα προσπερνώ όλα....αδειάζω το μυαλό μου....όσο μπορώ
Νιώθω μόνο....μου αρκεί
Μου αρκείς


Γύρω μου άνθρωποι που κουβαλούν ξένα πιστεύω
(προσπαθούν να μου τα μεταδώσουν....μαζί με την ενοχική συνείδηση που τα συνοδεύει)
τόσο καλά αφομοιωμένα εντός τους
αδύνατον να κραυγάσουν για το μέγα θαύμα για το οποίο πλάστηκαν (εκείνοι)...και να ευχαριστήσουν ...και να δοξάσουν....και να τιμήσουν ανάλογα
αδύνατον να υπάρξουν συνειδητά κουβαλώντας το βάρος της ύπαρξής τους
(πόσο δύσκολο αλήθεια; ...αυτή η συνειδητότητα της ύπαρξης )

Και τι κρίμα να χάνεται η ζωή ανούσια

Τι κρίμα να μη μπορεί να χαρεί κανείς το θαύμα


Έχω χάσει κι εγώ πολλή ζωή

(πιστεύοντας....απλά πιστεύοντας.... κι αρνούμενη να αντισταθώ σε προσδοκίες αγαπημένων....ίσως το μεγαλύτερο κακό να γίνεται από την πολλή αγάπη....εκατέρωθεν)


Μα κάθε που η ψυχή μου ισορροπεί....σαν τώρα...
ο κόσμος αποκτά τις σωστές του διαστάσεις

και μπορώ να διακρίνω την αρμονία ακόμη κι αν βρίσκομαι εν μέσω της καταιγίδας

Τότε μπορώ να χαίρομαι με μικρά γεφυράκια σε όμορφες πολιτείες, που κάτι παλαιϊκό και όμορφο μου θυμίζουν
Τότε μπορώ να απολαμβάνω τη ζέστη μιας φλόγας, που για την αγάπη καίει ακόμη και Ιούλιο μήνα


Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι τι ακριβώς προσδιορίζουν οι πολλές τελείες ή και τα κόμματα...οι φράσεις δίχως τέλος...όλα προσεχτικά διαλεγμένα...
Είναι που γράφω πάντα ψιθυριστά...και με σιωπές στο βλέμμα

δεν μπορώ να σβήσω αυτη τη θλίψη σήμερα

μια ελπίδα κοιμάται

ελπίδα αλήθειας

τίποτα άλλο δεν πόθησα στη ζωή μου πιότερο

τίποτα άλλο δε σκοτώνει την ουσία της ύπαρξής μου

παρά μόνο εκείνη η πλάνη από άνθρωπο αγαπημένο

φλύδα

μια λεπτή φλύδα αποκόπηκε από την πέτρα που φτιάχτηκε στο νησί των αναμνήσεων

τόσο λεπτή

όσο και η διαφορά του να υπάρχεις με ακεραιότητα

ή χωρίς

Γράφω και σβήνω από χτες
....αδιάκοπα
οι λέξεις δε με χωρούν
χτες ήταν ένα παράπονο που δεν έβρισκε να πάρει μορφή

το άφηνα να με κυριεύει

να ποτίσει κάθε κύτταρο του σώματός μου



και σήμερα....

τ' άστρα του νου μας

Αγάπη μου γλυκιά, όνειρό μου, πώς θα σου δείξω τώρα τ' άστρα που έμαθα πως είναι αναμνήσεις;

Πώς θα σου δείξω τον Ωρίωνα με το' να τ' άστρο του νεκρό;

Τ' άστρα του νου μας....έτσι δεν τα ονομάτιζα πάντα;


Τα άστρα του νου μας


Ποτέ δε σκέφτηκα την κυριολεξία μέσα στη μεταφορά

Αν όσα βλέπουμε δεν είναι παρά αναμνήσεις μιας ζωής που χάθηκε

.....τι είναι αληθινό; τι ψεύτικο;

σε ποιαν οφθαλμαπάτη να πιστέψω;

υπάρχει αλήθεια πέρα από το χρόνο; ή προσδιορίζεται πάντα σ'ένα φευγαλέο τώρα;


Όλα ένα όραμα....οι ανάσες μας....οι λέξεις μας...

κι είναι αστείο.... πως όταν όλα θα πάψουν....θα υπάρχουν αυτά τα μικρά, ασήμαντα τεκμήρια μιας πνοής μέσα στο χρόνο...σαν την αστρόσκονη από την οποία είμαστε όλοι φτιαγμένοι


πώς όμως να αναλογιστώ τον Ωρίωνά μου δίχως τον Betelgeuse του;
δίχως τον ώμο που κινεί το τόξο;



....αλλά μια νύχτα ....



μια νύχτα καλοκαιρινή.... εκείνη τη μυστική ώρα.....που τόσο καλά γνωρίζω.... θα σε ξυπνήσω με φιλιά , θα σε πάρω τρυφερά από το χέρι να υποδεχτούμε μαζί τον κυνηγό του ουρανού....εκεί κατά την ανατολή

κι ίσως ο κόκκινος γίγαντάς του να είναι ακόμη ζωντανός

αλλά κι αν δεν....αν η εικόνα του απατηλή....ένα ξεγέλασμα των ματιών, ένα ταξίδι στο χρόνο που χάθηκε, εμείς θα φτιάξουμε τη δική μας ανάμνηση

την άχρονη ....

για όσο η ματιά μας θα χάνεται σε σύμπαντα και θα ταξιδεύει στα άστρα

επιστρέφοντας

Μια οριζόντια γραμμή στο άλικο χρώμα της δύσης και ορθογώνιες σπείρες νεφών που αιωρούνται πάνω της, είναι το σκηνικό για μια διαπραγμάτευση που αρνούμαι.

Νιώθω τις τολύπες θυμού μασκαρεμένες σε ψεύτικη αγάπη.
Το στομάχι σφίγγεται.Πονάει ασυναίρετα.
Παρ' όλα αυτά προχωρώ. Δίνω το δίκιο σε όσους με αδικούν....μπορώ να το δω.
Είναι άλλος ο τρόπος προσέγγισης
....καταννοώ και απομακρύνομαι.
Στην απόσταση ζωής που μπορώ.

Μέσα από έναν φεγγίτη παρακολουθώ τις περικοκλάδες των άστρων που πλέκω με το νου ακόμη και τις νεφελοσκέπαστες νύχτες.
Δεν αναπνέω χωρίς αυτόν το φεγγίτη, δε ζω...μα το αίμα δεν το γνωρίζει κι ανοίγω βαθιά τάφρο ανάμεσά μας

Μια οικεία μορφή ονειρεύεται για λογαριασμό μου κάστρα σε τόπους μαγικούς.
Δεν της αρνούμαι το όνειρο.

Σε μικρά κυπαρισσόμηλα κρύβω ανοιχτές πληγές, σε θαλερό πράσινο σβήνω τα βήματα της γνώσης.

Η μόνη μου άμυνα ήταν πάντα η φυγή. Κύρια στον τόπο...έπειτα στο μυαλό. Μερικές φορές ανάποδα.

δάκρυ

Ένα δάκρυ ακολουθεί την καμπύλη της κόγχης
μοιάζει δροσερό καθώς χαράσει το βελούδινο μονοπάτι του προς τη μοναξιά της στιγμής
δεν είναι θλίψη

Κλίνω το ρήμα της υπόσχεσης: αθετώ, αθετείς, αθετεί...

ψυχή μου

Σε ακουμπώ στο στήθος και με αποκαλείς "ψυχή μου"
κι είσαι εσύ εκείνη την ώρα η ψυχή μου

Πρόγευμα στου Τίφανυ

"...μια ευαίσθητη, χαριτωμένη alley cat που πίσω από την κάθε της κίνηση κρύβει τόση αθωότητα, όση και ελαφρότητα, τόση ευαισθησία όση σκληρότητα, τόση παιχνιδιάρικη διάθεση όση και τραγικότητα, τόσο ρομαντισμό όσο και κατ' ανάγκη ορθολογισμό."

Η πολύ πετυχημένη περιγραφή αναφέρεται στην ηρωίδα αγαπημένης μου ταινίας, στη Holly Golightly, που πρωταγωνιστει στο "Πρόγευμα στου Τίφανυ", το οποίο ξαναπαίζεται αυτήν την εποχή στους κινηματογράφους
(πίσω από την περιγραφή αυτή...διάβασα και κάτι άλλο)
Δεν το θεωρώ περίεργο που είναι απο τις αγαπημένες μου ταινίες αλλά και νουβέλες.

Η διαφορά είναι ότι στο βιβλίο η Holly δεν βρισκει το γάτο της, ούτε και ενώνεται με τον νεαρό συγγραφέα....το τέλος είναι διαφορετικό

Η περιγραφή ανήκει στη Φ.Σίμου στο Pass to Port

Και μία διευκρίνηση...Παρατήρησα ότι τα σχόλια στη συγκεκριμένη ανάρτηση άλλοτε φαίνονται και άλλοτε όχι. Δεν υπάρχει απόκρυψη, απλά κάποια δυσλειτουργία του Blogger

ανάμνηση

δύο λόφοι που όλο και μικραίνουν, μικραίνουν, όσο να πάρει τη στροφή το πλοίο και να χαθούν τελείως από τα μάτια
όσο να γίνουν ανάμνηση...εικόνα χάρτινη, στιγμή στο χρόνο
λίγο πιο πέρα ο Αϊ- Δημήτρης, ξεκομμένος απ όλα τα εγκόσμια,με το μελίσσι να ζουζουνίζει και το άγριο θυμάρι να σκορπάει παντού την ευωδιά του
τόσο κοντά σε μια μοναχική παράδεισο, όπου ο άνεμος διαρκώς ανασαλεύει τους παλμούς της καρδιάς
σφαλίζω τα μάτια κι
ένα κροτάλισμα από μικρά γκρίζα βοτσαλάκια γίνεται όλη μου η σκέψη
σ' ένα παιχνίδι με το κύμα

ήταν μια στάλα φωτός αυτή που με βάφτισε σ' αυτούς τους τόπους κι ένιωσα λιογέννητη
μα τα όνειρα πολύ στέρεα για ένα νου που έμπαζε από παντού ανέμους

Μια μικρή κλωστή σιωπής μπλεκεί ανάμεσα στο νυν
μια αγεφύρωτη απόσταση
και μια κενότητα

ξάγρυπνη δίπλα σε γράμματα μετρώ τον κάθε χτύπο χωριστά
λίγο πιο πέρα
λίγο πιο πέρα

μετά.....με την αυγή....
μια ηρεμία εκεί στο απέναντι με βγάζει τελείως εκτός
τότε αρχίζω να πλέκω παράξενα σενάρια

αναζητώντας
εκείνο το βαθύτερο νόημα

όχι την τοποθεσία του.....
την ύπαρξή του

Όνειρα φτιαγμένα με στέρεα υλικά δημιουργούν την απορία

....μπορείς να χτίσεις τα όνειρα ;

Ίσως κάποια από αυτά να χτίζονται...μα τα δικά μου πετάνε ανάμεσα σε σύννεφα, αγγίζονται σε αστροφώτιστες νύχτες, γεννιούνται μέσα στο μυαλό και υλοποιούνται απ' ό,τι πιο άυλο

Θυμάμαι τους γλάρους σ' ένα νησί...κάτι απροσδόκητο προσπαθούσε να ξυπνήσει το κρώξιμό τους

κάτι μακρινό....που όμως υπήρχε... πάντα

ένα αίσθημα ελευθερίας...όχι από τους άλλους, αλλά από τον ίδιο μου τον εαυτό

Έπρεπε να πραγματοποιηθεί κάθε ψεύτικη πλάνη, να πάρει σάρκα και οστά...για να καθαρίσει το βλέμμα, να μπορέσει να ατενίσει καθαρό τον ορίζοντα...για να σταθώ ξανά γυμνή στον άνεμο δίχως προκαταλήψεις, δίχως το βάρος ξένων πεποιθήσεων, δίχως ενοχικές συνειδήσεις...

αληθινή, ακέραιη ....αναγεννημένη

Δεν παρατηρούσα αγάπη μου τον χειρισμό των σκοινιών...εσένα παρατηρούσα...τη δύναμή σου, την επιδεξιότητά σου, τη σβελτάδα των κινήσεων

Ούτε τη θάλασσα έβλεπα...χανόμουν στη δική σου θάλασσα των ματιών.

Θυμάμαι και κάτι νύχτες γεμάτες αστέρια...νύχτες που ήθελα ένα σύμπαν δικό μου...ναι, ένα ολόκληρο σύμπαν (παιδική απληστία), με ηλιακά συστήματα, πλανήτες, δορυφόρους, διάττοντες...[κάποιοι περσινοί φίλοι που θα το διαβάζουν αυτό, ακόμη θα γελούν...τρυφερά ελπίζω...και μετά θα πιουν ενα ποτό και για μένα ;) ...άλλωστε είπαμε...έφηβη ήμουν..]

Ένα σύμπαν που το ήθελα δικό μου μόνο και μόνο για να το χαρίσω εκεί που θα αγαπούσα. Όχι για να ζητήσω ανταλλάγματα, ούτε εχέγγυα ( τι εχέγγυα να ζητήσεις στην αγάπη;) ούτε για να ακούσω ευχαριστώ, αλλά για να έχει εκείνος κάτι τόσο όμορφο δικό του.

....κάτι τόσο όμορφο δικό του...ένα σύμπαν

Ξέρω ...πέρσι είχε γραφτεί καλύτερα...

είχα γράψει κι άλλα ....θυμάμαι

κρύσταλλοι που χύνονται σε διάφανη αλληλουχία....

όμως μες στο σκοτάδι

κάτι αδιόρατο σε οδηγεί πάλι εκεί στην άκρη της προσωπικής σου αβύσσου

αυτή η εγγύτητα του χρώματος με το κενό ....

και μια πορτοκαλιά φέτα στον ορίζοντα της δύσης επαναφέρει τη διαχωριστική γραμμή

όταν

μικρές διάφανες δροσοσταλίδες κυλούν αφήνοντας κρυστάλλινους ήχους σαν μακρινή ηχώ

σ΄ένα ονειρικό σύμπαν απόλυτα υπαρκτό

με τέμνοντα ουράνια τόξα πάνω σε γκρίζους δορυφόρους

"...Γη, αιολική.."

Το είχα στο μυστικό μου κήπο, το έχω μεσ΄την καρδιά μου, καιρός να το ξαναδώ σ' αυτό το μαύρο τετράδιο...ένα απόσπασμα από το πιο αγαπημένο μου βιβλίο της ελληνικής λογοτεχνίας...ένα απόσπασμα που μιλάει για δυο μεγάλες αγάπες με απέραντη τρυφερότητα....

την αγάπη της μάνας και την αγάπη για τη θάλασσα...

....από την "Αιολική Γη" του Βενέζη

Όλο το βιβλίο είναι γραμμένο με μια τρυφερότητα που ξεχειλίζει μέσα από δυο αθώα παιδικά μάτια....μάτια που βλέπουνε παντού θαύματα

Είναι ώρες που αναρωτιέμαι...πώς μπορούσε να βλέπει παντού θαύματα ο συγγραφέας που έζησε στο πετσί του τη μικρασιάτικη καταστροφή, που τυραννήθηκε όσο κανένας άλλος ομότεχνός του, αναγκασμένος ν'ακολουθήσει τα " εργατικά τάγματα" στα βάθη της Τουρκίας....

Πώς μπόρεσε μέσα από τόσες στερήσεις, μετά από τόσα βασανιστήρια σωματικά και ψυχικά να διατηρήσει την αθώα παιδική ματιά, την καλοσύνη, την αγάπη....

Ο τρόπος που περιγράφει τον άνθρωπο στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι μοναδικός σε τρυφερότητα...Ίσως να πρέπει να περάσεις μέσα από τη φωτιά για να εκτιμήσεις την αξία της ανθρώπινης ζωής

από την άλλη...

Όλα μες στο μυαλό μας είναι (....πολύ πριν.... διαμορφώθηκαν...), ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο...ο τρόπος που τον ερμηνεύουμε...ο τρόπος που υπάρχουμε μέσα σε αυτόν

κι η αγάπη που εισπράττουμε στα παιδικά μας χρόνια μένει ανεξίτηλη εντός...μόνο σε αυτό καταλήγω

κι είναι αυτός ο μόνος λόγος να δικαιολογώ την ανερμήνευτη έλλειψη καλοσύνης στους άλλους...

δεν μπορείς να δώσεις κάτι που δεν πήρες απλόχερα τότε που έπρεπε

αλλά ας αφήσω το συγγραφέα να μιλήσει....ας χαθώ πάλι στο παραμύθι του:


"Οι πρόγονοί μου δουλέψανε σκληρά τη γη που είναι κάτω απ' τα Κιμιντένια. Όταν εγώ γεννήθηκα, ένα μεγάλο μέρος της περιοχής το όριζε η φαμίλια μας. Το χειμώνα μέναμε στην πόλη, αλλά μόλς τα χιόνια φεύγανε απ' τα Κιμιντένια κ' η γη πρασίνιζε μας έπαιρνε η μητέρα μας, όλα τ' αδέρφια μου, την Ανθίππη, την Αγάπη, την Άρτεμη, τη Λένα, εμένα και πηγαίναμε να ζήσουμε τους μήνες του καλοκαιριού στο κτήμα, κοντά στον παππού και στη γιαγιά μας.

Η θάλασσα ήταν μακριά από κει, κι αυτό στην αρχή ήταν μεγάλη λύπη για μένα επειδή γεννήθηκα κοντά της,. Στην ησυχία της γης θυμόμουν τα κύματα, τα κοχύλια και τις μέδουσες, τη μυρουδιά του σάπιου φυκιού και τα πανιά που ταξίδευαν. Δεν ήξερα να τα πω αυτά, επειδή ήμουνα πολύ μικρός,. Αλλά μια μέρα η μητέρα μου βρήκε το αγόρι της πεσμένο μπρούμυτα καταγής, σα να φιλούσε το χώμα. Το αγόρι δε σάλευε, κι όταν η μητέρα πλησίασε τρομάγμενη και το σήκωσε είδε το πρόσωπο του πλημμυρισμένο στα δάκρυα. Το ρώτησε ξαφνιασμένη τι έχει, κ' εκείνο δεν ήξερε ν' αποκριθεί και δεν είπε τίποτα. Όμως μια μητέρα είναι το πιο βαθύ πλάσμα του κόσμου, κ' η δική μου, που κατάλαβε, με πήρε από τότε πολλές φορές και πήγαμε ψηλά στα Κιμιντένια, απ 'όπου μπορούσα να βλέπω τη θάλασσα. Κ' ενώ εγώ αφαιριόμουνα στη μακρινή μαγεία του νερού, εκείνη δε μου μιλούσε, για να αισθάνομαι πως είμαστε μονάχοι, η θάλασσα κι εγώ. Περνούσε πολλή ώρα έτσι, τα μάτια μου κουράζονταν να κοιτάνε και γέρναν, έγερνα κι εγώ στη γη. Τότε τα δέντρα που με τριγύριζαν γίνονταν καράβια με ψηλά κατάρτια, τα φύλλα που θροούσαν γίνονταν πανιά, ο άνεμος ανατάραζε το χώμα, το σήκωνε σε ψηλά κύματα, τα μικρά τριζόνια και τα πουλιά ήταν χρυσόψαρα και πλέανε, κι εγώ ταξίδευα μαζί τους.

Σαν ξυπνούσα, έβλεπα από πάνω μου τα μάτια της μητέρας μου να περιμένουν

- Ήταν ωραία, αγόρι; με ρωτούσε χαμογελώντας γλυκά.

- Αχ, μητέρα, πάντα είναι ωραία με τη θάλασσα ! "

ακροβασίες

προχωρώντας στο σκοπό μου, φαντάζομαι περίτεχνες ακροβασίες ατρόμητου σαλτιμπάγκου σε αλλόκοτα σκηνικά πάντα χωρίς δίχτυ ασφαλείας


στις μικρές λεπτομέρειες αναζητώ τα μεγάλα νοήματα πάντα μέσα από τις αντιθέσεις, πάντα μέσα από το φιλτραρισμένο συναίσθημα


ώρες ώρες στέκομαι λίγο απογοητευμένη στην άκρη


κι αναρωτιέμαι....να εκφράσω την ανάγκη ή τη δύναμη;


όχι για 'κείνον...αλλά για μένα


εκφράζω την ανάγκη και μου χαμογελά...

φροντίζω να μη γίνει αντιληπτό ότι σε αυτήν την ανεπαίσθητη κίνηση, κρίθηκε μια στάση, μια έξωθεν δήλωση, μια ψεύτικη παραδοχή

φροντίζω να μη γίνει αντιληπτό ότι δεν ήταν οι δυο λέξεις που ειπώθηκαν,εκείνες που σχημάτισαν την εικόνα , αλλά όλη η δαιδαλώδης διαδρομή που έκρινε ποια εικόνα ήθελε να περάσει


ξαπλώνω κάτω από έναν τετράγωνο ουράνιο θόλο και για μια στιγμή εκπλήσσομαι με την κίνηση των άστρων


μέσα σ'αυτό το πλαίσιο είναι τ' άστρα που ανεβοκατεβαίνουν κι όχι το δικό μου ακούσιο λίκνισμα που τα κάνει να χορεύουν


και για άλλη μια φορά..... όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας

Αφουγκράζομαι τις σιωπές σου...σκύβω το κεφάλι στα κρυμμένα νοήματα...μου λες λεξούλες που χάνονται στον άνεμο...μα ο άνεμος μου τις μαρτυρά μυστικά στ' αυτί...

κι επιστρέφω στον Πεσσόα...και τη θάλασσά του...

τη θάλασσά μας...

" Τότε στην παραλία όπου δεν ακούγονται παρά τα κύματά της ή ο άνεμος που περνάει ψηλά στον ουρανό, σαν ένα μεγάλο ανύπαρκτο αεροπλάνο, εγκαταλειπόμουν σ' ένα νέο είδος ονείρων - πράγματα άμορφα και γλυκά, θαύματα της βαθιάς εντύπωσης, χωρίς εικόνες, χωρίς συγκινήσεις, καθαρά σαν τον ουρανό και τα νερά, που αντηχούσαν σαν τους στροβίλους που ξεδίπλωνε η θάλασσα καθώς ορθωνόταν από το βάθος μιας μεγάλης αλήθειας, θάλασσα που ανατρίχιαζε μ' ένα γαλάζιο πλάγιο πέρα μακριά και πρασίνιζε σαν γύριζε πίσω παίρνοντας αποχρώσεις γλαύκες, και αφού έσπαγε συρίζοντας άνοιγε σε χίλια μπράτσα που ξεδιπλώνονταν στη μαυριδερή αμμουδιά και σε ξεθυμασμένο αφρό, κλείνοντας στην αγκαλιά της όλα τα κύματα της ακρογιαλιάς και τις επιστροφές στην ελευθερία της απαρχής, τις θεϊκές νοσταλγίες, τις μνήμες, όπως αυτή άμορφη και χωρίς πόνο, μιας προηγούμενης ευτυχισμένης κατάστασης, ένα σώμα νοσταλγίας με ψυχή από αφρό, την ανάπαυση, το θάνατο, το όλον ή το τίποτα που περιβάλλει σαν μια απέραντη θάλασσα το νησί των ναυαγών που είναι η ζωή.

Κι εγώ κοιμόμουν χωρίς ύπνο, έχοντας ήδη αποστρέψει το πρόσωπο από αυτό που έβλεπα με τις αισθήσεις μου, λυκόφως του εαυτού μου, ήχος νερού ανάμεσα σε δέντρα, ηρεμία των μεγάλων ποταμών, δροσιά των μελαγχολικών απόβραδων, αργή αναπνοή του λευκού στήθους στον παιδικό ύπνο του στοχασμού."

Ο Πεσσόα διαβάζω στην εισαγωγή.... ζωγραφίζει με τις λέξεις.....και πράγματι το πετυχαίνει νομίζω

....μα εγώ με άλλον τρόπο θέλω να σου μιλώ....

... παρακολουθώ το χορό των άστρων σε ένα αργό λίκνισμα
...αργό και ρυθμικό...

σαν το ρυθμό της ανάσας σου....

και μια μελωδία....απλά μια μελωδία



I loved you in the morning,
our kisses deep and warm,
your hair upon the pillow like a sleepy golden storm,
yes, many loved before us,
I know that we are not new,
in city and in forest they smiled like me and you,
but now it's come to distances and both of us must try,
your eyes are soft with sorrow,

Hey, that's no way to say goodbye.


I'm not looking for another as I wander in my time,
walk me to the corner,
our steps will always rhyme
you know my love goes with you as your love stays with me,
it's just the way it changes, like the shoreline and the sea,
but let's not talk of love or chains and things we can't untie,
your eyes are soft with sorrow,

Hey, that's no way to say goodbye.

Λίγος χρόνος....

Λίγος χρόνος, ελάχιστος χρόνος, ανύπαρκτος χρόνος...

τι απ΄ όλα;

Ποιο το μέτρο;

Για τι ; Γιατί;

Φυσάει σήμερα...φυσάει.... και η ελιά μοιάζει να σαλεύει από τα βάθη του είναι της....

από τα βάθη του είναι μου....ζητώ....τι;

Τι;

Το χάδι του ανέμου....ζητά εκείνη....κι εγώ;

Γεμίζω με ερωτηματικά κάθε μου σκέψη...

Αυτή η πείνα δε χορταίνει....δε χορταίνεται ...

παρά μόνο με εκείνο το αβίαστο γέλιο

Και ο ουρανός .... τόσο γαλάζιος....τόσο πεντακάθαρα γαλάζιος, με αραιά συννεφάκια μόνο...

εδώ ...εκεί...πιο πέρα..

Σ'αυτό το πιο πέρα θέλω να πάω...κι όσο θα κυνηγώ τις λέξεις, τόσο αυτό θα απομακρύνεται...μόνο όταν πάψει το κυνήγι... θα με έχω βρει...

σ'εκείνο το μαγικό μέρος που δε χρειάζεται λέξεις για να υπάρχει...απλά υπάρχει

πρέπει

Ένα καλειδοσκόπιο οι λέξεις...Πηγαίνοντας στο πίσω.... μια άλλη μορφή ντυμένη στο σώμα μου...αγνώριστη... δεν την ξέρω....φορά τα ρούχα μου....μα είναι εγώ;

τα τωρινά μου χρώματα είναι όμορφα και λαμπερά - μου αρέσουν...πέρα από μια σκιά...πόσο θέλω να τη διώξω κι αυτήν...

Η επόμενη εικόνα θέλω να είναι ολόφωτη....

στο καλειδοσκόπιό μου...

Θέλω να χαμογελάσω όταν κρυφοκοιτάξω μέσα

δεν είναι επιθυμία ....είναι ανάγκη

κάποιες φορές νιώθω τον ψίθυρο σαν κραυγή

σωπαίνω και αυτή η σιωπή είναι τόσο πιο ηχηρή από κείνα τα άχαρα λόγια που τίποτα δε λένε

Μες στη διαφάνεια, που ονόμασα ανάγκη...δεν κατάλαβα πώς μέσα από το παιχνίδι, έπαιξα την πιο ωραία μπλόφα....αστείο μου φαίνεται και τώρα

αλλά πρέπει, πρέπει, πρέπει

να υπάρχει εκείνο το αλλού....

το δίχως λέξεις...

το μόνο με ανάσες, χρώματα και αφές

(αυτές οι λέξεις....τίποτα δεν είναι παρά μόνο ένας απόηχος...ένας μακρινός απόηχος...αλλά η ζωή είναι

άλλο πράγμα)

The Sea Inside

...η "θάλασσα μέσα μου".... και μόνο εκεί....

σαββατιάτικο πρωινό

αποτραβιέμαι σε αυτό που λέω "τη γωνιά μου" και με τα δικά μου μάτια χαζεύω τον κόσμο...δεν έχω κι άλλα...

στην προς τα έξω έκφρασή μου κάνω πολλά πολλά πολλά λάθη

αλλά όχι στον τρόπο που βλέπω, που αντιλαμβάνομαι, που καταλαβαίνω

εκεί τα λάθη είναι σπάνια...γιατί πολυ πιο πριν οι σκέψεις οδηγήθηκαν σε δαιδαλώδη μονοπάτια...ξένα και δικά....οικεία και άγνωστα..κι εκεί βρίσκουν σχεδόν πάντα μια αιτία, έναν λόγο, ακόμη κι ανερμήνευτο

διαβάζω τον Πεσσόα, σ'ενα όμορφο αλλοπρόσαλλο βιβλίο....αλλοπρόσαλλο γιατί μπορεί να διαβαστεί με όποια σειρά επιθυμεί κανείς, δίνοντάς του την ερμηνεία που του ταιριάζει....και μ' αρέσει αυτή η μη επιβολή της ξένης σκέψης....το ακαθόριστο, το ελεύθερο...το "εγώ απλά γράφω για να γράφω, εσύ μπορείς να δώσεις στις σκέψεις μου όποιο νόημα επιθυμείς....ή μάλλον σου "ζητώ" να τους δώσεις μια δική σου ερμηνεία"

κάπως έτσι στέκομαι λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω εδώ:


[Θεωρώντας ότι κερδίζω πολύ λίγα, ένας φίλος, μέτοχος σε μια εταιρεία ευημερούσα χάρις στις δοσολοψίες με τις κρατικές υπηρεσίες, μου είπε μια μέρα: "Σοάρες, σας εκμεταλλεύονται". Η φράση αυτή μου θύμισε πράγματι αυτό που είμαι, αλλά καθώς στη ζωή όλους μας μας εκμεταλλεύεται κάποιος, αναρωτιέμαι αν δεν είναι καλύτερα να σε εκμεταλλεύεται ο υφασματέμπορος Βάσκες παρά η ματαιοδοξία, η δόξα, ο θυμός, η ζήλια ή το ανέφικτο.
Υπάρχουν αυτοί που εκμεταλλεύεται ο ίδιος ο Θεός, κι είναι οι προφήτες και οι άγιοι στην κενότητα αυτού του κόσμου.]
από "Το βιβλίο της ανησυχίας"


προσπαθώ να βρω ποιες δυνάμεις επιτρέπω να εκμεταλλευτούν τη δική μου απλοϊκή ύπαρξη και είναι πολλές, είναι αρκετές ....και σίγουρα δεν περιορίζονται σε έναν απλό υφασματέμπορο...από τη δύναμη της συνήθειας, μέχρι την υπακοή σε κανόνες που άλλοι επιβάλλουν στη ζωή μου....από την υποταγή στην ύλη έως την ανάγκη για μια αγάπη δίχως όρια...

από την άλλη αναγνωρίζω πως όλες αυτές οι ανάγκες, οι δυνάμεις που ενεργούν πάνω μας, που ίσως μας εκμεταλλεύονται - όπως θέλει να τις βλέπει ο συγγραφέας - είναι αυτές που μας κάνουν ανθρώπινους... μέτοχους σε αυτό που ονομάζουμε "ζωή" με την πιο ευρεία έννοια....


ο Πεσσόα είναι τόσο κοντά στην ανυπαρξία, ώστε δεν τον ζηλεύω....έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας για να τον περάσουμε αγκαλιά μαζί της


για την ώρα θέλω να αναπνεύσω...με δυνάστες που θα επιλέξω....

αλλά θέλω να αναπνεύσω....


και συνεχίζω να χαμογελώ διαβάζοντας κάποιον τόσο κοντά στη σκέψη μου...μα και τόσο (εκούσια) μακριά